Discovery Trip In Music @ Moulin Blues 2018, Ospel – Day 2

Een sfeerverslag van het 33ste Moulin Blues Festival te Ospel op 4 en 5 mei 2018. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het hele foto-album te bekijken.

Na een kort nachtje veroorzaakt door een after-party maar ook zéker door de hotelkamer met ‘intelligent licht’ (sensor gestuurd) dat zó intelligent is dat het niet meer uitgaat zijn we toch weer fris en monter bij de ingang van het festivalterrein gearriveerd. De eerste act zijn niet alleen de winnaars van de finale van de Dutch Blues Blues Challenge 2017 maar ook de allereerste Nederlandse winnaars van de European Blues Challenge.
Deze werd Maart j.l. gehouden in het Noorse Hell en leverde The Ragtime Rumours, want daar hebben we het over, een plaats op de IBC van Memphis op. The Ragtime Rumours zijn Thimo Gijzen op gitaar en piano, op de up-right bass en de dwarsfluit Niki van der Schuren.
Tom ‘Howlin’ Stone’ Janssen is de zanger/gitarist en Sjaak Korsten is de drummer maar ook het washboard en de kazoo worden regelmatig ter hand genomen. Natuurlijk is het altijd lastig op de opener te zijn maar The Ragtime Rumours hebben in no time de eerste bezoekers op hun hand. Het is lekkere vrolijke muziek met de jaren dertig sound – ragtime – hoog in het vaandel wat dit collectief ten gehore brengt. De band brengt een mooie eigen versie van ‘Wade In The Water’ en ik wil daarmee gelijk de aandacht vestigen op het fantastische volwassen stemgeluid van frontman Tom Janssen.
Hoewel hij nog jong is (29 jaar) kan de heer ook een op het repertoire van Tom Waits geïnspireerd nummer aan. Tom Waits die Janssen overigens door drummer en kunstenaar Sjaak Kortsten (het koninklijk huis heeft zelfs werk van hem) leerde kennen.
Ook Thimo Gijzen, die op mij al een verpletterende indruk maakte tijdens de Southern Blues Night van 2016 staat ook zo vroeg op de dag zijn mannetje op de vuurrode gitaar maar ook het ebony & ivory van de piano mag op zijn strelingen rekenen.
Korsten is ook niet voor een gat te vangen blijkt als hij het washboard, de kazoo erbij pakt maar hij kan ook een lekker mopje zingen.

Als u nóg niet wakker geswingd was in de grote tent door The Ragtime Rumours is er nog een tweede kans in de kleine tent het zogenaamde Moulin Blues Café want daar staat de f0rmatie van The Electrophonics. Het is een drukte van bedoening óp en vóór het podium want The Electrophonics koment uit Limburg en kunnen dus rekenen op een vaste schare fans die naar hen komen luisteren en kijken.
Goh, wat wordt ik hier blij van! De energie die deze 6-mansformatie uitstraalt werkt aanstekelijk, zélfs na slechts tweeënhalf uur slaap. De boogie-woogie vult de tent maar ook trekt het toeschouwers die zittend in het zonnetje voor de tent hun show willen beleven. The Electrophonics zijn de eerste band in het Moulin Blues Café die vandaag  de rhythm & blues, jump-blues en swing ten gehore brengen later zullen de Kokomo Kings er nog een schepje bovenop doen.
Frontman Stephan Hermsen zagen vorig jaar nog met The Liberators op Hookrock maar eerlijk gezegd zie ik hem toch liever in zijn rol bij The Electrophonics. De band met blazers Evert Hoedt, Wim Crijns, gitarist Mo Gomez, bassist Ivo Roodbol en drummer Marc Gijbels maken er een waar feestje van.
Ik zou de band tekort doen als ik niet hun kwaliteit zou benoemen want er staan een sextet fantastische muzikanten op het podium. The Electrophonics hebben Moulin Blues 2018 dag 2 op scherp gezet!

Het vliegen en rennen is ook op festivaldag 2 weer aan de orde, zo niet meer dan op festivaldag 1, er prijken deze Bevrijdingsdag maar liefst 14 bands op het programma van MB 2018. Het grote podium is gastheer aan Aaron Keylock, een jonge (19 jaar) slungelige bijna androgene jongeman uit Oxford – UK en stond al met 16 jaar op Culemborg Blues.
Keylock musiceert al vanaf zijn 8ste en wordt inmiddels gezien als gitaarwonder, ook is hij opgevallen bij Joe Bonamassa en dat is begrijpelijk. Keylock is net als Bonamassa ook een ietwat moeilijk contactmakende muzikant, zijn gitaar-skills op de Flying V zijn grensoverschrijdend maar het geheel toont een beetje saai. Keylock bracht in 2017 het album Cut Against the Grain en kreeg in de media zeer goede recensies……De kenner heeft aan de album titel genoeg om te weten dat ook Keylock een tikkeltje beïnvloed is door gitaar- en blueslegenden Rory Gallagher.
Het kollectief herbergt gelukkig ook een bluesharpspeler – Chris Hansen – want de zangkwaliteiten van Aaron Keylock zijn niet om over naar huis te schrijven al kan ik me niet onttrekken aan het idee dat zijn stem nog het meest op Nirvana’s Kurt Cobain doet denken. Ik wijt de onzuiverheid aan nervositeit want laten we eerlijk zijn in vergelijking met de Britse bluesfestivals is Moulin Blues best wel impressionant.  Aaron Keylock is een veelbelovend muzikant die hopelijk de jongere generatie muziekliefhebbers bij de lurven kan grijpen om meer live muziek te gaan bewonderen op een festival als Moulin Blues.

In de kleine tent op het terrein aan de Meijelsedijk staat een Deense band op het programma, The Cornfeds, zij waren de winnaar van de in 2016 gehouden Deense Blues Challenge en werden uitgezonden naar de EBC in Horsens 2017 om met o.a. Detonics, Kaz Hawkins en The BluesBones te strijden om de eerste plaats.
Sune Bjerre is de zanger/gitarist en bluesharpist, de andere gitarist heet Jostein Burmann. De ritme sectie wordt gevormd door drummer Jakob Kjærlund en Kasper Bjerre op de bass. De band oogt niet erg professioneel met hun bass-drumm met viltstift beschreven maar dat is slechts schijn.
De band brengt een mix van akoestische en electrische blues die zeer beïnvloed is door de Delta Blues maar ook zeker de Hill Country Blues waar de trouwe lezer van weet dat ik dat een hele fijne stroming vind.
Helaas heb ik deze set van de The Cornfeds te weinig tijd om oprecht te kunnen genieten van hun kunnen want om drie uur staat de ‘next best thing’ in de grote tent geprogrammeerd. Wie weet hebben we nog even tijd om The Cornfeds tijdens hun tweede set te bezoeken.

Zoals als boven beschreven wordt Corey Dennison Band als ‘the next best thing’ aangekondigd alleen………Corey zélf is nog niet op het terrein gesignaleerd! De band bestaande uit gitarist/zanger ‘long time friend’  Gerry Hundt, bassist Aaron Whittier en drummer Joel Baer spelen het publiek warm zoals dat heet voor wat komen gaat. We horen een fantastische cover van Johnny Cash’s ‘Folsom Prison’.
Corey Dennison speelde 12 jaar bij niemand minder dan Carl Weathersby, een gedegen opleiding zou ik zeggen. Na herhaaldelijk aandringen van Weathersby vormt Dennison vijf jaar geleden zijn eigen band en brengt een paar albums uit die goed in de pers ontvangen worden en voor hem ligt een nieuwe, andere toekomst als frontman van zijn eigen band. Dennison blijkt een vaste gast te zijn in de bluesclubs Kingston Mines en Buddy Guy’s legends en wordt al snel door de internationale pers opgepikt.
Chicagoan Corey Dennison is naar Europa gehaald door de Belgische Franky Bruyneel (Back To The Roots) en die mag daar openlijk voor bedankt worden! Wàt een ontdekking is deze band; ook al komt Corey pas na een dikke 10 minuten het terrein van Moulin Blues oprijden – zijn paspoort was nog maar 1 maand geldig en dat dient 3 maanden te zijn bij binnenkomst in Europa en dus moest er eerst een document aangeschaft worden op het vliegveld van aankomst – de man huppelt vrolijk mèt dorstlesser in de hand het podium op.
Wat er dan voor onze ogen voltrekt is samen met het optreden van Mike Ledbetter op de vrijdagavond nu al dé sensatie van Moulin Blues 2018. Dennison heeft al sinds zijn vroege jeugdjaren een gitaar voor de buik en speelt dan ook – redelijk achteloos – de sterren van de hemel in Ospel. Maar als u dacht dat Dennison alleen een geweldige gitarist is dan bent u in voor een verrassing want ook vocaal is hij zoals werd gezegd ‘the next best thing’. We horen écht goede songs waarbij ik me af en toe waan als sta ik voor het podium van Sam Cooke!
Dennison is niet de slankste maar dat belet hem niet om van het podium te springen en a capella tussen het publiek door te zingen. Zijn set die inmiddels al 20 minuten is uitgelopen vindt het publiek tóch te kort en men smeekt om een toegift.  “Are you serious?” pareert Corey en geeft nog eens alles wat hij in hem heeft, klimt op de luidspeaker zoals ik ooit Ruben Block van Triggerfinger zag doen op Blues Peer en nu is de menigte kompleet uitzinnig!
Wat een geluk dat diegenen die Corey Dennison en zijn band hebben moeten missen hem ook nog kunnen treffen op Duvel Blues te Puurs (BE) zaterdag 26 Mei a.s. .The Blues Alone? is daar ook weer aanwezig om verslag te doen. Moulin Blues én Franky Bruyneel bedankt voor deze nieuwe ontdekking!

Als ik ben bekomen van de rush van adrenaline en de voorlaatste artiest heb begroet bij de merchandise stand na het aanschaffen van twee albums kom ik halverwege de set van Robert Jon & The Wreck terug in de grote tent op het terrein.
Robert Jon hebben we al eerder mogen zien optreden op Gevarenwinkel 2017 maar naar Ospel heeft de frontman een andere gitarist meegenomen. Deze keer niet Kristopher Butcher die de gitaarsolo’s met Robert Jon Burrison deelt maar de schriele maar de oh zo subtiel, getalenteerde Henry James.
De ritme-sectie wordt gevormd door drummer Andrew Espantman en Warren Murrel op bass, achter de toetsen zien we Steve Maggiora. De set laat de blues-adepten aan de sound van de Allman Brothers denken maar voor de jongere generatie blues-festival bezoekers klinkt het authentiek. De band kan zich optrekken aan de gedegen show die zij het publiek voorschotelen, zelfs de hoge tonen van Robert Jon zijn loepzuiver.
Robert Jon & The Wreck breken bijna de tent af terwijl in de kleine tent ook weer een aanstormend talent het podium beklimt.
In de kleine tent is het tijd geworden voor Levi Parham zijn singer/songwriter skills met het uit diverse landen aanwezige publiek te delen. Zagen wij Parham vorig jaar november in de Q-factory van Amsterdam optreden met BJ Baartmans en band, deze keer in Ospel wordt hij begeleid door …….daar is ‘ie weer…..Paul Benjaman!
Zoals eerder geschreven in het verslag van dat optreden in Amsterdam kunt u Parham’s geluid vergelijken met dat van Tom Petty, the Boss en een knipoog naar Steve Earle. Parham stond al in het voorprogramma van niemand minder dan Tony Joe White en dan heb je toch wel iets bereikt.
Ik sta noodgedwongen achterin de tent want het is druk bij Parham. Veel jong publiek en het doet me goed dit te zien. We kennen niet alle nummers van Levi Parham maar één nummer herinner ik mij nog van het optreden in Amsterdam -‘Bad Ass Bob’ – Oklahoma’s Pushmataha-county is out-law county … de song handelt niet over een out-law maar over een Yorkshire terrier. Ook hier in Ospel krijgt dit nummer de handen van de toeschouwers stevig op elkaar. Ook de échte blues-adepten spraken lovend over deze set van Levi Parham, sommigen hadden hem graag zelfs op het grote podium gezien!

De grote tent is gastheer aan het jaarlijkse RUF-spektakel dat onder de naam Blues Caravan door Europa trekt. De gedachte achter dit concept is om telkens een talent met het grote publiek te laten kennismaken al dan niet geflankeerd door gevestigde dan wel grote namen die al een platencontract van RUF records op zak hebben.
De Duitse Thomas Ruf heeft een neus voor vrouwelijke getalenteerde muzikanten, zoals in het verleden Candy Kane †, Erja Lyytinen, Dana Fuchs en Ina Forsman om er maar een paar te noemen. Deze Blues Caravan staat echter in het teken van Luther Allison waarvan RUF een 7-cd box uitbracht en welke zelfs de Blues Music Award voor Historical Album Of The Year kreeg 10 Mei j.l. in Memphis. Als je de muziek van Luther Allison wilt brengen dan mag je als platenbaas niet zoon Bernard Allison overslaan als het om gitaarspelen aankomt, samen met Mike Zito vergezellen deze twee topgitaristen de Kroatische Vanja Sky.
Het eerste wat me opvalt is dat Zito tijdens de soundcheck een Guttlin heeft omhangen. Guttlin is van Belgische makelij, Karel Phlix uit Hasselt is de luthier die deze fantastisch klinkende gitaren bouwt. De set is opgebouwd uit een tweetal nummers samen spelend, daarna volgt de show-case van nieuwkomer Vanja Sky haar stijl lijkt vooralsnog beïnvloed door de speelwijze van Rory Gallagher en haar stem is er zo een met een randje en ik mag na het nummer ‘Crossroads Of Life’ concluderen dat de blonde dame ook nog eens goede songs kan schrijven ook. Vanja Sky’s optreden wordt gevolgd door een paar nummers van Bernard Allison om af te sluiten met Mike Zito.
Bernard Allison speelde o.a. bij Koko Taylor in de band en als jongere man mocht hij graag de pedal-train gebruiken tot ergernis van zijn werkgeefster. Samen tekenen de heren voor de muziek en de tekst van ‘Mama Don’t Like No Wah Wah’. Het is een set met intens gitaarwerk, maar vooral vette blues-rock maar alweer is de 2018 editie van Blues Caravan een winnaar!
Paul Benjaman zou je deze editie van Moulin Blues ook voor het gemak ‘artist in residence’ kunnen noemen want we zagen de man al diverse malen anderen begeleiden op het podium van het Moulin Blues Café. Eindelijk is het dan zover om zijn eigen band te promoten, zijn muziek te spelen en eigen teksten te zingen. Paul Benjaman en zijn kompanen mogen spelen voor een nokkie volle tent; dàt heeft Benjaman alvast bereikt met het begeleiden van de eerdere frontmannen zoals Levi Parham.
Ook Paul komt uit Oklahoma en dat feit lijkt wel een garantie voor heerlijke relaxte maar ook spannende muziek. Vocaal is hij geen hoogvlieger maar zijn gitaarspel en vooral zijn slide-partijen krijgen keer op keer de handen op elkaar. Ja, ik mag hier graag naar luisteren.  Stapt Paul Benjaman in het gat dat mede Tulsa inwoner JJ Cale achterliet?

Inmiddels loopt het alweer tegen acht uur en dat is de tijd dat de linkshandige Eric Gales de rechtshandige gitaar zal gaan bespelen. Eerlijk gezegd duurt zijn sound-check mij wat te lang zodat ik besluit de tribune op te zoeken totdat Gales knallen gaat en dat gebeurt de laaste optredens die ik van hem bijwoonde helaas steeds verder in zijn show.
Gales begint ook hier in Ospel het optreden met de vermelding van zijn drugs en drankverslaving en dat het leven al meerdere keren uit hem spoelde maar dat hij genezen is door de hulp van zijn huidige vrouw LaDonna en natuurlijk de Grote Man die op ons neerkijkt.
Gales genereert applaus als hij met het publiek deelt dat hij in Juni 2018 twee jaar clean is. Gales is een beetje een buitenbeentje, een ‘enfant terrible’ van de blues zou je kunnen zeggen. Hij mixt alle stijlen met elkaar, je hoort blues-rock, jazz, soul en funk en dat doet hij met een gemak waar menige gitarist jaloers op is.
Weer geniet ik van Gales’ vertolking van Freddie King’s ‘Boogie Man’ waarin ongelofelijk veel tempowisselingen en zelfs een Latin-American riffje. Eric Gales maakt ook op Moulin Blues 2018 zijn reputatie waar!
Snel weer naar de kleine tent waar Hollis Brown staat geprogrammeerd die we al eens op het Ribs & Blues van 2014 zagen en eerlijk gezegd vind ik het moeilijk te begrijpen dat er vier jaar tussen de twee optredens op deze gerenommeerde festivals zit. De band vindt haar oorsprong in New York en de frontman van de band is gitarist/vocalist Mike Montali.
De band maakt een goede indruk, de tent wordt steeds voller want hun speciale sound van ‘Indie-rock meets Americana meets Soul’ bereikt ook het terrein vóór de tent zonder dat het geluid te hard of vervormd is. Deze mannen blijken te weten hoe ze willen klinken en daar heb ik respect voor. Ik dans, voorzichtig weliswaar, mee met het nummer ‘Rain Dance’ dat een lekker Bo Diddley ritme meekrijgt.
Vocaal laat Mike Montali een betere indruk achter dan vier jaar geleden, de frontman heeft een grote groei doorgemaakt. Alsof ik nog meer overtuiging nodig heb sluit de band af met de vertolking van Tom Petty’s ‘An American Girl’ een van mijn favoriete songs. Laten we hopen dat de Low Lands nu niet weer vier jaar moeten wachten op een vervolg van dit naar mijn mening sublieme optreden van Hollis Brown, Moulin Blues’ zoveelste schot in de roos!

TBA?-er Giel van der Hoeven had ten tijde van het Ribs & Blues Festival 2014 een treffen met de bandleden, lees hier het interview dat hij met hen had.
Veel van de maar liefst drieëntwintig bands die op deze 33ste editie van Moulin Blues aantreden nemen ‘een loopje’ met de blues, vrij geïnterpreteerde blues, bluesgetint hoe u het ook noemen wilt maar Kim Wilson neemt geen ‘loopje’ met de blues. Kim Wilson, bekend als frontman van The Fabulous Thunderbirds en zijn onmiskenbare West Coast Blues, heeft de reputatie ‘s werelds beste bluesharpist te zijn.
Diezelfde Wilson bracht aan het eind van 2017 een album uit met de titel ‘Blues & Boogie Vol. 1’ waar hij een kleine vijftien classic bluesnummers opnam met een ‘all-star’ Chicago band. Dus staat Kim Wilson deze keer niet met de T-birds op het festival aan de Meijelsedijk van Ospel maar wordt hij begeleid door Big Jon Atkinson en Billy Flynn beiden op gitaar en Bob Welsh op de toetsen.
Geen wonder dat de grote tent is volgelopen met toeschouwers, ook de weideplakker, die geen moment willen missen van deze bluesharp-virtuoos. De set swingt van alle kanten, dit hadden we allemaal een beetje nodig om de insluipende vermoeidheid te kunnen trotseren voor de 3 uren die nog zullen volgen.
Hoe goed ik de set van Wilson en zijn all star Chicago band ook vind, ik móet me los rukken om ook nog naar de overkant van de weide te kunnen voordat het licht in het Moulin Blues Café uitgedraaid is.

Tijdens dit prachtige muzikale week-end wordt het laatste optreden in het Moulin Blues Café verzorgd door de Kokomo Kings.
Vanavond een Deens/Zweedse samenwerking tussen bandleider/gitarist Ronni Busack-Boysen (Danish Blues Artist Of The Year 2013) en ex-lid Samuel Andersson a.k.a. Harmonica Sam op de blues-harp.
De band brengt rock ‘n roll, jump-blues, Chicago-blues en boogie. Kortom muziek waar je blij van wordt en waarbij je moeilijk stil kan blijven staan. De heren, in fifties kledij gestoken, hebben een naam in de vintage/rockabilly scene want ik zie vele mooie in vintage stijl aangeklede stelletjes voor hun podium mee dansen op hun opzwepende muziek.
Twee gitaristen, up-right bassist en drummer laten ook mijn vermoeide voetjes van de vloer gaan. Gitarist Martin Abrahamsson is stiekem een betere zanger dan Harmonica Sam en daarom is het niet zo verwonderlijk dat ook na het terugtreden van Sam Andersson de band gewoon nog over de hele wereld wordt gevraagd om op te treden.
Ronni Busack-Boysen heeft naast deze band ook nog vele begeleidings taken zoals u wellicht hem herinnert van de Britse begeleidingsband van Mud Morganfield waar hij ook de sterren van de hemel speelde op zijn Gibson. The Kokomo Kings maken ook op Moulin Blues hun slogan “the best low down boogie band in the neighborhood!” meer dan waar!
De aller, aller, allerlaatste act van deze muzikale ontdekkingsreis door de line-up  van Moulin Blues 2018 zijn Nick Moss & Dennis Gruenling. Je zou denken dat de heren een harde dobber gaan krijgen om deze 33ste editie af te sluiten na de set van de legendarische Kim Wilson maar al snel blijkt dat deze heren van plan zijn om Moulin Blues af te sluiten met een ‘power-set’.
Nick Moss is een man van formaat, letterlijk en figuurlijk, de man geboren in Chicago speelde aanvankelijk bass maar schakelde op advies van drummer Willie ‘Big Eyes’ Smith over op gitaar en die keuze heeft hem geen windeieren gelegd. Zijn laatste album The High Cost Of Low Living nam hij op met blues-harpist Dennis Gruenling (New Jersey) die fysiek lijkt op de liefdesbaby van Willy DeVille en Jimmy Wood.
Hij kleedt zich zeer flamboyant mét zwarte nagellak, de fotografen voelen zich als kinderen in de spreekwoordelijke snoepwinkel, maar waar het om draait is natuurlijk de muziek. Die is “sjiek” zegt de Limburger naast mij, hij heeft gelijk. De vingervlugheid van de grote Moss is meeslepend, majestueus en machtig, Dennis Gruenling daarentegen blaast in het eerste nummer ‘Count On Me’ al het dak bijna van de tent met zijn virtuositeit op de chromatic.
De heren hebben zich voorgenomen de Moulin Blues bezoekers een onvergetelijk optreden te geven en dat doet Gruenling bijvoorbeeld door een tien minuten lange blues-harp solo. Deze solo levert o.a. de eerste rijen  publiek heel wat nattigheid op maar ook zelf ondervindt hij een aantal schokken van de microfoon door zijn overmatig vochtverlies.
Moe, maar toch blijven de meeste toeschouwers het hele optreden volgen want dit is pure blues, blues zoals de blues-adept het graag hoort, blues met ballen! Nick Moss & Dennis Gruenling zetten inderdaad een power-set neer en ik kan niet wachten om de heren nogmaals op een mooi podium te zien optreden!
The Blues Alone? bedankt de organisatoren van de 33ste editie van Moulin Blues voor de gastvrijheid, de verrassingen en de mooie ontdekkingsreis door muziek die jullie line-up 2018 teweeg heeft gebracht. Nauurlijk complimenteren we ook de vele vrijwilligers van welke vereniging dan ook, de mannen die de nieuwe tent op hebben gebouwd en niet te vergeten de stichting Moulin Blues die ieder jaar weer zich inzet om de Blues levend te houden!
Graag ziet The Blues Alone? u allemaal terug op de 34ste editie van Moulin Blues te houden op 3 en 4 mei 2019.

Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van het Moulin Blues 2018 hier.