De 2e editie van het New Blues Festival vond op 07 oktober j.l. plaats in de grote zaal én de caféstraat van De Bonte Wever in Assen. Een sfeerverslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele album te kunnen bekijken.
De rit naar De Bonte Wever eist zijn tol doordat het weer abominabel is maar na de alleraardigste ontvangst in dit all-inclusive hotel annex kinderparadijs en een overheerlijk koffie mét kunnen we de avond aan. Het is een hele wandeling van onze kamer naar de zaal – we kunnen slechts hopen dat we niets vergeten zijn…..
De avond wordt om kwart voor zes in de goed verlichte, grote zaal geopend door de ‘nachtburgemeester’ van Assen Erwin Ronald Zijlstra a.k.a. Zed Zeedy en we horen dat de eerste band die op dit grote podium mag aantreden een band is van nationale bodem. Tripple Trouble komen uit Coevorden en hebben zoals de bandnaam al de bluesliefhebbers liet vermoeden Stevie Ray Vaughan als inspiratie. Het hart van de band is jong; de vaste leden zijn op gitaar/vocals Florian Lukkien, op de bass zien we Quintijn Lukkien, de drumms wordt bespeeld door Bryan van der Graaf en achter de toetsen zit Steven van der Weide.
Voor de gelegenheid heeft de band een blazerssectie bestaande uit een trompettist en een saxofonist meegenomen naar Assen om het geheel wat meer body te geven. De gemiddelde leeftijd van de bandleden is achttien jaar. De band speelt al een dikke vijf jaar samen en mocht bij Barrelhouse in het voorprogramma staan alsook op de after-party van het HIBF in Grolloo.
Wat ik hier aanschouwen mag heeft veel potentie, een talentvolle band die onder de bezielende leiding van frontman Florian nog ver zal komen. De jonge kerel is nu al een virtuoos op de gitaar, hij is niet bang om te soleren en ook niet om daarbij een aantal zweetdruppeltjes te verliezen.
Florian schittert op de Flying V met zijn vertolking van ‘See See Baby’ van Freddie King maar ook op zijn Gibson kan hij zijn passie voor de blues goed overbrengen. Het pleit voor het collectief dat ze zich niet limiteren tot covers alleen, ook eigen nummers passeren de revue zoals ‘Aware’. ‘How Many More Years’ zou ik persoonlijk pas kiezen als de stem van Florian wat gerijpter is. Dat laatste is nog de enige makke van deze band, de stem van Florian is nog wat braaf maar muzikaal is het bij Tripple Trouble dik in orde.
De band weet keer op keer de bandleden de spotlight te zetten zoals de drummsolo van Bryan van der Graaf waar de bezoekers van De Bonte Wever maar al te graag de handen voor op elkaar krijgen. Tripple Trouble een band die het zeker verdient om op een aantal zomerfestivals uitgenodigd te worden.
Verrassing nummer één is een feit, de andere verrassing is dat deze zaal behept is met een uitstekende akoestiek, hulde aan de geluidsman. Ook de belichting van de musici op het podium is een verademing, mooie effecten zijn eerder regel dan uitzondering! Het kan slecht beter worden gedurende de avond.
Als het inmiddels alweer zeven uur geworden is wordt de eerste internationale band aangekondigd. Het zijn Meena Cryle & the Chris Fillmore Band, een band waarvan de diverse vrijwilligers van TBA? al diverse malen verslag heeft mogen maken.
Vanavond in De Bonte Wever is ook Elvis weer aanwezig al staat hij deze keer weer aan de rechterkant voor de drumms opgesteld.
De krachtige opener van de p’tite Meena en haar begeleiders uit Oostenrijk is ‘Bright Lights, Big City’. Meena schittert op de gitaar maar ook Chris Fillmore geeft in dit nummer meteen zijn visitekaartje af.
“You gonna know my name by the end of the night” zingt Meena, ja dat zullen de Assenaren zeker weten na dit optreden want deze band is een blijvertje en groeien nog steeds in muzikaliteit maar ook in performance. Het is een nieuwe show en een brutalere show dan wat we eerder hebben mee mogen maken.
De vertolking van Sam Cooke’s ‘A Change Is Gonna Come’ wordt ook met meer overtuiging gebracht. Dat de Meena-Chris tandem ook zelf schrijven bewijzen zij met ‘Enough Is Enough’ waarbij Meena de daad bij het woord voegt op de crème Fender.
Meena toont zelfverzekerder dan ooit, de synergie op het podium wordt goed op het publiek overgebracht en haar afstand tot de microfoon is indrukwekkend te noemen.
Natuurlijk staat ‘I’d Rather Go Blind’ ook op het New Blues Festival Assen op de set-list, niet een van mijn favoriete uitvoeringen maar het publiek is enthousiast. Inmiddels heeft gitaargigant Chris Fillmore de dobro erbij gepakt en verrast het publiek met een huilende slide partij in ‘Take This Pressure Of Me’.
Een uur is snel om maar toch hebben Meena Cryle & the Chris Fillmore Band hier in Assen een hele fijne set neergezet. Er is geen tijd voor een toegift want in de caféstraat staat er alweer een andere band te trappelen om kennis te maken met de toehoorders in De Bonte Wever.
Dynamite Blues Band zijn al een kwartiertje in de set als wij na een sanitaire stop in de caféstraat ons een weg banen naar voren. Het geluid in de caféstraat is overheersend te noemen dit waarschijnlijk door het lage plafond maar ook zeker doordat er hier gewerkt wordt met losse luidsprekers. De Dynamite Blues Band doet ook hier in Assen waar zij hun naam hebben weten te maken, fijne blues met een dansbare ondertoon. Ook hier is zanger/blues-harpist Wesley van Werkhoven niet bang om het podium af te stappen en de dames naar de dansvloer te begeleiden.
Gitarist J.J. van Duijn tekent voor een aantal verfijnde gitaarsolo’s. De stuwende kracht achter deze twee mannen zijn Renzo van Leeuwen en Niels Duindam die overigens een overheerlijk Bo Diddley ritme de caféstraat in slingert.
Dit ritme maakt het wat moeilijker voor de danseressen voor het podium maar de blues-harp solo van frontman Wesley maken dat zij ademloos in bewondering blijven staan. De energie spat er ook hier in Assen op het toch wel kleine podium weer vanaf. ‘Trash & Rumors’ is een zelfgepend nummer over “geouwehoer achter je rug” aldus Wesley van Werkhoven een fenomeen waar een ieder mee te maken heeft gehad.
De timing van frontman van Werkhoven is weer subliem inde slowblues ‘Full Time Lover’. Met het eigen werkje ‘Boom Boom Boom’ en de cover van de Red Devils’ ‘She’s Dynamite’ komt er een einde aan alweer een heel goed optreden van de Dynamite Blues Band.
Het is weer even wurmen maar dan zijn we om vijf voor negen toch weer aanbeland in de grote zaal van dit complex. Het is tijd voor de enige Amerikaan op dit New Blues Festival, Hamilton Loomis en zijn begeleiders hadden we al even gegroet in het voorbij gaan maar nu staan wij voor zijn podium in afwachting op wat de man in de laatste drie jaar op het muziekpapier heeft weten te zetten.
De laatste keer dat we Loomis zagen was op Ribs & Blues Raalte van 2014. De Texaan uit Galveston en beschermeling van de te vroeg overleden Bo Diddley maakte toen alle tongen los en werd beschreven als een top entertainer mede doordat hij het podium verliet om met een zender tussen het publiek te musiceren op zijn gitaar. De goedlachse Texaan heeft hier op New Blues Festival Assen de beschikking over een saxofonist en dat klinkt kan ik u melden.
Loomis heeft volgens eigen zeggen ook deze keer weer zijn “harmonica cleaner thing” bij en bewijst het Assense publiek dat hij niet alleen een goede gitarist is, een goede stem heeft maar ook nog eens een goede blues-harpist. Het nummer wat hij vervolgens speelt heet ‘Sugar Baby’ en komt van het 2017 album Basics. Het nummer heeft een onderwerp waar in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden het niet gaat over suikerzoete liefde maar over de liefde voor zijn driejarige zoon die een bijzondere suikerziekte gerelateerde aandoening heeft, als dank voor alle zorg van doktoren en de speciale hulpverlening komt de opbrengst van dit nummer ten goede aan het onderzoek van de stichting.
Ook andere nieuwe nummers staan op de set-list zoals de slow-blues ‘Breaking Down’. Ook hier in Assen komt Loomis het podium af om nader met zijn publiek kennis te maken. Jammer genoeg heeft de lichttechnicus zijn huiswerk niet gemaakt en is er geen volgspot beschikbaar.
Als Hamilton Loomis vlakbij een barkruk beklimt besluit ik hem zelf een lichtje toe te steken zodat de vele gsm opnames ook daadwerkelijk een onderwerp hebben.
In’Bow Wow’, alweer uit 2007, wordt ‘Let’s Go Crazy’ van Prince verwerkt waarbij saxofonist Fabian Hernandez lekker op dreef blijkt. Dat Hamilton Loomis niet alleen de gitaar en de blues-harp machtig is bewijst hij op de valreep dat ook het bespelen van de toetsen voor hem geen belemmering zijn.
Rest mij nog de andere bandleden te bedanken, op de bass en vocalen Mike Meade en op de drumms en vocals Armando Aussenac met de vermelding dat Hernandez niet alleen de sax maar ook de toetsen en de vocalen voor zijn rekening nam.
Na elkaar weer gevonden te hebben zetten we de pas erin richting Year In The Wild die op het podium van de caféstraat zullen musiceren. Een slimme meid benut haar lengte om zich verexcuseren bij de langere toeschouwers om zo gestaag naar voren te geraken en als ik dan eenmaal mijn opstelling bij een pilaar aan linkerzijde van het podium heb verzilverd valt mijn mond open van verbazing over deze Belgen uit St. Niklaas.
Nee, Year In The Wild is geen hapklare blues maar de trouwe lezer weet dat ik graag uitgedaagd word. Laat ik beginnen de mannen even aan u voor te stellen Shaun Van Steen is de frontman/zanger, Sean Dhondt zien we iop drumms en backing-vocals, Koen De Gendt is de bassist en Thomas Spiessens speelt ook gitaar.
Ondanks de slechte sound in dit gedeelte van het complex is mijn interesse gewekt. Ik zeg Zevon meets The Business meets Doyle Bramhall II meets Voodoo. Ja, dit is een band die met gemak op een zomerfestival bij onze Belgische buren zeker niet zal misstaan. Muzikaliteit staat hoog in het vaandel maar ook het het plezier om samen muziek te maken lijken de mannen over te willen brengen op hun publiek.
Telkens als ik Thomas Spiessen op de gitaar aanschouw denk ik “deze kerel is beïnvloed door Doyle Bramhall II”. Net als Doyle’s muziek is ook het genre van Year In The Wild ietwat moeilijk voor de grote meute maar ik applaudisseer namens hen want dit is écht heel goed wat hier gebracht wordt! De mannen van Year In The Wild zien deze verslaggever en fotograaf zeker nóg een keer terug voor hun podium. Tweede verrassing van Assen ‘in the pocket’!
MC Zed Zeedy kondigt de volgende band aan als een band uit Cannes – Frankrijk. Dat had ik niet gedacht toen ik ze eerder vandaag bij de hotel balie zag staan.
Deze vijftallige band, Red Beans & Pepper Sauce wordt voorgestaan door zangeres Jessyka Aké zij wordt bijgestaan door drummer Niko Sarran, Denis Bourdié maakt de ritme-sectie met zijn bass compleet.
Op toetsen zien we Serge Auzier en Laurent Galichon is de gitarist van het collectief. De band bestaat alweer zo’n 7 jaar en hebben al een drietal albums op hun naam weten te schrijven en namen deel aan de Franse Blues Challenge in 2016. Volgens onze host is de muziek van Red Beans & Pepper Sauce het best te omschrijven als “The Red Chilli’s Go Blues”.
Er wordt geopend met de openingstrack van het jongste album Red, ‘Bad Quarter Moon’ een krachtige opener zullen we maar zeggen want het is klinklare blues-rock wat er zich hier voltrekt. De opvolger heet ‘Glitter City’ en ook dit nummer krijgt de handen flink op elkaar.
Jessyka Aké bezit over een goede, dragende stem maar over een nog mooier lijf wat de aanwezige mannen in de grote zaal van De Bonte Wever verandert in pubers die voor het eerst een vrouw in een leren broek zien. Ondanks dat ik niet écht de blues-rock in mijn hart draag kan ik wél bevroeden dat dit debuut op het New Blues Festival – Assen de deur open zet naar meer podia in de Low Lands van Nederland en België. De show is passioneel maar zit vooral muzikaal heel goed in elkaar.
Compleet overdonderd word ik als Laurent Galichon de dobro omgehangen heeft en daarbij de bottleneck-slide hanteert. Wat er dan zich voor ons voltrekt is van absolute klasse, ‘Just Need Your Love’ etaleert niet alleen de vocale capaciteiten van Aké maar ook zéker de virtuositeit van gitarist Galichon. Een super set van onze derde ontdekking op dit New Blues Festival Assen, Red Beans & Pepper Sauce, ik zeg boeken deze band!
Inmiddels is het alweer half twaalf geworden en snellen we ons naar The Veldman Brothers die het podium in de caféstraat van De Bonte Wever bemannen. Weer word ik overvallen door het fantastisch, on-Nederlandse stemgeluid van gitarist/frontman/zanger Gerrit Veldman, wàt een stem heeft die kerel toch!
De band speelt natuurlijk stukken van het jongste album Refuel maar ook Jimi Hendrix’ ‘Stone Free’ staat op de set-list. Gerrit geheerst het pedaal-werk als geen ander. Broer Bennie Veldman op toetsen/blues-harp en vocals is volgens Gerrit ‘de Mojo man’ die een snerpende harmonica partij blaast.
Maar de gebroeders Veldman zijn zonder de ritme broeders Han Neijenhuis op de drumms en Fred van der Wende op de bass achter hen natuurlijk geen band waar we in Nederland niet om heen kunnen. Ook de ritme-sectie voegt toe, de passie van de zichtbaar genietende, goedlachse Nijenhuis maar ook zeker de bass techniek van Fred van der Wende zijn heel erg lekker om naar te luisteren.
Soulman Bennie Veldman schittert op de Hammond maar kan ook zijn muzikale ei kwijt in ‘Boogie Up’ waarbij hij de toehoorders verrast met een puike blues-harp partij. Als Gerrit Veldman het muzikale stokje van broer Bennie overneemt waart mede door zijn passievolle, trance-achtige gitaarspel én de programmeur van het New Blues Festival Assen de geest van R.L. Burnside door de caféstraat.
The Veldman Brothers een band die we écht té weinig in de Randstad zien. Ik ben na mijn eerste kennismaking afgelopen maart j.l. in Schiedam in de ban van The Veldman Brothers en ik vermeld het nog maar een keer. Gerrit Veldman is het Nederlandse liefdeskind van Tab Benoit en Mike Zito.
En Bennie? Bennie heeft een zwarte soul in een blank lichaam, zijn stem is klinkklare soul die je in je hart raakt. The Veldman Brothers een band die met gemak het grote podium had aangekund.
Aanvankelijk stond King King als de beoogde afsluiter op het affiche van het New Blues Festival Assen maar omdat Alan Nimmo voor de tweede keer met stemproblemen kampt diende hij een fors aantal optredens af te zeggen om goed te kunnen genezen. Als waardige vervangende afsluiter van deze tweede editie van dit succesvol gebleken festival is de Ian Siegal Band gecontracteerd.
De begeleiders zijn Dusty Ciggaar op de gitaar, Danny van ‘t Hoff op de bass en we zien jongere broer Darryl Ciggaar op de drumms. Ian Siegal heeft inmiddels een nieuw album opgenomen wat in maart 2018 – deo volente – uitgebracht gaat worden.
Als opener van de set is een nummer van dit nieuwe album gekozen, ‘The Eagle Becomes A Volture’ is een zeer goed nummer in de trant van Scarecrow en de opvolger in de set ‘The Skinny’. Dat ‘I Am The Train’ niet voor niets een Britisch Blues Award opleverde bewijst Siegal ook de toeschouwers hier in Assen.
Niet alleen zit de frontman er lekker in ook de band speelt een hele strakke set, nóg een nieuwe song passeert de revue ‘When The Shit Hits’ een nummer wat mijn inziens naar een blauwdruk van Mortal Coil Shuffle is geschreven.
De onlangs overleden Cedell Davis wordt gememoreerd met Siegal’s ‘She’s Got The Devil’ met een loopje van ‘Come Together’ van The Beatles belanden we in alweer een nieuw nummer. ‘Sweet Souvenir’ is een song over, hoe kan het ook anders, een demoon die veel muzikanten teistert…..drank.
Ovationeel valt de band ten deel waarna een toegift maar moeilijk uit kan blijven met een beetje aansporing van de nachburgemeester van Assen komt de Brit terug het podium op.
Als vanouds solo, deze keer met een tribute aan de op 2 oktober overleden Tom Petty ‘American Girl’. Een krachtige en toch tegelijkertijd ingetogen vertolking van een man die deze 2e editie van New Blues Festival Assen in stijl afsluit.
Uw reporter en fotograaf van The Blues Alone? zijn getuige geweest van een perféct georganiseerd en goed bezocht New Blues Festival in een luxe omgeving, wij danken de vrijwilligers van de Asser Bluesdagen voor de organisatie en hun enthousiasme om dit festival op de kaart te zetten. De Bonte Wever-events bedanken we dat we dit mooie evenement mochten verslaan en hopen op een weerzien in 2018.
