Dinsdag 01 Mei 2018 j.l. speelden Ian Siegal en zijn band in Q-factory van Amsterdam. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele foto album te kunnen bekijken.
All The Rage Tour zo heet de bescheiden Nederlandse tour van Ian Siegal en zijn band om de songs van hun nieuwe album All The Rage live aan het publiek te laten horen. Siegal en z’n mannen zijn net terug van een uitgebreide tour door voormalig habitat Groot-Brittanië en hebben in Nederland vijf shows op de kalender staan. De mannen zijn begonnen op de Rhythm & Blues Night in De Oosterpoort van Groningen zaterdag 28 April j.l. en vanavond staat de band de Q-factory, voor het eerst overigens.
Wij van TBA? hebben al eerder verslag gedaan over optredens in de Q-factory maar zijn benieuwd of onze positieve ervaringen ook gedeeld wordt door gelijkgestemden en Siegal-discipelen die nog niet eerder naar deze venue in Amsterdam afreisden. Als we arriveren komen al een aantal hard-core Siegalfans tegen in de brasserie van het complex, we bestellen een lekkere schotel van de kaart en er arriveren steeds meer bekenden. Ook is het in de brasserie een komen en gaan van muzikanten – bekende en minder bekende – én ook heren van de radio mogen we herkennen zoals van Countdown Café wat vanuit de kelder van het complex gepresenteerd wordt.
Iets voor aanvang komen we de zaal binnen alwaar zelfs een krukje voor de reporter van dienst is gereserveerd, wat een service!
Nét over half negen komt de band met frontman Siegal in de gelederen het podium op. Drummer Rafael Schwidessen is er niet bij, die zal ongetwijfeld met zijn Dawn Brothers ergens ander acte-de-présence geven. Hij wordt vervangen door Darryl Ciggaar, drummer van het Dry Riverbed Trio én natuurlijk broer van gitaargigant Dusty Ciggaar die als vanouds Ian Siegal begeleidt. Bassist is natuurlijk Danny van ‘t Hoff die maar net op tijd het podium beklimt.
Opener van deze show is ‘Won’t Be Your Shotgun Rider’ waarvan ik in de recensie van het album schreef dat dit nummer heel goed die kenmerkende en genuanceerde van de stem van Siegal belicht, ook live doet dit nummer het heel goed zéker met die harmonieuze zang van de band erbij. Siegal blijkt zich herpakt te hebben na de afmattende UK tour vertelt hij zijn publiek en is blij om op zijn stek – Amsterdam – terug te zijn.
Ook ‘Jacob’s Ladder’ wordt vertolkt, het nummer is een nummer wat in je hoofd blijft spinnen. Niet mijn favoriet maar gezien de reactie van het publiek zal dit nummer een populaire ‘must-play’ worden tijdens live-optredens.
All The Rage bewijst ook live een show te zijn met louter juweeltjes. Er is de verontwaardiging over de wereldpolitiek en de verwarring die van ons meester maakt. Siegal is in vorm getuige zijn zompige, majestueuze slide op de Harmony Hollywood tijdens ‘The Sh*t Hit’. In de inmiddels volle zaal van Q-factory staan de vertrouwde én nieuwe Siegal-bezoekers ademloos toe te kijken. Wàt zegt u, geen geroezemoes? Nee niets van dit alles, slechts hier en daar een kwinkslag als reactie op de introducties en/of opmerkingen van de frontman.
Het tempo gaat omhoog met de vertolking van ‘I Am The Train’ van het 2012 album Candy Store Kid opgenomen in de Zebra Studio in Mississippi. De licks en riffjes van Dusty Ciggaar bepalen mede het success van dit nummer, zijn solo op de Fender is de ‘spunk’ in de song. De ritme-sectie, Darryl Ciggaar en Danny van ‘t Hoff, zijn ook lekker in vorm, ondanks de vermoedheid van tour-chauffeur Danny.
Het moet gezegd; de release van het album was al een geweldig mooi cadeau maar om de nummers ook live te mogen beluisteren is een fantastische beleving. Gelukkig ben ik niet de enige die deze mening is toegedaan, ook de vele in de zaal aanwezige muzikanten en andere reporters blijken mijn mening te delen als ik op het telkens weer ovationele applaus mag afgaan.
In de introductie naar ‘Ain’t You Great’ vertrouwt Siegal het publiek toe dat hij geen fan is van meneer Trump; tijdens zijn show in Edinburgh liep er zelfs een Amerikaans stelletje Trump-supporters weg tijdens de uitvoering van dit krachtige nummer. Ook in Amsterdam spuwt hij de woorden de zaal in maar hier lopen er geen mensen de zaal uit….Nee, Nederlanders houden van geëngageerde songteksten, we krijgen er geen genoeg van…..we willen meer!
Als de frontman na het gejoel en applaus de Harmony Stratotone erbij neemt om in ‘Eagle Vulture’ de snerpende, opzwepende slide te kunnen spelen is het hek van de dam in de hoofdstad. We zijn allemaal, jong, oud, fans, beginners, na deze les in goed en slecht Siegal-discipelen geworden. De rust keert terug als een van mijn favoriete nummers van het album ‘My Flame’ ten gehore wordt gebracht. Het nummer wordt zeer sereen en liefdevol vertolkt en hopelijk is er voor iedereen zo’n ‘flame’ op de wereld. Met de woorden “toen wist ik niet over wie ik schreef, inmiddels gelukkig wel” licht Siegal een tipje van de sluier zijn privé leven op.
Frontman Siegal stapt even uit de spotlight en vraagt onze aandacht voor de “Dry River Bed Chiefs” zoals hij zijn begeleiders vandaag liefkozend noemt. Siegal kijkt goedkeurend toe door de podiumdeur op een kier te laten staan als drummer Darryl Ciggaar de vocalen voor zijn rekening neemt in het swingende, up-tempo ‘Georgia Slop’.
Steeds beter gaat deze kerel zingen, het is zuiver, gedreven en vooral zijn plezier in het spelen en zingen werkt aanstekelijk. Grote broer Dusty en vriend voor het leven Danny kunnen maar moeilijk de trotse grijns van hun gezicht vegen. Ook ‘daddy’ Siegal kan zijn bewondering maar moeilijk beteugelen.
Tom Russell schreef het wonderschone ‘Gallo Del Cielo’ maar Siegal en zijn begeleiders creëerde van deze ballad een up-tempo nummer waar toch de tekst niet in verloren gaat, misschien heeft het zelfs de tekst versterkt. Natuurlijk mag dit nummer ook in deze show niet ontbreken al was het alleenmaar omdat de frontman zelf graag het verhaal van Carlos Zaragoza en zijn vechthaan met zijn publiek wil delen.
Nog een nummer wat niet is weg te denken uit de shows van de man die alweer een dikke 25 jaar de internationale podia beklimt is ‘She’s Got The Devil’. Vanavond draagt hij het nummer op aan Jimbo Mathus, de man die speciaal uit Mississippi naar Amsterdam kwam om All The Rage te produceren maar ook de man die produceerde voor Buddy Guy (Sweet Tea) en altijd houdt Siegal R.L. Burnside in gedachten, de reverb op de mic is een echte beleving, het nummer gaat zoals altijd door merg en been.
Siegal wil ons doen geloven dat hij met grote regelmaat een gitaar cadeau doet aan een willekeurige toeschouwer maar het feit dat hij de Walnut National Resonator overhandigt aan de blues-adept is omdat zijn jaren dertig National geheel is gerestaureerd.
‘Sailor Town’ is voor het album geschreven in samenwerking met Hook Herrera, de song handelt over Portsmouth waar de jonge Siegal opgroeide. Het nummer blijft ook live staan als een huis. Het lijkt ook het laatste nummer van de set te zijn, groot applaus mogen de frontman en zijn beleiders in ontvangst nemen.
De nieuwelingen in de kerk van Siegal denken de show is gedaan en sommige verlaten al de zaal…..om na de eerste tonen van Ian’s – naar mijn idee -tweede grote ‘signature song’ na ‘Falling On Down Again’ het openhartige ‘Sweet Souvenir’ zich snel terug de zaal in te begeven. Siegal’s klaagzang over de ‘monkey on the shoulder’ is muzikaal een prachtig uitgebalanceerd nummer maar ook de verhalende tekst is van dichterlijke klasse. Moraal van het verhaal is dat er vaak meer aan de hand is dan aan de oppervlakte lijkt waar te nemen.
Bij de uitsmijter van de avond maakt mijn hart een sprongetje; om Big George Ross Watt te eren wordt ook nog ‘Walk In The Wilderness’ gespeeld. De jongelui om mij heen staan verwonderd te kijken dat het nummer door een aantal toeschouwers letterlijk wordt mee gezongen.
De solo van Dusty Ciggaar is ontzagwekkend, deze gitaarvirtuoos, deze jongeman uit Dordrecht wordt niet alleen door Ian Siegal als de “best gitarist on the planet” genoemd maar ook het publiek draagt de gitarist op deze dinsdag avond in de Q-factory op handen.
Zoals een gentleman betaamt worden we hartelijk bedankt dat we in zulke grote getalen op een doordeweekse avond naar het optreden in Amsterdam zijn gekomen aldus Siegal, dank ook aan degene die de wekker morgenvroeg moeten trotseren. Ook worden de mensen van het geluid, licht en het personeel van de Q-factory bedankt voor de verzorging en de gastvrijheid.
Siegal’s muziek, geworteld in blues, Americana, country maar ook rock ‘n roll wordt omgevormd én puntig aangescherpt in zijn onmiskenbare stijl, Ian Siegal’s Rage Is On!
Siegal is nog vrijdagavond 4 Mei te zien op het Moulin Blues Festival – Ospel, zondag 6 Mei in Doornroosje – Nijmegen én in België op Duvel Blues – Puurs op zaterdag 26 Mei a.s.
Set List
- Shot Gun Rider
- Jacob’s Ladder
- The Sh*t Hit
- I am The Train
- Ain’t You Great
- Eagle-Vulture
- My Flame
- Georgia Slop – Interlude van “Dry Riverbed Chiefs”
- Gallo Del Cielo
- She’s Got The Devil In Her
- Sailor Town
Encore
- Sweet Souvenir
- Walk In the Wilderness
De fotograaf en reporter van The Blues Alone? bedanken de promoter/booker en de p.r. van de Q-factory voor haar gastvrijheid en hopen op nog meer mooie programmering in de kleine én grote zaal van het complex.
