Een sfeerverslag van het 30ste Swing Wespelaar te Wespelaar – België op 18, 19 en 20 augustus 2017. Tekst Ton Kok en Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele fotoalbum van dag 1 te bekijken.
Als we de diverse concullega’s hebben begroet blijkt ook dat zij een fiks aantal uren de ‘autoroute’ hebben moeten trotseren om bij de diverse logementen tijdens dit mooie muzikale week-end te geraken. Enfin, we zijn er allemaal op tijd geraakt, we laten ons niet van de wijs brengen door de vermoeidheid noch de weersberichten die nogal wisselvallig weer voorspellen. Zoals een jarige gewoon is worden we bij het jarige Swing Wespelaar van harte welkom geheten om samen met de organisatie die feestje t.g.v. het dertig jarig bestaan te vieren. Ook al is de vermoeidheid op het gezicht van de voorzitter waar te nemen, hij en zijn medeorganisatoren hebben er zin in!
Traditiegetrouw mag Swing Wespelaar geopend worden door een band van nationale bodem, deze feestelijke editie is dat D-tale. Sinds onze kennismaking op een feestje van een bluesbrother in 2015 in een van de bekendere juke-joints van Antwerpen ‘Crossroads’ zijn wij door de D-tale bij de kladden gegrepen. De band bestaande uit zanger/gitarist/songwriter Mario Pešić, ritme-sectie Steve Wouters op drumms en de enige Nederlander in de gelederen Eric Wels op bass op toetsen zien we Patrick Cuyvers die u ook wellicht kent van zijn samenwerking met SaRon Crenshaw. Pešić lichtte ook in een persoonlijk geprek toe dat hij vindt dat de hedendaagse grooves potentie hebben om geïntegreerd te worden in de roots en blues muziek en ook dat bewijst hij hier in Wespelaar. Hij houdt van crossovers en dat toont zijn creativiteit. De band brengt natuurlijk hun nieuwste schijfje Breath In dat op 24 Juni j.l. ten doop werd gehouden onder de aandacht van het internationale aanwezige publiek. Als opener is ‘Refugee’ gekozen een nummer dat door Mario en broer Ivo werd geschreven, een song dat waarschijnlijk werd geschreven uit hun eigen ervaring maar dat helaas door de toestand in de wereld alweer erg actueel is.
Het tweede nummer op de set-list is van het eerste album Come Out And Play uit 2015 ‘In Time’. Altijd nog een lekkere opzwepende song en een dansbaar up-tempo nummer. Natuurlijk ook het ingetogen ‘Breath In’ gelardeerd met de fantastische gitaarsolo’s van Pešić en waarin ook bassist Eric Wels ‘on a roll’ is. Mario verweeft nóg meer de funk met de blues in ‘Money Talks & Bullshit Walks’ en hierin bevestigt Wels waarom hij zijn Wels Bass University naar behoren kan leiden.
Eric Wels ‘plukt’ en ‘slaat’ de dikke snaren dat het een lieve lust is, het publiek geniet en samen met het enthousiasme van zijn mede bandleden lift dit hem naar ‘higher grounds’. D-Tale wisselt ook in Wespelaar eigen nummers af met covers, ‘I Wish You Would’ van Billy Boy Arnold is er zo een en bij dit nummer maakt gast blues-harpist Big Dave (Little Hook) die ook op het album te vinden is zijn entree en we zijn getuige van een mooie uitgesponnen versie van deze song. ‘Gun In My Pocket’, ook nog met de blues-harp van Big Dave, is een makkelijk in het gehoor liggend rockabilly-ish nummer waarbij de toehoorders steeds meer de heupen losschudden.
Als ik als Buddy Guy-fan ‘Feels Like Rain’ herken zie ik de lucht openbreken, een teken van goedkeuring voor deze wederom fantastische vertolking van het door John Hiatt geschreven nummer? De passie voor de teksten maar ook het musiceren wordt nogmaals benadrukt in het donkere ‘Long Gone’ een nummer wat handelt over drankmisbruik, Steve Wouters op drumms die met veel ingehouden passie dit nummer – voor mij – tot een van de bijzondere songs maakt.
Patrick Cuyvers toont zich ook in deze formatie heer en meester op de toetsen, zijn beklijvend enthousiasme maar zijn plezier is aanstekelijk. D-tale gaat er uit met een mooie blend van Buddy’s ‘Ain’t No Midnight Train’ en The Temptations’ monster-hit ‘Papa Was A Rolling Stone’ en allerlaatste song van deze set horen we natuurlijk een nummer van Mario’s idool John Hiatt ‘Tennesee Plates’ wat door velen uit volle borst wordt meegezongen.
Een succesvolle opening van deze 30ste editie van Swing Wespelaar van een band die aan de poorten van bluesminnend Europa rammelt. D-tale is here to stay!
Een van de mensen die ik persé wilde zien was Chicago bluesman Jimmy Burns. Het moet toch alweer een dikke vijf jaar geleden zijn dat zichbaar verouderde Jimmy Burns (1943) in de Lage Landen van België en Nederland op een podium te aanschouwen was.
Deze eerste uit de rij van Chicago-blues brengende muzikanten wordt begeleid door een Franse band bestaande uit gitarist Xavier Pillac, drummer Fabrice Bessouat en Antoine Escalier is de bassist. Deze heren legden een prima ondergrond neer voor de 74-jarige veteraan en met name Pillac stookte het vuurtje soms prima op met prima solowerk en prima battles met mister Burns. Burns is nooit echt een van de groten uit de Chicago Bluesscene geweest, maar heeft al heel wat jaren binnen Chicago een goede reputatie en zijn Delmark album Leaving Here Walking uit 1996 behoort toch wel tot de pareltjes uit de Windy City. Ook in België en Frankrijk is hij een graag geziene gast. De ‘journeyman’ oogde in Wespelaar fris en energiek.
Onze M.C. Dirk Kasteels heeft de inmiddels nog steeds aanwassende menigte van harte welkom geheten en de Delta bluesman zal de rest doen. De band begeleidt Jimmy Burns met de aftrap ‘Hip Shakin’ Woman’, een lekkere binnenkomer maar waarbij toch duidelijk wordt dat de sympathieke man ietwat in vocale kracht heeft ingeboet.
Nadat er voor gitarist Xavier Pillac een nieuwe versterker is aangedragen vervolgt Jimmy Burns met ‘Miss Annie Lou’ een klassieker waarvoor niet enkel de recensenten, het publiek maar ook de musici die morgen hun opwachting zullen maken zoals Chris Cain en Luca Giordano hun goedkeuring laten blijken. Nee, deze Jimmy Burns is nog steeds kwiek op de 6 snaren van zijn Gibson Les Paul. In totaal heeft de man zes albums op zijn naam geschreven waarvan zijn zesde ‘It Ain’t Right’ alweer in 2015 uitgebracht werd.
Tot diep in de straat staat het volk te luisteren naar de zoetgevooisde Burns maar ook naar zijn soepele gitaarspel tijdens ‘My Heart Ain’t Heavy’. Maar ik zou de band écht tekort doen als ik bijvoorbeeld het slide-spel van Xavier Pillac op de vuurrode Gibson en de bassgroove van Antoine Escallier op de vijfsnarige bass niet zou vermelden.
Dit samen met het passievolle spel van drummer Frabrice Bessouat maakt deze set tot een memorable optreden van alweer een blues-legende geprogrammeerd door een steeds zichzelf overtreffende organisasatie. Ook van Jimmy Burns krijgen we de cover van Hiatt’s door Buddy Guy tot bescheiden blueshit gebrachte song ‘Feels Like Rain’ te horen maar eerlijkheid gebied dat Burns’ uitvoering wat mij betreft niet écht overtuigend overkomt, er ligt te weinig bezieling in naar mijn smaak.
Van zijn allereerste album uit 1996 Leaving Here Walking brengt hij hier in Wespelaar een tribute aan zijn ontdekker/platenbaas Bob Koester, het is de titeltrack van het album. Wàt een geweldige vette slide legt die Xavier Pillac hierin, maar ook het skatten van de oude rakker Jimmy Burns klinkt formidabel! Jimmy Burns en zijn Franse begeleiders brengen ook nog een prima funky versie van ‘Messin’ With The Kid’. Het publiek is niet snel tevreden en wil meer van deze authentieke Chicago-blues…….
We krijgen een toegift in de vorm van de cover van ‘Stand By Me’ een onverwachte keuze maar wel een keuze waar de toehoorders zich lekker in kunnen uitleven door mee te zingen. Een goede set van een heer op leeftijd die ons respect verdient.
Ted Horowitz a.k.a. Popa Chubby was er toch voor een belangrijk deel schuldig aan dat dit de tot op heden drukst bezochte vrijdagavond van Swing Wespelaar was. Als je de New Yorkse bluesrocker op krukken over het terrein zag rondschuifelen, dan gaf je er geen cent voor, maar eenmaal op het podium haalt de man keer op keer alles eruit was er in zit. Dat performer Chubby ook ‘steaming hot’ is bij de wat jeugdigere blues-adept is een verademing om te zien.
‘Hey Joe’, ‘Come On In My Kitchen’, ‘Back To Amsterdam (Reefer Smokin’ Man)’, ze kwamen allemaal in hoog tempo en vol power voorbij. Soms klonk het wat minder strak, waar ongetwijfeld de steeds wisselende Europese ritmesecties debet aan zijn.
Ook haalde een gebroken snaar op de Stratocaster het tempo aardig uit het optreden. Het leek leek een eeuwigheid te duren voordat er een nieuwe snaar op de gitaar zat en deze ook naar trevredenheid gestemd was. Wellicht is een backup gitaar op een festival geen overbodige luxe. Toen alles weer naar wens ging kregen we nog een een energiek slot van de set.
Een prima uitvoering van ‘Rock Me Baby’ kregen we nog wel te horen, ook een lekker vertolking van ‘Sympathy For The Devil’; het bijna onvermijdelijke “Hallelujah” gelukkig niet dat maakte plaats voor een heel bijzondere rock uitvoering van ‘Somewhere Over The Rainbow’ uit de Wizzard of Ozz. Deze wizzard of the strings a.k.a. Popa Chubby bleek een waardige afsluiter van de eerste dag van dit jarige Swing Wespelaar 2017.
Moe maar voldaan gaan de bezoekers richting huis, camping of hotel……..Morgen staat ons alweer een mooie line-up te wachten!
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Swing Wespelaar 2017 van Dag 2 hier en van Dag 3 hier.
