Een sfeerimpressie van de Rhythm & Blues Night in de Oosterpoort in Groningen op 28 april 2018. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Roelf Rozema en Gerrie van Barneveld.
De Groningers rollen van het ene feestje in het andere. Nog maar net werd de Koning met zijn gevolg uitgezwaaid en een dag later kan er worden gefeest op de Rhythm & Blues Night. Nou ja, night. De aanvangstijd van het festival is vervroegd naar 16:00 uur en er wordt slechts een half
uurtje van de nachtelijke uren gesnoept.
Om 16:00 uur is het aan Sven Hammond om de Grote Zaal vol te spelen. Laat dat maar aan Sven Figee en zijn mannen over. We hebben zelden een band gezien waar het speelplezier zo overtuigend vanaf spat. Ruim een kwartier luisteren we naar fusionachtige, funky stuff; het instrumentaal repertoire van Sven Hammond, waar het 12 jaar geleden allemaal mee begon.
Dan is het niet Ivan Peroti maar Jared Grant die de vocalen voor zijn rekening neemt. Net als Peroti is Grant een muzikale entertainer met een goede stem en prima moves. Het is zijn tweede optreden met Sven Hammond en dit is nog lang niet het eindresultaat van deze samenwerking.
In de Entreehal kan Mariska Brink van de Groningse formatie MAARIS, niet geloven dat ze op het festival staat. De jonge band brengt verfrissende bluesrock, maar mist nog wat ervaring. De enige manier om dat te krijgen is door veel te spelen. Mooi dus dat zij hier staan vanmiddag. In oktober stomen zij op naar de finale van de Dutch Blues Challenge en wie weet wat dat gaat brengen. Voorlopig timmert MAARIS aardig aan de weg.
In de Binnenzaal heeft Lloyd Spiegel zijn intrede gedaan. De Australiër, ooit vertegenwoordiger van gitaren, ontwikkelde zich tot een briljant akoestisch bluesgitarist. Het is echt fantastisch wat deze man voor elkaar krijgt op zijn gitaar. Naast zijn bijzondere manier van fingerpicking en gebruik van de klankkast van zijn instrument gebruikt hij een footstomp om ritmisch kracht bij te zetten. Zijn teksten: If I Killed You When I Met You (I’d Been Out of Jail By Now) zijn bij vlagen hilarisch. Kortom Lloyd Spiegel hebben we in ons hart gesloten.
De Foyer is bij het optreden van Erwin Java en band tot de nok gevuld. Java is vanavond een samenwerking aangegaan met de Amerikaanse zangeres Kat Riggins.
Op bas zien we niemand minder dan Guus Strijbos, die echt van alle markten thuis is. Voor een goede pot blues moet je vanavond in De Foyer zijn!
In de Kleine Zaal vinden we het Amerikaanse Young Gun Silver Fox. Na het bluesgeweld en de drukte in de Foyer is dit van een heel andere orde. Zelden meegemaakt dat de Kleine Zaal zo leeg is tijdens de R&B Night. Het lijkt erop dat het aantal liefhebbers van blues groter is dan het R&B publiek. Young Gun, Shawn Lee, en Silver Fox, Andy Platts, brengen zeventiger jaren popmuziek, beïnvloed door funk en soul. Door de meerstemmige zang klinkt het lekker retro. Een zoet rustpunt in een dampende Oosterpoort. Midnight in Richmond, dat regelmatig passeert op Radio 2 pakken we dan toch maar mooi even mee, evenals Lenny de ode aan Lenny Kravitz.
De bijna 75-jarige Tony Joe White, The Swamp Fox, met zijn enorme staat van dienst in de muziek, fêteert ons op swampblues. Met zijn enigszins geheimzinnig donker timbre, weet hij samen met een drummer, een broeierige sfeer te creëren.
Zo weinig vaart als er zit in het optreden van Tony Joe White, zo dynamisch gaat het er op dat moment aan toe in de Entreehal. Kolars vermaakt en verbaast daar vriend en vijand. Het duo wordt gevormd door Rob Kolar (zang en gitaar) en drumbeest Lauren Brown.
Zij brengen een combinatie van alternatieve pop, rock en disco. Echt geweldig wat de dame voor elkaar krijgt op haar percussie-opstelling. Zij tapt op een groot liggend bassdrumplateau en gaat tegelijkertijd met twee stokken te keer op twee enorme floortoms; een total workout!
Ian Siegal moet het in de Kleine Zaal opnemen tegen de op hetzelfde tijdstip geprogrammeerde Dana Fuchs. Siegal is net terug van een tournee in Engeland en oogt vermoeid. Het optreden verloopt rommelig.
Lilly Hiatt, mag als dochter van John Hiatt, haar naam mee hebben. Ook dit optreden gaat zeker niet de boeken in als de hit van de avond. De zang is niet zuiver, het optreden saai en statisch.
Dana Fuchs daarentegen presenteert zich als krachtige powervrouw, kwetsbaar en sterk tegelijk. Nobody’s Fault But Mine wordt gevolgd door een slepende slowblues met een sterk saxofoonintro. Dana Fuchs zien wij in alle gedaanten.
En nu we het toch over powervrouwen hebben. In de grote zaal is de charismatische Michelle David present. Met The Gospel Sessions weet zij keer op keer het publiek aan zich te binden. Of het nu in een kleine venue is of in deze grote concertzaal, Michele David draait er haar hand niet voor om. Met Onno Smit en Paul Willemsen maakte zij The Gospel Sessions tot een enorm succes.
Het album, The Gospel Sessions, vol. 3, is sinds een paar dagen uit. In deel drie keert men terug naar de beginjaren van soul, funk en Afrobeat. Vandaag werd de band uitgebreid met blazers, wat de muziek nog meer doet spreken. Gospelized, begeven we ons naar J.D. Wilkes and The Legendary Shack Shakers.
Rockabilly bluesrock & roll uit Kentucky. De frontman, die trouwens niet onverdienstelijk banjo speelt, maakt er een complete theatervoorstelling van. Het hele gebeuren zou zomaar uit de Engelse new wave van de jaren ’80 kunnen komen.
Hannah Williams & The Affirmations uit good old England, is de vertegenwoordiger van Britse soul vanavond. Leuke band, met naast vocalen, gitaar, drums en bas ook een tweetal achtergrondzangeressen, een toetsenist en blazers; dat zorgt voor een behoorlijk vol podium. Hannah Williams is een prima zangeres, die zowel het soepele zoete, alsook het rafelrandje in haar stem heeft.
Een beetje Adele horen we er in terug. Een prima performance. Wie het miste, en dat kan zomaar want de Kleine Zaal was wederom slecht bezocht, kan de band tegen het lijf lopen op de festivals Tuckerville, Noorderzon, Welcome to the Village, Into The Great Wide Open en op een aantal kleine podia in den lande.
Tijdens een snackmoment worden we vermaakt door bluesman Chris Bergson. De band is wederom goed voor real deal blues en een afgeladen Foyer. Wat we ervan meekrijgen klinkt prima, lekker puntige powerblues.
De muziek van Lewis Floyd Henri kan ons niet bekoren en wij zoeken een zitplaats in de Grote Zaal voor de laatste hoofdact.
Naar de legendarische Blasters bestaande uit: Phil Alvin (zang en gitaar), Keith Wyatt (gitaar), John Bazz (bas) en Bill Bateman op drums wordt door het publiek met belangstelling uitgekeken.
De muziek is een blend van rockabilly, early rock & roll, punk rock en rhythm & blues. Het klinkt lekker gruizig. Phil Alvin staat erbij als een standbeeld. Dat statische wordt ruimschoots goedgemaakt door de beweeglijke Wyatt. Boeiend stel, die Blasters.
The Yawpers zagen we onlangs in Metropool. Ook dit keer houden Nate Cook en consorten met hun cow-punk de gemoederen weer flink bezig. Voor wie net een beetje begon in te dutten, werd dit het moment om te besluiten toch nog voor de laatste ronde te gaan.
De dansers spoeden zich naar Barence Whitfield & The Savages. De soulscreamer is goed voor een uur soul rock & roll. In de Foyer is het wederom blues dat de klok slaat. Laurence Jones mag daar een eind aan de R&B Night maken. En doet dat met verve.
Wat moet je nog zeggen van dit Britse gitaartalent? Voor wie deze editie van The R&B Night iets rustiger wil afsluiten zijn in de Binnenzaal The Paul Benjaman Band en special guest Chris Blevins nog niet uitgespeeld. Zij brengen Americana rock & roll. De bezoekers aan Moulin Blues kunnen deze band hier op beide dagen tegenkomen.
8, 5 uur later en 20 acts verder, verlaten we om half 1 de Oosterpoort. We kijken terug op een mooi afwisselend festival met een goede sfeer en een heleboel blije mensen, waaronder wijzelf.
