Op 28 januari 2018 speelde Colter Wall in de Binnenzaal van de Oosterpoort in Groningen. Special guest: Corb Lund en support act: The Local Honeys. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
De dames van de The Local Honeys hebben er zichtbaar en hoorbaar plezier in vanavond. Het duo uit Kentucky, Linda Jean Stokley en Montana Hobbs, stellen zichzelf ten doel de oude muziek uit Kentucky te bewaren te verrijken met nieuwe.
Een nobel streven lijkt me. Stokley speelt gitaar en viool, Montana speelt banjo en beide dames hanteren die mooie ietwat nasale, ongewoon hoge manier van zingen, die deze stijl zo eigen is. Zij waren de eerste vrouwen die de Bachelor of Arts behaalden in “Traditional Hillbilly Music”. Hun debuutalbum Little Girls Actin’ Like Men kwam uit in 2016, en daarvan passeren liedjes vanavond; een protestsong, een liefdesliedje, een trainsong; een afwisseling van bluegrass, old-time en country.
Het tempo ligt niet hoog; er wordt tijd genomen voor anekdotes en achtergronden van liedjes. Een relaxt en muzikaal amusant begin van de avond.
Het stokje wordt overgedragen aan Corb Lund, de speciale gast van vanavond. Lund komt uit de Canadese provincie Alberta. Hij heeft inmiddels negen albums uitgebracht en verschillende awards gewonnen met zijn country-folk muziek. We zagen de man eerder op de Rhythm & Blues Night in 2016.
Lund heeft een prettige stem en is een sympathieke performer. Verhalen worden verteld over het leven op het platteland van Alberta, waar Lund opgroeide op een ranch. En ook hier wisselen positieve en minder positieve ontwikkelingen in het cowboybestaan elkaar af. Het verhaal van een pijpleiding die zonder oog voor mens en natuur wordt aangelegd versus een song die tipt waarom je er goed aan doet een bijbel op je dashboard te leggen (Bible On The Dashboard). This Is My Prairie is een prachtige ode in driekwartsmaat aan zijn geboortegrond.
Minpuntje is de rumoerige zaal. Een man en een gitaar worden snel overstemd door gebabbel. Misschien zou de “Lul Niet Lolly”, zoals bedacht in Het Paard in Den Haag, een goede zet zijn geweest.
Colter Wall, weet diezelfde zaal bij de eerste noten toch het zwijgen op te leggen met zijn indrukwekkende stemgeluid. Het is niet de stem van whisky en sigaren, het is een aangeboren timbre en als je daarmee gezegend bent, dan kun je maar een beroep kiezen, dat van zanger. Wall is pas 22 jaar en, evenals Corb Lund, van Canadese komaf. Hij werd geboren op de uitgestrekte vlaktes van Saskatchewan en dat eenzame en verlatene klinkt door in zijn muziek. De man wiens gezicht schuilgaat onder een cowboyhoed, begeleidt zichzelf op gitaar en doet dat zeker niet onverdienstelijk. Een fabuleus totaalgeluid waarbij alles lijkt te kloppen.
Tot op heden verschenen twee albums van deze “lonesome baritone”, Imaginary Appelachia (2015) en Colter Wall (2017). Thirteen Silver Dollars, Motorcycle en Codeine Dream zijn verhalen over zaken van alle dag in Saskatchewan, verloren liefdes en stoere praat. Eigen werk wordt afgewisseld met covers als Snake Mountain Blues van Townes VanZandt en The Devil Wears A Suit And A Tie van Robert Johnson. Met Sleeping On The Blacktop, de soundtrack van de film Hell of High Water, die werd genomineerd voor een Grammy eindigt een indrukwekkend concert.
Werd er tijdens eerdere optredens tijdens deze tour nog wel eens iets samen gedaan met de Local Honeys, in Groningen is dat helaas niet het geval. Met Leadbelly’s, Goodnight Irene moeten wij het doen.
Kort en goed: verwacht van Colter Wall geen gelikte presentatie. Dompel je onder in het gevoel van de prairie, wordt even cowboy op een uitgestrekte vlakte, zet je blik op oneindig en laat je meevoeren door de stem van de oude geest in dat jonge lichaam.
