Donderdag 02 November speelde in Q-factory van Amsterdam Levi Parham en zijn band. Het voorprogramma werd verzorgd door Bernard Hering. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele foto album te kunnen bekijken.
De reis naar Amsterdam is één grote ergernis, ondanks dat er geen regen valt komen we niets dan pechgevallen, aanrijdingen en gesloten rijbanen vanavond op de A4 tegen. Gelukkig hebben we een parkeergarage met uitgang recht tegenover de Q-factory uitgekozen zodat we nog net eventjes een kop koffie met een stuk taart naar binnen kunnen werken want voor warm eten is er geen tijd meer. Wellicht eten we nog wat nà het optreden want het grand café van de Q-factory is van ‘s morgen 10 tot ‘s avond 1 uur geopend.
Na een alleraardigste ontvangst gaat het richting kleine zaal waar de man die het voorprogramma zal gaan verzorgen al heen en weer loopt. We hebben het over Bernard Hering. Bernard Hering is een Nederlandse singer-songwriter die woonachtig is in Haarlem, maar van origine Zeeuw (Aardenburg) is. Volgens de bio die ik er op nageslagen heb schreef Bernard met tien jaar al liedjes toen hij zijn eerste akkoorden op de gitaar tokkelde. Ook is Bernard een globetrotter waar hij tijdens zijn reizen mooie teksten het papier toevertrouwde. Hering trad o.m. op in Denver maar ook in Indonesië en Jordanië. Singer-songwriter Bernard Hering bracht eerder deze week zijn EP uit waarvan de single ‘Betsy’ heet. De EP heet Luck On My Sleeve en werd met niemand minder dan Pablo van de Poel (DeWolff) opgenomen. Eens kijken of dat geluk op de mouw van Hering ook vanavond tijdens zijn optreden in de Q-factory waarneembaar is.
Als de jongeman al zittend op de stoel zijn gitaar beroert ben ik meteen al verguld met het geluid, het is goed uitgebalanceerd. Deze heer weet heel goed hoe hij gehoord dient te worden. De zaal heeft een capaciteit van 300 personen maar vooralsnog is het nog niet vol. Hering’s stem is wat je noemt een stem met een ‘edge’. Een rauwe stem, een stem die meteen mijn interesse wekt, een stem à la Malcolm Holcombe met beschouwende kwaliteit van the Boss!
De set is gestart met ´Love Life´ en geloof me, als het niet voor het lichte Schotse accent was dan zou u denken dat u naar Holcombe of Springsteen luisterde. Zijn tekst “love life as a new sensation” is zéker op Hering van toepassing. Wàt een sensatie is deze Hering, zijn song vol emotie maar ook zeker bol van mooie tekst, niks geen repeterende en rijmende strofes. ‘Betsy’ zoals gezegd de single die van deze EP is gelanceerd is een heel fijn, ingetogen, fingerpicking nummer waar je je rond een kampvuur in de Southern States waant. Volgens Hering het kortste nummer ooit door hem geschreven is de titelsong van de EP. ‘Luck On My Sleeve’, een nummer wat handelt over de goedkeuring die je kan zoeken in mensen en of je wel de goede keuzes in het leven maakt.
Inmiddels kan je een speld horen vallen in de kleine, sympathieke zaal van de Q-factory als Bernard Hering het vierde en tevens het laatste nummer van de EP Luck On My Sleeve ten gehore brengt. ‘I Wanna Live’ wordt zeer passioneel gebracht, als reporter van The Blues Alone? ben ik zeer verguld met deze mooie ontdekking. Zou het aan de vlakke landen van Zeeland liggen dat er zoveel moois uit die provincie komt? Inmiddels zie ik dat Hering de capo op de gitaar heeft geklemd en zingt ´You Gotta Kill The Beast´ en ook al ben ik nog net niet “rocking-chair old” zoals Hering in de song bezingt, ik voel me door de mooie klanken van deze zeer getalenteerde jongeman steeds jonger van hart worden. Weg is de stress van de werkweek, weg de sores, ik zweef op de klanken van Bernard Hering.
Dit is een zeer volwassen voorprogramma denk ik als ik Bernard nog maar eens de zweethandjes aan de broekspijp zie afvegen tijdens ‘Sweet Little Love Of Mine’. De man uit Zeeland zit nog vol andere mooie songs waar we slechts van kunnen hopen dat ze uitgebracht worden op een volwassen schijf. Ik hoor up-tempo songs maar ook prachtige ballads, ook al wordt de tekst van ‘Coming Back One Day’ afgelezen, het is wel een ontzettende lekkere uitsmijter van een zeer goede set van Bernard Hering. Onthoud die naam, Bernard Hering een must-see/listen!
Nét voor de klok van negen wordt de bühne ingenomen door een Nederlands-Amerikaans collectief, frontman/gitarist/zanger Levi Parham wordt begeleid door drummer Dylan ‘Golden’ Aycock, bassist Tom Baartmans die de zoon is van B-J Baartmans die de sologitarist van de band is. De Kansas City Star noemde Levi een “Okie-versie van Ray Lamontagne ….” maar hij werd ook al vergeleken met JJ Cale!
Parham bracht zijn eerste album, An Okie Opera, al in 2013 uit en vorig jaar werd These American Blues uitgegeven op het Music Road Records label. Het album werd door niemand minder dan wijlen Jimmy LaFave geproduceerd en dat is te horen aan het werkelijk fantastische album. Parham is inmiddels bijna drie maanden van huis en voor het tweede jaar achtereen in Nederland te zien.
De band trapt af met de titeltrack van het jongste album van de man uit Oklahoma, ´These American Blues´, de stem die door de ietwat beter gevulde zaal van de Q-factory schalt lijkt op een mix van Steve Earle, Tom Petty en Bruce Springsteen maar dit is slechts om u een indruk te geven want Levi Parham is vooral zijn eigen man, een man met een eigen sound, een sound wat aanspreekt. Tijdens het openingsnummer word ik niet alleen door Levi’s stem bij de kladden gepakt maar ook door het gitaarspel van de Nederlandse B-J Baartmans, een naam die ik natuurlijk wel kende maar nooit zag ik de man live optreden. Zijn teletronic maakt het geluid van de band, zoveel kan ik alvast melden.
Vooraf de songs zoekt Parham, geheel on-Amerikaans, het contact met zijn publiek. Zo ook vooraf ‘Held In High Regard’ waarbij hij ons vertelt dat hij voor de derde keer met deze band op tour is en dat hij heel erg verguld is met de kwaliteit die ieder lid aan de dag brengt.
Het nummer zit vol met mooi hooks en vooral de slidepartij van B-J is wondermooi. ‘Love Comes Around’ is een iets meer ingetogen nummer over hoe we allemaal wachten op dat ene moment, deelt Levi met ons.
Eerlijk gezegd wist ik het niet dat er goede en verkeerde manieren zijn om een man te behagen maar Levi Parham bezingt met ‘Wrong Way To Hold A Man’ de verkeerde manier. Een heerlijk nummer met alweer een virtuose solo van B-J Baartmans, het is een lekker swampy nummer en oh zo verdoemde goed!
Zoals gezegd verbleef Parham al eerder in Nederland en nam zijn intrek in Boxmeer – of all places! – hij was niet eerder in Europa geweest en had geen rekening gehouden met het tijdverschil dat parten speelt bij het contact met liefdes en familie. Het prachtige ‘Boxmeer Blues’ is een nummer waar Parham toch wel heel erg tegen het blues-genre aanschuurt, de slide van B-J is zo smooth! Natuurlijk horen we nog veel meer werk van het nieuwste schijfje zoals ‘Gonna Be Along Day’ maar ook het door Wink Burcham geschreven ‘Chemical Train’.
Het nummer vertoont een mix van Southern-Rock, Swamp Blues maar ook psychedelische klanken door de de wisselwerking tussen gitaren van Levi en B-J. Dat geluid van B-J is zo ontzettend goed dat de voor mij onbekende man naast me met me deelt dat hij er de tranen van in de ogen heeft. Een vrolijker deuntje en onderwerp wordt behandeld in ‘Heavy Weight’, het volgende nummer heet ‘Bad Ass Bob’ want Oklahoma’s Pushmataha county schijnt out-law county te zijn…….echter de song gaat over een Yorkshire terrier.
Niet alle songs zijn sceptisch want op de sterfdag van B.B. King schreef Parham ‘I’m Behind Ye’, ‘n song waarin Parham helemaal los gaat. Zijn vocalen zijn werkelijk eminent, de synergie op het podium is aanstekelijk wàt een bijzondere ervaring is deze Parham samen met deze bijzonder man uit Boxmeer, B-J Baartmans!
B-J mag alweer zijn visitekaartje afgeven als hij mét pedaal en tremelo het meest in het singer-songwriter genre passende nummer ‘Waiting Game’ de frontman/vocalist Levi Parham begeleidt. Als deze mannen niet op een of ander festival komen te staan dan gooi ik de handdoek in de ring van TBA?, dit is zó ongelofelijk gevoelig en tegelijkertijd zó bruusk. Voor de fans van Matt Andersen waarschijnlijk een mooie tegenhanger, vooral als ze de acoustische versie van dit nummer gaan beluisteren.
Natuurlijk kan een toegift niet uitblijven en wordt eindelijk het favoriete nummer van de fotograaf gespeeld ‘Two Cookies’, meer swampy krijgen we het niet vandaag, een waar juweeltje in het oeuvre van deze sympathieke, niet onaantrekkelijke en zo geweldig getalenteerde Levi Parham.
Bert Pijpers van Continental Records heeft een winning hand met Parham. Doe uzelf een plezier, ga deze artiest zien zodra hij weer terugkomt naar Nederland en/of Vlaanderen, u zal niet teleurgesteld raken!
Balans van zomaar een donderdagavond in Amsterdam: 4 ontdekkingen, de eerste ontdekking is de aangename Q-factory waar men alleraardigst bediend wordt maar nog veel belangrijker waar het geluid fantastisch is. Tweede ontdekking: Bernard Hering, de Amsterdamse Zeeuw die de mooiste songs schrijft maar zeker passioneel ten gehore brengt. Verrassing nummer drie: B-J Baartmans, een man waar muziekmakend én -liefhebbend Nederland trots op mag zijn én last-but-not-least Levi Parham, een lange ‘Okie’ die wellicht het gat van Tom Petty op kan vullen.
De fotograaf en reporter van The Blues Alone? bedanken de promoter/booker en de p.r. van de Q-factory voor haar gastvrijheid en wensen hen nog heel veel van deze mooie acts!
