De 26e editie Kwadendamme Bluesfestival vond plaats op 11 en 12 mei 2018 op het Festivalterrein van Kwadendamme. TBA? tekende voor u op. Een verslag van Ton Kok met foto’s van José Gallois, klik hier om het gehele album te bekijken.
Op 11 en 12 mei vond in het Zeeuwse Kwadendamme de 26 editie van het gelijknamige bluesfestival plaats. Vanaf hemelvaartdag stroomde de hotels, B&B’s een campings langzaam vol met de vele bezoekers en werd de bevolking van het plaatsje ruimschoots verdubbeld. Kwamen er vorig jaar ook nog wat buien langs, dit jaar was de zon heer en meester.
De organisatoren hadden weer een mooi afwisselend programma samengesteld met blues, rock en een vleugje rockabilly. Het begint een beetje traditie te worden, maar ook huldigingen beginnen een vaste plaats in de programmering te krijgen.
Kreeg Peter Kempe vorig jaar nog een lintje opgespeld door de burgemeester en kregen de Juke Joints een DBF Award voor beste band, dit jaar ontvingen organisatoren Peter Kempe en Kees Wielemaker de ‘Keeping The Blues Alive’ Award van de Dutch Blues Foundation.
Niet alleen voor het organisatoren van dit Festival, maar tevens voor de organisatie van vele andere bluesevenementen in Zeeland een naaste omgeving. Van harte gefeliciteerd, heren. Mogen jullie nog maar lang doorgaan.
Al op weg naar het terrein worden de eerste bekenden begroet en bij binnenkomst wordt natuurlijk eerst een “zuipkaart” aangeschaft om weer verder te gaan met het begroeten van de vele bekenden. Klokslag vijf uur betreden de Hoodoo Monks het podium voor de muzikale aftrap.
Deze mannen hebben de laatste jaren een degelijke live reputatie opgebouwd en gaan direct stevig van start met Howlin’ Wolf’s “44 Blues” en denderen vervolgens een uur lang door om het publiek in de juiste party mood te brengen.
Het repertoire bestaat uit een flink aantal overbekende Chicago blues klassiekers, gebracht met een pittig Lester Butler sausje, die wat mij betreft met wat meer dynamiek gebracht zouden kunnen worden. Eric van Tilburg (zang/harmonica), gitarist Benito Burnette en vooral drummer Pit Maypole staan hun mannetje. Gebrek aan dynamiek ook in de zang.
Tussen hen het gezongen gedeelte en de praatjes tussen de nummers door zat nauwelijks verschil. Af en toe wat gas terugnemen zou de heren geen kwaad doen. Maar, ondanks wat kritiekpuntjes mijnerzijds, een lekker energieke show.
En dan, al zeer vroeg op de dag, het muzikale hoogtepunt van de dag: SaRon Crenshaw. Met achter zich Blind B & the Visionairs: Bart Kamp op bas, Frank Duindam op drums en voor deze gelegenheid aangevuld met gitarist Richard van Bergen.
Zonder ook maar één keer repeteerd te hebben in deze bezetting zet de band een weergaloze set neer met veel eigen werk, maar ook enkele covers, zoals “Old Love” van de heren Clapton en Cray. Eigenlijk is aan dit nummer niets toe te voegen, maar de eigenzinnige versie van SaRon, met een compleet eigen eerste deel van de song geeft dit fraaie werkje dan toch de nodige meerwaarde.
Er wordt een prima show neergezet, waarin ook Richard van Bergen de nodige soloruimte krijgt van SaRon. Eigenlijk had deze band van mij voor de dagsluiting mogen zorgen. Ze zorgden in elk geval voor de nodige kippenvelmomenten en een versnelde blues-hartslag.
Vervolgens een dame, die voor de nodige visuele meerwaarde zorgde, de Spaanse zangeres/gitariste Susan Santos met haar powerblues trio.
Nu had ik de dame nog niet zo lang geleden aan het werk gezien in een kleine gelegenheid, waar ze voor een prima avondje entertainment zorgde. Helaas viel ze hier een beetje weg na de muzikale hoogstandjes van het voorgaande gezelschap.
Toch liet ze horen prima op de (slide)gitaar uit de weg te kunnen en bleek het trio prima op elkaar ingespeeld te zijn. Ook zij kreeg de handen van de toeschouwers flink op elkaar.
Kai Strauss & the Electric Blues All-Stars namen het stokje over van mevrouw Santos en wisten als vertrouwd een indrukwekkende set neer te zetten en zaten, voor zover mogelijk, nog dichter tegen de traditione blues aan dan het gezelschap rond SaRon Crenshaw.
Met ondersteuning van de ritmesectie met Kevin DuVernay op bas, Alex Lex achter de drums hebben we drie solisten op het podium staan, die op hun instrumenten allemaal hun mannetje stonden en voor een breed scala aan instrumentale hoogstandjes zorgen: Kai Strauss (gitaar), Mo Fuhrhop (toetsen) en Thomas Feldmann (sax en harmonica).
Neem daarbij de prima zang van Kai en je hebt een fantastisch collectief, dat ook echt een toegift wist af te dwingen: Howlin’Wolf’s “Commit A Crime”.
En dan de afsluiters van de eerste dag, de Bintangs. Bestaan onze Zeeuwse helden de Juke Joints inmiddels 35 jaar, ze hebben nog even te gaan om de Bintangs met hun 55 jaar rock ‘n blues in te halen.
Je kan zeggen wat je wilt van deze mannen, maar ze zetten een waanzinnig energieke show neer. Veel subtiliteit kan je van de heren niet verwachten, maar het rockte van begin tot het eind.
Een lange setlist met korte, veelal uptempo nummers schotelden de heren Dagomar Jansen (gitaar, zang, harmonica), Marco Nicola (gitaar en zang), Burt van der Meij (drums) en de man van het eerste uur, good old Frank Kraaijeveld (bas en zang) ons voor. Het bleef nog lang onrustig in het normaal zo rustige Kwadendamme.
Ver na middernacht en de hoogste tijd om de speurtocht naar de ter beschikking gestelde caravan te vinden. Dit bleek ook nog een heel avontuur te worden, maar niet echt interessant voor de lezers.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van het Kwadendamme Bluesfestival 2018 hier.
Mooi verslag en foto.s …zoals gewoonlijk ….