Een verslag van de 40e editie van de Waterpop op vrijdag 11 en zaterdag 12 augustus 2017 in het Hofpark van Wateringen. Tekst Giel van der Hoeven met foto’s (klik hier) van Johan Sonneveld.
Het Waterpop festival bestaat 40 jaar en dat moest gevierd worden. Evenals vijf jaar geleden gebeurde dat met een extra festivalavond. Met dus extra optredens door vier bands, voornamelijk gericht op de oudere jongere. Dat laatste zal niet helemaal bewust geweest zijn want Waterpop noemt zich: ‘hét gezelligste festival voor jong en oud. Met veel variatie in muziekstijlen van heavy metal tot rock & roll, van funk en jazz tot rock en pop naar blues.’
Logischerwijs trekt dat dan ook bezoekers van diverse pluimage. Temeer omdat Waterpop gratis toegankelijk is, moet je er soms (rock &) rollende kinderwagens en schuifelende bejaarden ontwijken. Of kan je er struikelen over spelende kleuters (tegenwoordig met grote felgekleurde gehoorbeschermers op hun kleine koppies). Maar dat mag de pret niet drukken. Sterker nog, dit werkt in het Hofpark alleen maar pretverhogend en is juist sfeerbepalend. Vaak uit zich dat in spontane reünies van ‘ouwe’ muziekvrienden en vriendinnen en vrolijke jongeren die ontspannen samenkomen om te genieten. Ondanks die variatie heeft TBA? ervoor gekozen om slechts een vijftal bluesrock bands uit die brede programmering te lichten voor een sfeerverslag. Met daarbij een apart fotoverslag van de overige bands; 40 hoeraatjes geschoten in live plaatjes.
België is al een poosje de bakermat van de betere Europese blues, boogie en beats. In het politiek verscheurde land vinden op muzikaal gebied wél kruisbestuivingen plaats die consistent zijn. Boogie Beasts bestaat uit Vlaamse en Waalse muzikanten die er gebroederlijk lekker op los scheuren met een win-win combinatie van vette garagepunk en blues boogie. In een optreden dat klinkt, en er ook nog eens plezant uitziet. Want Mathias Dalle (zang, gitaar), Jan Jaspers (zang, gitaar), Fabian Bennardo (harmonica) en Gert Servaes (drums) weten het Waterpop-volk prima te amuseren met voornamelijk eigen songs van hun album ‘Come And Get Me’ (2015). Al direct vanaf de opener, het up-tempo ‘On My Own Again’, kregen we te maken met vette grooves en boogie-shuffles. De meer melancholische momenten van de CD – met het verlangen naar moeder de vrouw thuis (‘Coming Home To You’) – zijn live minder aanwezig. Want live wordt er gefeest, zeker op zo’n dag als vandaag. De monotone maar aanstekelijke ritmes (zonder basgitarist) dwingen het publiek gelijk al tot meedeinen.
Het viertal wisselt eigen composities, zoals het dansbare ‘Shake ‘Em’ en ‘Soul Keeps Crying’ (soundtrack van de “Summer of 2016” aftermovie), af met traditioneel bestaand werk. Bekende covers van Muddy Waters, The Beatles en RL Burnside (‘Goin’ down South’). Maar óók verrassende eerbetonen in al even zulke verrassende versies. Zoals Morphine’s ‘Honey White’ en ‘Pusherman’ van Curtis Mayfield dat in een smakelijk soul- boogie jasje recht overeind blijft. Deze boogieband heeft soul! Fabian Bennardo staat swingend en heupwiegend fysiek zijn eigen feestje te vieren, maar ondertussen vermorzelt hij je met zijn Lester Butler-achtige mondharmonica-klanken die je grijpen als de klauwen van het boogiebeest. Een beest dat dus ook wel van feestje houdt, want het slotnummer met een onvervalste discobeat en bijbehorende left-right-walk doet welhaast carnavalesk aan. De Boogie Beasts waren op Waterpop aan het juiste adres want je kan ze er gerust bij hebben op je feestje!
Op het Waterpop terrein staat een groot beeldscherm waarop een overzicht van 40 jaar festivaljolijt wordt vertoond. Als er beelden van het jaar 1995 voorbij komen moet ik terugdenken aan één van mijn muzikale helden: Rory Gallagher. Dat jaar zou de aimabele Ier namelijk persoonlijk ‘ons’ Waterpop festival aandoen! Helaas overleed de bluesrock gitarist in juni 1995. Doodzonde! roepen we nog steeds. Natuurlijk hadden we dit fenomeen al diverse keren live zien optreden in grotere zalen in Den Haag en Rotterdam. Maar Rory hier in het Westland – waar hij een fikse aanhang had én heeft – zou uniek geweest zijn. Rory had Wateringen finaal plat gespeeld, zeker weten! Nu, 22 jaar later was er toch nog een soort van herkansing. Twee van Rory’s voormalige begeleiders Gerry McAvoy (bas) en Ted McKenna (drums) vormen samen met de Amsterdamse gitarist Marcel Scherpenzeel (gitaar, zang) The Band of Friends. Scherpenzeel is zelf ook groot bewonderaar van Rory en speelde voorheen in de Gallagher tribute band Wolfpin.
Inmiddels heeft hij zijn hart helemaal verpand aan BOF om tot in de eeuwigheid de muziek van zijn grote voorbeeld (met een grote G) te vieren. Althans daar lijkt het op. Ondertussen blijft het trio zich nog steeds ontwikkelen en schromen ze niet om ook eigen composities zoals de concertopener ‘The Man I Am’ live te spelen. Toch wordt het deze vrijdagavond pas écht gezellig in het inmiddels volgelopen Hofpark als het trio in de RG-modus gaat. Met o.a. de Rory-klassiekers ‘Moonchild’, ‘Last Of The Independents’, ‘Philby’, ‘A Million Miles Away’ en ‘Shadow Play’ en meesterstukken die de
Meester ooit van zíjn voorbeelden leende ‘I Wonder Who’ (Muddy Waters cover) en ‘Bullfrog Blues’ (William Harris cover) kon de Waterpop-party écht goed van start gaan. Een bluesrock legende en heel veel mooie muzikale herinneringen kwamen hiermee tot leven.
Het eerste dat Luka van der Poel van DeWolff doet als hij het backstage terras opkomt is een welgemeende felicitatie uitdelen voor het 40-jarige Waterpop jubileum. ‘Hmm, netjes opgevoed deze knul’, denk ik. Nee, hij was 40 jaar geleden zéker nog niet geboren, pareert hij mijn opmerking. Maar, zijn vader had er qua leeftijd en als muziekliefhebber toen al wel bij kunnen zijn. Op zijn wedervraag geef ik trots toe dat ik er inderdaad vanaf het begin als bezoeker bij bent geweest. ‘Maar ik heb ook een aantal edities gemist hoor’, geef ik ruiterlijk toe. En ach, dat maakt verder niets uit want Waterpop is na vier decennia een soort cultureel erfgoed geworden voor Westland en Haaglanden. Een goed georganiseerd familiefestival dat als traditie niet meer is weg te denken uit Wateringen en wijde omgeving. Met tradities kan je bij de jongens van DeWolff wel aankomen, met hun psychedelische bluesrock put dit trio zelf ook alweer bijna tien jaar succesvol uit bronnen die in de jaren zestig en zeventig door voorgangers
zoals o.a. The Jimi Hendrix Experience, Cream en Deep Purple werden geslagen.
En dat doen ze goed, keigoed! Kiezelhard en retestrak worden psychedelische klanken gecombineerd met Southernrock licks, badass bluessolo’s en heerlijk Hammond-gejank. De composities op zich zijn niet altijd even spannend maar de manier waarop gitarist Pablo en drummer Luka van der Poel en orgelvreter Robin Piso tekeer gaan op hun instrumenten is indrukwekkend.
Toch ook hier weer géén bassist (wat is dat toch met die jongere generatie?). Mede dankzij een – soms letterlijk – oogverblindende lichtshow is het ook bijzonder aangenaam om naar te kijken. Ook nu weer zie ik om mij heen veel kalende 40- en 50-plussers. Begrijpelijk, want dit is gewoon dé muziek uit onze jeugd.
Maar gelukkig staan er vlak voor de bühne ook nog flink wat jongeren uit hun plaat te gaan. Hopelijk beleven ze er net zoveel plezier aan als dat wij destijds deden met Deep Purple of Rory Gallagher. Want deze kwaliteitsmuziek is gewoon tijdloos en mooi.
Slechts één uur nachtrust hadden de mannen van The Grand East het etmaal voor hun Waterpop-optreden gehad. Met de avond ervoor een optreden in België gevolgd door een rusteloos nachtje snelweg inclusief autopech en toen op zaterdagmiddag direct door naar een gig op het Huntenpop festival in Ulft. Om dus klokslag 19:00 uur weer present te zijn op het Waterpop podium. Welkom in het Westland. Het leven van selfmade muzikanten gaat niet altijd over rozen. De gezichten stonden aanvankelijk wat minder opgetogen misschien, de gretigheid van het vijftal uit Twente was er niet minder om. Dit ondanks ook al een lange ‘Movano Camerata’ clubtour en tientallen zomerfestival optredens achter de rug. En nog een afsluitende ‘Unleash The Beast’ tour in het restant van 2017 in het verschiet. Maar juist dít is wat de vrienden altijd gewild hebben en dát maakt hen zo onvermoeibaar en vermakelijk om naar te kijken en te luisteren.
Dus gingen het wildebeest Arthur Akkermans (zang, harmonica) en zijn maten Imanishi Kleinmeulman (drums), Teun Eijsink (bas), Joris van den Berg (Hammond, trompet) en Niek Cival (gitaar) ouderwets van kiet met hun opzwepende rock ‘n soul repertoire. ‘Frogs’, ‘Rain Is Coming’, ‘Rabbits & Children’, ‘Pull The Trigger’….. ze knalde er gelijk al hard in en het publiek vond het heerlijk. Frisse no-nonsens muziek met een retro-sausje. Ook deze jongens hebben op hun zolderkamers goed geluisterd naar hun (vaders) voorbeelden The Doors, Hendrix, Allman Bros, Black Crows, Tom Waits, Focus… whatever. Vervolgens nagespeeld in de oefenkelder als beginnende band Texas Radio (“ohw, benne hullie dat?!”) om zich vervolgens te ontwikkelen tot één van Neerlands beste livebands. De samenwerking met DeWolff lag dan ook voor de hand en werpt nu ook live z’n vruchten af. The Grand East zit sinds het verschijnen van hun uitstekende debuutalbum ‘Movano Cameratain’ (2016) in ‘n zwoare flow en de band lijkt alweer te hunkeren naar een volgende stap vooruit. Hopelijk blijven deze vrienden elkaars vrienden en blijven ze doen wat ze graag doen. Want dan gaan we nog veel meer plezier van hen beleven.
“Admiraal wie-bie?” Nee, de naam en voorgeschiedenis van één van de toppers op deze Waterpop jubileumeditie was nog niet tot alle bezoekers doorgedrongen. Gek eigenlijk dat Admiral Freebee in Nederland niet die status heeft als in zijn geboorteland België. Want qua songwriting en performance doet Tom van Laere (zang, gitaar, piano, harmonica) – alter ego en voorman van Admiral Freebee – niet veel onder voor zijn inspirators Bob Dylan, Neil Young en Tom Waits. Songs als ‘Blues From A Hypochondriac (Always Hoping For The Worst)’, ‘Always On The Run’, ‘Einstein Brain’, ‘Rags ‘n’ Run’, ‘Coming of the Knight’ (op plaat een duet met Emmylou Harris) en ‘Do What You Gotta Do’ (“mijn levenslied”) zijn zonder uitzondering juweeltjes. Jazeker, hij stond in 2006 al op Pinkpop en deed sindsdien ook regelmatig ons land aan voor festival- en cluboptredens. Zowel met bands als solo, waarvan ons zijn bizarre soloshow in Het Paard den Haag in maart 2012 nog helder voor de geest staat. Maar blijkbaar tel je hier als serieus liedjesschrijver en artiest pas mee als je uit het (allang niet meer!) beloofde land VS komt. Waarschijnlijk heeft de admiraal aan die onderwaardering ook zelf bijgedragen door zichzelf bij tijd en wijle niet ál te serieus te nemen. Immers: ‘everything is temporary’.
Zijn zorgvuldig gesmede songs met vaak door Jack Kerouac geïnspireerde teksten worden frivool als hete hoefijzers vanaf het podium het publiek ingesmeten. Ze raken je of ze raken je niet en alleen de scherpzinnige luisteraars weten ze te vangen zonder hun vingers eraan te branden. Maar, zo werd ook hier op Waterpop weer eens duidelijk, de band Admiral Freebee is in deze zevenkoppige formatie inclusief twee koperblazers (sax en trompet), gewoon een perfecte festival-act. Zelfs voor de ‘kleingelovigen’ zoals Van Laere de toehoorders cynisch noemde, want “it’s still folkmusic”. Het gezelschap geeft sjeu aan de genres roots-rock en Americana en de spelvreugde droop van het podium af. Dat sloeg over op het publiek; wel of niet bekend met het repertoire. Maar wat wil je ook met muzikanten als Jasper Hautekiet (bas, zang), Maarten Moesen (drums), Tim Coenen (gitaar, zang) en Senne Guns (toetsen, zang) in de gelederen. Stuk voor stuk klasbakken die onder leiding van opperbevelhebber Freebee de vloot gezamenlijke op koers hielden, met ruimte om daarbinnen hun eigen routes te kiezen. Songs als ‘Nothing Else To Do’, ‘Let It Shine’ en ‘Bad Year for Rock ‘n’ Roll’ werden enthousiast door het Wateringse publiek in ontvangst genomen. Liedjes die zo pakkend zijn, daarvan raakte op deze avond zelfs de meest verstokte (en beschonken) hypochonder van in een festival-mood.
Wat ons betreft de slagroom op de Waterpop Forty-taart. Jammer dat ook deze traktatie maar een uurtje mocht duren.
Lang zal Waterpop leven in de gloria.
