Van het Belgian Rhythm & Blues Festival – Blues Peer – vond de 34e editie plaats op 13, 14 en 15 juli 2018. Hieronder het sfeerverslag van vrijdag 13 juli. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele album te bekijken.
Klokslag zeven uur wordt het festival geopend door één van de twee MC’s die ons dit warme week-end van introducties zal voorzien het podium oplopen. U leest het goed, dit jaar niet één maar twee MC’s.
De heer die de openingsavond voor zijn rekening neemt stapt door het leven als Ben Lambrechts. Ben Lambrechts kennen de meeste bluesliefhebbers als de voormalige frontman van de Belgische band Blues Lee maar inmiddels is de man algemeen directeur van Hogeschool PXL
De eerste van vier Belgische bands die vanavond de aftrap van een lang en mooi week-end vol muziek mogen verzorgen heet Tensfield (Leuven – BE) opent instrumentaal en lijkt gedreven om er een mooie drie kwartier van te maken.
Tensfield zagen we eerder op Swing Wespelaar optreden en maakte op mij daar een goede indruk, benieuwd of het grote podium van Blues Peer niet te groot voor de band blijkt. Tensfield drong door tot de finale van de Belgische Blues Challenge 2016 en bracht een album uit onder de naam Freeze The Clock. Laten we i.d.d. maar even de klok stilzetten en genieten van deze talentvolle band.
De bandleden zijn achtereenvolgens frontman/gitarist/zanger Raffe Claes, de toetsenist van dienst is ook net als vorig jaar in Wespelaar Koen Geudens die samen met de ritme-sectie bestaande uit bassist Geert Zonderman en drummer Jürgen Moelans ook hier op de Peerse weide weer lekker musiceren.
De opvolger van het instrumentale nummer is een lekker uptempo werkje ‘The Joker’s Smile’. De meeste nummers worden door Raffe en Koen geschreven maar natuurlijk ook met de inbreng van Jürgen en Geert. Tensfield neemt het publiek mee op reis langs fusion, jazz, een vleugje rock maar ook funk kan dit kollectief moeiteloos aan. De band heeft voor een fijne bandopstelling gekozen; de toetsenist en drummer zitten respectievelijk op rechts- en linksvoor wat de interactie met het publiek ten goede komt.
Raffe Claes’ stem is ondanks dat ik toch wat nervositeit kan bespeuren een aangename, zijn gitaarwerk is van heel goede kwaliteit maar vooral is Raffe Claes een fijne frontman die steeds weer zijn medebandleden in de spotlight zet maar ook een frontman die weet hoe hij een publiek moet bespelen.
Tensfield heeft de vroegkomers op Blues Peer prettig verrast met hun eigen stijl van jazzy blues én heeft met dit optreden bewezen met gemak de grotere podia aan te kunnen.
Al een kwartier voor aanvang van het optreden van Blues Angels (NL/BE) is de fotograaf van dienst al voor het podium te vinden, niet zo gek want hij ziet erg naar het optreden van een van zijn favoriete muzikanten uit. Het is gitarist/zanger Jan de Bruijn die deel uitmaakt van de band die aanstonds zal gaan musiceren.
Jan de Bruijn wordt vergezeld door zwager Pieter van Bogaert op de toetsen en de drie engeltjes zijn Anneke de Bruijn (zus), Kathleen Vandenhoudt en Pascale Michiels. We zagen Jan de Bruijn al verschillende keren optreden, steeds weer in een andere bandsamenstelling maar altijd weer is het zijn fameuze gitaarspel die de rode lijn vormt.
De dames lijken ook de percussie voor hun rekening te nemen als ik luister naar een bijzondere uitvoering van ‘You Don’t Know What You Mean To Me’ compleet met belletjes, handgeklap en tamboerijnen. Dit kollectief maakt indruk en niet alleen bij de aanwezige pers; ook de toeschouwers blijven toestromen bij het horen van de B3 én bassdrumm bespeeld door Pieter van Bogaert.
Natuurlijk is Jan de Bruijn weer even gepassioneerd aan het gitaarspelen zoals we van hem gewend zijn, zijn stem samen met de Angels klinkt inderdaad hemels! An de Bruijn tekent voor een zeer ontzagwekkende cover van ‘Sinner Man’ (N. Simone).
‘I’ve Been Hoodood’ is een nummer dat speciaal geschreven lijkt te zijn voor de vertolking van Pascale Michiels; haar stem is gruizig en lijkt zo uit de swamps van Louisiana te komen.
De dames doen nergens voor elkaar onder ze hebben een wondergoede sound en toch zijn hun stemmen geheel verschillend, wàt een vibe ontrolt er zich hier op deze openingsavond. Een canon-achtige vertolking van ‘Run To The River’. Alsof het niet op kan zien we tv-maakster en (ex-Peer)presentatrice Kathleen Vandenhoudt samen met Pieter van Bogaert een cover van ‘St. James Infirmary’ neer zetten, zo’n vertolking die me naar de strot grijpt en deze naakte versie van het nummer ontketent een ovationeel applaus compleet met fluitsalvo’s.
Robert Johnson mag natuurlijk op een bluesfestival niet ontbreken en dus horen we ook zijn ‘Crossroads’ maar het is anders, Blues Angels hebben het nummer ‘vergospelized’, heel bijzonder door de a capella apotheose. Anneke de Bruijn brengt samen met de andere cherubijntjes een passionele uitvoering ‘When Love Comes To Town’. Het uur is omgevlogen maar het publiek kan geen genoeg krijgen van Blues Angels en roepen hen op nog een toegift te brengen.
Gelukkig is de stage-manager niet té streng en dus horen we weer een fijne gospel. Jan de Bruijn, in eigen land naar mijn bescheiden mening te weinig te zien en niet genoeg gewaardeerd, zet alweer met deze Blues Angels een onvergetelijk optreden neer.
Het programma boekje vermeldt dat CCR-frontman John Fogarty dit jaar er niet bij kon zijn, hij was voor het laatst in 2012 op Blues Peer te zien maar zijn Belgische alter ego drummer/zanger Frankie Saenen en zijn medebandleden Jo Neyskens (gitaar/vocalen) en bassist Geer Schurmans zijn wél te zien. Als Cosmo’s Foger-T (BE) zullen zij de toeschouwers meenemen naar de swamps van Louisiana en hoe je het ook wendt of keert, de muziek van CCR en dus John Fogerty is voor velen hier aanwezig de soundtrack van hun tienerjaren.
Frankie – drummer van The Scabbs – is de zingende frontman van dit trio, de eerste tonen zijn van ‘Born On The Bayou’ en hier op Blues Peer zit het geluid wél snor dit i.t.t. het optreden van de band op Hookrock 2017 wat ik mocht bijwonen.
Inmiddels heeft het bier de laatste gêne bij de meeste toeschouwers weggenomen zodat men uit volle borst mee durft zingen met ‘Susie Q’ of de tekst “Oh Lord, stuck in Lodi again” van het nummer ‘Lodi’, nog harder wordt er meegezongen met ‘Sweet Hitch-Hiker’ en het meezing-festijn wordt compleet met de uitvoering van ‘Have You Ever Seen The Rain?’.
De band speelt retestrak met de uitmuntende soli van gitarist Jo Neyskens maar ook de basspartijen van Geert Schurmans maken dit tot een hele goede set. Toch wordt het meezing-festijn mij wat teveel en na mijn persoonlijke favoriet ‘Proud Mary’ en ‘It Ain’t Me Babe’ laten we nostalgische klanken uit de levende jukebox Cosmo’s Foger T aan het overige publiek. Cosmo’s Foger-T een stel top-muzikanten voor wie van coverbands houdt.
De uitsmijters van de openingsavond heten Boogie Boy & His Woogies en zullen worden bemand door Paul Ambach a.k.a. Boogie Boy op piano en vocals, zoon Nathan Ambach die ook vocaal zal aantreden.
The Woogies die Boogie Boy bijstaan zijn Lorijn van Piekartz gitaar/vocals, Dirk van der Linden op de Hammond, bassist Carlo van Belleghem, drummer Jamal Thomas, Uri Kahati op trombone, trompet Lode Jansen en op saxofoon Lode’s zoon Mitya Jansen.
Paul Ambach (Antwerpen 1948) is een man met véél relaties in de muziek-scene in binnen- en buitenland doordat hij jarenlang dé concertpromotor van België is geweest. Hij haalde met zijn bedrijf ‘Make it Happen’ ontelbare grootheden zoals o.a. John Lee Hooker, de Rolling Stones, U2 en Michael Jackson naar België. De man komt zelf ook uit een muzikale familie, hij zingt, speelt piano en sprong in zijn tijd als promotor ook geregeld bij de groten der aarde op het podium om mee te spelen.
De huidige carriere, die inmiddels alweer 30 jaar beslaat, van Paul is dus een logisch gevolg van zijn passie voor muziek. Vanaf de eerste song staat voor mij de gitarist in de spotlights; het is werkelijk genieten bij het gitaarspel van Lorijn van Piekartz, waarom heb ik deze gitarist nog niet eerder op een podium mogen begroeten?
‘Let The Good Times Roll’ zingt Boogie Boy met ietwat verouderde en gebroken stem, ja dat willen de bezoekers zeker meneer Ambach. Deze toeschouwers willen de eerste nacht hun campingplaatsje rollend bereiken. De band zet de versnelling in zijn twee en we horen ‘Stormy Monday’ wat door Nathan Ambach op zeer mooie en goede manier wordt vertolkt; ook deze Ambach lijkt de liefde voor muziek in het hart te hebben!
‘Hallelujah I Love Her So’, ‘Got My Mojo Working’ en nog vele, vele andere bekende tunes volgen. Plezier kent geen tijd voor de flamboyante, 70 jarige, ras-entertainer Ambach als hij de reguliere speeltijd met maar liefst een half uur overschrijdt, maar ondanks de Fats Domino-sfeer van rhythm ‘n blues en boogie moet ook Boogie Boy erkennen dat het gedaan moet zijn. Alweer een kwaliteitsoptreden van Boogie Boy & His Woogies sluit deze eerste festivaldag met verve af!
Het was een mooie, afwisselende openingsavond met een keur aan muzikanten uit D’n Belgique, morgen meer op dit altijd vriendelijke en gezellige Blues Peer 2018!
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van Blues Peer 2018 hier en Dag 3 hier .
