Voor de achtste keer op rij organiseerde de European Blues Union de Finale National Blues Challenge. Zaterdag 21 oktober j.l. vond in Cultureel Centrum Palethe in Overpelt de finale Belgian Blues Challenge plaats. In totaal namen zeven bands en een duo deel. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele fotoalbum te kunnen bekijken.
Net als in Nederland wordt er in België ook ieder jaar een afgevaardigde gestuurd naar de Europese Blues Challenge die deze keer op 16 en 17 Maart 2018 in Hell – Noorwegen doorgang zal vinden. Anders dan in Nederland is de gastheer telkens een andere venue/zalencomplex. Dit jaar werd de finale van de Belgian Blues Challenge in het CC Palethe van Overpelt georganiseerd. De selectie van acht acts bestond dit jaar uit Shakedown Tim & The Rhythm Revue, Ghalia, Shapeshifted, Black Cat Biscuit, Leaky Roof, Tuxedo Swamp Blues Band, Ed & The Gators en tHE dOGS atomic blues. Zij die vanavond in Overpelt winnen maken kans op uitzending naar de Annual International Blues Challenge in Memphis – US. De spelregels zijn nagenoeg dezelfde als in Nederland met als enige verschil dat er in België geen solo/duo act categorie wordt gehanteerd. Per act krijgt men twintig minuten tijd om zichzelf op de muzikale blueskaart te zetten in alle facetten die de band/duo rijk is.
Wij komen helaas net na afloop van het eerste nummer van de eerste mededingers de prachtige zaal binnen. Er zit een jong meisje met een electrische gitaar op een barkruk, zij laat zich begeleiden door een al even jonge bluesharpist. Het is Ghalia, afkomstig uit het Brusselse en dat is meteen de verklaring waarom zij het aanwezige publiek in het Engels adresseert. Het is een charmant setje die twee, Ghalia Vauthier en Bert Werbrouck. Ghalia is degene die de nummers schrijft en treedt ook op met een band. Waarom ze vanavond voor een duo-optreden heeft gekozen blijft een raadsel want naslag leert dat Ghalia zelfs al een album opgenomen heeft met Johnny Mastro & The Mama’s Boys (!) maar ook optrad met Watermelon Slim en met band in Buddy Guy’s Legends stond. Ook werd zij recentelijk getekend door platenlabel, u raadt het al….de man die alle dames die maar enigzins (willen) meetellen in de blues onder contract plaatst, Thomas Ruf van RUF Records. Deze reporters zijn getuige van ‘Let The Demons Out’ de titeltrack van haar jongste album.
Ook een tweetal covers staan op haar presentatie vanavond, we horen Bo Diddley’s ‘Before You Accuse Me’ én Jimmy Reed’s ‘Big Boss Man’. Gedurfd voor zo’n jonge meid maar ik moet zeggen ze komt ermee weg. Ook een shuffle ‘4 am Fried Chicken’ kunnen de twee aan. Ghalia, speelt gepassioneerd maar zeker goed gitaar ook haar stemgeluid mag ik graag naar luisteren, lekker hees en met een randje. Hoewel ik de volgende keer op meer microfooncontrole hoop is Ghalia een dame om rekening mee te houden. Echter, ik denk dat de keuze om als duo op te treden haar niet de winst op zal leveren waarop zij hoopt.
De opvolgers die na een kleine ombouwpauze van tien minuten aan mogen treden heten Leaky Roof, deze band komt uit Menen. Zij vinden hun inspiratie aldus onze MC Koen Verbeek a.k.a. Johnny Trash (drummer van Chrystal & the Runnin’ Wild) in de muziek van Dr.Feelgood, Studebaker John, Stevie Ray Vaughan en George Thorogood. De frontman van de band is gitarist/bluesharpist en zanger Alexander Heytens, de ritme-sectie die hem vergezelt bestaat uit Pieter De Poorter op de bass en drummer is Dirk Laruweere.
De band probeert zoveel mogelijk de diverse stromingen in de blues in 20 minuten ‘zendtijd’ te pakken maar toch lijkt het core-business bij de bluesrock te liggen. Ook Leaky Roof schijnen de nummers zelf te schrijven, zij brachten eerder een album genaamd Take A Jive uit en daar horen we in Overpelt ook een paar nummertjes van. Ik ben getuige van ‘Blues in My Bed’, een nummer waar Heytens meteen zijn gitaarspel kan tonen.
Zijn stemgeluid vind ik over té weinig nuance beschikken. Ook doet Heytens een ‘Southside Johnny-tje’ als een dolle bespeelt hij de bluesharp die hij met een flinke zwaai tegen het bühnedek doet belanden. Zelf ben ik blij met zijn slide vermogen, het zit muzikaal allemaal goed in elkaar maar zijn zangvermogen is naar mijn mening zijn makke.
De derde aantredende band is ook in Nederland een bekende. Het is de band rondom frontman/gitarist/zanger Tim Ielegems en Tim heeft een aantal mooie vintage gitaren meegenomen w.o. Esplanada (Harmony) en een Stella. Shakedown Tim & the Rhythm Revue bestaan uit Bart Stone op de bariton-saxophone, drummer Dennis Tubs en ‘Boss’ bespeelt up-right bass. Ook al is de band gekend voor zijn Rockabilly repertoire het eerste nummer zou zo van de hand van Guy Forsyth kunnen komen, sterker nog de intonatie en articulatie zijn bijna een kopie. We horen ‘This Ship’, persoonlijk vind ik dat Ielegems dichter bij zichzelf had mogen blijven – een nummer over piraten en rum vind ik niet bij de man passen. De opvolger is ‘How Long’, klinkklare blues maar van de cover van Pee Wee Crayton’s ‘Blues After Hours’ maakt mijn hart een sprongetje. Deze Ielegems hoeft niets meer te bewijzen, zijn virtuositeit op de gitaar is gekend.
Bart Stone op de sax is een bonus in deze korte set; als de frontman het teken krijgt ‘1 minuut te gaan’ begrijpt hij dit waarschijnlijk als nog 1 song te gaan en zet nog ‘Feelin’ Good’ in. Zal deze verwarring hem straks bij de beoordeling parten spelen? Ik hoop het niet want Shakedown Tim & the Rhyhm Revue zou een mooie Belgische afvaardiging naar Hell – Noorwegen zijn.
Degene die de avond doormidden klijven zijn tHE dOGS atomic blues, een band uit de Low Lands van Nederland en België. Frontman is Jan Willem Wellinghoff – opgegroeid in Oldham, UK – die de Gibson Flying V bespeelt en de vocalen voor zijn rekening neemt. De ritme-sectie wordt gevormd door drummer Bart Spits samen met bassist Dries Van Der Werf. Deze band tHE dOGS hadden op voorhand mijn interesse al gewekt door het ‘eigen’ geluid en misschien ook wel omdat de band geen hapklare bluesbrokken brengt. Wat meteen opvalt is dat dit trio weet hoe ze willen klinken. Het is in het midden van de zaal zeer aangenaam vertoeven op de klanken van tHE dOGS. De heren openen met ‘Little Bo Evil’ waarmee tHE dOGS meteen het swampy, muddy gevoel bij mij oproepen.
Bij de opvolger wil Jan Willem Wellinghoff graag nog meer deze muddy sound gestalte geven door in de bluesmicrofoon te zingen, jammer want de geluidsman let niet op en vergeet de schuif open te zetten. Wellinghoff laat zich niet uit het veld slaan en gaat gewoon verder in zangmicrofoon. De frontman blijkt ook live een fenomenale gitarist, maar hij is ook niet bang om de confrontatie met het publiek aan te gaan als hij de rand van de bühne opzoekt tijdens song nummer twee ‘Take Me Back To Rock’n Roll’.
Ook komt er nog een gastoptreden in de korte set van Frank D’Heye op de bluesharp voor het zelfgepende nummer ‘Shotgun Blues’. Deze band durft, ik schrijf in m’n boekje “tHE dOGS atomic blues is crossing borders”.
Je hebt mannen die muziek spelen, je hebt muzikanten én je hebt artiesten…..Jan Willem Wellinghoff is zo’n man. Als het aan mij ligt zijn tHE dOGS atomic blues een van de kanshebbers maar omdat het geen hapklare bluesbrokken zijn is dit optreden van tHE dOGS atomic blues slechts exposure voor de in de zaal aanwezige programmeurs. Wij van TBA? gaan zeker een full show bekijken; wellicht op Moulin Blues, Ribs & Blues, Swing Wespelaar of Gevarenwinkel? De band met de bijzondere schrijfwijze tHE dOGS atomic blues, een band om rekening mee te houden.
Ed & The Gators zijn de vijfde band die aan mag treden. De band bestaat uit frontman/gitarist/zanger én bluesharpist Ed De Smul. Hij wordt begeleid door i.i.g. een bekend gezicht, gitarist Arne Demets die we nog van Bluesvision kennen.
Stefan Boret (Last Call) is de bassist en Johan Guidee (Hideaway) zien we de drumms geselen. Ook Ed & the Gators kiezen voor een swampy sound met ‘I Cry For You’; elke bluesharpist wil natuurlijk de geroemde Kim Wilson memoreren en zo ook Ed De Smul. We horen ‘Wait On Time’ van de Fab T-birds, hierin kan ook Arne Demets zich helemaal uitleven. Wat een groei heeft deze jongeman doorgemaakt, hij lijkt absoluut geen last van plankenkoorts te hebben en speelt ook in de solo in ‘Help the Poor’ de sterren van de hemel. Aflsuiten doet Ed & The Gators met het up-tempo nummer ‘Tag Along’; ontzettend storend vind ik dat Ed De Smul alle teksten af moet lezen.
Gelukkig worden we door gitarist Arne Demets voldoende door het exquise gitaarspel afgeleid. Geen set waar ik door uit de schoenen geblazen word, ik mis vooral de interactie met het publiek. Een aspect wat ook wellicht door de jury van deze achtste editie van de finale van de Belgian Blues Challenge mee wordt genomen in de beoordeling.
Laat ik eerst even de juryleden aan u voorstellen; Jean Paul Brilmaker van Le Blues-Sphère uit Luik, uit Nederland Fred Broekman die presentator en samensteller van het radio programma Spinning The Blues is. Franky Bruneel (Brugge) van het Belgische Bluesmusicmagazine Back To The Roots, Filip LeRoy mede-organisator van het inmiddels dertig jarige (gratis) festival Swing Wespelaar te Haacht.
Nog zo’n prachtig Belgisch festival is vertegenwoordigd met Blues Peer coördinator Louis van Hoef en de hekkesluiter heet Michel Versées van BrusselsBlues wat tijdens de European Blues Challenge in 2015 in de Ancienne Belgique de gastheer was.
De Tuxedo Swamp Blues Band is een collectief dat uit Herentals afkomstig is, de frontman/zanger/gitarist heet Ron Duxon, de lead-gitaar wordt door David Neath geliefkoosd, het ebony & ivory laat zich beroeren door Swa Parie en de ritme-sectie bestaat uit bassist Jaak Billet en drummer Hans Wouters. De band opent met een lekker up-tempo nummer wat door de schreeuwerige vocalen van Duxon moeilijk verstaanbaar is; bovendien is het nummer voorbij voor dat ik er erg in heb. Tevens behoort goed afstemmen van het geluid met de techneut ook tot de professionaliteit van een band.
Toch heb ik goede hoop dat de opvolgers de bandnaam gedurende de set meer eer aan zullen doen; ik zeg kom maar op met die swampige nummers. De gitaar die Duxon in handen heeft, een Hofner, moet deze sound moeiteloos aankunnen. De band brengt op deze finale van de Belgian Blues Challenge volgens onze MC Johnny Trash overwegend eigen nummers. Zoals het nummer dat Duxon aan vriend Willy die recentelijk aan kanker overleed opdraagt; voor het eerst hoor ik een ingetogen en met emotie gebracht nummer in de set van de Tuxedo Swamp Blues Band. Al met al vond ik deze set een van de minste tot nu toe.
Black Cat Biscuit heeft een hele delegatie fans meegenomen naar Overpelt; het is een Belgisch/Nederlands Limburgse band en inderdaad herkennen wij ook een lid van de band. Het is gitarist Stanley Patty die we nog kennen van Phil Bee & the Buzztones.
De frontman/zanger/gitarist is de bijzondere goed gesoigneerde Bart Arnauts, drummer Jeff Gijbels vormt samen met bassist Patrick Indestege de ritme-sectie en de band huist ook nog een blues-harpist Mark Sepanski. We vieren vanavond de verjaardag van de frontman dus laten we hopen dat hij met een mooi cadeau naar huis mag gaan. Black Cat Biscuit brengt eigen nummers waarvan de meegebrachte fans de titel maar ook zeker het refrein kennen. Toch blijven de vocalen van de heer met krulsnor, Bart Arnauts, wat achter. De charme om een zaal mee te krijgen hoeven we deze frontman en zijn begeleiders niet te leren, dit is een band à la Travellin’ Brothers….veel charisma maar ook zeker muzikaal zit het snor!
Volledig verrast word ik door het tot slide-gitaar omgebouwde koekjesblik van Bart Arnauts én zijn virtuositeit hierop. Lekker is ook het met Bo Diddley riffjes gelardeerde nummer waarin de bassist, Patrick Indestege zijn up-right bass verwisselt voor het washboard. De drummer slaat een hele fijne drummsolo en ziet aansporing in het bezoekje van Indestege met het wash-board.
Inmiddels zie ik dat de frontman de Gretch erbij gepakt heeft en is de zaal buiten zinnen. Graag had ik wat meer vuurwerk van Stanley Patty gezien maar dat houden we tegoed voor een full-time set. Black Cat Biscuit dé kanshebber om uitgeroepen te worden tot de winnaar van deze Belgian Blues Challenge!
De hekkensluiter van deze avond in het mooie CC Palethe zijn Shapeshifted. Volgens onze MC komt deze band uit Gent, de bandleden zijn: frontman/vocalist/gitarist Marc Van Der Eecken, Nico De Zutter is de bassist, drummer is Jan Laurens De Mey, op toetsen Jurgen Van Haver en last but not least gitarist Elia De Mey. De bandleden hebben wellicht ook een van de optredens van de No Filter tour van de Rolling Stones bezocht want deze band ademt Stones! Op een aantal toeschouwers komt het geluid te hard over maar ik heb het geluid niet als storend ervaren.
Wat ik wel ervaar is een grote dosis professionaliteit wat deze band aan de dag legt. Als recentelijk ingetreden discipelen van de Rolling Stones kan ik het geboden repertoire van Shapeshifted wat hier in twintig minuten ten gehore gebracht wordt wel waarderen.
Het is bluezy, rocky, punky én heel goed gemusiceerd maar of het de jury kan bekoren is slechts de vraag. Wat telt is of er meer exposure uit voort zal vloeien.
Tijdens het juryberaad volgt een kort interviewtje met drie leden van de winnende band van 2016 The BluesBones. Zanger Nico De Cock, gitarist Stef Paglia en Edwin Risbourg die samen met de band de tweede plaats veroverde op de European Blues Challenge in Horsens – Denemarken maar ook al met de oude samenstelling in 2012 de publieksprijs wonnen.
Zij vertellen dat het vooral belangrijk is voor de aanstaande winnaars om te netwerken en uitgenodigd te worden om op buitenlandse festivals aan te mogen treden.
Als er een klein kwartiertje is verstreken worden de winnaars bekend gemaakt; Ed & The Gators zijn de winnaars van de achtste gehouden finale van de Belgian Blues Challenge! In België geen ‘festival-cheque’ voor de winnaar of de runners-up maar toch is de gitaarbouwer van Lipstick Guitars zo gul om de gitarist van Ed & The Gators, Arne Demets, een fonkelnieuwe gebouwde ‘Lipstick’ cadeau te doen!
Als apotheose horen we natuurlijk nog een paar ‘nummerkes’ van de nieuwbakken winnaars; van de T-birds horen we ‘Rock With Me’, Freddie King’s ‘Boogie Man’ en bij The Blasters’ ‘Marie Marie’ komt ook Koen Verbeek a.k.a. Johnny Trash even meezingen. De allerlaatste tonen zijn die van Ed De Smul op de blues-harp in Lester Butler’s ‘Automatic’.
De verslaggevers van The Blues Alone? bedanken CC Palethe voor de gastvrijheid en wensen Ed & The Gators veel succes in Hell – Noorwegen.
