De derde editie van het Amstelveen City Blues Festival vond plaats op 11 november 2017 j.l. in de P60 van Amstelveen. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele album te kunnen bekijken.
De avond wordt, zoals inmiddels traditie, geopend in het café van P60. Evenals het afgelopen jaar is ook dit jaar het podium ‘Dock Stage’ weer in duisternis gehuld en komt de verlichting slechts van achter de muzikanten middels de reclameboodschappen van het complex. Jammer, want ook de fotograaf wil van de openers een aantal flatterende foto’s maken maar de flitser is een attribuut wat niet standaard ingepakt wordt.
Mississippi Mud Pie werd in 1998 werd opgericht Jan-Willem Kanis toen hij ooit het dessert Mississippi Mud Pie ontdekte. Vanavond is Mississippi Mud Pie echter de appetizer van dit derde Amstelveense City Blues Festival. De band bestaat uit frontlady/vocaliste Nienke de Jong, Jan-Willem Kanis op gitaar/bluesharp/backing vox, Niek Versfeld (keys/backing vox), de ritme-sectie wordt gevormd door Guillaume Lo-A-Njoe op de bass en Bert Timmermans is de drummer.
De band heeft er zin in, het is voor hen n.l. een thuiswedstrijd. Mississippi Mud Pie zegt zelf bluesrock met een vleugje traditional te brengen. Het optreden is een mix van eigen songs ‘You & Me’ gecombineerd met covers zoals van Janiva Magness. Mississippi Mud Pie brengt lekkere muziek maar is niet verrassend genoeg om te laat te arriveren bij de opener in de grote zaal. Wij gaan zien of we onze oude ledematen de vele trappen van het P60 complex op kunnen hijsen. Mocht u zelf de band eens willen beluisteren dan kan dat op hun cd ‘Mud Tracks’ waarop acht tracks zijn opgenomen waarvan vier eigen geschreven songs. Mississippi Mud Pie is een mooie binnenkomer voor de bezoekers, men komt in de stemming voor wat er allemaal nog voor moois op het programma van deze derde ACB staat.
Als het bijna acht uur is geworden is het ons gelukt de trappen van het complex naar de grote zaal te trotseren om aldaar de Big Pete Blues Band te begroeten. Pieter ‘Big Pete’ van der Pluijm zal voor een nog steeds oplopend aantal bezoekers zijn hartverscheurende en snerpende mondharmonica-blues ten gehore brengen. Harmonica is sowieso goed vertegenwoordigd op deze derde editie, de programmeurs hebben duidelijk een voorkeur voor deze vertolking van de blues. Zoals gezegd in de grote zaal Big Pete op bluesharp maar ook op het dock stage en de kleine zaal (entresol) wordt de blues-harp vertegenwoordigd door respectievelijk Fabian Bennardo en Mátyás Pribojszki die de bluesharpisten zijn op deze St. Maarten in Amstelveen.
Eerst dus Neerlands (én Rotterdams) trots Big Pete en zijn Blues Band in de grote zaal. De band wordt gevormd door frontman/zanger/bluesharpist ‘Big Pete’ Pieter van der Pluijm, Belg Wilfried ‘Wuff’ Maes op drumms, Roelof Klijn op de bass en natuurlijk Sander Kooiman op gitaar. De band opent met ‘Blackwater Roll’ van de Red Devils, dezelfde Red Devils waarmee Big Pete de afgelopen zomer door Europa tourde, zelfstandig en/of als support van ZZ Top. Nu is het weer tijd om zijn eigen band te promoten, Sander Kooiman schittert al meteen op de ‘worn’ Fender Stratocaster in het tweede nummer van de set ‘You’re The One’, Junior Wells’ ‘Come In This House’ is nog zo’n song waarin een mooie solo van Kooiman verweven zit maar ook het nummer waarin Big Pete de hoge noot met gemak haalt.
P60 is een goed venue waar ook de jongere bezoeker zich op haar gemak blijkt te voelen want ik zie heel wat jonge mensen opgesteld voor het podium van Big Pete’s Blues Band. Het West-Coast bluesnummer ‘I Got My Eyes On You’ van The Mannish Boys met mooie tempowisselingen staat ook op de set-list.
Frontman Pieter van der Pluijm blijkt blijvend letsel, wat dat ook zijn mag, opgelopen te hebben tijdens de tour met Red Devils, Paul Size en Bill Bateman toch staat ‘Devil Woman’ vocaal zowel instrumentaal als een huis. Het onderlinge respect van de muzikanten is prachtig om te zien, zoals bassist Roelof Klijn geniet van het spel van Kooiman is prachtig om mee te mogen maken.
Overigens zal Klijn zich moeten haasten na dit optreden want hij wordt nog verwacht in onze ‘achtertuin’ Monster waar hij samen met Rootbag het 16e Blues aan Zee Festival zal afsluiten. Nóg een nummer van Junior Wells is ‘Country Girl’ ook weer zo’n song waarin de blues-harpkwaliteiten van Big Pete je door het lijf snijdt.
Sander Kooiman is ‘on a roll’ in de vele solo’s waar hij vanavond het Amstelveense publiek mee verbijsterd, zo ‘on a roll’ dat hij zelfs een keer door frontman Big Pete bij de les moet worden geroepen want de speeltijd is beperkt in deze P60. Bij ‘Business Man’ had naar mijn smaak het een tandje hoger gekund maar het publiek beloont de vertolking met een groot applaus.
De ritme-sectie Roelof Klijn en Wuff Maes toont zich ook hier op het derde ACB weer ijzersterk, ik heb groot respect voor deze ‘old meets young’-tandem. Pieter ‘Big Pete’ van der Pluijm toont samen met zijn band waar een klein landje groot in kan zijn.
Na afloop van deze barre set besluiten we nog één keer de trappen van het complex te trotseren om tijdens een flitsbezoek de Hongaarse Grunting Pigs en de Belgische Boogie Beasts te gaan beluisteren.
De Grunting Pigs staan zoals eerder vermeld op de entresol, voor de gelegenheid omgedoopt tot kleine zaal, geprogrammeerd. Vreemd genoeg is het podium i.t.t. vorig jaar dit jaar tegen de muur opgesteld, waar ook de spots zijn opgehangen. Geen licht dus op de muzikanten, enfin we moeten het ermee doen maar zoals gezegd de flitser van de fotograaf heeft de reis naar Amstelveen niet meegemaakt. TBA? zag de Grunting Pigs al eens eerder dit jaar optreden op Moulin Blues en de twee mannen, Ferenc Szász op de akoestische gitaar en Mátyás Pribojszki op blues-harp en vocals, maakten op de Southern Blues Night van Heerlen deel uit van de Mátyás Pribojszki Band.
Deze combinatie van akoestische gitaarblues met de stuwende sound van de blues-harp komt uit Hongarije en dat is meteen de reden waarom de teksten niet altijd even goed te volgen zijn. Toch kan ik me bij deze set hieraan maar weinig storen omdat het harmonicawerk bijvoorbeeld op de chromatic meester Toots Tielemans behoorlijk wat eer aandoet.
Niet zo verwonderlijk want Pribojszki en Szász zijn klassiek geschoold en betreden alweer een dikke twintig jaar de Europese podia. Wij zijn getuige van de vertolking van ‘King Of The Jungle’, Little Walter’s ‘Just Your Fool’ en een Gypsy Jazz-style vertolking van ’19 Years Old’, we pikken ook nog een stukje van Ray Charles’ ‘Ain’t That Fine’ mee maar dan gaan we toch nog even proberen om in het café in te geraken voor de Boogie Beasts die op het dock stage staan te musiceren.
Als we eindelijk beneden zijn is er bijna geen doorkomen aan, zelf heb ik een legitieme reden, mijn lengte, om naar voren te komen maar de fotograaf is niet zo gelukkig. Dat het druk is voor het dock stage podium is geen verrassing voor dit setje verslaggevers want wij zagen de mannen al een fiks aantal keren de Belgische bühnes onveilig maken. De band Boogie Beasts is een samenwerking tussen Walen en Vlamingen, Walen Matthias ‘The Goon Mat’ op gitaar en Fabian ‘Lord’ Bennardo die bluesharp bespeelt trekken samen met de Vlamingen drummer Gert Servaes en Jan Jasper die óók de gitaar bespeelt door de Low Lands van België en steeds vaker Nederland. Al eerder viel op TBA? te lezen dat ik hun oeuvre het beste beschrijven kan als vuige, ruige garageblues, denk bijvoorbeeld aan de The Black Keys, North Mississippi Allstars maar ook zeker aan R.L. Burnside. Als inspiratiebronnen zijn te noemen Curtis Mayfield maar ook de legendes Muddy Waters en John Lee Hooker. Trance-achtige boogieblues dus of zoals ze het zelf noemen punkboogie.
Het feestje van de Boogie Beasts is al een half uurtje bezig als ik op de klanken van R.L. Burnside’s ‘Poor Black Mattie’ mij een plaatsje rechtvoor het veel te kleine podium voor dit energieke, sympathieke kwartet kan bemachtigen. Ik boooooogieeeeeee mee met de vocalen van ‘The Goon Mat’, maar ook ‘The Game’ van het gelijknamige EP-tje is er een om niet meer bij stil te kunnen staan. De vraag om swingend van links naar rechts te lopen wordt dit keer tijdens de uitvoering ‘Disco Boogie’ in Amstelveen angstvallig vermeden omdat de ruimte eenvoudig té beperkt is, wellicht krijgen de Boogie Beasts een herkansing in een grotere zaal waar ook het Nederlandse publiek kennis kan maken met de aanstekelijke blues van de Boogie Beasts.
Als we weer in de grote zaal onze positie innemen is Laurence Jones en zijn band al begonnen met de show. Ook al is Laurence Jones nog maar 25 jaar, hij heeft al met vele grote muzikanten het podium gedeeld. Zo trad hij met Walter Trout op en recentelijk was hij afgelopen zomer nog te zien op het Holland International Blues Festival van Grolloo waar hij door Buddy Guy werd uitgenodigd om samen een nummer te spelen.
Laurence Jones is een innemend persoontje die altijd even de tijd neemt voor een persoonlijke groet en een praatje. Jones mocht al een aantal onderscheidingen in ontvangst nemen zoals drie keer de Young Artist of the Year-award van de British Blues Foundation in 2014, 2015 en 2016 én zijn ‘Guitarist of the Year 2016’ maar ook de tweede plaats als ‘Band of the Year 2016’ mocht hij al in de trofeeënkast zetten. Jones heeft een spiksplinter nieuw vijfde album ‘The Truth’ om aan de man te brengen, een wat meer poppy album om ook de jeugd te interesseren voor de blues zo zegt hij ons zelf eerder vandaag. Jones deelde al eerder met zijn publiek in Grolloo dat blues niet altijd Chicago blues of oubollig hoeft te zijn. Het album uitgebracht bij Top Stop records werd in Miami opgenomen.
Laurence Jones laat zich alweer een tijdje door een drietal jonge muzikanten begeleiden t.w. Bennett Holland op de piano en keys, Greg Smith is de bassist en de drummer stapt als Phil Wilson door het leven.
The Truth is niet alleen op cd maar ook op vinyl vandaag voor het eerst verkrijgbaar en zal ongetwijfeld in Amstelveen na de set gretig aangekocht worden want Laurence Jones staat voor kwaliteit en felle gitaarlicks. Ook in ‘The Truth’ een krachtige solo waarmee Jones op jonge leeftijd al naam mee heeft gemaakt.
Jones ziet er goed uit, recentelijk onderging hij een langverwachte operatie om zijn ziekte van Crohn draaglijker te maken. “I’d like to dedicate the following song to those who fight terror; music brings people together and they can’t take this away from us” is de introductie naar ‘Thunder in The Sky’. Alweer zo’n song wat onder je huid kruipt door de passievolle solo van het wonderkind uit Stratford Upon Avon. Jones wisselt bijna bij iedere song van gitaar, hij kan kiezen uit een viertal, waarbij hij heel modern gebruik maakt van een zender in de achterzak met kabel die in de gitaar geplugd wordt. Inmiddels heeft Jones het publiek verzocht om vooral iets dichter bij te komen om nog meer van zijn blues-rock te genieten.
Een virtuose gitarist als Laurence Jones kan natuurlijk geen show maken zonder inspirator Jimi Hendrix te eren. In ‘All Along The Watchtower’ wordt met name toetsenist Bennett Holland door LJ opgezweept maar nog veel meer bekijks trekt LJ met zijn slidepartij door middel van het inzetten van de microfoonstandaard!
Laurence Jones bevestigt eens te meer dat hij blijft groeien in performance maar ook in gitaarbeheersing. Nog zó’n uplifting samenwerking met Bennett Holland is te beleven in het up-tempo pop-rock nummer ‘Keep Me Up At Night’ dat ook op het jongste schijfje te vinden is. Een goed in het gehoorliggend nummer met een heerlijke beat maar ook een nummer dat door de verraderlijke tempowisselingen toch nog wat moeilijk blijkt voor de meeklappende dames achter mij.
Met ‘Good Morning Blues’ van het 2015 album What’s It Gonna Be loopt dit optreden van Laurence Jones ten einde maar niet voordat we nog een keer kunnen genieten van de barre Greg Smith op bass en Phil Wilson op de drumms en keys-toppertje Bennet Holland.
Alweer een subliem optreden van Laurence Jones tijdens dit derde ACB!
Samantha Fish is in Amstelveen voor een exclusief optreden, eerder deed zij voor een eveneens enig concert België aan. Hoewel Samantha Fish al in 2011 met Girls with Guitars op het Kwadendamme Blues stond moest het tot 2017 duren voordat we de dame weer op een Nederlands podium kunnen begroeten.
Samantha Fish heeft als begeleiders ritme-sectie Christopher Alexander (bass) en Kenny Tudrick (drumms), horn-sectie Mark Levron (trompet) en Travis Blotsky (tenor- en bariton-sax) meegebracht, toetsenist Phil Breen sluit de gelederen. Een echte volwaardige band, dat beloofd veel goeds!
Samantha Fish en haar band zijn de uitsmijters van dit mooie Amstelveen City Blues 2017, een kwaliteitsfestival wat in de toekomst wel wat meer bezoekers kan gebruiken.
Ook de 28 jarige uit Kansas, Missouri afkomstige Samantha Fish mag vanavond voor het eerst haar nieuwste album Belle Of The West van eigenaar zien verwisselen. Samantha’s show zal echter dat andere album wat eerder dit jaar het levenslicht zag, ‘Chills & Fever’, beklijven. Maar voordat we zover zijn opent de blonde belle Samantha op de cigar-box gitaar met ‘Crow Jane’ waarbij ze niet alleen geweldig vocaal voor de dag komt maar ook haar slide-partij is er een waarmee ze gelijk het publiek op haar hand heeft. Een meid met ballen die Samantha dat blijkt al meteen!
De titelttrack ‘Chills & Fever’ is de opvolger, een goed nummer wat eerlijk gezegd niet overloopt van goede lyrics maar haar gitaarkwaliteiten staan als een plantage-huis. ‘He Did It’ is een nummer wat bij mij een beetje het ‘DapTone Feel’ oproept, het is een lekker up-tempo liedje waarin de horn-sectie een grote rol krijgt. Christopher Alexander, die een broer van Layla Zoe kon zijn, op de bass doet er vocaal een mooi schepje bovenop. De gevoelige tenor-sax intro leidt naar ‘Hello Stranger’ wat een cover is van een nummer uit 1963 en mij de stem van Fish het meest doet denken aan een mix van Raitt/Winehouse/Duffy en Lulu.
Fish is echter een totaal plaatje; haar virtositeit op de Gibson samen met haar bijzondere stem is wat deze hooggehakte schone tot een ‘must see’ maakt! Chills & Fever is een album met louter covers en waarop ook ‘Somebody’s Always Trying’ staat.
Ook deze heel dansbare vintage-song werd opnieuw leven ingeblazen en doet toch een groot gedeelte van de trouwe, de Amerikaan die al 24 shows wereldwijd van haar bezocht en al sinds tien jaar de southern belle digitaal volgt én nieuwe fans een plezier. Dat de lieftallige, kortgerokte Fish een typische sound wil neerzetten horen we én zien we als ze op de knieën gaat om het effect te zoeken met het intrumentarium.
Van een ouder album (Wild Heart – 2015) komt de rumba-blues met de smooth horn-sectie ‘Blame It On The Moon’ waarin de frêle Samantha een huilende en verscheurende vette slide ingebouwd heeft maar de gevoelige piano intermezzo van Phil Breen maakt ook dat we op het derde ACB reflecteren.
“The band is punked with this song” is de introductie naar de cover van Charles Sheffield’s ‘It’s Your Voodoo Working’, het nummer waarbij vanavond Nola het meest dichtbij komt. Mede door de heerlijke sax en trompet inbreng van Travis Blotsky en Mark Levron die hier hun spotlight met verve verdienen.
Eindelijk krijgt ook Texaan (Austin) Christopher Alexander op de bass ook het spotlight op zich gericht als hij tijdens het nummer de dikke snaren plukt of het zijn laatste show is. Op hun tonen dwalen onze gedachten af naar de ‘Big Easy’ van New Orleans en zoeken de mannen van de horn-sectie de rand van het podium als waren zij leiders van een streetparade in het French Quarter.
‘Nearer To You’ was een hit voor Bette Harris in de zestiger jaren maar Samantha Fish zou er ook zo mee weg kunnen komen. ‘Black Wind Howlin’ ‘ uit 2013 is het ruigste nummer van de avond, een regelrecht Burnside-beïnvloed nummer, waarmee deze ‘belle’ Samantha Fish haar show én het derde Amstelveen City Blues afsluit.
Daverend applaus valt Samantha Fish en haar ijzersterke band ten deel, ondanks dit komen zij niet terug voor een toegift. Die toegift houden we hopelijk tegoed tot volgend festivalseizoen waar de fotograaf en de verslaggever nog graag eens deze Samantha Fish samen met nog meer blues-brothers en -sisters zou willen begroeten. Samantha Fish een must-book voor alle programmeurs van Nederland en België.
Wij besluiten deze fijne avond in Amstelveen met de aanschaf van Samantha’s laatste nieuwe schijfjes, Chills & Fever en Bell Of The West, waarbij we van gedachten wisselen over de invloed van Luther Dickinson als producer op Belle Of The West.
De reporter en de fotograaf van The Blues Alone? danken de organisatoren van het Amstelveen City Blues Festival en de P60 voor de gastvrijheid hopende dat er er volgend jaar weer een vierde editie zal plaats vinden. Ook dan hoopt TBA? weer verslag te kunnen maken van dit sympathieke festival van Noord-Holland.
