Cordovas speelde op 21 juni 2018 in de Binnenzaal van De Oosterpoort in Groningen. Support Joana Serrat. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Joana Serrat is een Spaanse singer-songwriter, beter gezegd een Catalaanse singer-songwriter. Halverwege haar optreden blijkt dat zij fel gekant is tegen de Spaanse regering die weinig op heeft met de Catalaanse bevolking en voorvechters voor een onafhankelijk Catalunya de mond snoert.
De verder zeer bescheiden Joana, in stemmig zwart en met lange donkere lokken, staat garant voor een stemmig optreden. Haar omfloerste stem, heeft iets geheimzinnigs.
Serrat maakt daarvoor gebruik van effecten, voornamelijk galm, dus wat Joana is en wat techniek wordt niet helemaal duidelijk. Joana begeleidt zichzelf op gitaar en brengt een mix van folk en country, soms met een enkel country snikje, jodeltje of hoe je het ook mag noemen. Haar ietwat Spaanse accent past bij het geheel. Al met al een mooie opening voor Cordovas.
De band uit Nashville trapt af door de drummer het podium op te sturen, die laat horen dat met een kleine compacte drumkit, bestaande uit bassdrum, hihat, snare en een enkel bekken, prima resultaten kunnen worden bereikt. Als de andere bandleden ook op het podium zijn, kan het feest beginnen. Cordovas, mijn eerste indruk….. “hier hebben we te maken met een boyband.”
Vijf kerels, vijf verschillende types, zorgvuldig bij elkaar gezocht op uiterlijk, zo lijkt het. Maar zo is het vast niet gegaan. Bij Cordovas is vooral gezocht naar een muzikale match. Het meerstemmig zingen zoals deze heren doen kan niet door iedere willekeurige vocalist worden gedaan. De verschillende klankkleuren moeten wel bij elkaar passen en bij Cordovas is dat het geval.
Cordovas wordt gevormd door bassist/zanger/pianist, Joe Firstman, zanger/gitarist Lucca Soria, zanger/gitarist, Toby Weaver, drummer Graham Spillman en toetsenist Sevans Henderson.
In het optreden zit vaart, een instrumentaal begin gaat naadloos over in een meerstemmig juweel en tijd voor een onderhoudend praatje is er niet. We genieten van Louisiana Hurricane met een hoog “The Band gehalte”. Het rockende Step Back Red wordt afgewisseld met het bedaarde This Town’s a Drag. Het wordt alleen maar mooier. Naarmate het optreden vordert groeit de bevlogenheid en het plezier. Some Dark Holler, laat de meer bluegrassy kant van de band horen.
Naast de sterke zang zijn het de gitaarpartijen van de beide gitaristen die opvallen, soms duellerend, maar zich toch ook vaak bedienend van de synchrone partijen in de stijl van de Allman Brothers. Fotograaf van dienst meldt dat het lang geleden is dat hij zo’n mooie uitvoering van het toch wel uitgekauwde Sweet Home Chicago hoorde en zo zijn er meer muzikale verrassingen.
Joe Firstman, achter de piano, speelt en zingt Believer. Zeer overtuigend! Als de drummer wederom alleen achterblijft op het podium, is het vermoeden dat het optreden naar het eind loopt. Niets is echter minder waar.
Afscheid nemen is niet de sterkste kant van het vijftal. De drummer die tot dusver niet heeft gezongen, doet dat wel bij All I Found. En zo rollen we van het een in het ander en blijft het tempo hoog. En als de eerste mensen al vertrokken zijn, is er dan zelfs nog een tweede toegift. Cordovas houdt van Groningen en Groningen van Cordovas.
“Lekker ouderwetse muziek”, merkt iemand naast me op. Lekker ouderwets wordt misschien wel het nieuwe modern. Cordovas heeft alles daarvoor in huis.
