Blues For Your Soul @ 30th Anniversary Edition Swing Wespelaar – Day 2

Een sfeerverslag van het 30ste Swing Wespelaar te Wespelaar – België op 18, 19 en 20 augustus 2017. Tekst Ton Kok en Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele album te bekijken.

‘Blues For The People’ is de slogan wat Swing Wespelaar al dertig jaar voert, een sympathiek gratis festival met een familiaal karakter. De vaste bezoekers begroeten elkaar alsof zij goede vrienden zijn, ook de vertegenwoordigers van de media lijken in het geheel geen concurrenten. Niet alleen de bezoekers maar ook de vertegenwoordigers van media worden door de organisatie altijd zeer op het gemak gesteld. De bezoekers hebben de beschikking om op een daarvoor aangegeven vak gebruik te maken van de opgestelde terrasstoeltjes dan wel de meegebrachte exemplaren. Er zijn voldoende togen waar het gouden vocht dan wel de bubbels aangeschaft kunnen worden én de food-stands bieden voldoende diversiteit. De media heeft zelfs de gelegenheid om tegen een kleine vergoeding van een volwaardige maaltijd te kunnen genieten, iets wat meerdere festivals zouden kunnen volgen.

De eerste band voor mijn rekening op de tweede dag waren de Nederlands Detonics. Nu vind ik het altijd jammer als een band, zeker op zo’n groot festival, niet in de originele bezetting kan aantreden, maar helaas was gitarist Jeremy Aussems verhinderd. Niet leuk, maar als je als vervanger Richard van Bergen weet te strikken, dan mag je eigenlijk als band niet klagen.
De Franse dame in mijn gezelschap was geheel onbekend met Nederlandse blues, maar gooide na elke gitaarsolo toch spontaan enthousiast de handen op elkaar: “Magnifique”. Naast het nodige eigen werk werden er ook wat covers gespeeld en met name Gary U.S. Bonds’ ‘New Orleans’ wist de feestvreugde nog wat te vergroten.
Een prima performance van deze ‘ollanders’, die vervolgens nog wat autopech moesten verhelpen om ‘s avonds in Nederland nog even op herhaling te kunnen. Kars van Nus (zang/harmonica) is uitgegroed tot de perfecte frontman, terwijl René Leijtens (bas), Raimond de Nijs (toetsen) en Mathijs Roks (drums) voor de perfecte omlijsting zorgen.

Het was al weer een tijdje geleden dat ik The BluesBones aan het werk zag, maar de band rond de tandem Nico de Cock (zang) en Stef Paglia (gitaar) ‘is still going strong’.
Inmiddels een brok ervaring rijker weet de band met gemak het publiek voor zich te winnen. Compleet nieuw werk als ‘Romance For Rent’ tot oude favorieten als Cedell Davis’ ‘She’s Got The Devil In Her’ stonden op de setlist.
Genoemde heren werden vakkundig begeleid door toetsenist Edwin Risbourg, bassist Geert Boeckx en drummer Koen Mertens. Het geluid van de band is de afgelopen jaren iets gepolijster geworden, maar de band groeit naar mijn idee muzikaal nog steeds.

Dit optreden van Kaz Hawkins op het 30ste verjaardagsfeestje van Swing Wespelaar is waarschijnlijk haar laatste optreden aan deze kant van de plas voordat zij er een jaartje tussen uit gaat. E.e.a. wordt gevoed door gezondheidsredenen maar ook doordat de goedlachse, sympathieke in Belfast woonachtige dame de financiële eindjes van het toeren met een band maar moeilijk aan elkaar kan blijven knopen.
De band die wordt gevormd door gitarist Nick McConkey, Ján Uhrin op de bass en op drumms zien we Pet’o Uhrin beiden van oorsprong uit Slowakije maar nu woonachtig in Belfast openen met ‘Don’t Make Me Cry’ een klasse nummer waarin we meteen met de dragende vocalen van frontvrouw Kaz Hawkins mogen kennismaken.
Hawkins is de kersverse winnaar van de Europese Blues Challenge die dit jaar in Denemarken werd gehouden. Kaz is een struise dame met een dito persoonlijkheid, zoekt meteen de interactie met haar publiek en is een fantastisch showtalent. Dat Kaz Hawkins niet alleen een lekker bekkie heeft met een knaller van een stem bewijst ze als de akoestische gitaar ter hand neemt en een ode aan haar geboortestad ten gehore brengt. ‘Belfast Town’ is een nummer wat eigenlijk helemaal niets met blues van doen heeft. Wél steekt het nummer goed in elkaar waardoor het al snel een ‘ear-wurm’ wordt.
De mannen uit het publiek die wellicht nog een lichte hoop koesterden worden snel door Hawkins uit de droom geholpen met het nummer ‘Can’t Afford Me’ een heerlijk dansbare blues met een up-lifting ritme en waar de toeschouwers nog maar eens het jonste lid van de band op de zes snaren Nick McConkey kunnen bewonderen. Het publiek wordt uitgedaagd mee te doen met het aan de collega’s van Rootstime opgedragen ‘Hallelujah Happy People’ mee te zingen, ondanks Hawkins’ accent zou zij de verre nicht van Louis Armstrong kunnen zijn gezien haar stemverbuigingen.
Persoonlijk ben ik erg verrukt met het ingetogen, vanachter de piano, vertolkte nummer van Britse bodem bij het grote publiek bekend van Nina Simone…..’Feeling Good’. Ook hier weer een prachtige intro en intermezzo van gitarist Nick McConkey.
‘Drink With The Devil’ gaat eigenlijk over het ontbreken van een fijne man in haar leven, een nummer over verdriet verdrinken maar gelukkig heeft Kaz inmiddels haar match gevonden. Ondanks het thema van de song heeft het toch een lekker up-tempo ritme. We schudden nog even de heupen los op haar ‘Shake’ maar dan is het toch echt gedaan met deze set van de enige frontvrouw op deze 30ste editie van Swing Wespelaar. Kaz Hawkins en haar band hebben mij niet overdonderd maar toch ook zeker niet teleurgesteld.

Cris Cain mocht vervolgens het Europese publiek weer eens van zijn klasse proberen te overtuigen en deed dat uiteraard moeiteloos.
Begeleid door de Luca Giordano Band wist Cain de harten van het publiek te stelen met zijn warme stemgeluid, zijn overtuigende performance en sublieme gitaarklanken, die hij zijn Gibson Les Paul wist te toveren. Dat de band band net enkele optredens in Italië achter de rug had, was duidelijk te horen. Men was prima op elkaar ingespeeld en het klonk hecht. Giordano op (slide-)gitaar en toetsenist Gabrizio Ginoble kregen ook de nodige soloruimte en Walter Cerasani (bas) en Lorenzo Poliandri (drums) vormden een prima ritmesectie.
De nodige Cain-originals, aangevuld met wat werk van B.B. King (‘Sweet Sixteen ‘) en Albert King (‘Crosscut Saw’) hoorden we voorbij komen.
Wat me in de wandel- gangen opviel was dat velen zijn Griekse afkomst (moeder) benadrukten, maar Cain is natuurlijk ook gewoon zoon van een Afro-Amerikaanse vader, wat de roots van zijn virtuoze blues/jazz gitaarspel wat meer verklaren.
Zichtbaar geroerd door het onthaal en de waardering van het publiek van Swing Wespelaar neemt Chris Cain afscheid. Volgende jaar komt hij Nederland met een bezoek vereren en er voor blues- en gitaarliefhebbers eigenlijk geen enkel excuus om dit aan zich voorbij te laten gaan.

De 57 jarige Earl Thomas (Bridgeman) stond al eventjes mijn lijstje maar het moest toch een dikke 7 jaar duren eer ik de man live op het podium van Swing Wespelaar mocht begroeten. Earl Thomas is afkomstig uit Tennessee maar sinds de negentiger jaren van de vorige eeuw residerend in California en verdiende eigenlijk zijn brood met het schrijven van nummers voor anderen zoals o.a. Janiva Magness, Screamin’ Jay Hawkins, Shemekia Copeland, Solomon Burke en Etta James waarvoor hij ‘I Sing The Blues’ schreef. Inmiddels heeft de man alweer elf albums op zijn naam weten te schrijven waarvan de laatste uit 2016 Crow zelfs op de medewerking van Jason Ricci mocht rekenen, het moet dus niet moeilijk voor Bridgeman zijn om een mooie set-list voor ons samen te stellen.
Hij wordt bijgestaandoor een UK-band waarvan Matt White op gitaar, Simon Lea op drumms, musical-director en bassist is Diego Rodriguez en toetsenist Dan Moriyama deel uit maken. Het openingsnummer heet ‘Truth Come Down’ en is meteen de bevestiging dat deze man groot is geworden in de Gospel. Een dragende stem weerklinkt over de Grote Baan van Wespelaar, soms zijn de bewegingen wat overdone maar de stem klinkt fantastisch. Toegegeven, het is meer soul en gospel dan blues maar toch zijn de toeschouwers gebiologeerd door wat er zich voor hen afspeelt.
De kwaliteiten van de band worden benadrukt in ‘Can’t Seem To Make You Mine’, hele mooie licks van Matt White op de zes snaren van de Fender Stratocaster, maar ook de jongeling Diego Rodriguez op de bass voegt wel degelijk iets toe aan het geluid van deze performance.
Een waanzinnig mooi repeterende Hammond van Dan Moriyama hoor ik in ‘Life Is Easy’, het doet goed om steeds weer jonge musici zich een weg in de ‘niche’ van de blues en de soul te zien vervolgen en op de internationale podia te mogen begroeten.
Maar de absolute klapper van de set is toch wel ‘I’d Rather Go Blind’ waarbij Thomas het publiek zo imponeert dat zij elkaar tot stilte manen…….de apotheose wordt zonder microfoon aan de rand van het podium gezongen waarbij alsof afgesproken de half tien aanduiding door de klok van de kerk deel uit maakt van de fade-out van deze emotioneel gebrachte song.
Matt White krijgt zijn spotlight als Bridgeman even het podium verlaat om de band een kostelijk gebrachte blues te laten spelen. Tijdens ‘Soulshine’ wordt de nog immer fitte (hij prijkt nog steeds op de covers van fitness magazines) Bridgeman door de vaste standhoudster tijdens de bluesfestivals in Nederland en België in een mooi, bruin Chenaski hemd gehesen.
Ondanks dat deze set eerder een soul/gospel set was dan blues, zingen de toeschouwers op de Grote Baan uit volle borst mee. De dame die wat beter te horen was mag zelfs even de spotlight en de microfoon op zichzelf gericht zien.
Een goede set van een bijzondere Earl Thomas en zijn UK band en een set waarbij de organisatie van dit festival eens te meer heeft bewezen dat blues, soul en gospel met gemak hand in hand gaan, chapeau!

Bernard Allison mocht de tweede dag afsluiten. Nog te vaak heeft men het over de zoon van …, maar daar doe je Bernard wel een beetje mee tekort.
OK, hij vergeet ook zelf zijn afkomst niet en weet met nummers als ‘Bad Luck Blues’ de herinnering aan vader Luther prima levend te houden. Duidelijk was wel dat hij echt voor een festival publiek speelde, want met nummers als ‘Voodoo Chile’ op de setlist scoor je natuurlijk altijd.
Persoonlijk vond ik het gitaargeluid dit keer iets te rock-achtig, maar daar hadden zowel Bernard zelf als het publiek geen enkele boodschap aan.
Bernard werd bijgestaan door saxofonist/percussionist Panamees José James, die voor de nodige variatie zorgde en een strakke ritmesectie bestaande uit Mario ‘superman’ Dawson op drums en bassist George Moyé a.k.a. Dr. Funk leverde een prima set af.

Morgen alweer de laatste dag van deze feestelijke editite van 30 jaar Swing Wespelaar, benieuwd wat ons dan weer te wachten staat.

Lees het verslag en bekijk de foto’s van Swing Wespelaar 2017 van Dag 1 hier en van Dag 3 hier.