The Rolling Stones speelden in het kader van de No Filter tour op 15 Oktober 2017 j.l. in het Gelredome van Arnhem. Tekst van Nicolette Johns, foto’s van Hendrik Mulder én Peter Bernd, waarvoor hartelijke dank! Sfeerfoto’s José Gallois.
Onze bucket-list is weer een stukje korter! Afgelopen zondag 15 Oktober hebben deze verslaggevers van TBA? weer een band/artiest mogen afvinken. Uw reporter en fotograaf waren erbij toen de Britse rockband The Rolling Stones optraden in het Gelredome van Arnhem.
De wekker is op dezelfde tijd ingesteld als op een doordeweekse dag, we moeten nog even aan de bak om een verslag van een bezocht festival te plaatsen maar de belangrijkste reden is dat we vroeg afgesproken hebben om te vertrekken naar Arnhem. Het is een prachtige nazomerdag die volgens de weersvoorspellers maar liefst een maximum temperatuur van 23 graden aan zou kunnen tikken.
We arriveren rond half twaalf in het nabij gelegen dorpje Elden en posteren ons in het zonnetje van een op het plein gelegen terras van het etablissement ‘t Pleyn waar de uitbater de bestellingen voor koffie met gebak of likeur maar moeilijk bij kan houden. We genieten van de arriverende Stones fans, de een nog mooier uitgedost dan de ander. Natuurlijk zijn er fans van het eerste uur aanwezig zoals onze metgezel die de Stones voor het eerst in de Kuip van Rotterdam zo’n dikke dertig jaar geleden bezocht. Met een kaartje voor de tribune besloten hij en zijn maatje het erop te wagen en het hek over te klimmen om zo op het veld te geraken, het lukte, dit zou heden ten dage met de veiligheidsmaatregelen niet meer mogelijk zijn.
Als we steeds meer bekenden aan onze tafel krijgen wordt het na een de koffie mét tijd om ons te verplaatsen naar Café Ons Huis waar de pre-party wordt georganiseerd door de fanclub van The Rolling Stones. Er is een grote zaal gereserveerd maar door het mooie weer blijven de meeste Rolling Stones dicipelen buiten. Waar men ook alvast met de muziek van de Stones in de stemming kan komen voor het optreden van vanavond. We praten wat, horen feitjes en verbazen ons over de aantal bezochte concerten van onze clanleden. Bij sommige staat de teller al op 145 bezochte optredens, een aantal dat wellicht op zal lopen tot 150 als er volgend jaar wellicht een (laatste?) Britse tour van The Rolling Stones volgt.
Na een heerlijke en vooral gezellige (late) lunch bij pizzeria Hollywood met een 10 koppige Rolling Stones delegatie besluiten uw verslaggevers rond vier uur de korte wandeling naar het Gelredome aan te vangen. Wij hebben een premium veld plaats en willen dus een gunstig plekje scoren.
In de rij voor ons toegangspoortje is het gezellig, de fans zijn gezond gespannen op wat komen gaat. Inmiddels schijnt de grote gele ploert behoorlijk en zoeken we zoveel mogelijk schaduw, uw schrijvende verslaggever heeft een plekje gevonden achter een lange (2 meter +) jongeman en is in een geanimeerd gesprek geraakt met zijn partner over zij-instromers…….We zien mannen, vrouwen, oudere en jonge, moeders met dochters, vaders met zonen en omgekeerd maar ook gezinnen met kinderen, pubers en tieners. We zijn een grote Stones familie! Een dikke tien minuten na vijven komt er beweging in de rij en we zien de kleinste cameraatjes in onderbroeken verdwijnen. Wij wensen ze veel succes maar hebben zelf niet het risico genomen, erbij zijn is wat telt vandaag.
In het Gelredome wordt een uiterst handig concept voor het afrekenen van de consumpties gehanteerd, de wallet, een soort creditcard waar je van tevoren thuis digitaal een bedrag op kan zetten maar je kan de kaart ook vooraf het evenement op het terrein van het Gelredome aanschaffen. We hebben het advies gekregen om tegen de afzetting te gaan staan om zo min mogelijk te missen van de lichtshow, aldus geschiedde.
Het voorprogramma begint om klokslag half acht en wordt verzorgd door Amerikaan Leon Bridges en zijn begeleiders. Een drietal jaren geleden zette Leon Bridges, toen nog bordenwasser in Texas, het zelfgeschreven ‘Coming Home’ op het web. YouTube ontplofte en de platenmaatschappijen stonden te dringen om deze jongeman in te lijven. Als Bridges zich bij zijn begeleiders voegt beseffen we dat wij eerder vandaag zijn pad gekruist hebben op onze wandeling naar het stadion. Toen al keken we om, hij kleed zich n.l. als was hij zo uit de vijftiger jaren gestapt.
Bridges is singer-songwriter die nummers gelardeerd met soul en gospel brengt. Bridges stemgeluid doet meteen aan die van Sam Cooke denken maar anders bij Cooke ben ik niet van mijn (wandel)sokken geblazen ook al ben ik wel van de soul en mooie ballads. De show is niet overtuigend, mede door het slechte geluid, ondanks dat euvel krijgt de man wel na ieder nummer de handen op elkaar. Leon Bridges heeft wel een goede begeleidings meegenomen naar het Gelredome maar ook al gun ik de man de kans, persoonlijk vind ik dat voor een stadion optreden nog ‘een brug te ver is’ voor dit jonge collectief!
Omdat we niet weten hoe lang het nog gaat duren voordat The Rolling Stones opkomen zakken we weer neer op de betonnen platen die over de grasmat van de Vitesse stadion zijn gelegd. Natuurlijk maakt de fotograaf uit verveling wat foto’s maar het beste tijdverdrijf blijft toch naar alle paradijsvogels kijken die ook dit optreden bezoeken.
Van de kenners heb ik vernomen dat de opener van deze No Filter tour een ongebruikelijke opener is. ‘Sympathy For The Devil’ is het eerste nummer van de set en laat meteen de toeschouwers het alom bekende “Woo Woo” uit volle borst meezingen. In de vuurrode lichtshow komen de mannen, Mick Jagger, Keith Richards, Ronnie Wood en Charlie Watts de bühne op samen met bassist/backing vocals Darryl Jones en de backing vocalisten Sasha Allen en Bernard Fowler die ook percussie speelt.
De horn-sectie bestaat uit Karl Denson en Tim Ries (beiden sax); toetsenisten zijn Chuck Leavell en Matt Clifford die overigens ook nog eens de hoorn blaast. Het nummer ‘Sympathy For The Devil’ was ooit controversieel, tegen de gevestigde orde maar met de typische sixties rock ‘n roll sound wordt nog steeds als een van de signature-songs beschouwd.
Wij zijn omringd door een internationaal gezelschap, aan beide zijden Duitsers, aan de ene kent een gezin, aan de andere kant Duitse medewerkers van B.V. Rolling Stones. Achter ons Engelsen, Italianen en een zeer hard meezingende jongeman uit Zuid-Amerika en natuurlijk komen we ook hier weer bekenden tegen. Uit een ver verleden weliswaar maar toch! Ook de reporter geneert zich niet meer bij het tweede nummer van de set ‘It’s Only Rock ‘n Roll’, behoorlijk vals gezang brengen de stembanden voort. Wie maalt erom tijdens dit feest dat No Filter heet?
Mick Jagger heeft zich de laatste vrije dagen, er zitten telkens minimaal 3 dagen tussen de optredens, bekwaamd in de Nederlandse taal. “Hallo Arnhem, het is fijn om hier de eerste keer te zijn” vertelt hij zijn nù al uitzinnige publiek. Het is feitelijk correct, nog niet eerder stonden The Rolling Stones in het Gelredome. Goffert Park, De Kuip, De Arena zelfs Vredenburg (2003) en Paradiso (1995) daar waren ze wel eerder te gast.
Dat Nederland het land is waar de meeste exemplaren van het bluesalbum ‘Blue & Lonesome’ over de toonbank gingen mag natuurlijk niet ongemerkt aan voorbij worden gegaan. Mick is heer en meester tijdens de cover van Little Walter’s ‘Just Your Fool’ maar The Rolling Stones doen er nog een schepje bovenop als er nog een nummer van dit bluesgeïnspireerde album wordt gebracht. Eddie Taylor’s ‘Ride ‘Em On Down’ is de tweede originele blues van de avond. Inmiddels is mijn blueshartje harder gaan slaan voor deze bejaarde rakkers en eerlijk gezegd kan ik me nu inleven in die fans die meerdere optredens op een Rolling Stones tour aandoen. Het heeft iets magisch, ondanks dat de plek voor mijn lengte niet écht helemaal top blijkt, maak ik deel uit van een grote Stones familie en iedereen is high door muziek uit de vorige eeuw.
Een song wat volgens de mede-discipelen én volgens Mick’s introductie slechts sporadisch live gespeeld wordt ‘Dancing with Mr. D’ is ook weer terug in de set. Voor mij een totaal onbekende song, maar ook al is de song uit 1973 het is een tijdloos nummer. Is dat de kracht van deze krasse knarren; hebben zij als weinige andere muzikanten het talent tijdloze nummers te schrijven?
Zoals gebruikelijk kan ook tijdens deze No Filter tour voor ieder concert weer via The Rolling Stones app een nummer uit een selectie van vier gekozen worden dat aan de reguliere set-list zal worden toegevoegd. Ook ik heb dat gedaan maar deze keer, ik stemde stiekum voor het optreden van Amsterdam ook mee, is mijn keuze niet de winnaar.
Het door de bezoekers van het Gelredome gekozen nummer is ‘She So Cold’ uit 1980, een nummer wat opgekuist diende te worden voor air-play op de radio want de originele tekst luidt: “she’s so goddamn cold”.
Natuurlijk verloopt het optreden niet helemaal vlekkeloos, soms is Richards te laat, ik hoor zelfs twee die-hards tegen elkaar gillen dat hij het intro van een andere song speelt, Mick’s stemgeluid kan niet altijd over het bandgeluid uitkomen maar over het optreden van Ronnie Wood is vriend en vijand het wél eens. Wood is de meest scherpe van het gezelschap op het podium, hij zorgt voor vele mooie riffs en gitaarlicks.
Ondanks dat de man eerder dit jaar te horen kreeg dat hij longkanker had lijkt de operatie – hij weigerde chemo want “this hair ain’t going anywhere” – weinig tot geen impact te hebben gehad op zijn body. Hij oogt ontzettend fit en zijn enthousiasme tijdens het optreden is zelfs op afstand aanstekelijk.
Charlie Watts is wellicht de Rolling Stone met de meest onbewogen uitdrukkingen maar met zijn 76 lentes kan hij zich rekenen tot een van de oudste nog steeds optredende drummers. Dat drummen doet hij trouwens nog steeds met overgave al moet ik bekennen dat ik wel een beetje bang ben dat deze tour voor hem wel eens de laatste kan zijn.
Na de zoveelste meezinger ‘You Can’t Always Get What You Want’ wat zelfs deze twee pas toegetreden discipelen woordelijk mee kunnen zingen horen we ‘Paint It Black’. Naslag leert me dat het nummer onlosmakelijk verbonden is aan de Vietnam-oorlog. Niet door de tekst, maar doordat de song later in de oorlogsfilm Full Metal Jacket en de goedbekeken tv-serie Tour Of Duty te horen was.
Na de dip in de set die Keith Richards veroorzaakt met de vertolking van ‘Happy’, een nummer wat zelfs door de pedalsteel van Ronnie Wood niet te redden blijkt en de opvolger ‘Slipping Away’ wordt het tempo door Mick Jagger die inmiddels zich weer in een andere outfit heeft gehesen, weer wat opgevoerd met ‘Miss You’ uit 1978. Nota bene een nummer wat het levenslicht zag tijdens het disco tijdperk, wat ik mij nog héél erg goed voor de geest kan halen, werd door Keith Richards als een van de mindere releases bestempeld.
Ook ‘Midnight Rambler’ staat op de set-list in Arnhem. Ik heb me laten vertellen dat de song over de Boston Strangler gaat. Wat je al niet hoort tijdens een pre-party!
Het laatste nummer van de reguliere set is het nummer wat ik vanavond al miste, ‘Jumpin’ Jack Flash’, ook weer een nummer uit de vroege jaren van The Rolling Stones maar wat door zijn psychedelische bluesnoten nog steeds modern aanvoelt.
De échte uitsmijter is ‘Satisfaction’ uit 1965, deze song was ooit de eerste nummer 1 hit van The Rolling Stones in de US en werd hun definitieve doorbraak als internationale rockband…..de rest is geschiedenis.
Omdat onze steun tijdens dit optreden, het dranghek achter ons, inmiddels is weggehaald voor een betere doorstroming naar de uitgang zoeken wij nog even de zijkant van de runway op. Daar zien we de medewerkers van de B.V. Rolling Stones al voordat het vuurwerk is afgestoken klaarstaan met de bouwhelmen om de bühne alweer af te breken zodat deze alvast vervoerd kan worden naar de laatste stop in deze No Filter tour: Parijs!
We hebben nog een tegoed op de wallet en al wandelend naar de uitgang drinken we onze laatste drankje. Buiten is het ‘buzzing’ van de adrenaline die van de bezoekers heeft meester gemaakt. Een oneindige stroom mensen, 45.000 bezoekers, zoeken hun weg naar auto, touringcar, taxi of openbaar vervoer.
Het was mooi, heeeeeeel mooi, een bijzondere beleving en we prijzen ons gelukkig dat we ook deze band live hebben mogen zien optreden!
Onze sympathie en respect gaat uit naar deze mannen die samen 293 jaar oud zijn, de meesten grootvader maar ook nieuwbakken vaders maar nog steeds rocken als ooit tevoren. Met totale tevredenheid over het bijgewoonde optreden van The Rolling Stones lopen we op als op kussentjes terug naar het dorpje Elden. Aangekomen bij Café Ons Huis treffen ons muziekmaatje weer en zetten de voet op het gaspedaal voor de reis richting Randstad.
Set-list:
- Sympathy for the Devil
- It’s Only Rock n’ Roll
- Tumbling Dice
- Just Your Fool (Little Walter)
- Ride ‘Em on Down (Eddie Taylor)
- Dancing With Mr D.
- She’s So Cold (Votesong)
- You Can’t Always Get What You Want
- Paint It Black
- Honky Tonk Women
- Happy (KR lead vocals)
- Slipping Away (KR lead vocals)
- Miss You
- Midnight Rambler
- Street Fighting Man
- Start Me Up
- Brown Sugar
- Jumpin’ Jack Flash
Encore:
- Gimme Shelter
- Satisfaction
Wat een mooi verslag precies zo als het alle keren was dat ik ook er bij was. Nog steeds de magie voor na en tijdens de show en zo hoort het ook.