Vrijdag 24 November 2017 j.l. speelde John Primer en zijn begeleiders in Q-factory van Amsterdam . Tekst door Nicolette Johns met foto’s en clipjes van José Gallois. Klik hier om het gehele foto album te kunnen bekijken.
Na een overheelijke goedverzorgde maaltijd in het grand café van de Q-factory en een geanimeerd gesprek met een bluesliefhebber uit Oss is onze focus gericht op de avond die voor ons ligt. Op deze ‘overgewaaide’ Black Friday krijgen we gelukkig geen korting op de blues maar een eenmalige, niet te verpassen, aanbieding van blues uit de windy city Chicago.
De main-act vanavond in de Q-factory is de inmiddels 72 jarige John Primer. De man is in Nederland geen onbekende meer, Primer was al vele malen op de Nederlandse/Vlaamse podia te bewonderen. Soms met eigen band, soms met Hein Meijer a.k.a. Little Boogie Boy (zie verslag Breda 2012 & Hoogeveen 2016) of met Chicago Blues a Living History (zie verslag Peer 2014) maar ook in Spanje met Bob Stroger en Luca Giordano (zie verslag Mijas 2014). Deze keer wordt John Primer door Robbert Fossen (vox, gitaar & blues-harp), Jan den Boer (bass) en Bert Fonderie (drumms) begeleid. Het optreden is de eerste in een reeks van 10 optredens dat deze combinatie samen in Nederland, Duitsland en Zwitserland zal verzorgen. De ritme-sectie zagen we al eerder met John Primer optreden maar de combinatie Robbert Fossen is nieuw voor mij.
In 2016 won Primer de Traditional Blues Male Artist of the Year Blues Music Award nadat hij ook al in 2013 en 2014 genomineerd was. Fossen heeft ook allang zijn naam gemaakt o.m. als begeleider van Afro-Amerikaanse legendes zoals Chick Rodgers, Taildragger, Joe Louis Walker,’Lil Jimmy Reed maar wist ook al tweemaal door te dringen tot de IBC in Memphis. Ook is Fossen bekend door zijn samenwerking met Peter Struijk maar ook met de jongere generatie musici zoals Dave Warmerdam, Lothar Wijnvoord en Thomas Toussaint.
De sympathieke Chicagoan Alfonso ‘John’ Primer, The Real Deal, speelde met blueshelden als Muddy Waters, Willie Dixon en Buddy Guy. John, oorspronkelijk afkomstig uit Mississippi, was jarenlang de bandleider van Magic Slim & The Teardrops totdat hij in 1995 besloot een solocarrière na te jagen, zijn succes blijkt in een tiental albums die allen goed in de media ontvangen werden.
Klokslag half negen komen de begeleiders het podium op, zoals gezegd in de inleiding wordt de drumms bespeeld door Bert Fonderie en de bassist is zijn kompaan Jan den Boer.
Deze voorgenoemden maken normalitair deel uit de band van Primer’s Nederlandse ‘partner in crime’ Hein ‘Little Boogie Boy’ Meijer. Echter deze is zelf op tour met een solo repertoire en heeft een al even fantastische vervanger gevonden in de persoon van Robbert Fossen die in het verleden ook al eerder het podium met John Primer deelde.
Fossen opent met een lekkere up-tempo binnenkomer, warmt de stem op en maakt de vingers los op de prachtige zwarte Epiphone. Na de klassieker Muddy Waters’ ‘Nineteen Years Old’, waarin zo vroeg in de set al een sublieme solo van Fossen, is het “startime” aldus de man uit Noord-Holland. John Primer wordt aangekondigd en wordt met luid applaus verwelkomd door de toeschouwers in de zeer goed gevulde kleine zaal van het complex. Even moet Robbert Fossen de blues-legende assisteren om geluid uit de gitaarversterker te krijgen maar dan is het al snel ‘startime’ wat de klok slaat.
‘Hoochie Coochie Man’ is Primer’s opener waarbij de blues-harp lekker scheurend wordt bespeeld door Robbert Fossen. Imposant hoe groot de afstand tot de zangmicrofoon is van deze goedlachse, jong ogende Primer! De man blijft waarschijnlijk er zo jong uit zien door zijn onmiskenbare mimiek.
De strakke ritme-sectie met bassist Jan den Boer en drummer Bert Fonderie zorgen voor de vette groove in deze standard. Als de slide erbij wordt gepakt ga ik alvast in mijn eentje uit mijn bol.
Het publiek volgt mijn voorbeeld bij iedere solo die vooral de ouderen in het publiek aan het werk van Muddy Waters doet denken. Als Primer met de tanige vingers de snaren beroert vertelt zijn gitaar eigenlijk zijn eigen verhaal. Inmiddels luisteren we naar Freddie King’s ‘The Same Old Blues’ en komen ook de jongere bezoekers steeds meer in de stemming, de heupen hebben het ritme al te pakken.
Wat een prachtig geluid komt er toch uit een Epiphone, een aantal gitaarfanaten achter mij bediscussieren deze sound. Ze worden het niet eens maar zijn het op deze zwarte vrijdag wél eens over de performance die zij gadeslaan. De blues-harp inbreng van Fossen tijdens deze nu al fantastisch show van de ‘gentleman’ Primer is als een grote toegevoegde waarde, de man ‘blows & sucks his heart out’.
Grote verrassing vind ik de keuze van Jerry McCain’s ‘She’s Tough’ wat de meesten kennen van Kim Wilson van The Fabulous Thunderbirds, hele fijne cover kan ik melden. Nóg zo’n verrassing is het korte stukje ‘Let It Bleed’, u leest het goed een nummer van de Rolling Stones. Op het album Chicago Plays The Stones – wat ik u overigens aan kan raden indien u Stone-fan bent – opent John Primer met dit nummer maar hij is ook te horen met zijn vertolking van ‘Angie’.
Deze twee voorgenoemde nummers zijn (nog) niet gerepeteerd dus wil Primer zijn begeleiders niet compromitteren en horen we slechts een snippet. De eerste set wordt na een dikke vijf kwartier afgesloten met de klassiekers ‘Ain’t That A Shame’ om de onlangs overleden Fats Domino te eren maar ook met ‘Got My Mojo Working’. Tijdens de break die ingelast wordt genieten we van de muziek van de DJ die heerlijke originele oude blues de zaal in schalt.
Na de pauze krijgen we van ‘gentleman’ Primer te horen dat hij al op zijn derde jaar zijn vader verloor en dat zijn artiesten naam eigenlijk door grootmoeder bedacht is want zij noemde hem geen Alfonso maar John. Dat de laatste keer dat hij terugkwam van een Europese tour hij een forse ooginfectie had en hierdoor zijn zicht soms nog steeds minder is. Inmiddels heeft Primer de andere Epiphone erbij gepakt en ik ben benieuwd of de gitaarfanaten achter mij het nu wel eens worden. Veel klassiekers volgen elkaar op, ‘Long Distane Call’, ‘Big Legged Woman’ maar steeds weer begeleid door die fantastische blues-harp van Robbert Fossen.
Ook in de tweede set van dit bijzonder goede eerste optreden van de tour ziet Robbert Fossen weer de spotlight op zich gericht waarin ook Bert Fonderie zich uitleeft op het koper tijdens ‘Everything Is Gonna Be Alright’. Missippi John Hurt’s ‘Got The Blues’ is er ook weer zo een waar Robbert Fossen excelleert doordat hij door het publiek ‘gedragen’ wordt. De sublieme versie van de Waters’ ’40 Days & 40 Nights’, waarin Fossen gitaar speelt met de blues-harp in de hand, ‘standby’ voor alweer een snerpende harpsolo.
Met ‘Just My Imagination’ en de slow blues ‘Time To Say Goodnight’ wordt deze zwarte blues vrijdag in de Q-factory in stijl afgesloten. We zijn getuige geweest van een avond vol low-down Chicago blues en heerlijke shuffles alsof de kleine zaal van de Q-factory een jukejoint was op Halsted! ‘Gentleman’ John Primer schudt nog wat handjes en begroet tot zijn vreugde ook de jongere generatie die hij gezien hun enthousiasme behoorlijk heeft geraakt met zijn oprechte Chicagoblues!
Na een kleine drie uur van deze ‘up-lifting’ Chicagoblues maken wij dat we snel bij de merchandise stand van Kingbee Agency komen om daar nog snel even het bijzondere album (Chicago Plays The Stones) aan te schaffen.
De fotograaf en reporter van The Blues Alone? bedanken de promoter/booker en de p.r. van de Q-factory voor haar gastvrijheid en hopen op nog meer mooie programmering van dit soort onvergetelijke bluesavonden.
