Een sfeerverslag van het Hookrock Festival te Diepenbeek – België gehouden op 29 Juni en 30 Juni 2018 j.l.. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois, klik hier om het gehele album te bekijken.
Nadat we na een zeer lange rit (3,5 uur!!) de reis met veel omleidingen en files hebben getrotseerd arriveren we eindelijk – warm en bezweet – bij ons hotel zo’n kleine 10 minuten van Diepenbeek verwijderd waarna we zeer verlaat arriveren bij het nabij gelegen parkeerterrein van het OC Rooierheide. De ingang van het festival is dit jaar aan het terrein dat aan de zaal grenst, wederom ziet de aankleding er picobello uit met een food-caravan, de boutique van de heer en dame die handelen in té gekke shirts van o.a. Chenaski en fantastische festivalkledij, we kunnen schepijs en verse Luikse wafels aanschaffen en natuurlijk mag de Vlaamse friet ook op dit festival niet ontbreken. Er zijn een aantal tenten met zitjes neergezet voor als er tijdens deze twee dagen van heerlijke muziek ook nog een goed gesprek gevoerd dient te worden.
Zoals gezegd zijn we behoorlijk verlaat en dus betreden we de zaal pas bij de staart van het optreden van de Belgische band The Paralyzers. De leden van The Paralyzers vormen als sinds 1994 een band. Zelf schrijven ze op hun site dat ze beïnvloed zijn door Reverend Horton, The Paladins en natuurlijk hoort daar ook The Fabulous Thunderbirds bij.
De laatste twee nummers die ik mag aanhoren klinken als een mix van Rock ‘n Roll en Rhythm ‘n Blues maar ook een vleugje Rockabilly. Natuurlijk ga ik u geen verslag voorschotelen van twee nummers, dat zou unfair zijn tegenover de muzikanten, maar de band klinkt lekker en is voor dit setje verslaggevers de smaakmaker voor de rest van de avond.
De volgende act wordt verzorgd door een bekend gezicht in de hedendaagse bluesscene, we hebben het over de blues-harp master Giles Robson. Giles heeft dezelfde band meegenomen als waarmee hij op het Kwadendamme Festival aantrad dat wil zeggen Tom Julian-Jones op gitaar, bassist van dienst is Enzo Strano die samen met Alesandro Cinelli op drumms de ritme-sectie vormt.
Natuurlijk staat er werk van Giles’album For Those Who Need The Blues op de set-list. De opener ‘G.R. Shuffle’ is track nummer zeven van dit album en een heerlijk instrumentale binnenkomer. Als we Robson “let’s slow it down” horen zeggen weten de aanwezige blues-brothers en -sisters dat het tijd is voor ‘Start A War’; alweer een uitmuntende vertolking van deze slow-blues. Robson heeft zich in de loop der jaren ontwikkeld tot een ‘full force entertainer’ en hitst zijn Belgische toeschouwers op harder te zingen dan de Hollanders een paar weken terug deden bij zijn song ‘Sarah Lee’.
Genietend van de linkshandige gitarist Tom Julian-Jones zie ik dat Robson zó enthousiast wordt dat zijn zwaai aan de kabel van zijn harp-mic ontaard in dat de hele flikkerse boel op het podiumdek belandt. Gelukkig is daar bassist Enzo Strano die de aandacht afleidt van het euvel door een excellente basspartij neer te zetten. De innemende Robson gunt ieder bandlid zijn moment als zijn introducties gevolgd worden door een solo per muzikant. ‘Where You Been’ is de aanleiding voor Strano om net als Robson de rand van het podium op te zoeken om zo het publiek nóg meer ‘the feel’ van de blues mee te laten beleven.
Toch blijft het in deze hitte hard werken voor de band tegenover dit publiek, de feed-back had iets enthousiaster gemogen naar mijn mening. Feit is wel dat Robson zowel in de UK, het continent maar ook in de US wordt gelouterd als dé revelatie op blues-harp. Zo zeer zelfs dat ik tijdens dit festival wat ‘insider’s informatie’ werd toegespeeld (dank DvB) dat Robson met niemand minder dan Joe Louis Walker een akoestische tour zal maken maar ook zal hij met Kim Wilson van The Fabulous Thunderbirds later dit jaar te zien zijn. Het is de zeer aimable Giles Robson van harte gegund!
Graag vermeld ik nog even het album wat Robson samen met gitarist Chris Corcoran opnam en begin April uitkwam Roller Coaster! – A Ride Through Walter’s World, een behoorlijk naakt album met slechts gitaar en blues-harp als eerbetoon aan een van Giles’ helden Little Walter.
De volgende act is zo eentje als een konijntje uit de hoge hoed…..na de annulering van Dana Fuchs en haar band om als headliner van de eerste avond van Hookrock 2018 aan te treden moest er door de organisatie geïmproviseerd worden om deze act te vervangen. De vervanging werd gevonden door niet één maar zelfs door twee dames die vocaal wel ietwat verder van de bluesrock diva uit New York afstaan maar zeker in hun genre gerespecteerde vocalistes zijn. Ina Forsman en Emilia Sisco zijn beiden uit Finland afkomstig en vlogen speciaal voor deze gelegenheid over naar België om hier op het sympathieke Hookrock 2018 aan te treden.
De dames worden begeleid door Richard van Bergen op gitaar, Roelof Klijn op de bass en Frankie Duindam op drumms, voor de soul is er ook nog een saxofonist/percussionist aan het trio toegevoegd in de persoon van Arend Bouwmeester.
Emilia Sisco is het die het spits af moet bijten van deze set en doet dit met ‘I Got What It Takes’. Nou, dat heeft ze zeker! Wàt een stem heeft deze 28 jarige uit Helsinki, die werd geboren uit een Finse vader en een Zambiaanse moeder. Sisco staat al sinds haar 15e op een podium en kan dus moeiteloos het Belgisch/Nederlandse publiek aan. Het jazzy ‘One More Kiss’ wordt waarschijnlijk mijn favoriete nummer van de set, heerlijk hoe deze dame mij meevoert naar vibe die in de twintiger jaren van de vorige eeuw in de New Yorkse ‘The Cotton Club’ heerste.
‘I Don’t Wanna Fuss’ is weer meer funky, ook dit kan Emilia moeiteloos aan. Al deze nummers zijn te vinden op haar album You Ain’t Heard dat zij opnam met de Helge Tallqvist Band. Zo ook het nummer over gevoel en verstand die elkaar tegenspreken in ‘When I’m With That Man’. Ook de cover van Johnny Guitar Watson’s ‘A Real Mother For Ya’ is weer zo’n konijntje uit de hoge hoed….heerlijke zangeres deze Emilia Sisco!
Ik mag natuurlijk niet de bandleden van Bergen, Klijn, Duindam vergeten want zij bewijzen hier in Diepenbeek een te meer dat zij niet voor niets in diverse projecten opduiken. Fantastische muzikanten die aan de gezichten te zien net als ik genieten van deze Finse verrassing.
Ook Arend Bouwmeester verdient een grote pluim, die blaast niet alleen de diverse saxofoons maar zorgt ook voor de percussie van egg tot ratel tot tamboerijn incluis de diverse danspasjes! Als de 24 jarige eveneens uit Helsinki afkomstige Ina Forsman haar eerste nummer ‘Be My Home’ brengt kan ik helaas niet anders opschrijven dat haar stemcontrole in de lagere regionen niet toereikend is. Dit nummer heeft ze nog niet zolang geleden geschreven voor haar nieuwe, in Oktober uit te brengen, album.
Ook na een drietal nummers heeft Forsman mij nog niet over de streep kunnen trekken want ik vind dat zij zich teveel bezig houdt met haar ad libs, een fenomeen wat zou moeten bestaan uit improvisaties naar believen maar Forsman maakt het tot een onderdeel van haar songs wat niet altijd even mooi maar ook zeker niet functioneel aanhoort. Een nummer waar ik wel van achterover sla is ‘Now You Want Me Back’, een fantastisch soul-ish nummer met een passie die ik graag mag zien gebeuren, wellicht is het onderwerp van het nummer “scumbag of a boyfriend” hier de reden van.
Al zittend op het drummpodium zingt zij nog een nummer dat is gelardeerd met ad libs ‘Don’t Hurt Me Now’. Up-tempo komt Forsman meer tot haar recht maar ook zeker is haar Nederlandse begeleidings band hier debet aan zoals bij haar vertolking vna Etta James’ klassieker ‘Something’s Gotta A Hold Of Me’.
Als Emilia Sisco erbij komt luidt dit de laatste nummers van de set in, samen zingen zij Big Mama Thornston’s ‘Hound Dog’ en ‘In The Basement’ alweer naar voorbeeld van de befaamde Etta James.
Emilia Sisco en Ina Forsman hebben zich samen met begeleiders Frankie Duindam, Roelof Klijn, Arend Bouwmeester en Richard van Bergen een meer dan volwaardige vervanger getoond voor de geannuleerde set waarbij ik persoonlijk meer onder de indruk raakte van Emilia Sisco dan van Ina Forsman.
De afsluiter van deze eerste festivaldag van Hookrock 2018 is de man die inmiddels de meeste feestjes heeft weten te bouwen in België, Nederland maar ook in de rest van Europa mocht hij menig muzikaalfeestje op zijn naam schrijven……we hebben het natuurlijk over Guy Verlinde.
Vandaag heeft hij zijn Houserockers meegenomen, de Houserockers zijn Erik ‘King Berik’ Heirman op drumms én Richard van Bergen op gitaar. Opener is de titeltrack van het album dat Guy Verlinde samen met zijn Houserockers vorig jaar uitbracht ‘How How How’. Een zalig up-tempo nummer waar het enthousiasme vanaf druipt, na twintig jaar inmiddels de podia te beklimmen heeft Guy Verlinde nog steeds de gedrevenheid van een ‘new kid on the block’.
Zijn ongekende, solide slide-partijen en retestrakke drumm van King Berik en natuurlijk het fameuze gitaarspel van Richard van Bergen maakt deze band tot een van de publiektrekkers van deze vrijdagavond. De altijd sympathieke Verlinde begroet zijn publiek met de voor hem zo kenmerkende zin “Lieve mensen van…..” in dit geval dus Hookrock, hoe herkenbaar kan je het maken vraag ik me af? Met de introductie dat Verlinde hoopt dat de campinggasten vannacht allemaal in de goede tent belanden krijgen we nóg een nummer van How How How te horen ‘Let’s Get It On’, nee niet die van Marvin Gay maar een eigen geschreven nummer. Het nummer belicht heel goed de gitaarkwaliteiten van beide gitaristen en daar smullen de toeschouwers in Diepenbeek van kan ik u melden.
Zelf geniet ik enorm van het feit dat Guy Verlinde ook nummer van zijn in 2011 uitgebrachte album Guy Verlinde Plays Hound Dog Taylor op de set-list heeft gezet, we horen een zeer bezielde versie van de klassieker ‘Sadie’, waar het publiek graag het chorus van mee zingt.
Wij van TBA? verlaten het feestje van Guy Verlinde voortijdig want de vermoeidheid eist zijn tol. Het was een mooie eerste festivaldag de hele fijne verrassing in de vorm van het optreden van Emilia Sisco – een dame om in de gaten te houden – en het feestje van Guy Verlinde en zijn Houserockers heeft ervoor gezorgd dat we Dana Fuchs helemaal niet gemist hebben.
Morgen weer een boel goede zangvogels op de tweede mooie festivaldag; voor nu naar ons nestje, oogjes dicht en snaveltjes toe!
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van Hookrock 2018 hier.
