Kat Riggins speelde op 10 september met Fat Harry & the Fuzzy Licks bij Hofsteenge in Grolloo. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Aanvang 15.00 uur staat in de agenda van Café Hofsteenge. Inmiddels weten de trouwe bezoekers van de Sunday Blues concerten dat men het wat begintijd niet zo nauw neemt. En dus ook al ben je laat, dan ben je toch nog ruimschoots op tijd en niemand maakt zich daar druk over. Even over half 4 gaat de eerste Sunday Blues van het seizoen van start. De formule is niet gewijzigd. Johan Derksen kondigt aan, mooi podium, rode achterwand, dansvloertje voor het podium, tafeltjes en stoeltjes aan beide zijkanten, sta tafeltjes, de bar achterin. Deze zaal kan heel wat mensen huisvesten en vanmiddag had er ook best nog wat bluesvolk bij gekund. Zij die er niet waren hebben iets gemist. Zij die er waren, pleiten voor een terugkeer van Kat Riggins naar Grolloo.
Kat Riggins, afkomstig uit Miami Florida, trakteert ons vanmiddag op een mix van oldschool blues, soul, funk en pop. Was zij vorige keer met haar eigen band afgereisd, nu wordt zij vergezeld door de Nederlandse Fat Harry & The Fuzzy Licks. Fat Harry, Harold van Dorth, gitaar, Hassan Abudaldah, bas, Jacco v/d Heuvel, drums, Jan de Ligt, saxofoon en Rene Schutte, toetsen. Deze jongens kun je wel om een bluesboodschap sturen.
De band trapt af met een instrumentaaltje, daarmee krijgt de opkomst van de frontvrouw cachet. Degenen die Kat Riggins al eerder mochten aanschouwen vragen zich af: “wat heeft zij aan vandaag?” en degenen die nieuw zijn, vragen zich af of ze werkelijk zo klein is, als de microfoonstandaard aangeeft.
De opkomst van Riggins is overdonderend. Het is een prachtige vrouw, gekleed in een kleurige lange jurk met Afrikaanse motieven en een gewaagd decolleté, haarband om het hoofd waar aan alle kanten dreads uitsteken, grote roze oorbellen in de oren. Haar aanstekelijke energie stroomt van het podium.
Het duurt even voordat de dansvloer in gebruik wordt genomen. Hound Dog krijgt de mensen op de been. Vanaf dat moment zitten we zeker tot half 7 in een positieve klappende en bewegende vibe.
Queen Bee en de Etta James cover Blues is My Business, dragen daar zeker aan bij. Bring Me Some Water van Melissa Etheridge vind ik wat minder overtuigend. Willie Dixon’s, Wang Dang Doodle, nodigt uit tot meezingen.
I Can’t Stand The Rain, wordt stevig neergezet. En met You Got Me Where You Want Me, zijn we bij de pauze aanbeland.
Kat Riggins heeft een andere jurk aangetrokken; ook een leuke. Met Natural Blues van Moby wordt de tweede set geopend. Rather Go Blind, wordt verrassend afgewisseld met Tennessee Whisky van Chris Stapleton. Fat Harry soleert er lekker op los en de Fuzzy Licks hebben er plezier in.
Kitty Won’t Scratch, dat Riggins op het album Blues Revival doet met Albert Castiglia, lukt ook prima in dialoog met Fat Harry. Met lekkere funk en goede shuffles naderen we het eind van de eerste Sunday Blues. Whole Lotta Love van Led Zeppelin benadrukt nogmaals de tomeloze energie van Kat Riggins in de toegift.
De volgende Sunday Blues zal plaatsvinden op 15 oktober. Dana Fuchs staat op het programma. Op 3 december is Laurence Jones in Grolloo en 18 maart Ana Popovic.
The Blues Alone? bedankt Hofsteenge voor de gastvrijheid.
