De 26e editie Kwadendamme Bluesfestival vond plaats op 11 en 12 mei 2018 op het Festivalterrein van Kwadendamme. TBA? tekende voor u op. Een verslag van Ton Kok met foto’s van José Gallois, klik hier om het gehele album te bekijken. Speciale bijdrage Gospelmis op zondag Leo Gabriëls (tekst & foto’s) waarvoor hartelijke dank!
Dag twee en het was nog warmer en zonniger dan de eerste dag. Het zal niemand verbazen dat de Jupiler en andere frisdrankjes rijkelijk vloeiden. Een ondeugende dame had was kleine flesjes Jack Daniëls mee naar binnen gesmokkeld om wat meer bite aan de cola te geven. Niemand maakte echt haast om op het terrein te komen, gezien het mooie weer en het lange programma, maar de tent was prima gevuld bij de opener van de dag, de Steven Troch Band.
Naast harmonicaspeler de luxe en zanger Steven Troch bestaat deze band uit Steven van der Nat (zang/gitaar), Eric ‘King Berik’ Heirman op drums en het veruit charmantste lid van de band, bassiste Liesbeth Sprangers.
Aan het heerlijke bluesy geluid van dit gezelschap is nauwelijks te horen dat het niet uit de V.S. komt, maar een Belgisch/Nederlandse combinatie is.
Van Walter Broes & the Mercenaries had ik eigenlijk al een tijdje niets gehoord, maar het heilige vuur bleek weer helemaal terug te zijn.
Walter Broes is een uitstekende zanger/gitarist, Lieven Declerqcq zogde voor uitstekende drumpartijen, maar vooral bassist/zanger Clark Kenis toonde zich een drijvende kracht op het podium.
Rockabilly, rock ‘n roll, maar ook lekkere slijpers en een stukje rumba zorgen in de zaal voor flink wat mensen die de beentjes even lekker losgooiden. De band is helemaal terug with a vengeance, zoals de Engelsen het zo mooi weten te zeggen.
De Laura Cox Band was voor mij eigenlijk de grote onbekende. Ze zetten zeker geen slechte set neer, maar helemaal overtuigen konden deze Fransen me nog niet. De band speelde stevige rock en mevrouw Cox is een prima frontvrouwe.
Helaas was het geluid niet optimaal. Het totaalgeluid was toch al fors, de bas sprong daar nog eens bovenuit, terwijl de gitaar van Laura wel erg snerpend doorkwam.
Wellicht was het podiumgeluid wel perfect, in de zaal was het toch minder. Desalnietemin zetten de zangeres/gitariste Laura en haar begeleiders Mathieu Albiac (gitaar, zang), François Delacooudre (bas) en Antonin Guèrin (drums) een aardig stukje melodieuze rock neer.
Engelsen zijn in mijn in mijn ogen (en oren) een beetje van het bluespad afgeraakt, maar soms duiken er wel mannen op, die nog weten hoe de blues hoort te klinken. Giles Robson is zo’n iemand en wist met zijn Giles Robson Band wellicht de beste set van de dag neer.
In de bio van de band wordt verwezen naar bands als The Red Devils en The Fabulous Thunderbirds, maar hiermee doet de band zichzelf te kort. De band heeft genoeg ‘eigen smoel’ ontwikkeld.
Robson is een prima zanger, maar nog betere harmonicaspeler, die duidelijk veel van mannen als Little Walter heeft opgestoken heeft. Na de toegift van deze prima set waren we nog niet van Giles af. Bij het optreden van de lokale helden de Juke Joints kwam hij ook nog even een lekker stukje meeblazen en zuigen.
Tja, de Juke Joints … wat kan je daar nog van zeggen. Tegen de tijd dat deze heren het podium betreden stijgt de temperatuur in de tent nog een beetje en wordt het in het voorste gedeelte van de tent bij het podium wel heel erg druk.
En dat de heren een poging doen om de zaken in een rustig vaarwater te brengen kan je ook niet echt zeggen. Gelijk er vol in met nummers als “Hold On” en “Born In Chicago” van hun recente CD/DVD ’35 Years if Rock Rollin’ Blues’.
Af en toe een relatief rustig momentje als drummer/zanger Peter Kempe even de mandoline ter hand neemt voor nummers als “Bullfrog Blues” en “Going To My Hometown”.
Naast Peter Kempe bestaat de band natuurlijk uit Sonnyboy v.d. Broek (harmonica/accordeon), Michael Staat (gitaar) en Derk Korpershoek (bas/zang), maar dat hoef je daar niemand te vertellen. Top, als vanouds. Ook wel weer een beetje hard, voor een oudere jongere als ik.
Juwena Jenkins was een beetje verrassende naam op de poster. Vrijwel onbekend in Nederland, deze in Tjechië wonende Amerikaanse. Ik had de dame enkele jaren terug als eens aan het werk gezien met een Nederlandse begeleidingsband.
Het was niet onaardig, maar toen met een beetje overbekend alle 13 goed repertoire. Nu bracht ze haar eigen band mee The All-Star Mojo Band, waarin we achter de toetsen Jan Korinek herkenden, die we in maart j.l. aan het werk hadden gezien in de beleidingsband van Chris Caine.
De band bestond verder uit een gitarist, drummer en harmonicaspeler. De band wist zich na het geweld van de Juke Joints prima staande te houden met een prima mengeling van eigen werk en een paar klassiekers.
Het wat verlegen ogende dametje van enkele jaren terug, toonde geen enkele terughoudendheid en wist de zaal uitstekend om haar vinger te winden. De dag hierna zou ze ook de mis luister bijzetten in de Rooms-Katholieke kerk. Ik neem aan dat ze daar een iets langer rokje droeg, want anders had ongetwijfeld bliksem ingeslagen.
Afsluiter van het festival was de Ben Poole Band. En wat horen we hier? Een perfect geluid, niet te hard, niet te zacht en zeer helder.
Ben zorgde voor een perfecte afsluiting van veel lekker pop/rock werk, maar met “Have You Ever Loved A Woman”liet hij horen toch ook de blues echt wel in de vingers te hebben.
Ondanks dat hij pas na middernacht begon te spelen wist hij de tent toch lekker vol te houden en voor een passend slotaccoord van een zeer geslaagd festival te zorgen.
Op het Juke Joint Stage zetten Robbert Fossen & Lothar Wijnvoord twee heerlijke sets met een mooie selectie van eigen werk en bluesklassiekers neer. Heerlijk warm en integer gebracht.
Zelfs een kapotte snaar bij Lothar wist de vaart niet uit het optreden te halen. Heel veel publiek bij deze heren trouwens. In voorgaande jaren werd door een flinke bui nogal eens de grote tent opgezocht, De hitte in de tent (en de goede muziek natuurlijk) zorgden ervoor dat het rond het kleine podium heel druk was.
Als laatste band speelde hier Little Hat met Willem van Dullemen (gitaar/zang), Machiel Meijers (harmonica/zang) en Paolo de Stigter (drums).
Deze heren lieten horen hoe je met zo’n beperkte bezetting toch een behoorlijke stuk diepgang kan neerzetten en er in de bluesgeschiedenis ook nog veel minder bekende pareltjes op te duiken zijn.
De gitarist van de Giles Robson kwam nog even bij me informeren naar the name of this fantastic band.
Twee dagen Kwadendamme, zeer vermoeiend als je zoveel mogelijk goede muziek tot je probeert te nemen, maar na een dag of twee flink uitrusten toch een festival om zeer tevreden op terug te kijken. Heren Kempe en Wielemaker, het was me weer een genoegen bij jullie te gast te zijn.
Als afsluiter van het festival en voor de tiende keer alweer in samenwerking met het Kwadendamme bluesfestival een gospelmis met deze keer Juwana Jenkins & her all-star Mojo Band op zondag 13 mei 2018 in de Bonifatius kerk van Kwadendamme die zowat bijna tegen de festival tent aanleunt.
Makkelijk te voet bereikbaar en zelfs zeer de moeite waard is om te bezoeken en dit eens mee te maken! Juwana Jenkins en haar band stonden al geprogrammeerd op zondag 12 mei op het festival maar een gospelmis is toch even iets anders. Zij legde in het begin uit wat gospel en blues met elkaar gemeen hebben. Haar stem met de band komen dan ook heel anders naar voren in deze kerk. Deze viering was onder leiding van pastor Jeanine Heezemans.
De koffie en thee – gratis – vond na de mis gretig aftrek en het Bonifatius bier dat ook te nuttigen en zelfs te koop was liep ook goed. Een mannelijke bezoeker met een tasje bier onder zijn arm vertelde mij (Leo Gabriëls red.) “zo ik heb mijn moederdag cadeau al”. Terwijl zijn vrouw geen bier lust!
Deze tiende gospelmis mocht er weer zijn; zowel de plaatselijke bevolking als de festivalgangers konden zo weer in alle rust terug naar huis keren……met of zonder moederdag cadeau.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van het Kwadendamme Bluesfestival 2018 hier.
