JW Roy & The Royal Family speelden op donderdag 8 Juni in ‘t Paard van Troje – Den Haag. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier voor het album.
Zomaar op een doordeweekse avond hebben we het plan gevat om vooraf het optreden eerst bij ons favoriete Indonesisch restaurant een hapje te gaan eten……althans dat dàchten we want de reis vanaf het werk naar huis gooit de planning behoorlijk in de war. Vanuit de auto annuleren we de gereserveerde tafel en we improviseren een snelle hap in een verderop gelegen Grieks etablissement.
Als we uiteindelijk bij ‘t Paard van Troje arriveren slaat de schrik om het hart…..de fotograaf en ik gaan nooit meer vóór aanvang in de zaal geraken. Voor de deuren van ‘t Paard staat een rij die tot aan de hoek van de Prinsegracht reikt! Als we eenmaal aansluiten blijkt de rij niet enkel uit bezoekers voor JW Roy & The Royal Family te bestaan maar komt het grootste deel voor Paul Weller die in de grote zaal zal optreden.
We stappen de zaal binnen als het voorprogramma reeds aan zijn laatste nummer is begonnen. Geluk bij een ongeluk want deze keer in ‘t Paard is het niet Mercy John die de support-act verzorgt maar Pijke de Grood a.k.a. Pyke. Natuurlijk zou het unfair tegenover de zanger/gitarist liedjesschrijver zijn hem op één nummer te beoordelen dus hij krijgt wellicht een andere keer een herkansing.
Om negen uur betreden zanger/gitarist en frontman Jan-Willem Roy, a.k.a. JW Roy en zijn begeleiders, The Royal Family, het podium van de intieme zaal van ‘t Paard. We herkennen meteen de toetsenist want dat is de Rotterdamse Sunset Traveller Roel Spanjers, de drummer heet Robbie Wijman samen met de lieftallige Judith Renkema op bass vormt hij de ritme-sectie. De gitaar wordt bespeeld door nóg een bekende uit de regio Rijnmond, Cok van Vuuren. Het is een mooi gemengd gezelschap en de frontman, die behept is met zo’n heerlijke stem met een randje, opent met ‘Broken Wings’ waarbij het de fotograaf en mijzelf meteen duidelijk wordt dat dit niet zomaar een donderdagavond wordt. Waarom hebben wij de man niet eerder live bezocht? Raar als je je bedenkt dat ikzelf zo’n vijf à zes jaar geleden zelfs de redactie van het tv-programma VI benaderde om te weten wie die zanger was in een van hun uitzendingen en die mij tijdens het zappen langs de tv-kanalen bij de strot greep met zijn stemgeluid.
Ooit hoorde Derksen zanger Roy een Nederlandstalig lied ten gehore brengen vertelt JW ons waarover Derksen een briefje bij de slager van weleer Roy liet bezorgen “kut, groetjes Johan” maar tóch had hij de artiest Roy in zijn hart gesloten. Het tweede nummer van de set heet ‘Piece Of The Pie’ en wordt door een kleine introductie vooraf gegaan, mooi is dat bij dit nummer Roel Spanjers, die over een hogere stem dan Roy beschikken kan, het chorus zingt.
‘Take It Slow’ is van het laatste en zéér succesvolle album Dry Goods & Groceries. Steeds meer raak ik gebiologeerd door de Brabander uit het 1400 zielen tellende Knegsel. De man is dé belichaming van de sappelende arbeider, zonder sterallures maar met heel veel charisma. Ik durf de man zomaar als de Guy Clark van ons kikkerlandje te bestempelen. Zijn teksten, die overigens ook door zeer succesvolle artiesten als Guus Meeuwis gezongen worden, zijn ‘right to the point’. Roy bracht alweer 20 jaar geleden zijn debuutalbum Round Here uit en in 1998 toert hij zelfs met zijn toenmalige band door de VS waarbij ook het prestigieuze South by Southwest aangedaan wordt. Later zal Austin een veelvuldige bestemming worden als inspiratiebron voor muziek en tekst.
Zijn teksten gaan over het dagelijkse leven, over de liefde, de sores van een huwelijk waar de passie uitsijpelt zoals het bijzonder goed opgebouwde nummer ‘Thrill Has Gone’ van het 2004 album Kitchen Table Blues, een nummer waarin Cok van Vuuren excelleert op de Fender. Ook gaan de teksten over het vinden van een nieuwe liefde maar steeds omlijsten de teksten zijn fantastische stemgeluid en z’n gitaarspel op de akoestische gitaar.
Dat wielrennen als een rode draad door het leven van Jan-Willem lijkt te lopen wordt benadrukt in het nummer ‘Juan Pilota’ de coffee-shop van Lance Armstrong in Austin waar de ex-wielrenner koffie en bananabread verkoopt. Over ‘rise & fall’ gesproken, overigens hierbij bespeelt de charismatische Brabander in dit nummer ook nog eens de mondharmonica.
Roy bracht ook een aantal Nederlandstalige albums uit, dat werk was voor Guus Meeuwis de aanleiding om Roy te benaderen voor diverse schrijfsessies. Inmiddels zijn we 14 albums verder en kan Nederland wat mij betreft niet meer om deze koning van de neder-Americana heen. De combinatie van de akoestische gitaar met de electrische Fender van Coc van Vuuren is een harmonieus geheel. Roel Spanjers gaat erbij staan als hij zijn klavier verruilt voor de accordeon; allemachtig wat is dit een waanzinnig goed geheel!
Roy is natuurlijk beïnvloed door de groten uit de country zoals Johnny Cash en George Jones waarvan hij ‘You’re Still On My Mind’ brengt en waarbij we allemaal het refrein moeten meezingen. Ook de Americana-legenden als Guy Clark en Townes van Zandt zijn Roy’s helden. Van laatstgenoemde brengt hij een bijzonder goede cover van het nummer ‘Lungs’. Steeds weer krijgen we een introductie te horen, soms serieus maar in een enkel geval ook hilarisch zoals in het geval van ‘These Loving Arms’ waarbij hij met de toeschouwers in de zaal deelt dat er een tijd is geweest dat Spanjers en Roy ook voor privé feesten geboekt konden worden. Zo ook op een feest van de wielervereniging gehouden ergens in de Ardennen, 480 te zware, oudere mannen in lycra en dan tussen al die mannen je soul-mate tegenkomen.
De song met een wérkelijk prachtig tekst wordt alweer wonderschoon door de piano omlijst door Roel Spanjers die ook nog eens een vette backing-vocal deelt met bassiste Judith Renkema.
De ballad ‘Kitchen Table Blues’ wordt helemaal kaal gebracht, geen electrische gitaar meer van Cok van Vuuren maar ook de ritme-sectie Judith en Robbie hebben het podium even verlaten. Allemachtig dit nummer had zo op een album van Townes van Zandt of Guy Clark kunnen staan! Den Haag kijgt ook de primeur van een nog niet eerder live gespeeld nummer ‘Ride Along’. Toch gaan zijn teksten ook over de blues van een slopende ziekte als kanker. Daarover schreef JW Roy ‘The Beast’ waarbij de fotograaf niets anders kan doen dan de camera neerleggen en zich bij mij voegen……samen ‘beleven’ we het nummer zeer intens totdat ikzelf het uiteindelijk niet droog kan houden.
Johnny Cash wordt eer aangedaan als Roy en zijn koninklijke familie ‘Let The Train Blow The Whistle’ coveren, met respect naar al die anderen die het nummer coverden maar deze uitvoering met een lange solo voor Spanjers op de accordeon staat voor mij met die van de Def Americans op nummer 1!
Maar ook steeds weer die Cok van Vuuren die voor ‘vuurwerk’ op de gitaar zorgt, mét of zonder slide, deze man is een ongepolijste diamant!
‘Keep it Simple’ is een vrolijk aandoend nummer maar toch een lied met een duidelijke boodschap ‘doe maar gewoon, wees eerlijk want dan wordt er naar je geluisterd’.
‘Feel Like Going Home’ waarbij Roy zich ontdaan heeft van zijn akoestische gitaar werd aan zijn repertoire toegevoegd nadat Roy en Spanjers voor een ‘optreden’ naar Kopenhagen reden waar zij uiteindelijk slechts 3 nummers mochten brengen……de uitvoering staat op mijn steeds langer wordende lijst van JW Roy favorieten.
De tijd is omgevlogen en we blijken het laatste nummer van de reguliere set te hebben beluisterd, gelukkig willen de toeschouwers in ‘t Paard nog geen afscheid nemen dit koninklijk gezelschap en scanderen om een toegift. Deze komt er uiteindelijk wel, maar pas nadat de toeschouwer die van een waarderende opmerking aan het adres van JW Roy een heel gesprek probeert te maken toch charmant op het feit aangesproken wordt dat er nog gespeeld gaat worden.
TBA? verslaggevers en de bezoekers van dit memorable optreden van JW Roy & The Royal Family zijn getuige van een ‘all acoustic version’ van ‘Gentle River’. Allemaal staan ze, Roel, Judith -nu met de contrabass -, drummer Robbie, Cok – nu met de mandoline – én frontman JW zónder versterking zélfs zonder microfoon aan de rand van het podium.
Het is werkelijk moeilijk deze beleving in woorden uit te drukken zonder al te lyrisch over te komen maar het feit dat we er zo dicht op mogen staan maakt dit nummer wel heel speciaal. De uitsmijter is het up-tempo ‘Deeper Shades’ van het gelijknamige album uit 1999.
Wij van TBA? kunnen onszelf wel voor de kop slaan dat het zó lang heeft geduurd voordat we JW Roy & The Royal Family live gingen beluisteren en willen onze lezers dan ook met klem adviseren snel een optreden te gaan bijwonen want u voelt zich een verrijkt mens als u weer het dagelijkse leven instapt.
Jammer voor mij dat het laatste album ‘Dry Goods & Groceries’ al uitverkocht is want eerlijk gezegd had ik toch wel héél graag een getekend exemplaar aan de collectie toegevoegd waarvan ik u graag in een later stadium een volledige recensie wil laten lezen.
De verslaggevers van TBA? zijn weer getuige geweest van een optreden van een bijzondere muzikant en zijn begeleiders, we danken de p.r. van ‘t Paard voor hun gastvrijheid en wensen hen nog vele gedenkwaardige acts in de knusse zaal van hun venue toe.
