Van het Belgian Rhythm & Blues Festival – Blues Peer – vond de 34e editie plaats op 13, 14 en 15 juli 2018. Hieronder het sfeerverslag van zaterdag 14 juli. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele album te bekijken.
Precies om twaalf uur zien we de twee MC’s die ons dit warme week-end van de introducties zal voorzien het podium oplopen. U leest het goed, dit jaar niet één maar twee MC’s. De heren stappen door het leven als Ben Lambrechts en Rik de Leeuw. Laatstgenoemde was vorig jaar zó in zijn nopjes met dit fantastische festival dat hij toen al toezegde om de presentatie in 2018 ook weer te willen verzorgen.
Ben Lambrechts heb ik al in het verslag van dag 1 geïntroduceerd; Rick de Leeuw is schrijver/dichter/zanger (Tröckner Kecks) en inmiddels alweer BV-er door zijn werk voor de Vlaamse tv en radio.
De openers op Blues Peer zijn de Nederlandse winnaars van de Europese Blues Challenge 2018 – The Ragtime Rumours – wij zagen hen kortgeleden nog op Ribs & Blues optreden maar ook volgende maand op Swing Wespelaar zullen Tom Janssen frontman gitaar/vocalen/banjo, Thimo Gijezen gitaar/upright bass/piano/vocalen, Niki van der Schuren dwarsfluit/vocalen/upright bass/saxofoon en de eminence grise van de band drummer/kazoo/washboard en vocalen Sjaak Korsten hun opwachting mogen maken.
De aftrap is een fijn Nawlins’ getint nummer van Luke Winslow-King ‘The Coming Tide’ en meteen wordt onze rapportage van hun optreden tijdens de Southern Bluesnight 2016 bekracht. Ik schreef daarin dat de invloeden komen uit Luke Winslow-King en Johnny Cash maar inmiddels weet ik dat ook Tom Waits een grote invloed op de verschillende bandleden uitoefent.
De band is aan een zegetocht door Europa bezig, Nederland, eergisteren op de Portugese Azoren te zien, vandaag België, morgen het prestigieuze Hondarribia Festival in Spanje en in Augustus maar liefst twee keer in Noorwegen uitgenodigd voor een optreden. Het gaat The Ragtime Rumours voor de wind en dat is niet zo verbazingwekkend want het zit bij deze band allemaal muzikaal zeer goed in elkaar.
De frontman – Tom Janssen – is in het bezit van een zeer goede, dragende stem, speelt niet onverdienstelijk akoestisch gitaar maar ook gitarist/pianist Thimo Gijezen is een heel groot talent. Ook hij kan vocaal zeer goed presteren en samen met bassiste/saxofoniste Niki van der Schuren wisselen ze de vocalen af.
The Ragtime Rumours hebben ook op Blues Peer in een mum van tijd de eerste bezoekers op hun hand. Ook op Blues Peer mag ik weer genieten van de heel eigen versie van ‘Wade In The Water’ waarmee Tom Janssen gelijk de aandacht weet te vestigen op zijn volwassen, warme stemgeluid.
Verrassend is het nummer dat Niki van der Schuren zingt in de stijl van Billie Holliday, jammer dat de titel verloren gaat in het gesprek van de dames achter mij, maar het is wonderschoon hoe deze mooie Hollandse deerne dit nummer vertolkt.
‘Faker’ is het Tom Waits getinte nummer dat ook hier op de Peerse weide weer hoge ogen gooit; is het door de invloed van Tom Waits dat ik deze band als “extra ordinary” betitel? Wie het weet mag het zeggen. The Ragtime Rumours de vreemde eend in de bijt en juist daardoor een blijvertje!
Om kwart over een op de Franse nationale feestdag én de dag dag de ‘kleine finale’ van de World Cup gespeeld wordt tussen Engeland en België is de tweede act een gelegenheidsformatie uit louter bekende gezichten uit de florerende Belgische muziekscene.
Mudvibe is de naam voor de samenwerking tussen Big Dave Reniers vocals/blues-harp, Luc Janssens gitaar, Henk Vandersypt giaar/vocals/blues-harp, RC Stock bass en Steve Wouters op de drumms.
“Muddy Waters is back alive” aldus MC Lambregts en dat bevestigt de band meteen met de opener ‘I Just Wanna Make Love To You’ uit de pen van Willie Dixon. Allemachtig dit knalt er meteen in zeg!
Wàt een staaltje musicanship staat hier op het podium; ‘Who Do You Love’ van Bo Diddley is voor Henk Vandersypt het teken om het wash-board om te hangen.
Bij het horen van het door Luc Janssens vertimmerde ‘Rollin’ & Tumblin’ kan ik mijn enthousiasme niet meer onder controle houden en hijs ik mezelf uit de meegebrachte klapstoel en zet de eerste passen op mijn privé dansvloer net achter het bordje ‘stoelen tot hier’.
De gecontroleerde vocalen van Big Dave zijn samen met het ingetogen finger-picking van Henk Vandersypt de introductie van ‘Ain’t Goin’ Down That Dirt Road’ van Chester Burnett a.k.a. Howlin’ Wolf.
Dit uur vol authenthieke blues is te kort, het publiek wil meer zien van deze majestueuze Mudvibe, toch moet het podium omgebouwd worden voor de volgende act. Laten we hopen dat dit quintet musici het zelf net zo geweldig hebben gevonden als de pers en de toeschouwers zodat we hen nog eens in deze samenstelling kunnen bewonderen!
De volgende act brengt een uur lang blues-rock van de bovenste plank! Het internationaal optredende Band Of Friends is een samenwerking tussen Nederlander Marcel Scherpenzeel gitaar/vocals, Gerry McAvoy bass/vocals uit Noord-Ierland en Schot Ted McKenna op drumms die respectievelijk 20 en 10 jaar bij de legendarische Rory Gallagher musiceerden.
Rory Gallagher is de drijfveer van deze Band Of Friends en zijn klassiekers als ‘Out Of Control’, ‘Laundromat’ en ‘Bullfrog Blues’ zijn natuurlijk onderdeel van de set-list. Zelf heb ik nooit Rory Gallagher aan het werk gezien zelfs niet toen Gallagher in Januari 1995 in mijn stad Rotterdam tijdens een concert in Nighttown in elkaar zakte, helaas bleek zijn levertransplantatie in April van het zelfde jaar geen soelaas te bieden slechts twee maanden nadien is de man overleden, wat rest is zijn muzikale nalatenschap welke jaarlijks wordt gevierd tijdens een festival in zijn geboortestad Bellyshannon in Ierland.
Vele van de fans die vandaag dicht tegen de hekken aan staan geplakt hebben de reis naar Ierland al eens ondernomen en dus is deze set van Band Of Friends een optreden waar lang op werd gehoopt.
Ondanks dat het gitaarspel van Amsterdammer Marcel Scherpenzeel van uitmuntende kwaliteit is en de synergie tussen hem en Gerry McAvoy een hele bijzondere is moet ik toch bekennen dat dit de tijd voor mij is om een late lunch te gaan scoren. Nadat de fotograaf zich weer bij mij heeft gevoegd laten we de blues-rock voor wat het is.
Nóg meer blues-rock staat er op de line-up van dit 34e Blues Peer met Layla Zoe. De ‘firegirl’ komt uit Canada en wil graag dat we haar naam correct uitspreken…..niet “Laila Zo-ie”, niet “Lela Zo-ie” maar “Leela Zo” heet de dame blijkbaar na haar les in het Canadees. Wij van TBA? hebben de roodharige zangeres al eens eerder op een podium gezien waarvan de recenste ontmoeting tijdens het optreden in de North Sea Jazz Club van Amsterdam met RUF’s Blues Caravan 2016 was waarmee zij samen met Ina Forsman en Tasha Taylor door Europa tourde.
Layla Zoe‘s stem wordt in de pers vaak vergeleken met die van Janis Joplin – haar beeltenis prijkt als tatoo op Layla’s rechterarm – maar dat is slechts een indicatie van het timbre van haar stemgeluid want Layla’s stem is minder rasperig dan die van de ‘Little Blue Girl’. Layla Zoe is niet een van mijn favoriete zangeressen, haar manier van performen spreekt mij niet echt aan.
Ondanks dat haar bandleden Jan Laacks op gitaar en de ritme-sectie bestaande uit bassist Gregor Sonnenberg en drummer Hardy Fischötter de frontvrouwe fantastisch begeleiden wordt ik alweer niet overgehaald door de dame die het zwaaien met de lange haren tot stiel heeft gemaakt.
De set-list lijkt te bestaan uit recent maar ook ouder werk zoals ‘Back Stage Queen’ van het 2016 album Breaking Free. Naar mijn smaak is het volume te hoog, gitarist Jan Laacks wil zich natuurlijk na het blues-rock geweld van de voorgaande band ook graag op de kaart zetten maar het wordt er niet mooier op. Een van de laatste songs die ik meemaak van deze set – er staat een interview op de agenda – is ‘Sweet Angel’, het nummer is opgedragen aan hartsvriendin Marsha die 8 jaar geleden overleed aan de gevolgen van scheur in de hersenslagader.
Dit hele verhaal denkt Zoe te moeten laten vertalen door de stage-manager van Blues Peer omdat ze bang is dat het publiek de Engelse taal niet genoeg machtig is om haar introductie naar het nummer te begrijpen……tenenkrommend.
De solo van Jan Laacks als begeleiding van Layla die deze prachtig mooi, breekbaar gezongen ballad staat garant voor veel geëmotioneerde toeschouwers. Nog nét hoor ik de eerste tonen van een funky nummer waarbij Jan Laacks een talkbox hanteert.
De volgende artiest bestijgt al jaren de internationale podia als gitarist bij Bruce Springsteen’s E Street Band maar vandaag betreedt hij het podium van Blues Peer als Little Steven & The Disciples Of Soul.
Steven Van Zandt a.k.a. Little Steven of Miami Steve is van vele markten thuis, zo zou u hem ook kunnen kennen als acteur in de misdaadserie The Sopranos en de Noorse misdaadcomedy Lilyhammer. Ook is Van Zandt producer, radiopresentator, politiek activist, historicus en schrijver. Steven Van Zandt ziet zich niet met 12 discipelen omringd maar met maar liefst 14!
We begroeten Marc Ribier op (slide)gitaar, Andy Burton is de man die de B3/accordeon/synthesizer bespeelt maar we zien nog een toetsenist – Lowell Levinger – die zit achter de piano. Rich Mercurio op drumms vormt samen met Jack Daley op bass de ritme-sectie.
De vijf man sterke horn-sectie bestaat uit Eddie Manion bariton sax, Stan Harrison tenor sax/dwarsfluit/hobo, Clark Gayton trombone, Ron Tooley trompet en de goedlachse en zich van de filmcamera bewuste Anthony Almonte is de percussionist.
De mooie dames die voor de toeschouwers rechts op het podium hun kunsten vertonen heten JaQuita May, Sara Devine en Tania Jones; zij zijn de discipelen van de dans maar belangrijker is dat zij de backing vocals verzorgen. Little Steven, na maar liefst meer dan een decennium geen eigen werk opgenomen te hebben, lanceerde in 2017 een nieuw album – Soulfire – en ik ben al gewaarschuwd door een zakenrelatie die vorig jaar het optreden in de Roma bijwoonde dat dit optreden wel eens ‘steaming hot’ zou kunnen worden.
Zinderend heet is het inmiddels rond de klok van zes, de Rode Duivels hebben zich als 3e weten te plaatsen op de World Cup 2018 én de temperaturen in de tent van Blues Peer zijn tot grote hoogte gestegen. Tóch sta ik vooraan want ik wil de frontman waarmee ik vlak voor zijn optreden een fijn gesprek heb gevoerd (link volgt z.s.m) van dichtbij aanschouwen hoe hij het in grote getale aanwezige publiek kan betoveren met zijn onvervalste soul-rock. De set wordt geopend door een zeer enthousiaste 68 jarige Van Zandt en zijn entourage met ‘Sweet Soul Music’ van Arthur Conley en ik ben onder de indruk van de goede sound die de tent vult. Ja dit klink professioneel, dit zijn vakmensen die voor een goede set gaan zorgen.
De groovy gitaren horen we in ‘Soulfire’, ‘No Surrender’ en omdat Steven vindt dat er op een bluesfestival ook blues gespeeld dient te worden zet hij een energieke vertolking van ‘Blues Is My Business’ van Etta James neer. Mensen, wàt een gitarist is deze man en wat een power staat er hier op het Peerse podium, de energie werkt aanstekelijk want ook de laatsten in het zonnetje vertoevende bezoekers staan inmiddels in de tent om maar niets te hoeven missen van deze zeer amusante show.
Van Zandt blijkt een al even zo aimable man als zijn ‘good old friend’ Springsteen want ook hij nodigt keer op keer zijn medemuzikanten uit aan de rand van het podium zoals bijvoorbeeld de diverse blazers tijdens hun virtuoze soli.
Inmiddels zie ik dat meneer Van Zandt steeds meer van zijn ringen in de pantalonzakken laat verdwijnen om nóg meer de snaren te kunnen liefkozen maar ook een gebroken snaar kan Little Steven niet van de wijs brengen. Marc Ribier schittert op de Rickenbacker in ‘Love On The Wrong Side’ wat velen kennen van Southside Johnny maar dat door duo Van Zandt/Springsteen werd geschreven, ‘Angel Eyes’ dateert alweer uit 1982 en klinkt nog steeds al was het gisteren geschreven.
Een ode aan Black Ceasar de bijnaam van James Brown komt in de vorm van een hele bijzondere en uitgesponnen uitvoering van ‘Down & Out In New York City’ waarbij Steven Van Zandt zelf voor de hartverscheurende solo tekent. De Australier Jimmy Barnes had ooit een hit met het door Steve in 1985 geschreven ‘Ride The Night Away’ maar de uitvoering door de kleine man met de onafscheidelijke bandana is hypnotiserend. ‘Bitter Fruit’ is de latin-american touch in de set; het refrein “La La La, La LaLa La” wordt gretig meegezongen en ik?
Ik geniet van de percussie van de mooie Anthony Almonte en dans op de vierkante centimeter. “Ready to go home? I don’t think so!” is Little Steven’s introductie naar het heerlijke ‘I Don’t Wanna Go Home’. Steven Van Zandt blijkt niet alleen een top gitarist/zanger maar ook zeker entertainer te zijn, heeft ook een goede dosis humor blijkende de uitlating “happy to have opened for Van The Man”.
In het interview kwam het al even ter sprake maar Steven Van Zandt laat op het podium ook nog even zijn politieke kant zien en horen als hij met ons deelt dat het “dark times we live in” zijn. Wat beter antwoord dan het nummer ‘Out Of The Darkness’ als einde van de set?
Deze zelfbetitelde ‘gangster of love’ Steven Van Zandt a.k.a. Miami Steve a.k.a Little Steven heeft met zijn Disciples Of Soul het onomstotelijk bewijs geleverd dat hij meer is dan de gitarist in de E-street Band!
Presentator Rick de Leeuw kan vandaag zijn geluk niet op, zojuist heeft hij een man aangekondigd die hij als jonge man in mijn Rotterdamse Ahoy zag optreden met Bruce Springsteen nu mag hij een van zijn andere helden aankondigen. Wie? Van Morrison!
Van Morrison stond hier in Peer al eerder op het podium maar dat optreden is er een met een randje…..de kleine man uit de hoofstad van Noord-Ierland, Belfast, stond het niet toe dat de bars tijdens zijn performance in 2010 open zouden blijven. Ik was erbij en was verbijsterd dat een manager van een artiest überhaupt deze mededeling met droge ogen kan maken. De reactie van het publiek destijds was van grote klasse, geen rumoer, geen boe geroep maar slechts een gebaar wat de grootste tekstschrijver allertijden tot op het bot geraakt moet hebben, de menigte draaide massaal de rug naar het kollectief dat op het podium stond. Van Morrison ging af maar keerde na een kleine tien minuten terug om met wederom geopende togen een bijzonder optreden tot een goed einde te brengen. Vandaag heb ik geen helicopter horen landen om Morrison tot aan de weide te brengen en toch staat de man met zijn 6-man koppige band op het Peerse podium.
De begeleiders van multi-instrumentalist (gitaar, saxofoon/blues-harp en piano) Morrison zijn David Keary op gitaar, Paul Moran tekent voor de toetsen maar speelt ook trompet, Paul Moore is de bassist hij vormt de ritme tandem met Mez Clough op drumms, Teena Lyle zien we op percussie en vibrafoon en de backing vocaliste is Dana Masters.
Morrison heeft in 2017 zijn zoveelste album – de man bracht rond de 40 albums uit – afgeleverd en hiermee laat hij zijn interpretatie van de blues horen. Een knap album kan ik u melden want ook deze staat in de driedubbele rij van albums die ik van de man in de platenkast heb staan. Dat Van Morrison niet als de meest charismatisch artiest bekend staat kan voor mij nog steeds geen afbreuk doen aan zijn genialiteit van het composeren en schrijven van tijdloze muziek. Ik geef het toe, ik ben fan maar kan u als lezer ook melden dat ik ook vele nare ervaringen met de ietwat kromme zeventiger in het verleden had. Zo was hij behoorlijk aangeschoten tijdens een optreden in het oude Vredenburg, liep hij te mopperen over zijn begeleiders op een van zijn optredens op het North Sea Jazz maar steeds weer is het zijn muziek die je al dit gebrom doet vergeten. Ook op ‘Blues’ Peer horen we geen gemopper van de échte blues-adept want meneer Morrison is ook voor hen een fenomeen door bijvoorbeeld zijn samenwerking met John Lee Hooker op het album Don’t Look Back waarvan ‘The Healing Game’ misschien wel het bekendste nummer is.
Vandaag lijkt de kleine man goedgeluimd; de enige restrictie is dat de fotografen geen foto’s vanuit de pit mogen maken. Jammer toch zoiets, het lijkt wel of zijn management of wellicht Morrison zelf zich niet beseft dat ook hij door “six of his friends will be carrying you by the handles” gelijk ons gewone stervelingen tijdens de laatste reis de aardkloot zal verlaten. Opener van de man in het voor hem zo bekende krijtstreep kostuum is ‘Wait A Minute’ en ja hij doet het weer, de oh’s en de ah’s zijn niet van de lucht. Van The Man is weer van bezielende klasse, zijn afstand tot de microfoon, het respect wat deze kleine man afdwingt door zijn muzikaliteit is ongekend.
De mellow jazzy blues die van de tent meester maakt is subliem als hij vanachter de piano ‘Save Me’ ten gehore brengt, grote pluim ook aan de backing vocaliste Dana Masters. Ook ‘I Believe’ van Ray Charles is de man op het lijf geschreven. Het lijkt zelfs wel of Morrison zich vanavond amuseert, ik betrap hem zelfs op een glimlach naar zijn begeleiders! De buigingen van de sound én tekst in ‘Baby Please Don’t Go’ zijn zó Van The Man, geen ander doet dit op die manier, zelfs de blues-harp klinkt anders in zijn handen, het blijft altijd weer jazzy, mellow en zielenroerende muziek van de Belfast Cowboy. De bloedrode Gibson neemt de man ter hand bij de opvoering van ‘Automobile Blues’ dat ook op Roll With The Punches is te vinden en ja ook op dit instrument is de kleine man met de zonnebril en het hoedje uitstekend te noemen.
Voor mij als fan is het fijn dat ook ‘Playhouse’ van het 2006 album Pay The Devil op de set-list prijkt natuurlijk ontkomt ook Van Morrison er niet aan een selectie van zijn grootste hits met het publiek te delen. We horen nog ‘Cleaning Windows’ uit 1982, ‘Days Like This’ uit 1995 en natuurlijk mag de meezinger ‘Brown Eyed Girl’ tijdens dit optreden niet ontbreken als ik langzaam naar back-stage loop voor de laatste cava van de dag zie ik dat pianist Mitch Woods (hij staat morgen op de line-up) achter de piano plaatsneemt om samen met Van The Man een mooi einde aan een zeer goed en onvergetelijk optreden te maken. Van Morrison heeft voor altijd zijn eerdere optreden op Blues Peer rechtgezet!
De afsluiter van vandaag heet Kenny Neal die samen met broers Frederick Neal op toetsen en Daernell Neal als bassist een band vormen met drummer Bryan Morris.
De familie Neal komt uit van origine uit New Orleans maar zijn grootgeworden in het op anderhalf uur rijden gelegen Baton Rouge (Louisiana-US) en zal samen met de extra toetsenist (neef van Neal) een mix van swamp-blues en Chicago-blues brengen.
Neal’s 2016 album – Bloodline – werd genomineerd voor een Grammy Award voor Best Contemporary Blues Album maar Neal (60jr) mocht ook 2 Blues Music Awards in ontvangst nemen. De ene voor Best Contemporary Male Blues Artist en de andere voor Best Contemporary Blues Album maar zijn palmares is langer, de man heeft wereldwijd zo’n kleine 20 keer een eervolle vermelding mogen ontvangen en bracht ongeveer hetzelfde aantal albums uit.
De goedlachse Kenny Neal begroet zijn publiek met het up-tempo ‘Louisiana Street’; de band gaat er vol in en dat doen ze met een goede sound en vol enthousiasme. Kenny Neal is een ras-performer, adresseert het publiek met “let’s have a little fun” om vervolgens met ‘Got My Mojo Working’ als herkenbaar nummer de toehoorders aan zich te binden.
Neal heeft een wat hese stem maar dat belemmert hem niet om vocaal krachtig over te komen, de heer speelt zeer goed blues-harp én daarbij speelt hij ook nog eens hartverscheurend gitaar. De opvolger is een bluesified uitvoering van Willie Nelson’s ‘Funny How Time Slips Away’ (Bloodline 2016) , ook met ‘Since I Met You Baby’ (Let Life Flow 2008) geeft Kenny Neal hier op Blues Peer zijn visitekaartje af.
Wàt een stem heeft deze man; er is niemand op de weide te bekennen die niet met dit nummer meezingt! De Neal broertjes spelen zoals alleen ‘southerners’ de soul van de blues kunnen vertolken…..straight to your soul! Kenny’s stem, gitaarskills maar ook zeker zijn blues-harp raken mij diep. Niet zo verwonderlijk want Neal kreeg de muziek met de paplepel van vader Raful Neal die ook blues-muzikant was ingegoten. ‘Let Life Flow’ staat ook op de set-list dit om de heupen van de toeschouwers die de grip van de vermoeidheid trotseren te laten swingen.
De volle sound die deze 5 man de tent in katapulteren is van een eminente kwaliteit. Neal is een multi-intrumentalist en dat bewijst hij door de bass om te gooien en ook hierop zijn mannetje te staan; het feestje is begonnen als hij samen met de bassist het instrument bespeelt. Partyyyyyyy! Jazzy, soul, blues en funk alles zit erin; een drummer die tegendraads drummt hoe wil je het hebben deze mannen kunnen alles! ‘The Blues Is Allright’ is alweer zo’n herkenbare meezinger; een lofzang aan B.B. King ontbreekt ook in de show van Kenny Neal niet met het eigen nummer ‘Thank You Mr. King’.
Een ijzersterke show van Kenny Neal en consorten, zo sterk dat de bezoekers joelen om een toegift die komt er in de vorm van ‘Bop Till You Drop’ al dansend vouw ik samen met de fotograaf de campingstoeltjes in en zoeken we warm en moe maar zeeeeeeer voldaan de auto op om naar ons onderkomen voor de nacht te rijden.
Het was een mooie, warme maar zeer gevarieerde 2e festivaldag, morgen nog meer van al dit moois op de laatste dag van dit sumbliem georganiseerde Blues Peer 2018.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van Blues Peer 2018 hier en Dag 3 hier .
