Blues For Your Soul @ 30th Anniversary Edition Swing Wespelaar – Day 3

Een sfeerverslag van het 30ste Swing Wespelaar te Wespelaar – België op 18, 19 en 20 augustus 2017. Tekst Ton Kok en Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele album te bekijken.

Al maanden keek ik uit naar de 30e editie van het blues festival in het Belgische Wespelaar. De sfeer rond het kerkplein in deze Vlaamse gemeente is sowieso altijd perfect en het programma zat daar ook aardig tegenaan. Geen blues-rock als rode draad, maar de toch meer traditionele variant met wat aanverwante stijlen. Eigenlijk een beetje traditiegetrouw een enkele stevige bui, maar op de bui bij de openingsband op de vrijdagavond na, was er over het weer weinig te klagen. Het festival wist met zijn 3 à 4.000 bezoekers per dag over publieke belangstelling te plaatsen. Het succes van dit festival wordt afgelezen aan de drankomzet en ook aan dit criterium af te lezen was het een absolute topeditie.

Zo’n vier weken voor het festival leek een bezoek aan het festival door wat medische problemen ver weg. Gelukkig gaf mijn arts twee dagen voor aanvang van het festival groen licht en dankzij enkele fantastische vrienden kwam ik als herboren terug uit het Belgische blueswalhalla.

Inclusief het gospelgezelschap Karibuni, dat de gospelmis in de kerk opluisterde, stonden er zestien klinkende namen op de affiche, waarvan ondergetekende er acht aan een wat meer kritische blik mocht onderwerpen.
Karibuni verzorgt voor deze feestelijke editie de opnieuw ingevoerde Gospel Mass in de kerk van pastoor Nikita Skatchkoff. Het Gospelkoor Karibuni o.l.v. Joseph Missa, die overigens dirigeert via zijn akoestische gitaar, zingen liederen in het Zulu, Lingala en Swahili zo wordt ik tijdens de mis geïnformeerd. Meneer pastoor is een blij mens ervaren we tijdens de dienst maar ook een man met een eigen wil want er werd mij voor de mis toevertrouwd er was geen twijfel over mogelijk……alleen voor Karibuni wilde hij de Sint Hubertus en Sint Lucia kerk van Wespelaar-Haacht openstellen.
De kerk is vol, tjokvol, op deze manier kan het Vaticaan wellicht de kaalslag in de kerken tegengaan, wellicht een idee om een keer in de twee weken een gospel koor bij de diensten te betrekken? De dienst onderhoudt zich over naaste liefde voor diegene die anders zijn dan wij, zoals muzikanten of andere creatieve geesten.
Niet alleen het koor mag na de nummers een applaus in ontvangst nemen ook meneer pastoor, wat ik persoonlijk toch wel even een vreemd momentje vind. Gelukkig vat pastoor Skatchkoff het humoristisch op “dat is de eerste keer in mijn loopbaan dat ik applaus krijg” wat op nog meer bijval kon rekenen.
Ikzelf ben niet van katholieke huize maar de fotograaf wel en dus sta ik mijzelf alleen toe het ‘Onze Vader’ mee te murmelen. In het gebed bidt pastoor Nikita Skatchkoff voor de organisatoren van het 35 jarige Swing Wespelaar; het wordt hem vast vergeven dat hij een foutje maakte. Wie weet heeft zijn gebed de volgende vijf jaren veilig gesteld en een veilig verloop van dit sympatieke festival gezegend?
Na het ter communie gaan wordt de dienst afgesloten met alweer een mooie gospel die de bezoekers uitnodigt om hun blijdschap om te zetten in zang. Blij geworden van de mooie Afrikaanse gospel verlaten we de Sint Hubertus en Sint Lucia parochiekerk van Haacht om samen met het koor en een enkel parochielid van de eerste band van de line-up te gaan genieten.

Tensfield heet de band die deze laatste dag van dit jubilerend Swing Wespelaar openen mag. Tensfield komt uit de regio Leuven (Wilsele), zo’n klein kwartiertje rijden van Wespelaar. De band bestaat uit frontman/gitarist/zanger Raffe Claes, op toetsen zien we Koen Geudens.
De ritme-sectie wordt gevormd door bassist Geert Zonderman en de drumms wordt bemand door Jürgen Moelans. Al meteen bij het eerste nummer ‘Ducksville’ wordt het duidelijk dat Tensfield niet meteen in het hokje blues past. Het is meer dan blues, wél met roots en de twelve-bar als basis neemt Tensfield ons mee langs fusion, jazz, een vleugje rock maar ook funk. Tensfield drong door tot de finale van de Belgische Blues Challenge 2016 en heeft ook al inmiddels een album op haar naam weten te schrijven Freeze The Clock. Ondanks dat het geen ‘ras-blues’ is geniet ik van hun verfrissende benadering van blues. Voor de bluespolitie wordt er zelfs een cover van Matt Schofield’s ‘Don’t What I’d Do’ gespeeld, een beste cover kan ik u melden!
De band laat ons merken hoe muziek klinkt als het uit het hart komt, Raffe met zijn zeer goede spel maar ook zeker aangename goede vocals, de bezieling van Koen Geudens op de toetsen en de ritme tandem van Jürgen en Geert maakt dat het ruggegraat heeft.
Van het debuut-album horen we ook ‘Confusion Control’ of is het een nummer con (Spaans voor met) fusion? ‘Tell Me’ is ook van het album en klinkt lekker funky mede door de bassloopjes van Geert die overigens vocaal ook zijn mannetje staat. Eerlijk gezegd hadden de toetsenpartijen tijden het vocale gedeelte wat minder prominent gemogen omdat de beide vocalisten wat moeite hebben om zich in de hogere registers verstaanbaar te houden.
De nummers en teksten van deze band staan als een huis; de meeste nummers worden door Raffe en Koen geschreven maar natuurlijk ook met de inbreng van Jürgen en Geert. Tensfield, alweer een bijzondere keuze van de programmeur maar een hele mooie kennismaking en klasse opener van de Swing Wespelaar. “Forever Mine” zingt Raffe Claes in ‘The Joker Smile’ maar ik denk slechts: The Crowd….Forever Yours!
Dan Shawn Holt & the Teardrops. Hoewel Teardrops?
Niet de vaste huidige drummer, maar veteraan Allen Kirk was meegenomen en verder werd de band aangevuld door ‘Europeanen’ Kris Jefferson op bas en was wederom Xavier Pillac op gitaar van de partij.
Tja, wat moet ik van het optreden zeggen. Enerzijds was het zeer voorspelbaar. Na tien seconden wist je welk nummer ze speelden en elke break en lick hoorde je ver van te voren aankomen. Anderszijds was het een energiek optreden, waar het spelplezier van afspatte en hoewel je elke mogelijke cliché hoorde langskomen bleef het optreden van de eerste tot de laatste minuut boeien.
Zoals zoveel muzikanten tegenwoordig komt Shawn Holt ook even nader met zijn publiek kennismaken en maakt al spelend een rondje over het plein aan de Grote Baan.
Zo hadden we al vroeg een van de hoogtepunten van de dag te pakken.

JJ Thames is de tweede vrouw op dit jarige Swing Wespelaar die dit feestje met ons komt vieren. Thames groeide op in Detroit maar rond haar achttiende nam ze het besluit om haar geluk in Mississippi (Jackson) te beproeven. Daar kwam ze via via terecht in de studio’s en kreeg werk als backing-vocaliste bij o.a. Denise LaSalle en Bobby Blue Bland.
Haar meest recente album Raw Sugar ontving de 2017 Blues Blast Music Award en zal natuurlijk ook hier in Wespelaar op de set-list staan. Als begeleiders heeft JJ Thames op drumms Fabrice Bessouat, Cédric Le Goff op toetsen, Antoine Escalier op bass en Yann Cuyeu op gitaar meegenomen.
We horen o.a. ‘Boom Boom’ van J L Hooker, tijdens ‘A Woman Scorned’ lijkt Thames in het geheel niet te bedriegen, dit is oprecht, uit het hart gezongen.
Natuurlijk komen haar uithalen uit haar backing-vocals tijd maar als bassist Antoine Escalier het chorus meezingt houdt de rondborstige dame al skattend zich goed staande.
Jammergenoeg kan ik bij tijd en wijle haar lyrics in de lage registers niet goed verstaan. De band is van grote klasse, de pluck ‘n slamm solo’s op bass duren soms tot vijf minuten maar ook het orgel solo is fantastisch.
Ja JJ, dit zijn inderdaad “Bad Men”! ‘Oh Lord’ is ook weer van het laatste album Raw Sugar en ontzettend toepasselijk op deze zondag, als ik haar in dit nummer hoor skatten dan klinkt het bijna kinderlijk. De imitatie van een trompet met muffler kan meer de goedkeuring van het publiek wegdragen dan die van mij. Toch geniet ik van het up-tempo ‘Don’t Stop My Shine’ en ‘No Turning Back’ van haar album uit 2014 Tell You What I Know.

Onder de tonen van ‘I’d Rather Go Blind’ verlaten wij het plein omdat we in het laatste kwartier van deze set onze warme maaltijd gepland hebben. JJ Thames heeft haar koosnaampje ‘Mississippi Blues Diva’ vandaag eer aangedaan, bijgestaan door een zeer goed collectief uit Frankrijk kregen we onvervalste soulvolle blues te horen.

Billy Branch is de volgende gast die de Chicago blues de Grote Baan van Wespelaar in zal laten vloeien. Maar voordat Branch zijn opwachting maakt horen we eerst de laatste Britse ontdekking op blues-harp, Giles Robson en zijn bandleden.
We zien Jeff Walker op bass, Filip Kozlowski op gitaar is terug van weggeweest (of vervangt hij alleen vandaag Andy Knight?) en i.p.v. Darren J. Crome zien we Robert Pokorny op de drumms.
De eerste nummers van de set worden verzorgd door Giles Robson en zijn begeleiders. Van het jongste album (2016) uitgebracht bij V2 records For Those Who Need The Blues speelt hij als eerste ‘Where You Been’ waar gitarist Filip Kozlowski gelijk zijn visitekaartje afgeeft. Wàt een virtuoos is deze man toch, ik mag het misschien niet zeggen maar hij komt op mij toch gepassioneerder over dan Andy Knight.
Nóg een nummer van het in de media zeer goed ontvangen album is ‘Shady Heart’ een lekker up-tempo nummer met een hartverscheurende blues-harp solo. Ja, dit is hoe het publiek voor een legende als Billy Branch opgewarmd dient te worden. Na een dik kwartier is het “startime, star of the 21st century of blues” aldus Robson.
Inderdaad is Branch een ster, hij is een legende, een voorbeeld, een icoon voor velen harpisten over de hele wereld. Recent werd de inmiddels 65 jarige Branch op het Chicago Blues Fest in het zonnetje gezet t.g.v. zijn veertigjarige carrière.
De man ziet er ondanks zijn leeftijd nog heel goed uit, is zichtbaar afgevallen als gevolg van zijn dagelijkse zwempartij van 2,5 km, hij is ook de man die velen malen met zijn “great teacher” Junior Wells het podium deelde en als hij zo doorgaat kan hij nog jaaaaaaaren mee! Branch bekend voor en door zijn vele projecten en collectieven, Blues In Schools, Chicago Blues A Living History, Sons of Blues, Harp Attack staat hier in Wespelaar als zijn eigen man en opent met Wells’ ‘Hoodoo Man Blues’.
Veel aandacht geeft Branch ook aan Kozlowski die de spotlight telkens weer blijkt te verdienen. Het publiek laat Branch behoorlijk hard werken door maar moeilijk op zijn aangeven mee te zingen met het refrein maar deze ervaren muzikant die volgens eigen zeggen al meer dan 50 internationale tours deed besluit het podium af te komen en tussen het inmiddels veel enthousiastere publiek zijn Chicago blues te delen.
Ook tussen de toeschouwers haalt Branch de hoge noot; ‘Born In The Doghouse’, Little Walter’s ‘My Babe’ maken dat zijn publiek inmiddels uitzinnig is. Met een galant “fine human and gracious cat” nodigt Billy Branch Giles Robson terug op het podium maar ook vraagt hij Teardrops drummer Allen Kirk een partijtje mee te spelen in de afsluiter ‘Help Me’. Robson en Branch vecht een mooi harp-duel uit in dit overbekende nummer van Sonny Boy Williamson.
Bassist Jeff Walker die de hele set gezorgd heeft voor een uitermate ‘solid back-bone’ staat zichtbaar te genieten van wat er voor hem afspeelt. Een waardige afsluitend optreden van een zeer succesvol verlopen tour van Branch & the Giles Robson Band!

Jim Suhler & Monkey Beat stonden wat later op de dag geprogrammeerd. Altijd een beetje afwachten wat Suhler brengt.
De laatste keer dat ik hem aan het werk zag, was het veel up-tempo stevig bluesrock werk, maar dit keer wist hij een sterke, gevarieerde set neer te zetten met vooral in het eerste deel het nodige werk van zijn onbetwiste meesterwerk ‘Tijuana Bible’, waaronder de titelsong en ‘Mexicali Run’.
Het laatste deel van de show liet hij veel slidewerk horen en eerde hij een van zijn muzikale helden, Rory Gallagher, met de nummers ‘I Could’ve Had Religion’ en ‘Bullfrog Blues’.
Voor een stevige ondergrond zorgden bassist, “musical son” aldus Suhler, Patrick Smith en drummer Beau Chadwell, terwijl toetsenist/accordeonist Shawn Phares ook een belangrijk aandeel had in het geluid van de band.

Afsluiter van het festival was het Heritage Blues Orchestra en hoewel er eigenlijk niemand twijfelde aan de kwaliteiten van dit gezelschap werden er toch van vraagtekens geplaatst of dit wel de juiste afsluiter was.
De band zette echter een prima show neer en wist de aandacht lekker vast te houden. De band draait al weer een tijdje mee en met slechts één uitgebrachte cd is het repertoire de laatste jaren niet echt aan verandering onderhevig geweest, maar dat mocht de pret niet drukken.
Met zijn drieën naast elkaar gezeten Bill Sims Jr. (gitaar, piano, zang), Linda Elizabeth (percussie, zang) en Junior Mack (gitaar, zang).
Naast Miss Elizabeth ook een nieuw gezicht achter het drumstel, Baron Barry Harrison en natuurlijk Vincent Bucher op de harmonica. Laatstgenoemde werd veel geprezen, maar toen Billy Branch hem even kwam vervangen, waren er in eerste instantie weinigen die dit doorhadden.
Vrijwel de gehele cd kwam langs. Drie fantastische zangers, die zowel los van elkaar als gezamenlijk indrukwekkende staaljes zang lieten horen. Met als toegift een heerlijke versie van ‘Lay My Burden Down’ kwam na drie dagen een einde aan een zeer indrukwekkend festival.

Dit was de 30e editie van Swing Wespelaar, een editie die eigenlijk nauwelijks overtroffen kan worden. Maar, dat hebben we al eerder gedacht en elk jaar weet de organisatie weer te verrassen. Heel het dorp staat achter dit festival en met zoveel support heeft men hier een wederom TOP festival weten neer te zetten.

Dank aan alle 300+ vrijwilligers die ook deze feestelijke 30ste editie met een glimlach onze pintjes en de cavaatjes serveerden. Programmeur Hans Baes en zijn nieuwe assistent die ook in 2017 weer een verrassende line-up wisten neer te zetten, voorzitter/organisator Filip Le Roy voor zijn onuitputtelijk enthousiasme, Anna Lee en Joris De Naeyer – die ik steevast bij de verkeerde voornaam noem – en natuurlijk mogen we M.C. Dirk Kasteels niet vergeten die ook deze editie de introductie van kleine ‘weetjes’ wist te voorzien.
Deo Volente zien we elkaar, met een grotere Franse delegatie, weer terug tijdens Swing Wespelaar 17, 18 en 19 Augustus 2018.

Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 hier van Swing Wespelaar 2017 en van Dag 2 hier.