Eerste Namen Rhythm & Bluesnight - Groningen zijn bekend!

Photocredits: Promo shots, Gerrie van Barneveld en José Gallois.

Iedereen weet wat er bedoeld wordt als we het over de blues hebben. Vrijwel iedereen kent de muziek, allemaal kennen we het gevoel. Als het bij blues ergens om draait, dan is het wel gevoel, zo blijkt uit een rondje langs de velden. Gitarist Erwin Java, die speelde bij legendarische bands als Herman Brood’s Wild Romance en Cuby + Blizzards, furore maakte bij King of the World en onlangs zijn eerste soloalbum uitbracht, zegt het zo: “Blues is van oudsher de muziekvorm waarin uiting gegeven wordt aan primaire menselijke emoties en omstandigheden, zoals verdriet, armoede, honger, vreugde, seksualiteit et cetera. En dat gevoel is van alle tijden… Je zult op dit moment maar in een half ingestort huis in Zeerijp wonen en langzaam beseffen dat het nog wel even kan duren voor er hulp in het verschiet ligt, als die al in het verschiet ligt. Voor mij is blues spelen laveren tussen mineur en majeur, tussen somber en vrolijk, net zoals in het echte leven.”

Op zaterdag 28 april komen bijna twintig (inter)nationale topacts hun Rhythm & Blues-gevoelens met ons delen. Met gitarist Laurence Jones wordt een van de grootse bluestalenten van dit moment in huis gehaald. Lilly Hiatt, inderdaad, de dochter van, mixt haar aangeboren countryroots met een flinke scheut alt-rock. The Blasters swingen al bijna vier decennia de pannen van de daken. Of wat te denken van de dampende rock-‘n’-roll, moddervette soul, rockabilly, roots, gruizige blues en funk van Barrence Whitfield? JD Wilkes duikt met Legendary Shack Shakers diep in zijn Kentucky roots. Ian Siegal zorgt nog steeds voor kippenvel met zijn broeierige, dreigende slidegitaarspel. Last but not least legt men de loper uit voor de koning van de swampblues; Tony Joe White.

De line-up is nog niet compleet er komen nog steeds namen bij.

Let op: De aanvangstijd is gewijzigd van 20.00 uur naar 16.00 uur!!

Tony Joe White
The Godfather van de swamp rock is een levende legende, waarbij zijn leeftijd geen vat lijkt te hebben op zijn sublieme, expressieve gitaarspel of zijn donkerfluwelen, diepe stem. Hij mag artiesten als Eric Clapton, Joe Cocker en Bonnie Riatt tot zijn bewonderaars rekenen en zijn muziek werd gecovered door onder anderen Elvis Presley, Tina Turner, Ray Charles, Rory Gallagher en Dusty Springfield. Toch niet de minsten….

Dana Fuchs
Niet dat wij het ook maar een ouder aanraden, maar Dana Fuchs kreeg in haar jeugd in Florida alle ingrediënten aangereikt om uit te groeien tot blueszangeres van topformaat. Dana Fuchs stormachtig podiumbeest, ooit omschreven als een mix tussen Janis Joplin, Mick Jagger en een sigarettenpeuk drijvend in een glas bourbon. Want rauw is haar krachtige stem, die uitblinkt in een enorm bereik. Fuchs slaagt er met haar band altijd moeiteloos in om het publiek om de vingers te winden en mee te sleuren in haar wereld van knallende blues, vlammende soul en gepassioneerde rock.

Young Gun Silver Fox
Zet de muziek van Young Gun Silver Fox op en al bij de eerste maten waan je je op Highway 1, in een auto met open dak rijdend langs de Stille Oceaan en de wuivende Californische palmen. Je hoeft ook niet lang na te denken waar dit Engels-Amerikaanse duo – Andy Platts en Shawn Lee – naar hebben geluisterd toen ze hun zonovergoten westcoastpop opnamen. De invloeden van acts als The Doobie Brothers, Steely Dan, Hall & Oates, America en The Eagles zijn onmiskenbaar en worden ook nog eens verpakt in ijzersterke songs.

Barrence Whitfield & The Savages
Barrence Whitfield ‘King of Soul, Shout & Jive & Roll’ de uit Boston afkomstige zanger is een echte soulscreamer in de geest van Little Richard, Wilson Pickett, Chuck Berry en Solomon Burke. De inmiddels 62-jarige Whitfield live als een beest te keer. Luister naar albums als ‘Dig Thy Savage Soul’ (2013) en Under The Savage Sky (2015), waarop dampende rock-‘n’-roll, moddervette soul, rockabilly, roots, gruizige blues en funk op energieke wijze worden afgewisseld. Tel daarbij op Whitfields powerstrot, de reteswingende saxofoonsolo’s en het groovende gitaarspel en je snapt dat dit live een kleine sensatie is.

Ian Siegal Band
Als er iemand de afgelopen twaalf jaar zijn stempel dubbel en dwars op de blueswereld heeft gedrukt dan is het wel Ian Siegal. Maar liefst zes keer stond de Brit op het affiche van het Belgium Rhythm ‘n’ Blues Festival, een van de grootste Europese bluesfestivals. Zijn broeierige, dreigende slidegitaarspel is meesterlijk, zijn rauwe stemgeluid roept vergelijkingen op met dat van Howlin’ Wolf en Tom Waits. Inmiddels heeft hij alweer een flink aantal jaren een stel jonge honden uit Nederland – The Rhythm Chiefs – als begeleiders waarmee hij ‘All The Rage’ dat in Maart verschijnt.

The Blasters
We got the Louisiana boogie and the Delta blues, we got country, swing and rockabilly too, we got jazz, country-western and Chicago blues – it’s the greatest music that you ever knew, zingen The Blasters op ‘American Music’, hun debuutplaat uit 1980 die in 1997 in een afgestofte en uitgebreide versie heruitgebracht werd. Het zijn tevens de muzikale ingrediënten waarmee zanger-gitarist Phil Alvin en zijn gevolg al bijna vier decennia de pannen van de daken swingen. Hoogste tijd om deze onterecht in vergetelheid geraakte band te ontdekken. Of te herontdekken zéker als je fan bent van onvervalste en zeker live uitermate opzwepende American music.

Hannah Williams & The Affirmations
Hannah Williams wordt de redding van de Engelse soul én opvolgster van Amy Whinehouse genoemd. Williams kan het hele spectrum aan menselijk emoties – van liefde tot haat, van lust tot boosheid – in alle toonaarden en met erg veel soul aan. In 2016 bracht ze het album ‘Late Nights & Heartbreak’ uit, wat ertoe leidde dat Jay-Z haar belde om te vragen of hij de titeltrack van het album mocht gebruiken voor zijn eigen titelsong van het gelijknamige album ‘4:44’.

Chris Bergson Band
“New York street poet with a blues soul,” schreef MOJO Magazine naar aanleiding van zijn laatste album ‘Bitter Midnight’. Hierop schittert Chris Bergson met gevarieerde, sterke songs. Hij opent met hitsige funk, om vervolgens met inventieve tempowisselingen, lenige fingerpicking of glorieus slidespel uit te komen bij strakke bluesrock, gulzige Deltablues, opzwepende soul uit de Staxperiode of een fijne bluesballad. Alles ademt pure klasse bij deze uitermate veelzijdige en bevlogen bluesman en begenadigd zanger. “It’s B.B. meets Steve Cropper meets John Scofield.” (ROLL Magazine)

J.D. Wilkes with the Legendary Shack Shakers
J.D. Wilkes kennen we als de prettig gestoorde frontman van de Legendary Shack Shakers, die met hun stomende mix van rockabilly, punkblues, country en roots tien jaar geleden een van de smaakmakers van de Rhythm & Blues Night waren. Maar in kleiner verband kan Wilkes er ook wat van. In februari verschijnt voor het eerst in zijn lange carrière een soloalbum: ‘Fire Dream’. Nou ja solo, Wilkes werkt samen met onder andere Dr. Sick (Squirrel Nut Zippers), een van de meest fascinerende muzikanten met wie hij naar eigen zeggen ooit samenwerkte. Live laat Wilkes zich bijstaan door zijn Legendary Shack Shakers.

Laurence Jones
Gitarist Laurence Jones is volgens velen het grootste bluestalent van dit moment. Niemand minder dan Walter Trout noemde Jones “een genie” en “een kruising tussen Eric Clapton en Buddy Guy”. De inmiddels 25-jarige Brit maakt platen in een tempo alsof de duivel hem op de hielen zit: in maart verschijnt The Truth, zijn vijfde album in zeven jaar. “Mijn helden John Mayer, Eric Clapton en Jimi Hendrix slaagden erin om bluesmuziek toegankelijk te maken voor de massa, iets wat ik met dit album ook voor ogen heb”, aldus Jones. Live klinkt het allemaal wat steviger dan op de plaat, dus aanbevolen voor de liefhebbers van blues met een bite.

Lilly Hiatt
Een gevalletje ‘de appel valt niet ver van de boom’, want zangeres Lilly Hiatt is de dochter van singer-songwriter John Hiatt. Natuurlijk kreeg ze thuis op de boerderij net ten zuiden van Nashville de Amerikaanse rootsmuziek met de paplepel ingegoten. Lijkt haar muziek daarmee op die van haar wereldberoemde vader? Nou, dat valt te bezien, want naast ingetogen songs mixt Lilly haar rootsrock ook vaak met een flinke scheut alt-rock en dat zorgt dat de afdronk best stevig kan zijn.

Lloyd Spiegel
De Australische alleskunner staat bijkans avond-aan-avond op de planken en niet zonder reden. Zo nam hij onlangs niet minder dan vier Australian Blues Music Awards in ontvangst voor Artiest, Song, Album en Producer. Rhythm Magazine vatte al zijn kwaliteiten samen in een zin: “It’s a powerhouse of brutal honesty.” Alles bij Spiegel is krachtig, virtuoos en oprecht, of het nu om zijn stem, gitaarspel of lyrics gaat. Alles gespeeld met een indrukwekkende fingerstyle techniek.

Lewis Floyd Henry
Bekijk op YouTube zijn verbluffende versie van Motörheads ‘Ace of Spades’ (ruim 15 miljoen views) en je snapt meteen waarom Lewis Floyd Henry quotes als “best one-man-band in the world” aan zijn broek heeft hangen. Gewapend met gitaar en een klein drumstel plus een kinderwagen om alles in te vervoeren, struinde hij jarenlang als muzikaal eenmansleger door de straten van Londen. De titel van zijn vorig jaar verschenen album ‘One Man & His 30W Pram’ dekt dan ook perfect de lading. Inmiddels heeft Henry met zijn eigen songs, covers en mashups ook in de concertzalen een dijk van een livereputatie bij elkaar gespeeld. Met als basis de blues van Son House, de gierende gitaaruithalen van Jimi Hendrix en een flinke portie street credibility eigent Henry zich vijftig jaar rock-‘n- roll toe, met verwijzingen naar The Stones, Beefheart, Motörhead of Hank III.

The Yawpers
Cow-punk. Het is een term die met enige regelmaat opduikt als het over dit uit Boulder, Colorado afkomstige trio gaat. De mannen mixen broeierige Delta blues en old school country met gruizige klanken die doen denken aan The Cramps, MC5, Wilco en The Black Keys. Rauw, melodieus en knetter aanstekelijk. Luister maar eens naar hun in augustus verschenen derde album ‘Boy in a Well’, opgenomen in Chicago met Alex Hall (JD McPherson, Pokey Lafarge, The Cactus Blossoms) en Tommy Stinson (The Replacements).