Een verslag van de afsluiting van het concertseizoen van Heimathaus, Twist op 31 april 2018; tekst: Ria Pronk, foto’s: Gerrie van Barneveld.
In Duitsland, net over de grens bij Schoonebeek, kun je sinds jaar en dag genieten van blues en aanverwante concerten bij Heimathaus Twist, das Blues-Mekka im Moor. Niet alleen het Duitse publiek maar ook Nederlanders weten de weg naar Twist te vinden, te meer daar men vaak acts programmeert die je elders niet tegenkomt. Ter afsluiting van het seizoen en ter ere van de feestdag die volgt op 30 april, De Dag Van De Arbeid, kunnen we vanavond genieten van Blues in den Mai, een feestje waarvoor Kris Pohlmann, Wille & The Bandits en Mississippi Heat werden uitgenodigd.
In een goed gevuld Heimathaus, waar de stemming er op dit vroege uur al flink in zit, begint Kris Pohlmann aan zijn set. De in Duitsland wonende Engelsman kan vanavond terugvallen op een prima ritmesectie, Roman Dönicke op drums en bassist Jonas Bareiter.
Pohlmann trapt af met een paar stevige rocksongs en belooft dat hij en zijn band vanavond alles zullen geven. De gitarist/zanger werkt aan een nieuw album en muziek maken is een fijn intermezzo voordat hij morgen de studio weer in gaat. Met een mix van eigen werk en covers zet hij een prima set neer. De Gary Moore cover, Too Tired, krijgt de dansers op de been.
Een eigen nummer over een gitaar die verkocht werd om een avondje te kunnen stappen, is minder sterk. De lang uitgesponnen solo van Fallin’ Down groeit uit van uiterst subtiel tot groots en bombastisch en maakt alles goed.
We genieten van een prima drumsolo, waarbij alleen Dönicke op het podium achterblijft en horen even later Ain’t Nobody’s Business en Tore Down passeren. De machine is op dreef! Pohlmann is een uitstekende blues-rock gitarist, een prima entertainer en een gemakkelijke prater.
Fotograaf van dienst en ik zijn het erover eens dat de zang van Pohlmann een minder sterk punt is en dat staat wellicht een echte doorbraak in de weg. Desalniettemin zijn wij uiterst tevreden over dit begin van de avond.
Als tweede act staat Wille & The Bandits op de rol. In een mega tempo wordt het podium omgebouwd en het kan niet anders dan dat de adrenaline doorsijpelt in de eerste nummers van de set.
Wat een energie staat er op het podium! Wille Andrews, (slide) gitaar, Andrew Naumann (drums) en Matthew Brooks (bas) hebben een geheel eigen aanpak van blues en bluesrock en weten boeiende crossovers te maken met roots, folk en latin. Daarnaast brengen de creatievelingen uit Cornwall een fantastische scheurende en pulserende live act. Het is soms snoeihard, dan weer licht en luchtig en alles wat daar tussenin zit.
Matthew Brooks speelt 6-snarige bas en upright bass (elektronisch), zingt een prima tweede stem en is heel bepalend voor het geluid. Andrew Naumann heeft naast de drumkit ook een djembé ter beschikking. En Wille Andrews experimenteert voortdurend met instrumenten en geluiden. Een Duitse Weissenborn lapsteelgitaar zorgt voor het Hawaï-effect.
Bad News nodigt uit tot headbangen. Het onheilspellende Scared of The Sun zet ons aan het denken over de toekomst van onze planeet om ons vervolgens in een beeldschone versie van Black Magic Woman te doen belanden. Living Free, gaat over het heerlijke leven als je jong bent en leeft op het strand van Zuidwest Engeland en het ligt misschien aan mij, maar ik hoor een beetje Pearl Jam.
Mammon is een beeldschoon rustpuntje, waarbij Andrew Naumann djembé speelt en Matthew Brooks contrabas. In Virgin Eyes wordt dan weer alles uit de kast gehaald. Robert Johnson’s, Crossroads wordt indrukwekkend gecoverd. Voor een te vroeg overleden moeder, is het instrumentale Angel met Keltisch intro en een hartverscheurende treurzang, waarin alle kwaliteiten van de muzikanten samenkomen. En wederom zijn wij in ons nopjes bij onze oosterburen.
Mississippi Heat sluit af met real deal Chicago blues. De Amerikanen toeren drie weken door Europa en reizen morgen af naar sweet home Chicago.
Bandleider en harmonicaspeler Pierre Lacoque, leidt zijn band bestaande uit gitarist/zanger Michael Dotson, bassist Brian Quinn en drummer Terrence Williams door een tweetal instrumentaaltjes voordat hij Carla Denise Stinson op het podium introduceert.
Deze dame, in glimmend paarse cocktailjurk, is een prachtige verschijning met een heerlijke soulstem en dito performance. Een fijne mix van blues, gospel en soul passeert de revue. Michael Dodson neemt een tweetal songs voor zijn rekening, The Last Go Round and Grandpa Blues. Zijn zang wisselt hij af met prima soleerwerk.
Carla vertolkt Big Boss Man, Troublemaker, Cab Driving Man en Something Ain’t Right With My Man om uiteraard te eindigen met Sweet Home Chigago gevolgd door de toegift Honest I Do.
Carla maakt contact met het publiek, nodigt uit tot dansen en klappen. Er is niks ingewikkelds aan en het wordt heerlijk relaxt gebracht. We hebben hier te maken met ervaren oude rotten in het bluesvak en dat beleven is altijd een feest. Een betere afsluiting van een festival als dit kun je je niet wensen.
