Het 3e Holland International Blues Festival te Grolloo vond plaats op 8 en 9 Juni 2018. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.
Zoals de weersverwachting al aangaf voelt de tweede dag van het Holland International Blues Festival nóg warmer aan dan de eerste, gelukkig waait er nu wel een heerlijk verkoelend briesje door Grolloo. Dat briesje zal gedurende de laatste festival dag muzikaal in een flinke storm veranderen want de ene act is nóg opzienbarender dan de andere. Zoals te doen gebruikelijk op dag 2 is het verzamelpunt in Grolloo het inmiddels tot in Maastricht bekend Café Hofsteenge. Wij van TBA? zijn de eersten en na het begroeten van collega’s, ‘festival’ vrienden en TBA?-groepsleden genieten we op het terras van een heerlijk kopje koffie om vervolgens als we ‘compleet’ zijn over te stappen op fris maar ook een biertje gaat er al in.
Omdat we niet meer zo best ter been zijn vertrekt uw team verslaggevers op tijd om een plaatsje op de tribune te garanderen. Het wordt ‘aflossen’ vandaag want de zitplaatsen worden door velen begeerd.
De eerste set start op kwart over drie en wordt vandaag verzorgd door Tommy Castro & The Painkillers, dat komt goed uit dat de uit want ik wil graag de pijnlijke rug vergeten door een flinke pot muziek. Ik zag Tommy Castro (1955 San José-CA) al twee keer eerder optreden waarvan de eerste keer op Moulin Blues 10 jaar geleden en op Swing Wespelaar in 2014. Beide optredens liggen nog vers in het geheugen als zeer energieke sets waar de man uiterst succesvol bleek. Tommy Castro is maar weinig in Europa te gast, best vreemd als je weet dat de man grossiert in Blues Music Awards. Hij werd in 2008 onderscheiden als Entertainer Of The Year en ontving maar liefst 5 awards in 2010 én ere-kapitein van de Legendary Rhythm & Blues Cruises.
Castro opent met het instrumentale nummer ‘Shakalak’, Castro’s begeleidingsband The Painkillers worden gevormd door Randy McDonald op de 4-snarige bass, Bowen Brown op drumms, Michael Emerson op de B3 en àlle heren tekenen voor de backing vocals. Castro begon gitaar te spelen toen hij tien jaar oud was. Als teen-ager speelde hij in coverbandjes maar heeft sinds het begin van de jaren ’90 zijn eigen band. Zijn meest recente album Stompin’ Ground kwam September j.l. uit en laat een mix van nieuwe originals als vernieuwende covers van nummers die hem inspireerden horen toen hij opgroeide in San Jose in de staat Californië. Tijdens de eerste nummers houdt Castro zijn Ray-Ban zonnebril op en ik kan me niet aan de gedachte onttrekken dat hij zo toch wel heel erg veel op een jongere Jack Nicholson lijkt, dit speciaal voor onze vrouwelijke lezers…..
We gaan mee met de band de weg op naar de Rock ‘n Roll met ‘Make It Back to Memphis’ met een solide ‘NOLA’ ondersteunende pianosolo van Michael Emerson en ja deze Painkiller helpt de pijn te verdrijven! Van het jongste schijfje Stomping Ground horen we ‘The Devil You Know’, een nummer wat geïnspireerd lijkt door de werken van wijlen Jimi Hendrix.
Het pompende ritme op de Delaney gitaar komt van ‘Enough Is Enough’ waar ik – hoewel gezeten op de tribune – behoorlijk ga bewegen op de slide van meneer Castro. ‘Ride’ is weer van een ouder album Method To My Madness uit 2015, het nummer klinkt bijna jazzy hier in Blues Village Grolloo door de fantastische Emerson op de toetsen van de Hammond.
De uitzondering op de regel van recent werk is ‘Nasty Habits’ van het 1996 album Exception To The Rule; lekkere funky groove knalt de Pink Galaxy in waarbij bassist Randy McDonald sensuele danspasjes compleet met slide-step à la James Brown uitvoert. Tommy en zijn pijnbestrijders genieten volle mep dat is wel duidelijk.
Wie ook genieten zijn de toeschouwers, zittend of staand ze zijn allemaal vol lof voor deze relatief bij het grote publiek onbekende muzikant. Het nummer ‘Can’t Keep A Good Man Down’ is weer van het nieuwe album, de song loopt niet over van tekst maar is wel een verdomd goed nummer als het om gitaarslicks gaat! Ook een cover van John Lee Hooker’s ‘It Serves You Right To Suffer’ een old skool bluesnummer staat op de set-list en genereert herkenning maar ook een ovationeel applaus.
Tommy Castro heeft in Grolloo zijn visitekaartje afgegeven en bewezen waarom hij als een van de beste live acts van America bekend staat. Dit eerste uur is omgevlogen, laten we hopen dat we Tommy Castro weer snel eens op de kleinere podia van Nederland mogen begroeten.
De Marcus King Band is een van de vertegenwoordigers van de nieuwe generatie bluesbands op de tweede dag van dit zonovergoten 3e HIBF. Marcus Lee King is nog maar 22 jaar, werd ontdekt door Warren Haynes (Gov’t Mule) en wordt gezien als een van de grootste talenten binnen de blues. Singer/songwriter/gitarist/frontman Marcus King bracht met zijn band inmiddels twee albums uit t.w. Soul Insight (2015) en The Marcus King Band dateert uit 2016.
Marcus groeide op in North Carolina en werd de blues met de paplepel ingegoten door vader tevens bluesmuzikant Marvin King. Al heel jong trad hij op naast zijn vader wat resulteerde in zijn eigen band waarmee hij “soul-influenced psychedelic southern rock” brengt. Al snel viel Marcus King op bij o.a. Derek Trucks die gitaar speelt op Self-Hatred van het tweede album en produceerde Warren Haynes zelfs alle tracks het album The Marcus King Band.
Laten we eens beginnen met de band aan u voor te stellen; Deshawn Alexander zien we op toetsen, de hornsection bestaat uit Dean Mitchell (sax en dwarsfluit) en Justin Johnson (trompet en trombone), de ritme-sectie wordt bemand door Stephen Campbell op de bass en Jack Ryan is de drummer van het duo.
Als de meeste aanwezigen denken dat Marcus King al begonnen is zien we vanuit onze ‘luie’ zetel op de tribune de laatkomers het op een lopen zetten om toch vooraan het podium te geraken; het is slechts de soundcheck en ja ook ik ben als door een moker geslagen…..dit klinkt verrekte goed! Zat ik tijdens de soundcheck al met open mond te kijken, bij het eerste nummer van de set ‘What’s Right’ van de EP Due North uitgebracht in het najaar van 2017 luister ik vooral naar zijn stem die nóg beter en passioneler klinkt dan in de soundcheck.
De echte soulsound wordt door de blazers ingegeven bij ‘Ain’t Nothing Wrong With That’ maar ik zou een slechte recensent zijn als ik u niet vertelde dat Marcus King’s vocalen toch wel heel erg aan de ‘smoothness’ van Sam Cooke en de rauwe soul van Otis Redding en de raspige blues van Frankie Miller doen denken.
Marcus King heeft de kracht ook bij deze temperaturen het kippenvel op de armen te toveren. ‘I Know I’ll See You There’ is de soulballad om even op adem te komen van alle energie en passie die deze man en zijn bandleden weten over te brengen op de toeschouwers in de tjokvolle Pink Galaxy tent op het terrein in Grolloo.
Uptempo wordt vervolgd en daarbij mag ook saxofonist Dean Mitchell zich koning noemen, King neemt de tijd voor prachtige solo’s maar nergens teveel noten. Als ik de toetsenist zijn partij in ‘Rita ‘s Gone’ hoor spelen denk ik meteen aan de jazztoetsenist Bugge Wesseltoft. Een bijzondere ervaring deze Marcus King Band.
Dit wonderkind King speelt retro-soul maar ook southern-rock; trompettist Johnson laat me soms denken aan de jazztrompettist Roy Hargrove ten tijde van The RH Factor en een drummer die vele drummers het nakijken geeft. Marcus King staat terecht op dit prestigeuze podium en zou Harry Muskee trots hebben gemaakt dat hij in Grolloo de toeschouwers heeft laten kennismaken met zijn impressionante stijl wat een blend van smooth soul, jazz, funk maar ook southern-rock is. Bedankt HIBF voor het programmeren van Marcus King, dé belichaming van de blues van de toekomst!
Nóg een jongeman die vaak genoemd wordt als de toekomst van de blues is Laurence Jones. Ondanks dat Jones nog maar 26 jaar oud is mocht hij al een aantal prestigieuze prijzen in ontvangst nemen zoals ‘Best European Guitarist’ bij de European Music Awards en hij ontving drie British Blues Awards als Young Artist of the Year in 2014, 2015 én 2016 een hattrick voor deze Laurence dus bovendien leverde het hem een plaats in de Hall of Fame van de British Blues Awards op.
Er gingen meer dan 50.000 exemplaren van zijn eerste vier albums over de toonbank waarvan het voorlaatste Take Me Higher (2016) werd geproduceerd door Mike Vernon. LJ was support-act van diverse grote namen uit de bluesscene als Kenny Wayne Shepherd, Robert Cray en Joe Bonamassa.
The Truth is de jongste telg in het gezin van platen van Jones en werd eerder dit jaar in de pers met lovende recensies ontvangen. Jones stond vorig jaar ook al op dit Holland International Blues Festival en bleek een groot succes; tot zijn grote vreugde mocht hij zelfs met Buddy Guy tijdens diens set meespelen. Deze keer zien we dat LJ backing vocalistes (Christina Chen Matovu en Tyrena Agy) meegebracht heeft, we zien Greg Smith op de bass, Bennett Holland bemant de Hammond B3 en Phil Wilson is ook in Grolloo weer de drummer.
‘What Would You Do’ is de opener en komt van het nieuwe album The Truth, meteen blijkt dat LJ’s stem wat volwassener aanhoort ook zijn uiterlijk is door het gestyleerde baardje ‘babyface’ af. Zijn gitaarskills zijn alweer gerijpter en als artiest lijkt nu al bij de eerste nummer dat hij heel veel gegroeid is. Holland’s piano intro ‘Don’t You Let Me Go’ is werkelijk bijzonder. Het bass-intro van ‘Got No Place To Go’ van het album van 2 jaar geleden Take Me High is lekker funky mede door het pedaalwerk van de frontman.
Het eerste nummer wat LJ ooit helemaal zelf schreef ‘Thunder In The Sky’ van het gelijknamige album uit 2012 is natuurlijk ook van de partij, de riffs en solo’s slingeren ons om de oren maar worden nergens ‘overdone’. Dat LJ inmiddels HIBF’s lieveling is blijkt telkens uit oorverdovend gejoel en applaus voor het gebodene, de menigte is uitzinnig. Met de vertolking van ‘Before You Accuse Me’ eert LJ zijn bluesheld Eric Clapton, we horen en zien een gesprek tussen gitaar en toetsen.
Voor alle “beautiful señoritas” speelt Jones ‘Take Me High’ en komt op de rand van het podium zitten; WOW, wàt een goede showman ben je in een paar jaar geworden LJ. Laurence Jones is ‘here to stay’ schrijf ik mijn boekje net voordat hij het gerucht dat al een aantal dagen rond het HIBF hing waarheid maakt met de aankondiging van “good friend” Erwin Java.
Vrijdagnacht zag ik Java al in de Hoofdstraat vlak voor de buste van Harry Muskee praten met vele Cubyfans en vandaag is hij gelukkig niet alleen als V.I.P. maar ook als muzikant aanwezig en wel op het grote podium. Als eerbetoon aan Muskee spelen de Neerlands geliefde Java en de door Nederlanders omarmde Brit Jones een indrukwekkende, onvergetelijke, passionele, emotionerende uitvoering van ‘Window Of My Eyes’.
Beide heren doen niet voor elkaar onder en stellen zich volledig in dienst van het nummer, hier geen ego’s en show, slechts de naakte, uitgeklede gitaarbeleving van twee gitaarhelden uit het verleden, heden maar ook zeker van de toekomst. Ik zit op de tribune met de tranen over de wangen rollend op te tekenen dat een stilte van een met 15.000 mensen gevulde Pink Galaxy tent nog nooit zo oorverdovend was. M-A-J-E-S-T-U-E-U-S !!
Of Grolloo “ready for some rock ‘n roll” is vraagt Laurence Jones en na een bevestigend antwoord speelt de band het laatste nummer van de set ‘You Don’t Keep Foolin’ Me’, dàt hebben Laurence Jones en zijn bandleden zeker niet gedaan, zij hebben ons niet bedot, zij hebben ons onvervalste blues-rock met een knipoog naar authenthieke maar ook hedendaagse stijlen gegeven. Een groots optreden van Laurence Jones die met de toevoeging van de backing vocalistes heeft bewezen klaar te zijn voor de grote podia.
De een na laatste act van deze derde editie van het HIBF wordt verzorgd door de Britse in Detroit – USA residerende Joanne Shaw Taylor. De 32 jarige Britse uit Birmingham werd ontdekt door Eurythmics gitarist Dave Stewart en heeft inmiddels met haar gitaar als gezelschap al de hele wereld rondgereisd om haar blues-rock aan het publiek te laten horen. De programmering van deze band tussen de twee head-liners is naar mijn bescheiden mening wat ongelukkig gekozen, het wordt hard werken voor Joanne Shaw Taylor en haar muzikanten.
De band wordt naast de frontvrouw gevormd door bassist Luigi Casanova, drummer Oliver Perry en ja de tweede Nederlander op de bühne van het Holland International Blues Festival dit jaar is toetsenist Bob Fridzema.
Joanne Shaw Taylor kreeg in 2010 de award voor Best British Blues Singer uitgereikt een award waar ik persoonlijk wat bedenkingen bij had en nog steeds heb want Joanne Shaw Taylor is vooral een gitariste. Haar stemgeluid is hees en gruizig maar lijkt door de jaren heen toch wat te hebben ingeboet. Als opener is ‘Diamonds In The Dirt’ van het gelijknamige album dat Joanne in 2010 bij RUF records uitbracht gekozen, een nummer met een funky ondertoon.
Het rauwe ‘Nothin’ To Lose’ is op het lijf geschreven van deze ‘rock chick’, dit nummer wordt opgevolgd door ‘No Reason To Stay’ waar Bob Fridzema de fantastische intro speelt en Luigi Casanova het chorus versterkt door mee te zingen. Dit nummer is radiomateriaal maar bleef toch tot op heden onopgemerkt bij de grotere stations.
Joanne Shaw Taylor lijkt niet de aandacht van het publiek vast te kunnen houden, ik heb een beetje medelijden met haar…..zoals gezegd ze staat wat ongelukkig geprogrammeerd tussen Jones en Bonamassa. De menigte begint te schuifelen en behoorlijk wat toeschouwers lasten een drink c.q. eetmoment in. Wat zou de ‘thin duke’ – de bijnaam van David Bowie – die op haar gitaarband prijkt op zo’n moment hebben gedaan?
JST kiest voor wat ruiger werk met een pompend ritme en ondanks dat zij lange solo’s de zaal in laat vloeien denk ik vooral aan zanglessen en articulatie want soms horen de vocalen als een grote brij aan geluid aan. De reactie van een toeschouwer naast me lijkt de hele set te typeren “dit meisje speelt voor zichzelf”; pas bij een van de laatste nummers is er een kleine interactie met het publiek als JST vraagt of we nog een nummer willen horen. De afsluiter is het stevige ‘Wanna Be My Lover’ van het 2016 album Wild. Joanne Shaw Taylor heeft mij niet verrast met haar set maar desondanks is het bij de merchandise stand een drukte van belang waar vele albums over de toonbank gaan.
Dan is het grote wachten begonnen, de toeschouwers die tot nu toe buiten verbleven om daar de sets van de diverse bands op de grote schermen te kunnen volgen zigzaggen nu zo snel als het kan om het verplaatsend publiek van de voorgaande set heen naar een plekje vlak voor het podium. Vanuit de loge van de zittribune kan ik zelfs ‘gedoe’ om zitplaatsen waarnemen, iedereen wil een zo goed mogelijk zicht hebben op de laatste act van dit inmiddels tot ‘Best Of Three’ uitgeroepen HIBF. Een enorme verhuizing c.q. opbouw vindt er plaats op de bühne waar alles in gereedheid wordt gebracht voor dé grote naam, de best verkopende bluesmuzikante àllertijden……Joe Bonamassa in Nederland beter bekend als Mr. Bonanza (hij werd op Schiphol door zijn taxi-chauffeur verwelkomd als Mister Bonanza).
Bonamassa’s carrière begon toen hij als 12 jarige de support-act mocht verzorgen bij B.B. King in 1989. Inmiddels is de man uit New Hartford, New York wereldwijd geroemd als een van de beste gitaristen van zijn generatie maar ook een ontwikkeld singer-songwriter. Bonamassa heeft een oeuvre van vijftien soloalbums maar nam ook een viertal albums met Beth Hart op waarvan de meest recente ‘Black Coffee’ heet. Joe Bonamassa is de enige artiest die het presteerde om zéstien keer een nummer 1 Billboard Blues Album op zijn naam wist te schrijven en vijf jaar op rij ontving hij de titel ‘Best Blues Guitarist’. Wij hadden gelukkig al eens eerder de eer Bonamassa op te zien treden op Blues Peer maar ook de andere TBA?-vrijwilligers mochten al eens een optreden bijwonen.
De band bestaat uit Tower Of Power’s trompettist Lee Thornburg en Paulie Cerra de saxofoon – hij speelde o.a. bij Lucky Peterson – drummer Anton Fig die jarenlang in de band van de late night show van David Letterman te zien was. SRV’s Double Trouble toetsenist Reese Wynans en Michael Rhodes sluit de rij op de bass.
Fijn om te zien dat er deze show ook twee vocalistes deel uit maken van de Joe Bonamassa Band, de dames komen beiden uit ‘down under’ Australië en stappen door het leven als Jade MacRae en Mahalia Barnes die de dochter is van de Schotse in Australië woonachtige rockzanger Jimmy Barnes. Joe Bonamassa heeft een goed gevoel voor humor blijkt als hij de set vooraf laat gaan door de themesong van het tv-programma uit 1960 Bonanza, een lachsalvo gaat door de afgeladen tent. Daarna horen we op band de warme, sonore stem van UK BBC2 radio presentator Paul Jones die Joe Bonamassa met een uitgebreide introductie aankondigt.
Als de relaxt ogende Bonamassa opent horen we ‘King Bee Shakedown’ dit keer wordt het opzwepende nummer niet ondersteund door blues-harp maar door de horn-section, de slide (custom made) in dit eerste nummer zet de toon voor de afsluiting van een memorabel week-end HIBF in Grolloo.
In ‘Evil Mama’ mag Reese Wynans de spotlight op zich gericht zien, wàt een poepje laat deze 70 jarige toetsenist tijdens dit nummer de 15.000 bezoekers deze zaterdagavond van het Holland International Blues Festival in Grolloo ruiken!
Men mag denken wat men wil van JB maar de man maakt het zichzelf niet gemakkelijk; hij geeft zich ten volle en maakt zich nergens met een ‘Jantje van Leiden’af. ‘Just Cause You Can’ is een titel waar ik me wel in vinden kan en zo ook het nummer waarbij de dames vocalistes hemels klinken. De intro van Lee Hornberg met de trompet incluis muffler in ‘Self Inflicted Wounds’ is even een rustpuntje in de set en het hemelse gitaarspel van JB en Mahalia Rhodes die de hoge noot fantastisch raakt snijden door je ziel als een warm mes door een pakje boter.
Deze Mahalia Rhodes is zo wie zo een extra vermelding waard, wat deze blauwogige zangeres uit haar kleine lijfje weet te persen brengt keer op keer het publiek in vervoering en dan is de grootste festivaltent van Europa écht te klein! Het swingende bijna latinachtige ‘I Get Evil’ is de tijd voor JB zijn muzikanten aan ons voor te stellen en hen de spotlight te gunnen. De snaren huilen onder de bekwame vingers van JB als ‘No Good Place For The Lonely’ ten gehore wordt gebracht. Ook al waait er een zacht briesje van onder de tribune tegen onze benen op de bühne voltrekt zich een heuse tornado en die tornado heet Joe Bonamassa!
Het verpletterende ‘How Deep This River Runs’ leidt het 4e en tevens laatste deel van Joe’s toegestane tijd in maar het publiek wil meer. Gelukkig krijgen we nog een mooi staaltje effect met de versterker te zien en te horen in ‘Slow Train’; de Led Zeppelin cover ‘Boogie With Stu’ een vuige rock ‘n roller waar ook de stemkwaliteit van JB volledig tot zijn recht komt. Het kloppende ritme als van een hartslag van ‘Last Kiss’ laat mijn hart een slag overslaan; wat een show geeft deze relaxte, sympathieke humorvolle maar vooral veelzijdige Joe Bonamassa hier in Grolloo. Slechts één keer eerder zag ik de man live optreden, er staat geen enkel album in de platenkast, ik werd niet geraakt als ik zijn muziek op de radio hoorde maar toch kan ik mijn respect voor deze muzikant niet onder stoelen of banken steken, deze show is fantastisch.
Bonamassa blijkt een bijzondere man, ondanks dat hij meer dan twintig miljoen waard is, toont hij zich als een gitarist die het heerlijk vindt om een mooi stuk muziek te brengen waar de 15.000 toeschouwers schouder aan schouder flink van genieten. Ja deze bluesliefhebbers houden van de gitaarskills van de ooit zo timide en sociaal wat onbeholpen Bonamassa.
De show wordt afgesloten met ‘Sloe Gin’ in de toegift, onovertrefbaar dit nummer waar de dames Jade en Mahalia met hun etherische vocalen benadrukken hoe “damn lonely” een muzikant als Joe Bonamassa zich soms moeten voelen in een wereld waar hij louter vluchtige vriendschappen kan sluiten. De tranen rollen me over de wangen want ik ben geroerd door de vakmanschap die deze Joe Bonamassa op het derde Holland International Blues Festival in Grolloo heeft neergezet.
De organisatie en de programmeursvan HIBF kunnen ook dit jaar weer terugkijken op een zeer goed georganiseerd festival waarmee zij heel veel bezoekers een fantastisch week-end hebben bezorgd. De verslaggevers kijken terug op een gedurfde line-up met verrasssende jonge acts maar ook zeer goede shows van de gevestigde grote namen uit de blues.
Moe door de warmte maar voldaan verlaten we het terrein naar onze jaarlijkse after-party in Café Hofsteenge, waar we nog tot diep in de nacht met gelijkgestemden het festival doornemen onder het genot van een drankje én een bitterbal van Bij Gerrie!
Volgend jaar zal Grolloo i.v.m. Pinksteren een week-end later plaatsvinden en wel op 14 en 15 Juni 2019 wordt Grolloo weer getransformeerd tot Blues Village, hopelijk mag The Blues Alone? dan weer verslag maken, tot volgend jaar!
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 hier
