Zondag 26 November 2017 j.l. vond de eerste Sunday Sessions met Téte, Bror Gunnar Jansson en The Dutch plaats in Q-factory van Amsterdam. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele foto album te kunnen bekijken.
Vandaag is de primeur van de Sunday Sessions, een reeks van maandelijkse matinees telkens op de laatste zondag van de maand (uitzondering December) in de kleine zaal van de Q-factory. Sunday Sessions is een initiatief van Tornado Concerts, een onafhankelijk ‘Indie’ live-muziek boekingskantoor en promotor sinds 1991. Het bedrijf dat opgericht werd door Arnold Wegner werkte ooit met acts als Ronnie Earl & The Broadcasters, The Paladins, Lonnie Mack, The Nighthawks en Kim Wilson. In 1998 nam Wegner een nieuwe Nederlandse country/pop artiest aan, Ilse DeLange, die meer dan 500.000 exemplaren van haar debuutalbum “World Of Hurt” in Nederland verkocht. Een samenwerking met het Amerikaanse The Agency Group volgde inmiddels waren ook Berth Hart, Ian Siegal en Jimmy LaFave getekend. Tegenwoordig leggen Arnold en zijn partner Margot zich weer meer op de ‘indie’ muzikant zoals als in het verleden bij het ontstaan van Tornado Concerts.
Deze delegatie van The Blues Alone? werd nieuwsgierig en ging eens kijken of de Sunday Sessions werkelijk zo intiem zijn als werd aangekondigd. De zaalindeling werkt alvast mee, overal staan stoelen, schemerlampen en zelfs een tweezits bankje staat er om de sfeer van een luisterconcert te verhogen, een hele grote huiskamer. Met recht een heel andere ‘feel’ dan afgelopen vrijdag toen dit setje verslaggevers het optreden van John Primer bijwoonde.
De Sunday Sessions wordt gepresenteerd door Marc Stakenburg, oud radiopresentator voor de KRO (Met Het Oog Op Morgen), Radio 2 (Theater Van Het Sentiment) en Radio 1 (Voor 1 Nacht) maar hij was ook actief bij Krachtvoer en Leidsekade Live voor 3 FM.
Deze eerste editie zal afgetrapt worden door de eerste van de vandaag geprogrammeerde twee muzikanten waarnaar ‘geluisterd’ dient te worden, de opener is de in Frankrijk wonende Senegalees Tété. De man beklimt al meer dan zestien jaar op de bühnes van Frankrijk en mag al zes cd’s op zijn conto schrijven.
Bij ons nog niet zo heel erg bekend maar wellicht komt daar deze zondagmiddag verandering in. De zaal is nog maar halfvol als de look-a-like van een jonge Joe Louis Walker het podium betreedt.
Tété opent met een ‘lullaby’ zoals hij het zelf noemt. Wat meteen opvalt is dat er nog wel wat aan de zangmicrofoon valt te sleutelen, zijn gitaar geluid is echter van een heel andere orde. Het is imponerend goed en ook het geluid van het akoestisch exemplaar is prachtig.
Jammer dat ik niet wat meer vooraan plaats heb genomen wat Tété staat slechts op een vijfde deel van het podium geheel rechts en hij wordt slechts met één spot uitgelicht. Wellicht wil Tété hiermee de intimiteit van zijn optreden benadrukken.
De man die ook 10 jaar geleden nog op straat in Parijs speelde neemt het besluit om de intimiteit nog een beetje te verhogen, hij komt het podium af en komt te midden van zijn publiek het volgende nummer ‘L’Air De Rien’ vertolken. De fotograaf is ‘not amused’ want er is geen volgspot, slechts wat rood zaallicht om de Franse troubadour uit te lichten. Ook heeft Tété in de zaal geen microfoon tot zijn beschikking waardoor zijn vocalen een beetje verloren gaan.
Gelijk zoals in Frankrijk te doen gebruikelijk is wil Tété dat er steevast bij elk nummer meegeklapt wordt, het publiek volgt gedwee en geniet van de liedjessmid uit Frankrijk. Het is Tété’s eerste keer in Amsterdam zegt hij en de chansonnier wil er een “unique” optreden van maken. Dàt is hem alvast gelukt, zijn publiek hangt aan zijn lippen maar of het publicitair een goede zet is te kiezen om niet slechts één of twee nummers te midden de aanwezige toeschouwers te vertolken valt te betwisten. Tóch kunnen we gelukkig ook zonder de vocale versterking een aantal songs herkennen zoals ‘Pierrot Lunair’ en ‘Persona Non Grata’. Tété heeft in de kleine drie kwartier dat hij musiceerde inderdaad een “unique” sfeer weten te bewerkstelligen en krijgt daarvoor een overtuigend eindapplaus.
Tien over vier is het tijd voor de man waar TBA? het meest nieuwsgierig naar is…..de Zweed Bror Gunnar Jansson en zijn ‘one-man-band’. De Zweed is op doorreis en heeft zojuist een zeer succesvolle tour van 2 maanden in Frankrijk afgerond. Op zijn debuutalbum Moan Snake Moan klonk hij als een door het leven getekende dakloze oude dronkaard, geïnspireerd door muziek van de countryblueslegende Lightnin’ Hopkins maar de Zweed loopt nog maar 31 jaar rond op deze aardkloot. De media betitelde hem al als de Zweedse reïncarnatie van Lightnin’ Hopkins, echter zoals een goede TBA?-er betaamt willen wij dat zelf graag beoordelen.
Met zijn gitaar was Bror Gunnar Jansson te horen op de straathoeken van zijn hometown Göteborg of in kleine Zweede bluesclubs nu op de eerste Sunday Sessions in de Q-factory. De man op sokken gezeten achter zijn ‘snare’ en ‘bass’ drumm opent krachtig, lekker veel ‘cow bell’ en distortion.
Bror Gunnar Jansson komt uit een muzikale familie, in het mini-interview met Marc Stakenburg horen we dat hij samen met zijn zus deel uitmaakt van de vierde generatie muzikanten. Vader was/is jazz-bassist en Bror Gunnar Jansson kwam al vroeg met de blues en jazz in aanraking, zijn eerste muzikale uiting kwam op de piano als driejarige.
‘He Had A Knife In His Hand’, ‘William Is Back’ en nog veel meer bijzondere nummers in de Mississippi Delta style blues komen voorbij. Onder de indruk van de speelwijze van deze Zweed kan ik niet meer blijven zitten in de fauteuil maar moet dichterbij staan om te zien en beleven hoe de man zijn gitaar bespeelt. Ik zie dat hij de shaker gebruikt om de snaren mee aan te slaan terwijl de linkerhand de akkoorden maakt.
Ik herken licks uit ‘Midnight Train’ maar de nummers zitten vol met inventieve tempowisselingen. Er komen niet alleen nummers van het dubuut album uit 2014 voorbij maar natuurlijk ook van het jongste album uit Mei 2017 And The Great Unknown, Part II zoals ‘The Bear Snake’. Ook zingt de sympathieke Zweed dat zijn hoofd een juke-box is terwijl het lijkt of hijzelf in een andere wereld is.
De passie die deze man met zijn zang en gitaarskills op de vintage Danelectro aan de dag legt is voor mij een bevestiging van het gedane huiswerk. Bror Gunnar Jansson is een mùst-see en wij hopen samen met het inmiddels steeds groter wordende publiek dat we de Zweed deze zomer op een mooi festivalpodium in Nederland of België mogen delen met nog meer blues/roots muziek aanhangers. Jammer genoeg waren zijn cd’s vandaag uitverkocht maar die kopen we on-line om wellicht in de toekomst te kunnen laten signeren.
De hekkensluiters, The Dutch, staan om vijf uur te trappelen om het podium te betreden. The Dutch is een Nederlands collectief wat ik eerlijk gezegd helemaal niet kende, dat zegt meer over mijzelf dan over The Dutch want de mannen Hans Croon (vox/gitaar), Bert Croon (toetsen/vox), Jan de Kruijf (bass) en Klaas Jonkmans (drumms) hadden begin jaren tachtig succes met muziek die verwant was aan de Nederlandse new wave. The Dutch zetten een eigen sound neer d.m.v. van de piano en de fretloze bass maar ook zeker door de maatschappij-kritische songteksten van Hans Croon.
De band tourde in de jaren tachtig veelvuldig door Nederland en waren vaste gasten in het Paard van Troje, de Melkweg en natuurlijk ook Paradiso. Tijdens het optreden op de reünie van een scholengemeenschap waar de band ooit op het eindejaarsfeest van de school optrad begon het samen als band spelen weer zo te kriebelen dat The Dutch in 2014 besloot om weer af en toe samen te touren vertelt Hans Croon in het mini-interview met Marc Stakenburg. Er is veel volk op The Dutch afkomen, zijn het de oud-scholieren of zijn het de nu wat oudere groupies van de band? We weten het niet, wat we wel weten is dat er hier in de namiddag van deze zondag in Amsterdam ontzettend goede kwaliteits muziek wordt gemaakt. We horen dat er een nieuw album uit is, Four genaamd, maar dat er nóg een album op stapel staat om in 2018 uitgebracht te worden. Goed nieuws dus voor de die-hard fans van The Dutch!
Marc Kroon bespeelt een prachtige bloedrode Gibson waarvan het volle, zuivere geluid van ‘Spellbound’ de zaal vult. Bert Croon op toetsen is inmiddels zo enthousiast dat de Nord bijna van de standaard kantelt; Bert is ook degene die de heuse studio-sound op het podium wil laten klinken want hij bedient ook de laptop waar de special effects door aangestuurd worden en waarin Hans zichzelf bedient van de megafoon.
Het steviger werk wordt geaccentueerd door een mooie, letterlijk flitsende, lichtschow; iets waar de oudere fan niet helemaal kapot van is blijkt als ik het commentaar naast mij moet geloven. Zelf vind ik het super, maar wij zijn dan ook wat gewend inmiddels.
De songs lopen niet over van tekst maar het zijn goed in het gehoorliggende nummers wat The Dutch brengt. We horen kritische teksten over Silicon Valley maar ook over de Nederlandse politiek met ‘Left Of Center’ waarbij Hans Croon indruk maakt op de twaalfsnarige Danelectro.
Inmiddels zijn we al aan de tweede ronde van het bittergarnituur wat Tornado Concerts het publiek aanbiedt toe en dus loopt deze eerste editie van de goedbezochte Sunday Sessions langzaam ten einde. Voordat we dat het zover is horen we nog ‘Brighton & Hove’ over dé muziek-scene (na London) van de UK maar ook de stad waar de LGBT gemeenschap zich volledig vrij kan voelen.
‘Bye, Ministry Man’ is ook weer zo’n maatschappij-kritische song op een vrolijke melodielijn over het verwachte verlies van Trump de verkiezingen te winnen. Helaas voor Amerika en de rest van de wereld weten we inmiddels dat de man toch in het Oval Office terecht is gekomen……’Mr. Taxidriver’ is een nummer wat me heel erg aan de sound van Paul McCartney’s band Wings doet denken. The Dutch zijn naar mijn smaak nog een beetje te beschaafd, het mag allemaal wat ruiger maar de kwaliteit van deze band staat buiten kijf.
Het nummer wat me het meest bijblijft is ‘This Train Is About To Explode’ over de manier waarop Europa met vluchtelingen omgaat, de effecten van gitarist Hans Croon zijn fantastisch. Het lijkt wel of de mannen nu pas op stoom komen…..de slide op de resonator in ‘Out Of Your Mind’ is fenomenaal!
Ook al willen The Dutch liever niet meer aan ‘This Is Welfare’ herinnerd worden, de hit uit 1983 die maar liefst vijf weken in de Top-40 stond staat toch op de set-list. Nog een keer mag ik genieten van de sublieme – fretloze – bass van bassist Jan de Kruijf in ‘America’ en dan is de eerste Sunday Sessions in de Q-factory een feit.
De fotograaf en reporter van The Blues Alone? bedanken Tornado Concerts en de p.r. van de Q-factory voor haar gastvrijheid en hopen op nog meer mooie Sunday Sessions.
Zelf ook eens komen kijken? De volgende Sunday Sessions staat gepland op zondag 17 December a.s., dit i.v.m. Kerst, waar we i.i.g. de voor een British Blues Award genomineerde Elles Bailey mogen begroeten. Elles heeft een groot talent voor het maken van rootsy blues, country en soulful rock. Ze heeft een eigentijdse uitstraling en een ‘smokey vocal’ stijl die perfect bij haar muziek past. Écht een must-see!
