Catfish speelde op woensdag 21 Februari 2018 j.l. Bluesmoose Café in Café De Comm, Groesbeek. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Paul Scholman.
Al weken werd er aandacht gevraagd voor het allereerste optreden van de Britse bluessensatie Catfish buiten het Verenigd Koningrijk. Nu word ik altijd een beetje wantrouwend van dergelijke berichten en breng ik de woorden Britse en bluessensatie sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw ook niet echt met elkaar in verband, een enkele uitzondering daargelaten. Ik had dan ook erg lang gewacht en werd met een keuze bespaard, toen het bericht ‘uitverkocht’ verscheen.
Wat er daarna precies gebeurde weet ik niet precies, maar uiteindelijk ging ik toch met Paul Scholman op weg naar het Blues Moose Café in Groesbeek om het continentale debuut van de band mee te maken, dankzij een van de grote pleitbezorgers van de band in Nederland, Frank Goeijenbier, die zelf wegens ziekte had moeten afhaken.
De band bestaat uit zanger gitarist Matt Long, toetsenist/zanger en Matt’s vader, Paul Long, drummer Kevin Yates en de laatste aanwinst van de band, bassist Adam Pyke, die vandaag ook zijn vierentwintigste verjaardag vierde.
Om klokslag acht uur trapte de band af met een stevige blues-rocker “Hit The Ground Running”, gevolgd door het eveneens pittige “Never Go Back”. Met de titelsong van hun debuut cd “So Many Roads” werd wat gas terug genomen. Een prima slow blues, gevolgd door “Give Me One Reason”.
Hierna was het tijd voor een tweetal nummers van hun aan B.B. King opgedragen EP: “Never Maker Your Move To Soon” en het eigen “When B.B. Sings The Blues”. De set eindigde met de lange ballad ‘Broken Man”, de titelsong van hun tweede cd, waarna de band na drie kwartier spelen een korte, maar verdiende pauze nam.
Vader en zoon Long deelden de leadvocalen en deden zeker niet voor elkaar onder. De ritmesectie legde een prima basis neer, fraai ingekleurd op Hammond en piano door pa Long, met zoon, die daaroverheen indrukwekkend soleerde op gitaar. De eerste set vond ik goed, maar nog niet echt onderscheidend.
Het tweede deel van de show was dat wel. Men ging heel sterk verder met een prima opgebouwde show, die zijn hoogtepunt vond met het werkelijk schitterende “Make It Rain”. De tweede set van drie kwartier bestond uit slechts vijf nummers, waaronder het vijftien minuten durende slotnummer. Daarvoor kregen we te horen “Leading Me On”, “Better Days”, “Big Shot” en “Breaking Up Somebody’s Home”, waarvan “Better Days” als vrolijkste nummer van de avond een beetje uit de toon viel qua stijl, maar zeker overtuigend overkwam. Bassist Adam Pyke kreeg in de tweede helft uitgebreid de kans zijn klasse te tonen op de zes-snarige bas.
Aan het eind even een klein shock momentje: “Make It Rain” werd opgedragen aan de twee jaar geleden overleden gitarist Michael Caswell, een voormalige gitaardocent van Matt Long. Zelf heb ik in het verleden Caswell weleens ontmoet, toen hij bij Marcus Malone in de band speelde en zijn overlijden was blijkbaar totaal langs me heen gegaan.
Het werd een heel indrukwekkend eind van de set waarbij Matt onversterkt spelend de toechouwers muisstil wist te krijgen en zelfs de mannen achter de bar stopten met bier tappen om het moment niet te verstoren. Zeer indrukwekkend!
Natuurlijk kwam de band niet weg zonder toegift. Buddy Guy’s “A Man Of Many Words” knalde uit de boxen en dit op het werk van Otis Redding geënte nummer zorgde voor een explosieve afsluiter.
De band bleek een echt familiebedrijf met Matt’s moeder Fiona achter de merchandise.
Alle lovende verhalen vooraf bleken dit keer niet overdreven. De band heeft de laatste jaren diverse nominaties voor Britse Blues Awards in de wacht gesleept met een Award voor beste toetsenspeler in 2016.
Een indrukwekkend debuut met een warm advies om deze band zo snel mogelijk live aan het werk te gaan zien. De Blues Moose heren hadden het weer eens goed gezien.
