Blues Waves vond plaats op zaterdag 8 Juli. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Paul Scholman.
Blues is af en toe een bijzonder fenomeen. Het Rotterdamse Blues on the River, gehouden op de M.S. Ameland trekt in juni bijna 2 keer 700 bezoekers naar Rotterdam. De blues cruise op dezelfde boot vanuit Dordrecht trekt om onduidelijke redenen beduidend minder bezoekers. Zelfde boot, uitstekende catering, ongeveer dezelfde prijzen en ook een uitstekend programma.
Toch spreekt deze cruise toch beduidend minder mensen aan en dat is gewoon jammer, zeker voor de enthousiaste en hardwerkende organisatie. Ook dit jaar viel het bezoekersaantal weer enigszins tegen. Ondanks het feit dat het middendek afgesloten bleef was het voor de beide overige podia niet moeilijk om een goed plaatsje te vinden.
Zowel op het bovendek als op het benedendek stonden twee bands geprogrammeerd, die elk twee sets van ongeveer een uur speelden. Zodoende kon de bezoekers in ieder geval van alle vier de bands één volledige set zien. Op het bovendek werd de aftrap verricht door een band, die zich al bijna tien jaar tot de Nederlandse top mag rekenen: de Veldman Brothers. Ik had ze al een tijdje niet gezien, maar het is nog steeds een heerlijke band om naar te luisteren. Met de opmerking van Gerrit Veldman dat ze “Little Wing” niet op de setlist hadden staan zag ik het met een gerust hart tegemoet. Na de instrumentale opener kregen we een mooie mix voorgeschoteld van werk van hun diverse cd’s, aangevuld met een paar covers, zoals Tampa Red’s “Don’t You Lie To Me”, alsmede een fraaie Johnny Winteriaanse verse van Jimi’s “Crosstow Traffic”. (Slide-)gitaar -, harmonica, Hammond- en piano solo’s wisselden elkaar in hoog tempo af.
Op een gegeven moment werd het laatste nummer aangekondigd van de eerste set. Verbaasd keek ik op mijn horloge. Inderdaad liep het al tegen negenen en was de eerste set werkelijk voorbij gevlogen. Met een heerlijke funky versie van “Hoochie Coochie Man” kwam deze set tot een einde. Weer een top optreden van Gerrit (gitaar/zang) en Bennie (toetsen/harmonica/zang) Veldman, vakkundig ondersteund door Fred van der Wende (bas) en Han Neijenhuis (drums).
De andere band op het bovendek was de rockabilly formatie Slapback Johnny. Nu moet ik eerlijk bekennen niet zo’n fan van deze stijl muziek te zijn. Bij mijn laatste ontmoeting met bijvoorbeeld Brian Setzer, niet de minste naam in dit genre, ben ik na een half uur afgeraakt. Gelukkig ben ik niet maatgevend en wisten deze deze mannen het publiek flink bezig te houden op de dansvloer met een energieke en weergaloze show. Tussen een aantal prima eigen werkjes door werden er ook wat covers gespeeld zoals een bijzonder rockabilly versie van “Walk Of Life” van Dire Straits en het meer country & western georiënteerde “Blue Moon Of Kentucky”.
Het showtje dat de heren erbij neerzetten wist ook te boeien. Bassist/zanger Peter beklom regelmatig zijn instrument en was ook regelmatig tussen het publiek te vinden, drummer/zanger Richard hiel de sneltrein ritmisch een uur lang op tempo en gitarist zanger Rex wist de nummers van heerlijke puntige solo’s te voorzien. De heren leverden een flinke bijdrage aan de hoge temperaturen op de boot.
De Sunset Travelers wisten tijdens hun sets de M.S. Ameland om te toveren tot een Mississippi riverboat met als thuishaven New Orleans. Het kwartet, bestaande uit Roel Spanjers (toetsen/zang), Richard van Bergen (gitaar/zang), Nico Heilijgers (bas/zang) en Jeroen Goosens (drums) wisten naast de nodige eigen nummers vrijwel alle groten uit New Orleans te eren.
Zo hoorden we nummers van de Meters en James Booker. De immer aan boord aanwezige Dave Chavez mocht weer eens laten horen, wat een fantastische zanger hij toch is met een heerlijke slow blues. Voor de tweede keer deze avond hoorden we ook weer een lekkere uitvoering van het inmiddels aardig ingeburgerde “Don’t You Lie To Me” met de befaamde regel: “There are just two things I cannot stand, a lying woman and a cheating man”.
Met het slotnummer “Shake A Hand” wisten ze de bezoekers massaal aan het handenschudden te krijgen en de sfeer aan boord kon niet meer kapot.
Waar kan je beter jetskiën dan op de Maas, moet de organisatie gedacht hebben. De vierde band op het programma was Colonel Jetski. Zanger Phil Bee, gitarist Guy Smeets, toetsenist Pascal Lanslots, bassist Bart Kamp en drummer Frank Duindam hoeven geen nadere introductie.
Zondermeer klasse muzikanten en dat bewezen ze ook hier weer. Het geluid van de band licht dichter bij het geluid van Phil’s vorige band King Mo, dan bij het huidge Phil Bee’s Freedom. Of wellicht lijkt dat maar zo, omdat er wat oud King Mo werk op de setlist stond, zoals “Every Day (I Have The Blues”). Ook “The Milkman” doet tegenwoordig weer zijn ronde.
Verder de nodige covers als Johnny Guitar Watson’s “A Real Mother For Ya” en John Mayer’s “Gravity”. Daarnaast enkele covers van mijn favoriete bluesman Freddie King. Voor mij kon de avond niet meer stuk. Met deze nieuwe aanwinst aan het blues/rockfirmament kwam er dus een energiek einde aan deze editie van Blues Waves.
De toekomt: tja, wat valt er over te zeggen. Zo’n geweldige avond met topbands zou tenminste vijfhonderd bezoekers moeten trekken. Er gingen geruchten dat dit wellicht de laatste Blues Waves zou zjn. Er waren ook minder dramatische geruchten met verplaatsing van het evenement naar september. Laten we maar van de positievere berichten uitgaan.
