Fat Tuesday Party 2018

De Fat Tuesday party vond plaats op 14 Februari 2018 j.l. in De Gouden Leeuw, Dongen. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Paul Scholman.
Als bewoner van boven de grote rivieren heb ik eigenlijk nooit iets gehad met carnaval. Zelfs de Fat Tuesday Party in De Gouden Leeuw in Dongen had ik nooit bezocht. Het was nooit in me opgekomen om een vrije middag op te nemen voor deze gebeurtenis. In 2016 moest ik er dan toch voor het eerst aan geloven. Eigenlijk een soort verplichting om namens de Dutch Blues Foundation bij de overhandiging van een Dutch Blues Award (voor bassist) aan Bart Kamp, de man achter de Fat Tuesday Party. Het bleek zo’n geweldig feest te zijn dat ik dit jaar voor de derde keer op rij de Fat Tuesday party bezocht.

Het werd een beetje een feest met een zwart randje. Op weg naar Dongen bereikte ons het bericht dat onze bluesvriend P.J. Minten zijn strijd tegen kanker verloren had. Dit trieste nieuws bleef toch de rest van de dag door het achterhoofd spoken. Vreemd om feest te vieren met Pieter en zijn partner Annemiek in gedachten. Al snel ging men echter over op de orde van de dag om in New Orleans stijl het leven te vieren.
Blind B & the Visionairs, met opperstalmeester Bart Kamp op bas, Frank Duindam op drums en Govert van der Kolm, achter de toetsen werden dit keer op gitaar aangevuld door Hein Meijer a.k.a. Little Boogie Boy.
Van te voren was ik zeer benieuwd hoe deze zeer traditioneel spelende gitarist zou matchen met de andere mannen, maar al bij de openingsinstrumental dacht zelfs ik daar niet meer aan. De muzikanten hadden er duidelijk plezier in en de eerste drie kwartier wist Hein de set helemaal naar zijn hand te zetten.
Na een instrumentaal openingsnummer volgde het heerlijke shuffelende “Yonder’s Wall” en zat de stemming er in de volle zaal al snel in. Alsof ze al jaren samen speelden. Een mooie mengeling van traditioneel gestoelde blues met een pittige bluesrock basis.
Helaas was Big Pete van der Pluijm geveld door het heersende griepvirus. Het had Bart Kamp wat slaap gekost, maar hij had uiteindelijk in de vorm van Thomas Toussaint een waardige vervanger weten te regelen. Diverse nummers van zijn debuut EP als “Two Headed Woman” en “You Upset My Mind” hoorden we langskomen, maar ook een prima versie van “Early In the Morning”.
Naast de prima solo’s van Hein op gitaar en Govert op de toetsen, bracht Thomas het nodige vlammende harmonica werk in. De stemming bleef stijgen en voor dat iemand het eigenlijk in de gaten had, zat het eerste anderhalf uur er op. Tijd voor een welverdiende pauze.
Na de pauze was het de beurt voor de internationale inbreng en wat voor één. Kat Riggins had eind vorig jaar al een grote indruk achter gelaten op de nationale podia en dit jaar is de Amerikaanse een van de hoogtepunten van Johan Derksen’s Keeps The Blues Alive Theater show. Met explosieve versies van “Voodoo Woman”, “Blues Is My Business” en “Queen Bee” wist ze al snel de zaal om haar vingers te winden.
Helemaal in Mardi Gras stijl met glitters op het gezicht veroverde ze na eerder de harten van het theaterpubliek ook de harten van het hard core bluespubliek, voor zover ze dat al niet eerder gedaan had.
Voor “Damn Right I’ve Got The Blues” haalde ze de Britse gitarist Danny Giles op het podium. Voor velen nog niet zo bekend in de lage landen. Ik had het geluk om hem in 2011 al bij zijn Nederlandse debuut aan het werk gezien te hebben. Toen was het nog een bluesrocker met veel gitaargeweld en weinig nuances in zijn spel, hoewel zijn EP uit die tijd prima eigen werk bevatte. Na hem in de tussentijd ook met Will Wilde aan het werk gezien te hebben, liet hij deze middag horen een uitstekende groei te hebben doorgemaakt.
Zijn slow blues “3 Hours Past Midnight” werd een van de hoogtepunten van de dag. OK, natuurlijk ging hij af en toe nog wel ouderwets los, zoals in “Hey Joe”, waarin, zowel het volume als de pret niet gedrukt werden.
Natuurlijk volgde er nog een uitgebreide toegift, waarbij alle muzikanten nog even op het podium geroepen werden.
Als de populairiteit van Fat Tuesday blijft toenemen zal men binnen niet al te lange tijd naar een grotere locatie dienen uit te kijken. De Gouden Leeuw was behoorlijk afgeladen, hoewel iedereen toch in rap tempo voor een vriendelijke prijs van een hapje en drankje werd voorzien. Elk jaar lijken de bezoekers meer tijd aan hun kostuums te besteden. Nog niet alle New Orleans tradities zijn al ingeburgerd in Dongen, hoewel ondergetekende toch twee kralenkettingen wist te slijten.

Na afloop waren we nog even getuige van de plaatselijke carnavalsoptocht, waarna de thuisreis werd ondernomen. Een prachtig feest, ook voor mensen die het tradionele carnaval helemaal niets vinden.