Belgian Blues Bender @ 20th Anniversary of Gevarenwinkel – Day 2

Het Gevarenwinkel Festival vond plaats op 25 en 26 Augustus 2017. Hieronder het sfeerverslag van zaterdag 26 Augustus. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele album te bekijken.

De laatste dag van deze feestelijke editie van Gevarenwinkel Festival wordt geopend in de Roots-tent op het terrein aan de Wolfdonksesteenweg van Varenwinkel. De band die de eerste klanken over het terrein zal laten uitvloeien zijn Belgisch (én Neerlands) graag geziene band Doghouse Sam & His Magnatones. Zoals de regelmatige lezer van TBA? inmiddels uit andere verslagen heeft kunnen opmaken zal dit voor frontman/vocalist/gitarist (Harmony Stratotone H44) Wouter Celis en zijn twee trouwe kompanen Franky Gomez op drumms en Jack O’ Roonie op de up-right bass geen enkel probleem zijn het publiek alvast warm te laten draaien voor een volle, heel volle festivaldag. De band brengt een mooi blend van roots, blues en Rockabilly. Bovendien zal de “vuile neusverkoudheid” van de frontman de Texaanse nasale vocalen slechts ten goede komen aldus Celis vooraf het optreden.
Doghouse Sam & his Magnatones zijn de winnaar van de 2014 Award van de Belgische Blues Challenge en de tweede plaats in de European Blues Challenge van 2015 gaan niet zachtzinnig met hun toeschouwers om. De band houdt van feedback en dus worden er vanaf het eerste nummer vol gas ingegaan en wordt het publiek uitgedaagd te participeren. Frontman Wouter Celis is een ontwapende, charismatische zanger/gitarist die geen enkele moeite heeft de band door het publiek in het hart te laten sluiten. In Varenwinkel horen we nummers hun eerdere album van Knock Knock (2014) en Buddha Blue (2012) zoals ‘Roll Up My Sleeves’ maar we krijgen ook een aantal nummers van de op 9 november te releasen (@ MOD Hasselt) album te horen. Gelukkig staat de vertolking van Bo Diddley’s ‘My White Horse’ ook weer op de set-list. Al vroeg op deze middag is Varenwinkel ‘los’ als Fats Domino’s ‘I’m Ready’ de heupen ook bij het publiek laat schudden ook deze verslaggever kan na de aansporing van de frontman geen weerstand meer bieden. Franky’s moment komt bij het nummer ‘Tell Me’, waarbij hij de ellebogen en de handen gebruikt om zijn drummvellen te bespelen. Dat hij niet voor niets de Dutch Blues Award voor Beste Drummer in 2010 toont hij ons als hij diverse drummstijlen in deze solo verweeft. De korte nacht is van de laatste toeschouwers afgeschud en de meesten hebben de dansschoentjes inmiddels weer aangetrokken.
Jack O’ Roonie krijgt ook hier weer de spotlight op zich gericht bij het nummer ‘Why’. Van Buddha Blue worden we getrakteerd op ‘Back In The Ring’ waarbij Celis tekent voor een weergaloze slide op de Old Kraftsman maar ook O’ Roonie hier mét strijkstok op de up-right bass laat eens te meer zijn liefde voor zijn ‘curved lady’ zien. “Voor de mensen die zich geen klöte aantrekken wie er naast hun staat, lekker dansen”, nog een keer zorgt de blues-harp voor een opzwepend “dansnummerke”.
Nog één keer een solo van de “creatieve drummert” Gomez en de groove van bassist O’Roonie maar dan is het uur voor deze band alweer voorbij. Is er ooit een optreden geweest dat deze mannen níet presteerden? Precies nooit, zélfs met een fikse verkoudheid kan frontman Wouter Celis trots zijn op de performance hier samen met zijn makkers Franky en Jack geleverd!

De band die in de grote tent staat te popelen om het podium te bevolken heet Big Pete Blues Band uit Nederland; inderdaad de band van blues-harpist Pieter van der Pluijm die we recentelijk nog op diverse podia in Europa konden bewonderen bij The Red Devils zoals op Ribs & Blues (verslag? Klik hier) en met wie TBA?’s Giel van der Hoeven zelfs een nachtelijk interview (lezen? Klik hier) met dienstdoende fotograaf José Gallois had en ondergetekende als catering assistente fungeerde. Ook stond Big Pete met The Red Devils als voorprogramma van ZZ Top recentelijk door Europa waar zij zeer succesvol bleken bij het Europese publiek waarbij zij ook op het Peerse podium (verslag? Klik hier) te bewonderen waren.
Ook hier op Gevarenwinkel zal Big Pete succesvol blijken want hij heeft vandaag in zijn kielzog, Belg Wilfried ‘Wuff’ Maes op drumms, Roelof Klijn (o.a. Cuban Heels, Strikes, Rootbag, Coup de Grace) op de bass, Sander Kooiman op gitaar én de speciale gast op toesten heet Christian. Big Pete speelde al bij  The Lester Butler Tribute Band, bij de Strikes, The Backbones, M.O.C.T. (Men Of Considerable Taste) en als begeleidend muzikant bij grootheden zoals Alex Schultz, Paul Oscher en Mitch Kashmar maar hij is natuurlijk ook te horen op albums van Matt Schofield en Ian Siegal, geen onbekende bij de oudere jongere bluesliefhebber.
Als opener staat ‘My Backscratcher’ op de set-list en ook de laatsten nog buiten vertoevende festivalgangers komen de tent ingestormd. We krijgen weinig tijd om te reflecteren want de opvolger is alweer zo’n passievol nummer ‘You’re The One’,  Junior Wells’ ‘Come In This House’ waar de hoge noot ietwat te lijden heeft van de afgelopen tour met de Red Devils of wellicht ook een verkoudheid. Hoe dank ook, de temperaturen lopen niet alleen buiten de tent op maar ook op het podium wordt de performance in de vijfde versnelling gezet met Little Walter’s ‘High Temperatures’. “Zijn jullie al wakker?” vraagt frontman/zanger/blues-harpist Big Pete ons; tuurlijk Pieter we zijn nog nooit zo fijn de dag begonnen!
De speciale gast op de piano mag misschien goed spelen en tekenen voor een mooi intermezzo in ‘I Got My Eyes On You’ van de West-Coast blues band The Mannish Boys maar de man doet het praktisch allemaal uitdrukkingsloos, een verrijking voor de band? U mag het zeggen….persoonlijk vind ik weinig wisselwerking tussen de man en de rest van de band.
Sander Kooiman is ook hier op Gevarenwinkel weer de ‘solid rock’ van de band, keer op keer horen we de verfijnste solo’s op zijn Fender Stratocaster. Roelof Klijn en Wuff Maes zijn Big Pete’s trouwe metgezellen, zeg maar ‘The Backbones’ van de Big Pete Blues Band sinds jaren en ook zij spelen hier op de twintigste verjaardag van Gevarenwinkel een gedegen set. Voor de fotograaf en mijzelf ons geliefde ‘Devil Woman’ van de hand van Lester Butler. Ooit de man die Pieter van der Pluijm aanzette tot het nastreven van een carrière in de muziek, geen wonder dat dit nummer met verve gebracht wordt!

Natuurlijk kan een toegift voor dit enthousiaste publiek niet uitblijven en de Big Pete Blues Band blaast bijna het tentdak eraf met Little Walter’s ‘I’m A Business Man’. Big Pete’s business is blues and his business is good!

We kunnen niet blijven rondlummelen want aan de overkant van het terrein in de Roots-tent staat er alweer een Belgisch band op het podium. Een van de persoonlijke favorieten van fotograaf en ondergetekende, Walter Broes & The Mercenaries.
Zagen we deze band recentelijk nog op het grootste bluesfestijn van België, Blues Peer, ook de kleinere festivals worden met alle liefde aangedaan door deze in de Rockabilly-scene zéér veel gevraagde band. De ex-Seatsniffer Broes heeft samen met zijn huurlingen drummer Lieven Declercq (The Internationals) en Clark Kenis (Moonshine Reunion, Sugaree) op de bass/up-right bass én vocalen gekozen voor de opener ‘You Got Me Dizzy’, een cover van deze Jimmy Reed, een lekker up-tempo nummer om alvast de ledematen te laten bewegen.
‘Movin’ Up’ is het volgende nummer, een song met die lekkere Rockabilly vibe dat samen met onze eigen Micha Den Haring (T-99) werd geschreven én de titeltrack van het in de media zeer goed ontvangen album uit 2016. Ook staat ‘Security’ (Otis Redding) weer op het program, de vaste lezers weten het inmiddels, één van mijn favorieten.
Ook hier op Gevarenwinkel zie ik weer bewonderende blikken richting band tijdens dit nummer. Hadden we gisteren Jeff Jensen die voor de eerdere acts een apart applaus vroeg, ook Walter Broes vraagt een applaus voor zijn voorganger Big Pete met de woorden “het is wel Big Pete hè?!”
Clark Kenis neemt de vocalen over tijdens ‘Move All Night’ waarbij hij tijdens het nummer nog maar eens met volle overtuiging de dikke snaren ver van de hals van zijn ‘lady body’ plukt. ‘No More’ kan rekenen op de passie van gitarist Broes, ‘I Got My Own Kick Going’ krijgt de Diddley-beat van drummer Lieven mee en tijdens het Waitsiaanse ‘Man Child’ hoop ik dat iemand met mij de rumba wil dansen. Een buitengewone, koppige, snelle slide partij horen we in het maatschappij kritische ‘Sideshow’, alweer een bewijs dat Broes als schrijver en gitarist tot een van de toppers behoort.
Het vintage rhyhtm & blues gevoel wordt aangewakkerd bij ‘Don’t You Ruin My High’ en blijkt ook meteen de afsluiter van deze zeer succesvolle set te zijn. Blij dat er weer meer ‘Ollanders’, die op dit sympathieke festival steeds meer aanwezig zijn, hebben kunnen kennis maken met Walter Broes & The Mercenaries, een band die het verleden van The Seatsniffers voor eens en voor altijd hebben doen vergeten. Alweer een bovenste beste set van een band die toch veel vaker in Nederland uitgenodigd moet worden!

De volgende act kijken wij als verslaggevers behoorlijk naar uit, in de platenkast staan al een aantal exemplaren van zijn hand maar nog nooit waren wij in de gelegenheid de man live op een podium te aanschouwen. Over wie hebben we het? We praten over Amerikaan Curtis Salgado, de man die nog steeds ‘going strong’ is ondanks zijn levertransplantatie ten gevolge van een tumor in de lever in 2006. Twee jaar later kwam de ziekte terug, dit keer in de vorm van een tumor in de long, een halve long werd verwijderd. Ook werd de 63 jarige Salgado nog getroffen door een hart-infarct en onderging een drievoudige bypass-operatie in Maart van dit jaar.
Salgado heeft al heel wat awards op de spreekwoordelijke schoorsteenmantel staan zoals bijv. twee  Soul Blues Male Artist of the Year (2010 en 2012), in 2013 won de man er zelfs 3 (!) – de Blues Music Award voor de B.B. King Entertainer Of The Year, Soul Blues Male Artist – en zijn album Soul Shot kreeg de award voor Soul Blues Album Of The Year.
Dit jaar werd het nog eens dunnetjes overgedaan met een award voor zijn cd The Beautiful Lowdown als Album Of The Year, hij won de Soul Blues Artist Of The Year award én Song Of The Year award voor de song Walk A Mile In My Blues.  Dat deze man de blues aan den lijve heeft ondervonden staat dus buiten kijf.
Fijne verrassing is dat Salgado in Varenwinkel door een ‘all French band’ wordt bijgestaan, nou ja ‘all French’ de Amerikaanse bassist woont alweer jaren in Frankrijk. We zien Julien Brunetaud op toetsen, Kris Jefferson bass, drummer is Fabrice Bessouat – we kennen hen beiden van Swing Wespelaar – en de man die we de laatste keer in de ‘New Morning’ van Parijs zagen optreden, Nico Duportal, zien we op gitaar.
‘Waitin’ On You’ is de soulvolle opener van de set, meteen wordt duidelijk dat de laatste gezondheidsperikelen niets aan het diepe stemgeluid van Curtis hebben afgedaan. ‘I’m Trying’, ‘Little Bluebird’ allemaal innemende, ontzagwekkende goede songs gebracht door een man die ik al snel in mijn hart sluit. Nico Duportal krijgt geregeld de ruimte om te soleren, ook Brunetaud mag steeds de spotlight op zichzelf gericht zien.
“One for the ladies” zegt Salgado en zet de slow blues ‘Help Me Woman’ in, allemachtig wàt een soul heeft deze man, zo fijn voor ons dat hij weer gezond genoeg is om door Europa te touren. In ‘Slow Down’ krijgen Brunetaud en Duportal beiden weer een hoofdrol, werkelijk sublieme solo’s blazen het tentdak er bijna af. En Salgado? Die geniet van zijn begeleiders en loopt dansend over het podium.
Het publiek en de vertegenwoordigers van de diverse media zijn het erover eens; Curtis Salgado heeft al zijn awards dubbel en dwars verdiend! Dank aan de organisatie dat ook deze man uit mocht maken van de ‘anniversary line-up’ van Gevarenwinkel!

In de Roots-tent staat man die wij dé ontdekking van Moulin Blues 2017 vonden te trappelen om ook in het Belgische Varenwinkel het publiek te verbazen met zijn stem en gitaargeweld. Op en top een roots-act met Lance Canales & The Flood uit de States, een ‘overstroming’ wordt het.
Een overstroming van muzikaliteit maar ook een overstroming van onze zintuigen. Dit keer zien we niet Ronald Tilgenkamp (Dry Riverbed Trio) maar Wilfred Pieters (Tjendol Sunrise) op de up-right bass en drummer Jan van Leeuwen fungeren als de Nederlandse ‘Flood’.
Omdat we nog even nagepraat hebben met meneer Salgado waar wij zijn album The Beautiful Low Down aangeschaft hebben arriveren we pas bij het derde nummer van de set ‘Hoodoo Man’ in de roots-tent. Samen met een aantal andere vrouwelijke fans sta ik op een afstandje om mij volledig over te geven aan de passie van deze muzikant.
Lance, de uit Fresno (CA) afkomstige man die een mix is van Indiaanse/Mexicaanse ouders is, verklaart dat hij dus “a real American” is en de huidige regering als een blamage voor de meesten Amerikanen voelt. De man heeft volgens eigen zeggen zijn carrière te danken aan de inmiddels veel te jong overleden goede vriend Jimmy LaFave. LaFave was ook de man die samen met Lance geld inzamelde op de omgekomen nooit benoemde Mexicaanse slachtoffers van de vliegtuig crash bij Los Gatos een monument gaf vertelt hij ons vooraf Canales Woody Guthrie’s ‘Plane Wreck At Los Gatos’ in een aangrijpende vertolking het publiek bij de lurven grijpt.
Waarschijnlijk zijn de begeleiders van Canales ook onder de indruk want ondanks dat zij beiden bijzonder goed musiceren gaat er weinig van beiden mannen uit, dat was de vorige keer wel anders. Hoe dan ook, nog steeds sta ik achter mijn verslag van onze eerste kennismaking met Lance Canales op Moulin Blues. Het is aangrijpende, zinderende roots overstromend met passie en authenticiteit.

De optredens van deze Lance Canales hebben alles, akoestische gitaarsound, slide gitaar, opzwepende drummbeats, soepele bass grooves, geëngageerde teksten én een warme Waitsiaanse stem die alles bij elkaar brengt. Wederom een opzienbarende set van een man die ook in Wespelaar zijn albums weer als warme broodjes over de balie ziet gaan.

Volgens onze M.C. Dr. Blues heeft de volgende artiest een imponerend maar onweerstaanbaar charisma, de man staat al 25 jaar op een podium en daarvan hebben de laatste jaren hem heel wat awards opgeleverd. De man waar Dr. Blues het over heeft heet Ian Siegal en staat hier op Gevarenwinkel met zijn Nederlandse band, Danny van ‘t Hoff op bass, Rafael Schwidessen op de drumms en de onvolprezen Dusty Ciggaar op gitaar.
De Ian Siegal Band stond daags tevoor ook als head-liner op het Colne Blues Festival en heeft dus een druk week-end met als mooie afsluiting de verjaardags-editie van Gevarenwinkel. De inmiddels in onze eigen Nederland woonachtige frontman/vocalist/gitarist Siegal opent de set met een nieuwe song, ‘Eagle Become A Vulture, een nummer wat later op het in het voorjaar van 2018 uit te brengen album zal verschijnen.
Een song met een donkere feel à la ‘Scarecrow’ met de geëngageerde tekst “with your bibles, with your guns, all your aces have been played”. Dat belooft wat voor volgend jaar, daar zullen zeker weer vele programmeurs de telefoon doen laten rinkelen. ‘The Skinny’ van het gelijknamige album uit 2011 is de opvolger en het publiek en mijn concullega’s zijn getuige was een écht hele goede uitvoering van het nummer.
Siegal en zijn mannen hebben er zo te zien zin in om weer eens te bewijzen waarom zij nog steeds de wereld rondreizen om aan te treden op vele internationale festivals en music-venues. Als teken aan het publiek dat hij op wat meer feed-back had gehoopt zweept hij het publiek op om hun waardering ook om te zetten in luidkeelse appreciatie.
Altijd tijdens zijn sets kan de uitgesponnen vertolking van ‘I Am The Train’ op veel bijval rekenen, zowel in adoratie als beweging van de ledematen. Niet voor niets kreeg Siegal voor dit nummer de Britisch Blues Award voor Best Song!
Nóg een nieuw nummer kondigt de Brit aan ‘When The Shit Hit’ een nummer dat ongetwijfeld volgend jaar op de schijf te vinden zal zijn. Inmiddels is het publiek niet meer te houden bij ‘The Revelator’ van het 2005 album Meat & Potatoes. Nog steeds een winnaar, zéker als dit nummer naadloos overgaat in Howlin’ Wolf’s ‘Backdoor Man’ en wanneer frontman Siegal het slangeleren kolbert achteloos op het podium laat vallen zijn ook de laatste wauwelende dames bij de les.
Ook Siegal prijst zijn voorgangers, Walter Broes, Big Pete en “Oh my goodness Curtis Salgado”! Zijn signature-song ‘She’s Got The Devil’ kan natuurlijk tijdens deze set niet uitblijven, Siegal zoekt de rand van het podium op, speelt ingetogen tot zeer vuig en ruig op de Gibson, zingt ver van en zelfs zónder microfoon.
Het publiek kan haar enthousiasme niet langer bedwingen en joelt en fluit ter goedkeuring. Met de ironische introductie “a medley of my hits” horen we o.a. ‘Hard Pressed’ wat uiteraard in een stuk ‘Time’ van idool Prince overgaat. “You’re the sauce and I’m the big dipper” spreekt hij zijn publiek toe.
Dr. Blues is buiten zinnen van het optreden van de Ian Siegal Band en wil graag een bis-nummer voor het eveneens enthousiaste publiek. Als toegift horen we als tribute aan Big George Ross Watt, een van mijn meest favoriete songs uit het oeuvre van Ian Siegal, ‘Take A Walk In The Wilderness’ waarbij Dusty Ciggaar op de crème Fender een solo weggeeft om de vingers bij af te likken.

In de Roots-tent is het tijd voor de mannen uit Chicago die de weg naar Varenwinkel al kenden omdat zij hier al eerder op de weide mochten aantreden.
The Steepwater Band is eigenlijk slechts een trio en waren tijdens het festival in 2014 een doorslaand succes. De band die voornamelijk bluesrock brengt bestaat uit frontman/gitarist/zanger Jeff Massey, Tod Bowers zien we op bass en Joe Winters is de drummer.
Omdat dat er ook nog gegeten moet worden vandaag plannen tijdens de set van The Steepwater Band een korte pauze in, wij zullen de mannen verderop in de set gaan beluisteren. Alsof we gestraft worden voor onze actie komen we terug op het moment dat de set onderbroken moet worden wegens technische problemen met een versterker.
Het duurt een behoorlijke tijd eer het euvel verholpen en eigenlijk horen we nog maar een paar nummers van The Steepwater Band. ‘High and Humble’, ‘Shake Your Faith’, ‘Ain’t Gonna Waste’ zijn een paar titels van hun totale set-list.

Deze twintigste verjaardag van Gevarenwinkel Festival wordt afgesloten door niemand minder dan Lucky Peterson en zijn band. Tijdens ons bezoek aan het Chicago Blues Festival in 2002 zagen wij de man al het spreekwoordelijke dak eraf spelen in de Petrillo Shell van dit festival, voor het gemak ga ik ervan uit dat hij hier door de directe nabijheid van zijn toeschouwers daar nog een grote schep bovenop zal doen. Inmiddels is de 52 jarige man uit de staat New York – US alweer een aantal jaren woonachtig in Dallas-TX heeft hoe kan het ook anders…….een Franse begeleidingsband.
De meegebrachte gitarist Bassam Bellman is een feestje op zich om mee te mogen maken. Wàt een gitarist is dit zeg, écht een talent, de man is de rust zelve en laat zich vooral niet door Judge ‘Lucky’ Peterson overdonderen.
De bassist heet Cyrille Catois, op de drumms zien we Steve Belmonte en als extra toetsenist is Rachidd Guissous. Ja, u leest het goed…..we mogen hier op het verjaardagsfeestje van Gevarenwinkel als laatste gaan genieten van twee ‘klavieren’.
Multi-instrumentalist Peterson is een vakman, hij speelt intussen het tentdak eraf op de B3, écht hij doet het wéér…..deze Lucky weet wat entertainen is, wat het publiek uitzinnig kan maken! Blues, funk, soul, het publiek laat zich volledig overdonderen door de set! Terwijl ook ik helemaal participeer in het feestje dat Peterson heet kan ik een aantal nummers herkennen. ‘I Can See Clearly Now’ is er zo een, maarja als je een ‘Rotturdoams meisie’ bent is dat niet zo heel erg moeilijk!
Als Peterson de Hammond laat voor wat hij is en op de gitaar verder gaat is het geluk hem niet goed gezind…..hij breekt meteen een snaar van de bloedrode Gilbson maar zoals een topentertainer betaamt geeft hij geen krimp en speelt rustig verder om bij het volgende nummer een ander ‘baby’ erbij te nemen.
Het moet gezegd, de laatste keer dat we de man zagen performen op de Southern Bluesnight van Heerlen zag hij er beter uit; wat het meeste opvalt dat de sympathieke frontman ontzettend dik geworden is. Toch lijkt zijn energie daar niet onder te lijden te hebben want ook Lucky Peterson komt een treetje naar beneden, speelt zittend verder op de versterker voor het podium.
Alsof dit nog niet genoeg is wil ook Peterson een rondje door de tent doen. Eerst even regelen dat er een lichtje bij geschenen kan worden en natuurlijk wat begeleiding. Inmiddels is Dr. Blues al een tijdje tussen de toeschouwers te vinden en onder de klanken van ‘Sweet Home Chicago’ zweept hij het publiek nog maar wat meer op. Als Peterson weer terug op het podium te vinden is vindt Lucky het tijd voor vrouw lief Tamara Tramell Peterson om een nummer te komen zingen. Zij stond al achter de merchandise stand en dus moet ze snel improviseren, nog met de cd’s in handen verwisselt ze haar rol naar die van zangeres.
Ondanks dat ik in Heerlen niet écht onder de indruk was geeft de dame op de ‘porno-pumps’ hier wél een goede performance. Haar vertolking van ‘Proud Mary’ verhit de mannen in de zaal nog meer als dat manlief Lucky voor elkaar kreeg.
Wanneer Peterson allang zit te signeren besluit Dr. Blues  hem over te halen het verjaarsdagsfeestje compleet te maken met het alom bekende ‘Got My Mojo Working’, Dr. Geert ontpopt zich als stagemanager als hij heel wat toeschouwers op het podium trekt om daar net als bij Solomon Burke te doen gebruikelijk was allemaal mee te dansen.
Als afsluiter van dit fantastische feest week-end in Varenwinkel komen ook nog Jeff Jensen met zijn band en de leden van The Steepwater Band afscheid van de bezoekers nemen die werkelijk iedere band met evenveel enthousiasme heeft ontvangen en in hun harten sloot en zo ook de muzikanten zelf.
Als verrassing wordt er ook nog een immense taart het podium opgedragen waar de bezoekers van deze jubileum-editie Gevarenwinkel 2017 allemaal van mee mogen snoepen!

De fotograaf en de reporter van TBA? willen de 200 vrijwilligers bedanken voor de goede zorgen, de organisatie voor hun bezieling en de gastvrijheid, natuurlijk bedanken we programmeur Bruno Verhoeven voor de mooie line-up! Graag zijn wij volgend jaar weer present op de 21ste editie van Gevarenwinkel.

Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van Gevarenwinkel 2017 hier.