Rhythm & Vibes @ Hookrock 2018 – Dag 2

Een sfeerverslag van het Hookrock Festival te Diepenbeek – België gehouden op 29 Juni en 30 Juni 2018 j.l.. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois, klik hier om het gehele album te bekijken.

De openers van dag 2 van Hookrock worden door MC Den Huibbe aangekondigd als een formatie dat “swingt als ‘n tiet”. De 6-mans formatie Swing Supply is mij onbekend al herken ik wel een gezicht dat ik vaak op festivals tegenkom, het is de bassist van het sextet, Arno Vervest.
De zanger heet Rob van der Drift en vertelt ons dat hij na 18 jaar in d’n Belgique woonachtig te zijn de clichés over Heineken waar zijn. De band speelt het toepasselijke ‘Barefoot’, ook horen we ‘Rockin’ Pneumonia & Boogaloo’. Dit sextet is een swingende band met een vermakende show die bestaat uit een mengeling van van Rock ‘n  Roll, Rhythm & Blues en Swing. Als paralellen kan ik u melden dat er een vibe van Bill Haley, Stray Cats en Louis Jordan door de zaal van O.C. Rooierheide gaat.
Na de voorgaande nummers kan ik de uitlating van onze MC beamen, Swing Supply swingt de pan uit. Een heerlijke manier om de warmte te doen vergeten en de festivaldag mee te beginnen. ‘Flip, Flop & Fly’ is ‘n nummer uit de film The Blues Brothers en kan op applaus van de toehoorders rekenen als teken van herkenning.
‘Skinny Mama’ is alweer zo’n goed uitgevoerd nummer. Hier staat ‘n goed stel muzikanten op het podium. ‘Bye, bye Paris’ kondigt het eind van de set aan maar Swing Supply mogen niet weg voordat zij, op aandringen van Den Huibbe, nog een toegift geven. Ik zeg net als Swing Supply in laatst genoemd nummer “hope to see you again”.
Vandaag wordt er tijdens de ombouw van het grote podium in de zaal buiten op het terras gemusiceerd. Beter gezegd er gaat gejamd worden tijdens de Mojojamsessions die we ook al eens tegenkwamen op Blues Peer. Anna Lee is een van de initiators maar verrast mij volledig als zij zelf de jamsession vocaal opent met ‘Love Me With A Feeling’.
Haar performance verbouwereerd me, ik ken haar in een andere hoedanigheid, maar deze rol als zangeres past haar. Vocaal zit ‘t, ook na een hele tijd niet gezongen te hebben, snor. Nog meer verrassingen vallen dit setje verslaggevers ten deel als ook Jan Willem Wellinghoff (tHE dOGS) en Bart Cocquyt (Mr. B-Blue) de vaste kern blijken van de Mojojamsessions.

Het half uurtje is té snel voorbij maar er komen nog veel intermezzo’s deze dag; inmiddels staat er alweer een Nederlandse band op het podium om een feestje te bouwen. The Juke Joints uit Zeeland staan al 35 jaar op de bühne om hun plezier voor muziekmaken te delen met de vaste fan-base maar nog steeds groeit deze gestaag.
Ook hier in Diepenbeek staan velen met ‘n t-shirt van de band dan wel van Kwadendamme voor het podium opgesteld. The Juke Joints maken zich niet sappel over de hitte, zij hebben voor hetere vuren gestaan toen zij in het zuiden van de VS optraden. Ook hier op Hookrock zullen zij zich voor de volle 100% inzetten om een mooie, hoewel altijd een beetje de decibel toegelaten waarde overschrijdend, en wervelende show te geven.
Onze Peter Kempe is de Levon Helm van Zeeland want ook hij is een retestrakke drummer die daarbij de vocalen voor zijn rekening neemt. The Juke Joints bestaan verder uit gitarist Michel Staat a.k.a. Boogie Mike, John ‘Sonnyboy’ van der Broek (bluesharp/accordeon/vocals) en bassist Derk Korpershoek.
De band staat alweer 35 jaar garant voor opzwepende, heerlijke blues geïnspireerd op de muziek van Rory Gallagher. Afgelopen Maart kwam het jubileumalbum van de band 35 Years Of Rock Rollin Blues uit, een live-album mét DVD-registratie van het concert dat de band gaf op 11 November 2017 in De Piek van Vlissingen, het geheel werd uitgebracht bij Continental Record Service. Zou het komen door het mooie vlakke Zeeuwse land dat deze mannen zo ‘down to earth’ blijven en die heerlijke muziek blijven maken?
Als opener van de set op Hookrock is gekozen voor ‘Blues For My Soul’. ‘Let It Roll’ is hét uitgelezen nummer om voor Michel Staat zijn slide-skills te tonen, werkelijk ongekend wàt ‘n tempo! Het ultieme Southern States gevoel onder de loofbomen van Diepenbeek. ‘Stax Sound’ is een nummer wat lijkt geïnspireerd op Chuck Berry’s ‘Nadine’ en ook dit nummer zweept de Hookrock-ers nog meer op.
Als ik zie dat Sonnyboy zijn accordeon gaat pakken weet ik dat het ‘zydeco time’ is met ‘Don’t Give It Up’. ‘Bullfrog Blues’ – ook op het album te vinden – is voor Peter Kempe reden om achter de drummset vandaan te komen en de mandoline ter hand te nemen om zo het publiek te enthousiasmeren het chorus van het nummer mee te zingen.
Nóg zo’n nummer waarbij het publiek volop participeert is  ‘You Can’t Always Get What You Want’ van de Rolling Stones, wie had ooit gedacht dat dit nummer vertolkt zou worden door o.a. de mandoline van Kempe, de vette bass van Korpershoek en door de ziel snijdende bluesharp van Sonnyboy en de gitaar van Boogie Mike?
Natuurlijk wordt ook dit nummer uit volle borst(en) meegezongen! Ja, deze Zeeuwen bewijzen met de viering van hun 7e lustrum nog maar eens dat zij een bevlogen maar ook goed stel muzikanten zijn. The Juke Joints, àltijd een feestje!

Waar de meeste bezoekers deze pauze – het is rond de klok van zes inmiddels – gebruiken om even een hapje te eten slaan deze verslaggevers van TBA? de eetpauze graag over voor alweer een invulling van de Mojojamsessions.
Terecht denken wij want Jan Willem Wellinghoff is een zeer groot talent die eigenlijk op het grote podium had moeten staan, dat denken niet alleen deze verslaggevers maar ook onze concullega’s zijn deze mening toegedaan. Gelukkig worden onze bevindingen gestaafd door het in grote getale aanwezige – etende – publiek. De Gibson en Epiphone licks vullen ‘t veld achter het O.C., we horen een zeer professionele set met participatie van de diverse jammers.

The Jelly Roll Men komen uit Noorwegen en zullen ons hun interpretatie van de Rhythm & Blues uit de ‘Windy City’ brengen. De band werd in 2010 opgericht door de broers Thorvaldsen, frontman Kent Erik op de bluesharp en de vocalen, broer Thomas Grim bespeelt de gitaar en neemt deel in de vocalen. De band noemde zich toen nog The Nine Fingers Blues Band, later werd de naam veranderd in The Jelly Roll Men en werd aangevuld met Øyvind Stølefjell op keys/vocals, de ritme-sectie bestaat uit Ole Martin Røsten op de up-right bass en drummer Kai Evenstuen. Deze band wordt gezien als de meest hardwerkende blues band van Scandinavië; ze deden ervaring op door bijvoorbeeld met Joakim Tinderholt, West Weston en Little Victor te musiceren.
Zoals gezegd zal de vibe die deze band het publiek in Diepenbeek zal laten voelen opgebouwd zijn uit jaren vijftig blues waarvan ze vorig jaar een album compileerde onder de titel Jelly Roll Shuffle. Dit album werd geproduceerd door Little Victor, Amerikaan maar sinds zijn liefde voor een Britse woonachtig in de UK. Dit album staat natuurlijk ook in de O.C. Rooierheide centraal, zo spelen The Jelly Roll Men track nummer vier ‘I’m Tired, een lekkere meedeiner.
Een nummer geschreven door de Brit Steve ‘West’ Weston (West Weston & the Bluesonics) ’36-24-38′ staat op ook op het album en ik kan u melden dat zij het nummer – wij hoorden de song vaak door de originele uitvoerder – eer aandoen. Ook ‘Mister Homewrecker’ is van het album en de slow blues ‘I’m Gonna Cut Your Head’ brengt ons terug naar de twintiger jaren van de vorige eeuw.
‘Have A Good Time’ zingen The Jelly Roll Men, nou dat hebben we zeker want deze mannen uit Noorwegen zetten een zeer solide, entertainende maar desondanks een ietwat brave show neer.
Elmore James’ pianist Little Jonny Jones schreef ooit ‘Sweet Little Woman’ en is een van de laatste nummers van de set; The Jelly Roll Men vervolgen nog met een op Mystery Train (Junior Parker/Elvis) geïnspireerd nummer maar dan is het toch echt gedaan met het debuutoptreden van The Jelly Roll Men in België. The Jelly Roll Men, een leuke band met een gedreven stel muzikanten.

Alweer geen rust tijdens de pauze wat ook nu weer staan de leiders van de Mojojamsessions, Anne Lee en Jan Willem Wellinghoff, de toeschouwers op te hitsen met hun innemende persoonlijkheden. We zien steeds nieuwe gezichten de kern van de Mojojamsessions, Bart Cocquyt, Walter Coolen, Wilfried Claessen en Jan Willem Wellinghoff vergezellen.
Deze sessie wordt er gedrummd door Kurt van de Wiele, ik zag de man zojuist nog deel uit maken van de bezoekers die naast mij een klein feestje bouwden tijdens deze 2e festivaldag van Hookrock 2018. Inmiddels heb ik een leuke relatie op gebouwd met Nele ‘met de brace’ die keer op keer even bij mij komt ‘buurten’ want ook ik kamp met een – weliswaar kleinere – blessure. In mijn notitieboekje lees ik later dat ik gecharmeerd ben door de drummskills van deze Kurt van de Wiele, hij kan met gemak een NOLA ritme aan maar ook de stuwende Chicago blues komt met gemak los van zijn stokken. Steeds weer kan het intermezzo georganiseerd door de Mojojamsessions op veel volk rekenen, een succes voor de organisatoren!

De volgende vijf kwartier zijn gereserveerd voor Elles Bailey en haar begeleiders. Elles Bailey komt uit Bristol en werd vorig jaar samen met Beth Hart en Sari Schorr genomineerd voor Best Female Vocalist bij de European Blues Awards. De dame heeft een stem die veel aan Bonnie Raitt meets Bex Marshall meets Bonnie Tyler doet denken.
Elles heeft een talent voor Roots, Blues, Country en soulful rock met elkaar te laten ‘blenden’ met een eigentijdse randje. September 2017 bracht Elles Bailey het album Wildfire uit, een album dat in de Blackbird studio’s in Tennessee werd opgenomen en wat louter lovende recensies scoorde. Ook wij van TBA? zagen haar daags voor Kerstmis vorig jaar optreden in de Q-factory van Amsterdam, ondanks dat zij daar geteisterd werd door een fikse keelonsteking liet zij op ons een zeer goede indruk achter.
Vandaag dus de herkansing op Hookrock 2018. Elles wordt begeleid door een bij blues-adepten bekend gezicht, toestsenist Jonny Henderson (Matt Schofield) verder zien we op gitaar Joe Wilkins,  Zak Ranyard op de bass en op drumms Matthew Jones.
Net als in Amsterdam wordt in d’n Belgique ook voor ‘Let Me Hear You Scream’ als opener gekozen waarbij Joe Wilkins schittert op de slide gitaar en direct zijn alle ruggen gerecht bij de bezoekers van dit Hookrock 2018. Nee, dit is niet zomaar een zangeresje met haar band maar een dame die het verschil kan maken in de blues/roots wereld. ‘Same Flame’ is nog zo’n song waar Wilkins het kippenvel tijdens 30°C op je armen tovert.
‘Perfect Storm’ is ook weer een eigen gepend nummer waarmee Bailey duidelijk wil maken dat we de verschillen tussen ons als mensen moeten vieren en niet ons mag verdelen. Hoogtepunt ook hier op Hookrock is John Prine’s ‘Angel From Montgomery’ waar Elles Bailey niet alleen met de vocalen maar ook met haar pianowerk de gevoelige snaar raakt, zozeer zelfs dat het (bijna) stil is in de zaal van O.C. Rooierheide.
Onnodig wellicht om te vermelden maar Jonny Henderson maakt ook in deze set weer het verschil, zijn gedreven solo’s zijn een ‘must hear & feel’. De a capella en spontaan ingezette versie van ‘Mercedes Benz’ werd meteen door haar publiek opgepikt en lekker meegezongen maar blijkt slechts de voorbode voor haar eminente ‘Girl Who Owned The Blues’. Weer ben ik onder de indruk van haar kwaliteiten als songwriter maar ook als zangeres hoewel ik eerlijk gezegd wat meer volwassener podiumpresentatie had gezien.
Graag maak ik nog even vermelding van het feit dat Elles Bailey volgende maand aan zal treden op Swing Wespelaar 2018 (zat. 18 augustus), een aanrader voor diegene die graag iets nieuws ontdekken.

De laatste Mojojamsessions van dit inmiddels zeer geslaagd te noemen Hookrock 2018 is er een om om in te lijsten want de organisatoren van de jam hebben de frontman van The Jelly Roll Men, Kent Erik Thorvaldsen weten te strikken om een nummer mee te spelen.
Het publiek is massaal aanwezig en Ken Erik geniet zichtbaar van het contact met het publiek, ook Jan Willem Wellinghoff geniet zichtbaar en vertaalt dit in passievol en gedreven gitaarspel.

SaRon Crenshaw werd geboren op 21 januari 1961 en groeide op in Passaic County, New Jersey. Zijn vader kocht zijn eerste gitaar voor zijn 8e verjaardag. SaRon luisterde veel naar B.B. King, Blues,  Rhythm ‘n Blues en Funk en speelde als snel mee met wat hij hoorde.

Tegenwoordig treedt SaRon vaak op in de Terra Blues Club in New York. In die club is ook de vriendschap ontstaan met Bart Kamp, die hem uiteindelijk gevraagd heeft om naar Europa af te reizen voor een eerste tour.

Blind B & The Visionairs zijn Bart Kamp op bass, Frank Duindam op de drumms en deze keer Govert van der Kolm op de Hammond B3. In Amerika wisten ze al langer dat deze man een ‘genie in a bottle’ was want hij mocht openen voor niemand minder dan Robert Cray en zelfs voor B.B.King. Laatstgenoemde is trouwens ook een van zijn grote idolen wat ook wel te horen is in het spel van Crenshaw.

King Of The World toetsenist Govert van der Kolm blijft uiterlijk en lichamelijk zeer kalm in vergelijking tot zijn shows met KOTW maar zijn skills op het ‘ebony & ivory’ van de Hammond B3 zijn alles behalve kalm, wàt een gigant is deze man toch! Hoe funky wil je het hebben, SaRon kan het allemaal….Tja, deze man steekt er toch met kop en schouders boven de meeste bluesbands uit. De zeer lange drummsolo van Duindam, de retegoeie Hammondsolo van Govert in Eric Clapton’s ‘All Your Loving’ maken het allemaal waard om de transpiratie van het lijf te laten druppen.

Ook in ‘Lie To Me’ wordt de virtuositeit van Crenshaw op de snaren benadrukt, het is onversneden ‘real blues’ wat de klok slaat en genieten niet alleen Crenshaw’s entourage maar ook de vaste bezoekers van Hookrock naar hartenlust van deze New Yorker die in 2011 in de Blues Hall Of Fame werd opgenomen. Het zelf geschreven ‘Jailer Blues’ is een nummer over gevaarlijke vrouwen die met elkaar maar ook zeker met de man in hun leven op de vuist gaan. SaRon Crenshaw kwam, zag en overwon Hookrock 2018 – Diepenbeek!
Over Jeff Jensen heeft TBA? al een aantal recensies geschreven. De expressieve Jensen brengt een mix van Soul, Rock, Jazz en de Amerikaanse Roots muziek met een diepe Blues invloed. Jensen’s shows zitten ‘lock, stock & barrell’ in elkaar.
Eerder dit jaar kwam z’n zesde album Wisdom & Decay uit. Een album waarin alle ervaringen die hij in het verleden heeft opgedaan samen komen met zijn skills op de gitaar. Op het album overwegend eigen werk maar ook mooie covers van nummers van twee van mijn persoonlijke favoriete liedjesschrijvers Bob Dylan en Tom Waits, niet noodzakelijk in die volgorde overigens.
Ook naar Hookrock heeft Jeff Jensen zijn vaste bassist Bill Ruffino en de voor mij nieuwe drummer David Green meegebracht. De vertolking maar ook zeker de tekst van ‘2000 Days’  komt hard bij me binnen, gek maar ergens doet het me aan Nick Cave denken.
‘Downtown’ is wel een cover van het Tom Waits nummer maar ik moet eerlijkheidshalve melden dat Jensen het nummer zich eigen maakt, nergens wordt het ‘cheesy’.  De basslijnen van bassist Bill Ruffino doen mij denken aan die van Marcus Miller op Afrodeezia. Zelf zorgt Jensen ook voor hele mooie belevingen door zijn effecten die soms aan jazz en zelfs aan gypsy-jazz doen denken.
De gospel-vibe wordt belichaamd door tracknummer zes van Wisdom & Decay ‘Luck Is Gonna Change’ maar ook een slow blues prijkt op de set-list als ‘Pretend Forevers’ gespeeld wordt. Om zijn habitat Memphis – Jensen is van origine uit Portland, Oregon – te eren geven Jensen en zijn mannen de toegift in de vorm van Elvis’ ‘Burning Love’ .

Een van de verrassingen voor de reporters van TBA? tijdens hun eerste bezoek aan de Belgian Blues Challenge vorig jaar was Ghalia Vautier. Ghalia bewees daar een uitzonderlijk goed songwriter te zijn. Dat Thomas Ruf een neus heeft voor vrouwelijk schoon op de gitaar blijkt uit het feit dat Ghalia ondertussen een platencontract heeft ondertekend bij RUF records en haar album Let The Demons Out opgenomen met Johnny Mastro en The Mama’s Boys kwam in Oktober 2017 uit.
Deze Brusselse bezit een behoorlijke dosis ambitie en dat toont zij door inmiddels veelvuldig met Johnny Mastro en zijn Mama’s Boys te touren. De jonge, mooi vrouw ging al regelmatig op muziekervaringsreis naar de VS, zij stond op podia in o.a. New Orleans en Clarksdale. Zagen wij haar in Overpelt samen met Bart Werbrouck hier in Diepenbeek staat ze met Johnny Mastrogiovanni (vocals/blues-harp), gitarist Smokehouse Brown, bassist Dean Zucchero en drummer Christophe Gaillot op het podium.
Het zijn Mastro en zijn mama’s jongens die instrumentaal openen met een nummer wat lijkt geschoeid op Hound Dog Taylor’s Sadie maar al snel volgt Ghalia die opent met de openingstrack van het album ‘4 AM Fried Chicken’ en meteen is haar talent ook hier op Hookrock overduidelijk.
Ghalia heeft lef in deze melee van toehoorders en niet meer toehoorders maar slechts het laatste pintje drinkende bezoekers. Toch kan Ghalia de meesten meenemen op haar voodoo-achtige vibe, de jonge vrouw speelt gepassioneerd en goed (slide) gitaar. Haar stemgeluid is lekker hees en met een randje, een soort stem waar ik graag naar mag luisteren.
Een kersvers nieuw nummer wordt ook ten gehore gebracht ‘Beat You Down Before’ en ook in dit nummer gaat Ghalia er vol in op de slide…..ik zeg Black Snake Moan en u weet hoe fragiel maar toch sterk deze talentvolle artieste de muziek benadert.
Natuurlijk staat ook ‘Let the Demons Out’ en ‘Waiting’ van het album op de set-list. Als Ghalia tussenstijds met een biertje in de hand even de merchandise tafel komt inspecteren staan opnieuw Johnny en zijn mama’s kindjes in de belangstelling; té lang geleden dat we die onvervalste, dampende blues sound van Mastro hebben gezien op een groot festival. De laatste keer dat dit setje hem live zagen optreden was op Ribs & Blues 2008; de mannen zijn nog steeds een geweldige ervaring.
Als Ghalia weer terug op het podium komt is het ‘boogie time’ met ‘Hiccup Boogie’, waarin Smokehouse Brown de sterren van de hemel speelt met zijn gitaaarsolo, en ‘Have You Seen My Woman’ beiden ook op het album Let The Demons Out te vinden. Deze set blijft tot het eind boeien en dat mag deze jonge vrouw en haar begeleiders toch wel als overwinning beschouwen gezien de staat van sommigen in het publiek.
Als Ghalia op het drummpodium staat horen we nog Etta James’ ‘Tough Lover’, de toegift die Ghalia en The Mama’s Boys kiezen heet ‘All The Good Things’. Wij stellen ons vast op bij de merchandise tafel want wij nemen graag deze vibe van Ghalia, Johnny Mastro en de mannen mee terug naar Nederland. Ghalia & The Mama’s Boys, dé verrassing van Hookrock 2018!

Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van Hookrock 2018 hier.

The Blues Alone? complimenteert de organisatoren van Hookrock met de 2018 editie. TBA? bedankt al die vrijwilligers die ondanks de hitte hun glimlach niet verloren tijdens de bediening van ons dorstigen. Ivan, Ronnie, Nancy en al die anderen die ik niet bij naam ken bedankt voor de gastvrijheid!

Hookrock was wederom een mooie ervaring, graag zijn wij volgend jaar weer van de partij!