Nick Cave and The Bad Seeds speelden vrijdag 06 Oktober 2017 j.l. in de Ziggo Dome van Amsterdam in het kader van Skeleton Tree Tour. Tekst Giel van der Hoeven met foto’s Lizzie van der Hoeven.
‘How big am I?’ Hij bedoelde het letterlijk maar zal het zich ongetwijfeld ook figuurlijk afgevraagd hebben. Tijdens ‘Higgs Boson Blues’ hield een meisje die een meter of tien voor ons stond te filmen een smartphone vlak voor Nick Cave zijn gezicht. Sinds het bestaan van de mobieltjes heeft hij een bloedhekel aan die dingen. ‘How big am I, like this big?’ De twee cm tussen zijn duim en wijsvinger hakte erin, hard en scherp(zinnig). Symbolisch voor het gehele optreden die avond.
Het meisje filmde onverstoord door en de hele avond bleven we smartphones zien. Onvermijdelijk in deze tijd. Zelfs Nick Cave (60) realiseert zich dat. We doen er zelf ook aan mee, het valt niet te ontkennen. Anno 2017 ís Nick Cave ‘big’ in de zin van populair. Voor 17.000 toehoorders in de Ziggo Dome…. wie had dat jaren geleden gedacht? Zij die hem nog met The Birthday Party in de jaren ’70 en ’80 in clubs als Paradiso en Eksit zagen, zéker niet. Na het verlies van zijn 15-jarige zoon Arthur in 2015 was het überhaupt de vraag hoe het nu verder moest met de familie Cave. Persoonlijk verwoordde ik het verdriet dat ook bij de fans hard aankwam in 2015 in een stukje poëzie genaamd Losgeslagen Lyriek wat in de bundel Opgepakte Draden te lezen valt. Middels een schitterende documentaire ‘One More Time With Feelings’ en het album ‘Skeleton Tree'(2016) kwam het antwoord. Een nieuwe tour kon niet uitblijven. Want een man als Nick Cave spéélt geen artiest hij ís het in heel zijn imposante lijf en leden. Zijn trouwe volgers weten dat al jaren.
Wrang genoeg brengt persoonlijke ellende in dit social media-era ook populariteit teweeg. De ramptoeristen moeten dan maar op de koop toe genomen worden. Voor duizenden toehoorders in een grote concerthal of voor een handvol fans in een rokerige club. Het is Nick Cave om het even. Hij moet ook leven. Opvallend genoeg (en gelukkig!) ging het niet ten koste van de intensiteit. Al was daar voor de eerste ingetogen nummers ‘Anthrocene’, ‘Jesus Alone’ en ‘Magneto’ wel een aanpassing op het podium voor nodig met doorschijnende gordijnen en sobere belichting. Maar vanaf ‘Higgs Boson Blues’ verdwenen de sombere sluiers en ontpopte hij zich meer en meer als de profeet die boodschappen van Cave-iaanse religie doorgaf. Met de van hem bekende rituelen en ingevingspatronen die daarbij horen. Zoals zijn driftige aansporingen, handgebaren, bokkesprongen, omhelzingen en een bloemetje in ontvangst nemend. Nick Cave ten voeten uit. Alles heeft een betekenis maar hij laat het over aan de verbeelding van zijn publiek. Met als basis een uitgebalanceerde setlist (die overigens ieder optreden hetzelfde is tijdens deze tour).
Via ‘From Her to Eternity’ komt de energie én het volume van Cave en zijn Bad Seeds tot uitbarsting in ‘Tupelo’. Snoeihard maar loepzuiver. Met onheilspellende beelden van woest waaiende palmbomen op de achtergrond. Even gas terug in ‘Jubilee Street’ – wederom zo’n schitterend nummer van ‘Push the Sky Away’ (2013) – maar met een extatische opbouw. Op het moment dat Cave lijkt te zijn getransformeerd in een bezetene, kruipt hij achter de vleugelpiano voor de mooiste ballads: ‘The Ship Song’ en ‘Into My Arms’ met refreinen die in zo’n grote zaal uitnodigen tot community singing; goddank gebeurt dat niet massaal.
Gelukkig begrijpt het publiek bij zwarte parels als ‘Girl In Amber’ en ‘I Need You’ dat het luistersongs zijn. Die evenals het duet ‘Distant Sky’ (met de Deense sopraan Else Torp op het beeldscherm) en de titelsong ‘Skeleton Tree’ onafwendbaar in het teken staan van het grote verdriet. Een kind verliezen is het ergste dat een ouder kan overkomen. Hij weet zwetend zijn emoties te verbergen achter een witte handdoek. Ik niet…. Het is vreselijk, het is godsgruwelijk mooi.
Toch, je zou het misschien niet verwachten, is Nick Cave een optimist. De signature songs ‘Red Right Hand’ en ‘The Mercy Seat’ worden nog met net zoveel beleving gebracht als toen ze net uitgebracht waren. Omdat hij meent wat hij zingt en zingt (zegt) wat hij meent. Geruggesteund door een zesmansband in topvorm met de sublieme alleskunner Warren Ellis als sparringpartner. Dan volstaat een vrij eenvoudig decor met sobere doch doeltreffende belichting. De eerste toegift ‘The Weeping Song’ speelde zich af in het publiek op de camera stage bovenop de Mojobarriers.
Het toppunt van saamhorigheid, dichterbij zijn publiek kon hij niet komen. Maar het publiek kon wel dichterbij hem komen. Als een rattenvanger van Hamelen lokte hij tientallen fans mee het podium op en liet ze tijdens ‘Stagger Lee’ verdrinken in blijdschap. Om vervolgens weer tot bezinning te komen met ‘Push the Sky Away’: “And some people say it’s just rock and roll. Oh but it gets you right down to your soul.”
SETLIST:
Anthrocene
Jesus Alone
Magneto
Higgs Boson Blues
From Her to Eternity
Tupelo
Jubilee Street
The Ship Song
Into My Arms
Girl in Amber
I Need You
Red Right Hand
The Mercy Seat
Distant Sky
Skeleton Tree
Encore:
The Weeping Song
Stagger Lee
Push the Sky Away
Lees ook nog eens deze eerdere concert reviews:
Nick Cave terug in het WFT: episch inspirerend!
Nick Cave & The Bad Seeds snoeihard en ingetogen in de HMH
Grinderman: smakelijke sound als een dikke hete brei!
