Blues Peer 2017 Taking Care Of Business …. As Always – Day 3

Het Rhythm & Blues Festival, Blues Peer vond plaats op 14, 15 en 16 juli 2017. Hieronder het sfeerverslag van zondag 16 juli. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele album te bekijken.

Toch altijd weer een beetje weemoedig dat het festival zijn laatste dag ingaat stappen we rond half twaalf de Peerse weide op. We planten ons stoeltje – bluesmama wordt een jaartje ouder – waar er nog een plekje te bemachtigen is en stellen ons voor het podium op. De fotograaf heeft zich inmiddels bij de security aangemeld en is te vinden in de photo-pit waar de fotografen in de 3 eerste songs zich mogen uitleven in het fotograferen van de muzikanten op het podium opgesteld.

Dag 3 van deze 33ste editie van Blues Peer 2017 begint met een akoestische act van allure. Johnny Mars & Michael Roach. Nog niet zo heel lang geleden was TBA? te gast op de Southern Blues Night van John Hendrix in Heerlen waar we de vocalist/blues-harpist Johnny Mars met het North European Jazz Orchestra zagen optreden. Een goed optreden maar niet wereldschokkend wellicht komt de man in de samenstelling  met gitarist/vocalist Michael Roach beter tot zijn recht. Volgens het programmaboekje stond Michael Roach al eerder op het Peerse podium en wel op de eerste editie van dit festival, in 1985 beklom de 62 jarige het podium. Zijn kompaan Mars zal later dit jaar zijn 75ste verjaardag vieren maar de tijd is hem genadig geweest…..ongetwijfeld is het beoefenen van muziek daar debet aan.
Er wordt sterk geopend met een cover van Mississippi John Hurt’s ‘I’m Satisfied’ en ‘we’re off to church’ met de vroege Blues Peer gangers. De trein wordt aangedreven op de blues-harp van Johnny Mars. Het tempo wordt opgevoerd met ‘Show Him Your Love’ overigens is Roach een linkshandige gitarist maar hij bespeelt de snaren niet ondersteboven. Het publiek is van het gebodene wel ondersteboven, wat een applaus genereren dit nog kleine bezoekersaantal.
De energie die deze twee zeer gesoigneerde heren weten over te brengen is van hoog niveau. De volgende song is er een door Roach geschreven, de tekst kwam tot hem in een droom vertelt hij ons, ‘Be A Man’ is een mooie integer gespeelde en gezongen nummer in de bekende Piedmont stijl.
Als de capo op de gitaar komt blijkt het tijd voor Mars om ‘Rock Me Baby’ in te zetten, het aanwezige publiek klapt lekker op de maat mee. We moeten wachten tot ‘Kansas City, Here I Come’ voordat een van de heren van de stoelen opstaat. Het is Johnny Mars die vanaf de trap van het podium het publiek opzweept en dirigeert mee te zingen. Met ‘I Shall Not Be Moved’ en de verkorte versie van ‘Sweet Home Chicago’ komt er een eind aan een veel te korte set. Gelukkig is er volgend jaar weer een mogelijkheid om de heren aan het werk te zien tijdens An Evening With The Blues in LantarenVenster – Rotterdam.

Het voelt alsof ik als laatste van de Nederlandse media-vertegenwoordigers de volgende act live, SaRon Crenshaw en zijn begeleiders Blind B & the Visionairs, mag aanschouwen. Gelukkig was onze verslaggever Ton Kok wel eerder voor TBA? getuige van een van zijn optredens. New Yorker SaRon Crenshaw is de nieuwe hype in blues-land men raakt niet over zijn muzikaliteit uitgepraat en de man heeft inmiddels een aardige Nederlandse entourage om zich heen verzameld.
Saron Crenshaw werd in de Terra Blues club van New York ontdekt door bassist Bart Kamp – of eigenlijk door mevrouw Kamp die destijds in New York werkzaam was – er was veel overtuigingskracht nodig om Crenshaw over te halen de grote sprong te wagen en naar Europa te komen. Alleen dat reizen was al iets nieuws want de man was nog nooit buiten de VS geweest. In Amerika wisten ze al langer dat deze man een ‘genie in a bottle’ was want hij mocht openen voor niemand minder dan Robert Cray en zelfs voor B.B.King. Laatstgenoemde is trouwens ook een van zijn grote idolen wat ook wel te horen is in het spel van Crenshaw. Zijn begeleiders Blind B & the Visionairs zijn inmiddels de perfecte geoliede machine die bestaat uit gast toetsenist Bob Fridzema (King King) die (programmeur van Blues Peer) Patrick Cuyvers vervangt, bassist Bart Kamp en drummer Frank Duindam.
Crenshaw is een zoetgevooisde, soulvolle zanger die zijn vocalen goed weet in te zetten om het publiek te charmeren. Maar om alleen zijn stem te beoordelen zou ik de man te kort doen want hij is een begenadigd gitarist die weleens de volgende grote ster na B.B. King zou kunnen worden. Het eerste nummer, ‘The Moon Is Full’  is ook te vinden op het meest recente album Goin’ To Get Deep! wat opgenomen werd tijdens een van de blues zondagmiddag programmeringen van Live @ the BBC in Berkel-Enschot, hier etaleert de New Yorker zijn vingervlugheid op de snaren maar ook de band geeft met de stuwende kracht haar visite kaartje af in Peer. Ook in ‘Lie To Me’ wordt de virtuositeit van Crenshaw op de snaren benadrukt. Ja, Bart Kamp is niet alleen de terecht met de Dutch Blues Award onderscheiden bassist maar hij blijkt ook nog eens een neus te hebben voor talent. SaRon blijkt van alle gemakken te zijn voorzien als ik visualiseer dat hij zich vrij naar de trap kan bewegen doordat de man een zender als gitaarversterker draagt.
Bob Fridzema speelt zo smooth mee in het geheel dat men nergens kan vermoeden dat hij slechts voor het eerst meespeelt in the Visionairs. Nog vele malen verbaas ik me over het subtiele maar toch ook weer krachtige gitaarwerk van SaRon Crenshaw, ook zijn afstand tot de microfoon is imposant te noemen.
Tijdens de cover van ‘The Thrill Is Gone’ wordt toch vaste toetsenist Patrick Cuijvers op het podium uitgenodigd om samen met Bob Fridzema een heerlijke ‘quatre mains’ spelen. Alweer een cover maar een up-tempo uitvoering van ‘Wang Dang Doodle’ valt ons ten deel; inmiddels is het publiek buiten zinnen en beloont iedere solo van gitaar, bass of drumms met luid applaus.
Vooral Frank Duindam die ik voor het laatst in 2016 op een podium in Ridderkerk zag musiceren met Fats Domino Tribute Band vind ik ontzettend gegroeid, hij heeft voorgoed de schulp verlaten en geniet van iedere minuut in Peer. Natuurlijk heeft Crenshaw geluk gehad de programmeur van Blues Peer in zijn begeleidingsband te hebben maar zijn optreden is het onomstotelijk bewijs dat de man verdient om op de Peerse weide op te treden. SaRon Crenshaw een uitermate boeiende, bekwame muzikant die zijn succes mede te danken heeft aan zijn charisma.
De reguliere speeltijd is al met vijf minuten overtreden maar nog steeds maakt de man geen aanstalte het podium te verlaten, hij speelt nog steeds met souplesse zijn mellow blues. Het publiek is gebiologeerd en luistert ademloos, als het dan écht gedaan is wordt hij beloond met een daverend applaus met bijbehorend, waarderend fluitconcert. Zo plots als Crenshaw mijn leven in wandelde, zo plots is zijn podium weer leeg, mij achterlatend met de verwondering.

“De formule 1 van podium ombouwers” aldus MC Rick de Leeuw hebben de bühne veranderd voor de volgende band uit Canada, The Bros. Landreth. De band bestaat uit de broers Joey Landreth die de frontman/gitarist en vocalist van de band is, zijn oudere broer David Landreth is de bassist van de band maar neemt ook wat vocalen voor zijn rekening.
Drummer is Ryan Voth en de tweede gitarist/vocalist heet Ariel Posen. I.t.t. wat vele bezoekers denken zijn deze mannen geen familie van de legendarisch Sonny Landreth alhoewel de vader van de broers Landreth ook muzikant is. Er wordt verrassend geopend met een nummer van Paul McCartney & Wings ‘Let ‘Em In’ en meteen krijg ik kippenvel van de stem van Joey Landreth……dit is goed, dit is heel goed, dit klinkt als de toekomst van de Americana!
‘I Am The Fool’ wordt als eerbetoon aan hun vader, die overigens het nummer schreef luidende de introductie van Joey, gespeeld en gezongen. Inmiddels zijn de volumeschuiven wat meer open en kan ik me niet onttrekken aan de gedachte dat ik het stemgeluid van Joey Landreth soms wat op dat van Marc Broussard doet lijken. ‘Greenhouse’ wordt ingetogen rond de microfoon gebracht waarbij David Landreth de blues-harp ter hand genomen heeft.
Niet alleen het tempo gaat omhoog maar ook de stem van Ariel Posen gaat omhoog in ‘Angelina’ en tijdens de tribute aan The Band met de vertolking van het nummer ‘Life Is A Carnival’ doen de scheurende gitaren hun intreden terwijl de gitaristen Joey Landreth en Ariel Posen gebroederlijk samen op de trap musiceren. Er wordt doorgepakt met het up-tempo werk en prominente gitaarpartijen. The Bros. Landreth, een aangename verrassing van de programmeur van Blues Peer 2017!

Geheel zonder introductie van MC Rick de Leeuw staat The Magpie Salute met een kleine tien minuten vertraging rond half vijf op het immense podium van Blues Peer. Dat grote podium heeft deze band écht wel nodig want de band bestaat maar liefst uit zeven heren en drie dames. De band werd opgericht door drie ex-leden van The Black Crowes t.w. Rich Robinson (gitaar/vocals), Sven Pipien (bass) en Marc Ford (gitaar/vocals) die John Hogg voor de vocals en Nico Bereciartua op gitaar binnenhaalden.
De drummer heet Joe Magistro en de backing-vocalistes zijn Adrien Reju, Katrine Ottosen en Charity White die ook al bij de Crowes te zien was. Rest mij nog de toetsenist aan u voor te stellen, Michael Bellar die het tiental compleet maakt. De band brengt net als The Black Crowes Southern-rock, blues, gospel maar met een flinke lepel rock ‘n roll overgoten.
The Magpie Salute is misschien wel het rock antwoord op The Band want ook zij bezitten vier vocalisten als pijlers. Vond ik de set op het HIBF 2017 in Grolloo van begin Juni veel te wensen overlaten, kregen zij een hoop slechte kritieken over hun optreden in Paradiso (Hogg las àlle teksten af) hier op Blues Peer ben ik verrast door het niveau wat vandaag geleverd wordt.
Het is goed gemusiceerd, het geluid is uitgebalanceerd en John Hogg kent zijn teksten uit z’n hoofd. De band schijnt inmiddels de reputatie opgebouwd te hebben geen set-list raad te plegen en men speelt nummers uit de tijd van The Black Crowes of van de band van Marc Ford. ‘Omission’ is een krachtig nummer waar toch een beetje retro gevoel van uitgaat. Dat retro gevoel wordt gesterkt door de vertolking van ‘I’m Free’ van The Who. Deze superband zet hier op Blues Peer een super vibe neer, je waant je terug in ‘the seventies’ van de vorige eeuw.
Het mag niet ieders ‘cup-o-tea’ zijn maar het is wel verdomde goed gebracht; twee topgitaristen en dan ook nog eens backing-vocals waar vele bands slechts van kunnen dromen. Rich Robinson zingt de lead-vocals zichzelf begeleidend op de gitaar bij ‘Down The Road’ een nummer van zijn 2014 album The Ceaseless Sight, goed, heel erg goed maar Amerikaanser kan het niet. Het lijkt alsof de man een kwartje in de gleuf gestoken kreeg, weinig tot geen beleving.
Persoonlijk ben ik onder de indruk van de vrije interpretatie van ‘I Know I’m Losing You’ van The Temptations waar ook de drummer eens de volle spotlight op zich gericht ziet, terecht want hij presteert hier een hele vette drummsolo. De laatste nummers van de set komen weer uit het repertoire van The Black Crowes zoals ‘Horsehead’ en ‘Thorn In My Pride’. The Magpie Salute bracht op Blues Peer een veel betere set ten gehore dan op HIBF maar zijn zij er in geslaagd genoeg Black Crowes-lovers over de streep te trekken?

MC Rick de Leeuw wijst de liefhebbers van Canned Heat erop dat zij i.t.t de vermelding in het programmaboekje dat deze band nu zou gaan optreden nog even geduldig moeten zijn want er heeft zich een kleine wijziging voltrokken. Canned Heat zal deze laatste dag van dit driedaagse festival gaan afsluiten en wordt nu het podium omgebouwd voor Jethro Tull – by Ian Anderson –.
Eerlijk gezegd is deze muziek niet aan mij besteed ook al vond Jethro Tull zijn oorsprong in de blues, voor mij is de naam eerder gelinkt aan de prog-rock waar ik absoluut geen enkele feeling mee heb. Hoe dan ook, de band kan op een volle tent bezoekers rekenen want ik zie ineens vele in het ‘casual friday ruitjeshemd’ geklede mannen van middelbare leeftijd zich een weg naar het podium dan wel het rolstoelpodium banen. Zij zijn blijkbaar speciaal op dit optreden afgekomen want eerder vandaag waren zij nog niet van de partij. Jethro Tull bestaat een halve eeuw en dat is aan deze mannen wel af te zien; hadden de mannen van ZZ Top gisterenavond wel hun outfits aan de tegenwoordige tijd aangepast, de mannen van Jethro Tull lijken zich goed te voelen in de outfits van weleer.
Frontman/fluitist/vocalist Ian Anderson wordt vergezeld door Florian Ophale op gitaar, Scott Hammond op drumms, John O’Hara op piano/vocals/accordeon en David Goodier is de zingende bassist. De band opent met ‘Living In The Past’ en dat is nu juist van deze set van TBA? niet aanhangen. Wij verkiezen vernieuwing dan wel vooruitgang….Feit is dat juist die come-back bands veel bezoekers genereren en dus cash-flow om een festival als deze te blijven bekostigen. Het uit 1969 daterende ‘Nothing Is Easy’ klinkt lekker jazzy maar de vocalen worden grotendeels vervangen door de dwarsfluit van Ian Anderson.
‘Heavy Horses’ is wat recenter zegt Anderson, het is de titeltrack van het album uit 1978. De tent vol ‘belegen’ mannen genieten zichtbaar maar de echte bluesbrother en -sister neemt er nog maar een pintje op al dan niet met een Vlaamse friet. Wij blijven nog even voor ‘Thick As A Brick’ een prog-rock light maar ook deze krijgt een brullende ovatie. Noem mij ook maar eigenwijs of thick as a brick maar wij gaan de rest van de set beluisteren vanaf de weide waar we de innerlijke mens een beetje aansterken met een overheerlijke Vietnamese maaltijd. Op afstand horen we de menigte hun goedkeuring middels ovationeel applaus voor ‘Aqualung’ en voor de de toegift ‘Locomotive Breath’, al met al een succesvol optreden voor Jethro Tull.

Omdat we eerder op de dag een tip kregen betreffende een optreden op het Mojo Sessions podium gerund door Anna Lee gaan we daar voor het eerst dit week-end eens een kijkje nemen. Daar zal als tweede gast in deze pauze de nieuwe band van Boy Vielvoye (Sugar Boy & the Sinners) een tweetal nummers ten gehore brengen.
De nieuwe band heet The Gumbo Kings en bestaat dus uit Boy Vielvoye op vocals en blues-harp, Marc Jansen is de gitarist/vocalist, toetsenist Barend Lippens wordt vandaag op Blues Peer vervangen door Thomas Hanenberg, de bassist is Jonne Venmans en de rijen worden gesloten door Frankie Duindam op de drumms. De trouwe lezer van TBA? begrijpt het waarschijnlijk al bij het lezen van deze line-up, de twee nummers smaakten naar meer. “Mad about the boy” denk ik bij a hard op. Boy Vielvoye scheurt nog steeds heel, heel hard op de blues-harp, zijn vocale kwaliteiten hebben we te lang moeten missen en dan wil ik ook heel graag hebben over de gitarist van de band. Marc Jansen, mij totaal onbekend, is de nieuwste ontdekking op rhythm ‘n blues gitaargebied; wàt een passie kan deze jonge blonde god aan de dag leggen.
Alleen al op het jam podium gaat de man op de knieën en laat zijn gitaar huilen en zingen, dat belooft wat voor een full-time optreden! Thomas Hanenberg en Jonne Venmans zijn evenals Marc conservatorium geschoold dus ook bij hen zit het helemaal snor.

Een nieuwe, jonge sensatie is geboren! The Gumbo Kings, gaat dat zien!

Inmiddels is ons buikje rond, een heerlijke koffie mét en dus klaar voor de tweede grote commerciële act van dit Blues Peer. Jools Holland & His Rhythm ‘n Blues Orchestra zullen de eerstkomende anderhalf uur de tent doen kolken van plezier op de klanken van boogie, rhythm ‘n blues en swing.
MC Rick de Leeuw vertrouwt ons toe dat zijn moedig hart zich met weemoed heeft gevuld want dit is alweer de voorlaatste act van een zeer bijzonder festival wat een speciaal plaatsje in zijn hart heeft gekregen. “Ik vraag voor mijn persoonlijke favoriet een orgastisch applaus” zijn de woorden waarmee de Leeuw deze 18 man sterke big band aankondigt.
De Brit Jools Holland (1958) en zijn collectief staan niet voor het eerst op het Peerse podium maar al voor de derde keer. Wij hebben ook al een aantal keren het genoegen gehad de populaire tv-presentator van het toonaangevende BBC muziekprogramma ‘Later’ met zijn band op te zien treden. De heren in ‘casual Friday ruitjes overhemden’ zijn zo te zien gebleven maar ook de ‘blues police’  staat voor het podium van Jools Holland. De vocalistes van dienst zijn dit jaar “Goddess of the Blues” Ruby Turner, Louise Marsden en Beth Rowley.
Natuurlijk is Holland’s metgezel die al 35 jaar bij de band is, Gilson Lavis op drumms ook weer present. Opener is  ‘Mignight Special’ inmiddels het signatuur van Holland geworden, meteen zie ik de dansers een plekje weide veroveren op de toeschouwers. De ruimte wordt hen gegund klaarblijkelijk want het is een entertainend schouwspel.
Eerlijk is eerlijk, het mag misschien je stijl niet zijn maar zo’n big band heeft toch wel wat vind ik. Goede muziek en speelplezier staan hoog in het vaandel van deze Jools Holland & His Rhythm ‘n Blues Orchestra. En het geluid? Perfect! Nergens overstuurd of blikkerig, gewoon helemaal af! De orkestleider gunt ieder lid zijn of haar spotlight zo ook vocaliste Beth Rowley die een mooie hese stem à la Bonnie Raitt heeft zij zingt een mooie ballad, overigens blaast zij in haar tweede nummer ook niet onverdienstelijk de blues-harp. Het applaus is overweldigend, de mannen in het publiek vinden zo’n vrouw met ballen natuurlijk wel sexy!
Louise Marsden zingt het uit 1784 daterende Franse liefdeslied ‘Plaisir d’amour’ in het Engels weliswaar waarbij ik Jools aan de gang zie met de laatst technologie, hij maakt een clipje met zijn gsm. T-Bone Shuffle’, ‘Let The Good Times Roll’. Holland heeft voor ieder bandlid een humoristisch compliment zoals over drummer Gilson Lavis die na diens drummsolo “And he did not even remove his jacket”. De toegift ‘Enjoy Yourself’ – want het is later dan je denkt – verandert de Peerse weide tot een uit de voegen gebarsten Cotton Club.

Op dit week-end wat door muzikale hoogstandjes en muzikale verrassingen tot een ‘top notch’ week-end gebombadeerd mag worden zal nog één laatste keer onze gastheer en MC Rick de Leeuw onze aandacht vragen voor wat er komen gaat. De band die ooit met blueslegende John Lee Hooker optrad en zelfs samen een langspeler opnamen, Canned Heat, doet de deur dicht. Canned Heat is al sinds 2016 op hun ’50th Anniversary Tour’ en doen dus vandaag België aan. Dit setje verslaggevers zijn nog nooit eerder in de gelegenheid geweest deze band live te zien optreden ondanks dat hun werk, als band én als begeleiders van JL Hooker in de platenkast te vinden is.
De band heeft natuurlijk in de afgelopen vijftig jaar een aantal verschuivingen ondergaan ten gevolge van overlijden aan overdoses geestverruimende middelen maar drummer Fito de la Parra die ook vocaal zijn steentje bijdraagt heeft een goede, trouwe band om zich heen verzameld. We zien Dale Spalding op blues-harp/gitaar en vocalen, John Paulus is de bassist en Larry Taylor op gitaar. We gaan terug naar Woodstock of Monterey zo u wilt want de band opent met het toepasselijke ‘On The Road Again’ en bij de eerste tonen van het nummer stuiven de laatsten zittenden naar voren. Niemand wil iets missen van deze ‘wicked sons’ van de seventies.
Eerlijk gezegd kosten de vocale uithalen toch wel heel veel moeite maar hier is het gevoel van nostalgie wat het wint, goddamn wàt een bak aan muzikaal vakmanschap wordt hier opengetrokken. De blues-harp solo snijdt nog steeds hout. De opvolger is een nummer geschreven door wijlen Alan ‘Blind Owl’ Wilson, ‘Time Was’ van het uit 1970 daterende Hallelujah album. Met ‘Sugar Bee’ van Future Blues (1970) krijgen we ons portie Louisiana blues, heerlijk hoe die mannen nog steeds dat gevoel van vroeger kunnen oproepen. Heerlijke rockende country, blues en boogie levert Canned Head, de meeste bezoekers dansen uitzinnig als waren zij hippies van de 21ste eeuw.
Nog meer blues-harp als we een cover van Big Walter Horton te horen krijgen, wat een blazer is die Dale Spalding nog zeg, de titel ‘Have A Good Time’, wordt meer dan waar gemaakt. Natuurlijk kan ‘Goin’ Up the Country’ niet op de set-list voor Blues Peer ontbreken en daarmee komt het pas echt tot een uitbarsting!
Als bezoeker ben je ofwel voor het podium aan het swingen ofwel ben je onderweg naar de bar ofwel naar de uitgang. Dat laatste is helaas bij dit setje verslaggevers het geval want maandag is gewoon weer een werkdag voor d’n Ollander en dus zoeken wij onze trouwe beamer op en gaan ‘on the road’ richting grens. Hoe dan ook…. “Don’t Forget To Boogie!” zoals het motto van Canned Heat luidt!

De verslaggevers van TBA? bedanken de programmeurs voor de mooie, verrassende maar ook zeker gevarieerde line-up. De reporter en de fotograaf van TBA? bedanken natúúrlijk ook àl die vrijwilligers van Blues Peer die net als voorgaande jaren met hun enthousiaste en vriendelijke bijdrage dit festival tot een succes maken én mogelijk blijven maken. De security bedankt voor veiligheid én natuurlijk bedanken we de organisatoren voor hun gastvrijheid. Tot volgend jaar!

Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 hier en Dag 2 van Blues Peer 2017 hier.