The Rolling Stones speelden op 9 September 2017 j.l. in het Stadtpark van Hamburg – Duitsland. Tekst van special reporter Peter den Hartog, foto’s komen deze keer van Hendrik Mulder waarvoor hartelijke dank!
Spoiler alert: Wie verrast wil worden als de Rolling Stones Nederland aan doen in Amsterdam en Arnhem moeten misschien kiezen om voor deze ene keer dit TBA? artikel voor later te bewaren.
Vorig jaar oktober deden de Stones een korte US tour die bestond uit slechts 5 shows (Red 2 desert trip reviews op TBA). Deze ‘tour’ was wel heel kort vergeleken bij de ‘standaard’ 14-show tours van de laatste jaren. Na elke tour volgt dan altijd de onvermijdelijke vraag: Was dit de allerlaatste show van de Stones? Het antwoord is nu bekend, NEE!
Op zaterdag 9 september gaven de Stones een megaoptreden voor 82000 fans in het Stadtpark in Hamburg als start van hun No Filter tournee. Deze tour zal tot eind oktober langs 12 steden gaan met 14 optredens. De Stones zullen twee keer in Nederland optreden. In Amsterdam op 30 september en in Arnhem op 15 oktober.
Nu zijn de Stones na hun inactieve periode tussen 2007 en 2012 elk jaar op tournee geweest en zijn nu voor het eerst sinds 2014 weer in Europa te zien. Op de vraag of het het waard is om ze weer te gaan bekijken als je ze in 2014 op Pinkpop of elders gezien hebt, is het antwoord een duidelijk Jazeker!
Om te beginnen is er een compleet nieuw podium dat bestaat uit vier torens van mega videoschermen. Tijdens de show worden deze gebruikt op verschillende manieren van grote weergaves van de heren tot compleet nieuwe graphics van neon licht tot vuur effecten. Tijdens enkele nummers werden er twee uit gezet om een intieme sfeer te creeren. Omdat ik deze keer wat verder weg van het podium stond (net voor de mixing toren) kon hiervandaan prachtig de lichtshow via de vier torens volgen. Vanuit de VIP pit is er minder van de schermen mee te krijgen.
OK, cool, maar krijg ik dan weer dezelfde muziek te horen? Ja en nee. Natuurlijk komt 95% van de bezoekers voor de grote hits en daar bouwen de Stones natuurlijk hun setlist omheen, maar in Hamburg kregen de fans een verrassing. De set was redelijk omgegooid. Dus vanaf het eerste nummer was de bekende volgorde en houvast verdwenen. Natuurlijk kwamen de hits allemaal langs, maar nu was het niet uit te rekenen wanneer de ballad zou komen en dergelijke.
De show begon verrassend met Sympathy for the Devil waarmee nog nooit eerder een show begon. Gelijk was duidelijk dat Mick Jagger goed bij stem was. Iets wat tijdens de vijf shows eind 2016 ver te zoeken was (Red: 1 Las Vegas show werd afgelast vanwege stemproblemen van Jagger). De rest van de band begon veilig, want dit was de eerste show omdat er deze keer gekozen was om de tour op te warmen met een cluboptreden.
Na Sympathy kwamen It’s Only Rock and Roll, Tumbling Dice en Out of Control. Alleen de laatste kwam niet helemaal uit de verf zoals bijvoorbeeld in Havana Cuba, maar dat was ook wel een hele goede versie.
Toen werd de snelheid uit de show gehaald en vertelde Jagger dat ze een paar blues nummers van het nieuwe album Blue and Lonesome zouden doen. Er werd gekozen voor ‘de singles’ Just Your Fool (Buddy Johnson en oa Little Walter) en Ride ‘Em on Down (Bukka White en oa Eddy Taylor). Deze songs waren het live debut voor Europa want deze hadden ze in Amerika ook al gespeeld. Maar Ooooh wat heerlijk. De Stones die blues spelen. Van mij mogen ze de halve set oude bluesnummers uit de kast halen. Maar wat de heren na de bluesnummers in petto hadden mocht er ook wezen. Play with Fire, wat niet live gespeeld is sinds begin 1990 en niet meer sinds 1966 in Europa! Keith Richards en Ronnie Wood beide zittend op een krukje met hun akoestische gitaren. Fantastisch.
Vervolgd werd er met You Can’t Always Get What You Want, wat sinds 2012 een van de toegiften is samen met een koor. Recentelijk lekte uit dat een Nederlands koor afgebeld zou zijn omdat het nummer niet gespeeld zou gaan worden. Toch wel dus, maar zonder koor.
Nu ik ‘de weg’ helemaal kwijt ben introduceert Jagger de volgende song wat naar zijn zeggen ze ooit eens in de begin zeventiger jaren gespeeld hebben, dus dat wij de proefkonijnen zijn. Dancing with Mr D, openingsnummer van het album Goat’s Head Soup. Mensen die de Stones in 1973 live gezien hebben hebben hem toen gehoord, maar voor de ‘jongere’ garde was dit de eerste mogelijkheid. Briljant! Laat deze nog maar een poosje in de set.
Jagger neemt het woord naar de Duitsers en zegt dat zij voor een grote keuze (Wahl) staan, zinspelend op de aankomende verkiezingen. Maar hij doelde op de keuze van het nummer waaruit je kon kiezen via de Rolling Stones app. De keuze was op Under My Thumb gevallen. Toch wel een juweeltje, want niet meer gespeeld sinds 2006. In 1998 tijdens de Bridges to Babylon tour werd hij tijdens het derde van de vijf Amsterdam ArenA concerten gespeeld op 2 juli. De uitvoering was uitstekend. Ik heb het waarschijnlijk al eens op TBA geschreven, de Stones hebben zo’n grote catalogus van dit soort juweeltjes. Nummers die nooit echt grote hits zijn geworden, maar die wel bekend zijn onder een breed publiek. Deze show Play with Fire en Under My Thumb. Anderen zoals Heart of Stone, Ruby Tuesday, The Last Time of Fool to Cry zijn slechts een kleine greep van nummers die zo de set in kunnen en door de meeste mensen zeer gewaardeerd worden als afwisseling van de grote hits.
Maar nu was het weer tijd om het tempo op te voeren met Paint it Black en Honky Tonk Women. Daarna mocht Jagger even rust nemen en nam Richards de lead vocals over. Hij koos deze keer voor Slipping Away en Happy.
Na Keith zijn nummers is het normaal ‘snel naar huis’ in de ‘homerun’, maar zoals ik al schreef was de set omgegooid. Er werd begonnen aan een lange versie van wellicht het beste Stones nummer ooit, Midnight Rambler. Tijdens Miss You kreeg bassist Daryl Jones weer de tijd voor een heerlijke lange ‘dirty’ bassolo. Nu merk je ook dat de band wat losser gaat spelen. Het gaat goed, er zijn overal smiles en lolletjes onder elkaar.
Voor diegenen die meetellen, we zitten al op 16 nummers. En een normale show is zo tussen de 18 en 20 nummers. Meestal is een show aan het begin van een tour een paar nummers langer. De heren zijn allemaal de 70 inmiddels gepasseerd, dus dat is niet helemaal verrassend. Toen werd toch wel verrassend Street Fighting Man ingezet. Zouden er dan toch grote hits sneuvelen?
Nu werd het gaspedaal toch wel volledig ingetrapt met hit na hit. Start Me Up, Brown Sugar en Satisfaction. 20 nummers en al ruim 2 uur onderweg. Wellicht maar een toegift? Nee, Gimme Shelter was de eerste toegift met een ‘angry’ Sasha Allen die de Rape Murder echt door merg en been laat gaan. Ik ben blij dat zij er haar eigen draai aan geeft en niet probeert de hoge noten van Lisa Fischer te halen. Er zit meer venijn in zoals Merry Clayton op de originele plaat eigenlijk. Topklasse! Het laatste nummer is natuurlijk Jumping Jack Flash!
Dat was het, 22 nummers in bijna twee uur en twintig minuten show. De finale buiging was nog noemenswaardig omdat de vier Stones schouder aan schouder naar de B-stage liepen om daar de laatste buiging te doen. Toch leuk voor de mensen om ook Charlie Watts van dichterbij te zien. Uiteindelijk kregen we nog een leuk vuurwerk voordat de 82000 mensen via de U-bahn weer naar huis probeerde te komen. Ik moet zeggen op het veld was alles tip top geregeld was. Tientallen stands met goed eten en drinken waar je na afloop ook nog terecht kon om wat te eten en te drinken. Dat was handig om de drukte voor de U-bahn af te wachten en ook een mogelijkheid om nog even gezellig na te kletsen over alle ervaringen.
Ter conclusie. Een top show show gezien met afwisseling en ‘nieuwe’ nummers. Mick weer goed bij stem. De band die veilig begon, maar in de tweede helft helemaal los kwam. Ik heb mijn dosis Stones weer te pakken en kan het weer even uithouden totdat ik ze in misschien in Düsseldorf, maar zeker in Arnhem weer mag zien.
