Dylan LeBlanc speelde op 07 September 2017 j.l. met band in de Oosterpoort in Groningen. Hij werd vergezeld door The Pollies en het voorprogramma werd verzorgd door Kirby Brown. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Concerten met het label “TakeRoot presents” zijn een voortzetting of een voorbode van het jaarlijkse festival TakeRoot voor roots (alt)country en americana. Take Root presenteert vanavond Dylan LeBlanc met in het voorprogramma Kirby Brown. Kirby Brown verschijnt om klokslag 20.30 uur op het podium van de Binnenzaal van de Oosterpoort. Een jonge kerel, met een hoed op het hoofd en een akoestische gitaar; een singer-songwriter zo u wenst. Een muzikant met een gezonde dosis zelfspot en een erg fijne stem.
Hij was gewaarschuwd “het publiek in Europa staat je met de armen over elkaar voortdurend aan te gapen, dat betekent dat ze het leuk vinden”. O, jee hij bedoelt mij, ik sta namelijk vlak voor het podium met mijn armen over elkaar. En ja, ik vind het leuk. Zijn teksten zijn prachtig en spreken tot de verbeelding. Over meisjes als Joni “It’s a big mean world and she’s finding it hard to play nice”. Gimme a Week gaat over Brown’s vertrek vanuit zijn geboortedorp in Texas naar New York. Hij speelt het op de piano. Een mooie uitvoering van Dublin Blues van Guy Clark valt ons ten deel en U2’s I Still Have’nt Found What I’m Looking For, blijft ook overeind.
De 27-jarige Dylan LeBlanc uit Louisiana kan nu al terugkijken op een bewogen carrière. Zijn vader was muzikant en Dylan keek de kunst af van hem. Op 14-jarige leeftijd ging hi zijn eigen liedjes schrijven maar raakte aan lager wal. Hij kwam terecht in een afkickkliniek. Naar school ging hij daarna niet meer. In 2010 kwam zijn eerste album uit, Paupers Field. Met dat album op zak deed hij voorprogramma’s van Lucinda Williams, The Civil Wars, George Ezra, en Calexico. Zijn tweede album, Cast the Same Old Shadow dateert uit 2012. Zijn laatste album Cautionary Tale kwam uit in 2015. LeBlanc speelde met Bruce Springsteen, First Aid Kit, Drive By Truckers en the Alabama Shakes.
Vanavond is hij in Groningen, na een heftige nacht in Amsterdam, waarbij wij ons van alles kunnen voorstellen als we deze jonge honden op het podium zien. De begeleidingsband van LeBlanc, The Pollies, bestaat uit Jay Burgess op gitaar, Spencer Duncan op bas, Jon Davis op drums, Clint Chandler op toetsen, aangevuld met Courtney Blackwell op cello.
Al bij het eerst nummer ben ik totaal verkocht. Hier staat een jonge Neil Young, die voldoet aan de eisen van de moderne tijd. De koortjes van Courtney Blackwell en Jon Davis zijn bescheiden, maar uiterst sfeervol. We luisteren naar een bijzondere mix van country, rock, zestiger jaren muziek met soms een klassieke twist van de cello. Enerzijds zijn daar die jongens die soms flink uit hun dak gaan en anderzijds is daar die bescheiden, karaktereristieke, cello, waarnaar de muziek voortdurend terugkeert. Het lijkt alsof het instrument de heren tot de orde roept wanneer het te gek wordt. Het kan allemaal en het vliegt nergens uit de bocht.
Sommige nummers worden lang uitgesponnen en doen denken aan Metallica. Drummer Jon Davis, slaat er strak op los en Spencer Duncan, met Ghostbuster-button op de gitaarband, is uiterst effectief. LeBlanc toont zich een veelzijdig gitarist. In zowel het kleine akoestische werk alsook in het steviger elektrische werk weet hij zijn weg te vinden met mooie solo’s en interessante thema’s. Erg mooi vind ik songs als Look How Far We’ve Come en Roll the Dice.
Met het titelnummer van de laatste cd, Cautionary Tale, wordt het concert afgesloten. Tijdens de toegift wordt Kirby Brown op het podium gevraagd. Met Neil Young’s Unknown Legend eindigt een geweldig concert.
De volgende TakeRoot concerten worden binnenkort verwacht: Ruthie Foster op 3 oktober, Ben Miller Band op 20 oktober, Jesca Hoop op 10 november, Blues & Stories (Fred Reining en Hans Waterman nemen je mee op een bluestrip) op 2 maart en Steve Forbert op 31 maart. Wij danken de Oosterpoort voor de gastvrijheid.
