Joe Bonamassa speelde op zaterdag 29 april j.l. in Ziggo Dome – Amsterdam. Tekst en foto’s Johan Sonneveld. Klik hier voor het album.
Zaterdag 29 april, weerklonk er een fluit van een trein, bevond ik mij op een perron? Welke trein vraagt u zich af, welnu de trein die Joe Bonamassa heet! Deze TGV vertrok vanuit perron Ziggo Dome, op tijd, klokslag acht uur en bracht een ruim twee uur durende dollemansrit door stevige spetterende gitaarsolo’s, uitstekende slagkracht van drums, bijgestaan door trompet, saxofoon en subliem meerstemmige backing vocalen. Fors uit de kluiten gewassen bluesrock.
Deze keer bestond de entourage van Joe uit een zeven koppige band. Vanaf het eerste perron werd geopend door Reese Wynans op de toetsen met het bij passende ’This Train’ deze trein werd stuwend in motion gehouden door de krachtige en technische drums van Anton Fig. Joe is toch voor vele van zijn generatie misschien wel de beste gitarist van zijn tijd, aan het publiek te zien is dit te beamen, van alle leeftijden zowel ‘old school’ bluesrockers als ook jonge puppy’s die de muziek van Joe Bonamassa omarmen, waren op deze avond toegestroomd om te genieten van deze gitaarvirtuoos.
Om een idee te geven; van de vijftien cd’s die inmiddels op zijn cv staan, haalden er liefst élf de eerste plaats van de Billboard Blues Charts. En genieten was het! Vanaf het perron vertrokken we richting de bergen, ‘Mountain Climbing’ waar Joe de bergen beklom met een strakke en fenomenale gitaar-riff, waarbij Anton Fig samen met Michael Rhodes het tempo naar hogere sferen stuwde, we waren pas twee nummers opweg en Joe excelleerde in dat gene wat hij het beste kan, het publiek met enthousiasme op het puntje van de stoel laten balanceren.
Dit begin voorzag wat zich deze avond zou brengen, de eerste vijf nummers die werden gebracht waren van het album ‘Blues Of Desperation’ dat in 2016 verscheen. Tevens het derde nummer dat ten gehore gebracht werd, waar in de studio er gebruik werd gemaakt van een tweede drummer, werd er deze avond door Anton Fig voor twee man gedrumd, dit alles gebeurde op onnavolgbare wijze.
Het slow blues meesterwerk ‘No Good Place For The Lonely’ wederom begeleid door de boven zich uitstijgende Anton Fig. Het nummer waar, Joe zich uit kon leven in vingervlugge solo’s, voort gestuwd door de Hammond klanken van Reece Wynans. Waar de zachte saxofoonklanken van Paulie Cerra de avond rustig mee liet kleuren, werd tijdens de Led Zeppelin cover ‘Boogie With Stu’ het stokje overgenomen door, Paulie, ook op de cover van BB king, ‘Never Make Your Move To Soon’ speelde deze imposante saxofonist de hoofdrol in de begeleiding van Lee Thornburg op trompet.
Na het wisselen van de Gibson, in de na mijns inziens Gibson Flying V, werd de Albert King klassieker ‘Angel Of Mercy’ in gestart, ook hier ontzag Joe de gitaar op geen enkele wijze, dit nummer werd afgesloten door enkele minuten lang drummende Anton Fig solo! Na deze solo richtte Joe zich voor het eerst aan het 5600 honderd koppige, uit zijn dak gaande publiek en werd de band met naam en toenaam aan het publiek voorgesteld, dit zeker ter goedkeuring van het publiek welke dit met luid applaus tot zich nam. Aangevuld met anekdotes uit het roemruchte verleden van Bonamassa, waaronder er werd opgeroepen om de telefoon te gebruiken en de foto`s naar zijn moeder te sturen, met daarbij het doel, kijk mam dit is waarom ik tegen jullie zin gitarist wilden worden en jullie dachten, het wordt toch niks! Nou kijk eens aan!
‘Love Ain’t A Love Song’ werden de blazers in de spotlight gezet, in deze heerlijke uitgesponnen versie, waarin Reese Wynans weergaloos soleerde met soulvolle en funky invloeden. Na de eigen nummers van het nieuwe album is het tijd voor de covers, ‘Song Of Yesterday’ van Black Country Communion waarin Joe samen met maatje Glenn Hughes, de band onveilig maakte, ‘Little Girl’ van John Mayall, The Alabama State Troopers met ‘Going Down’ werd de reguliere speeltijd afgesloten met de Led Zeppelin cover ‘How many More times’. Vocaal uitermate groovend bijgestaan door Mahalia Barnes en Jade MacCrae.
Na het gebruikelijke verlaten van het podium, is daar het encore en worden alle registers nogmaals opengetrokken; de liefde van Joe voor de drie Kings, heeft hij nog nooit onder stoelen of banken gestoken, vandaar de afsluiter, ‘Hummingbird’ van de legendarische BB King, nogmaals toverde Joe zijn vingervlugheid en vulde de complete band hem aan en sloten zij dit uitstekende concert af.
Een avond waarin superlatieven de boventoon voerden, een gezelschap in optima forma, prima op elkaar ingespeeld, ruimte voor het soleren van een ieder, petje af!
Wel even moeten wennen aan het concept met zitplaatsen in het fantastische Ziggo Dome, het heeft zijn beperkingen in de beleving van een concert als deze, maar moet gezegd toch heeft het ook wel weer wat!
‘The Guitar Event Of The Year’ was dit het? Wanneer het morgen 1 januari geweest zou zijn zeker, maar toch maar even afwachten wat de rest van het jaar gaat brengen, maar deze avond staat zeker in de top 3.
Graag wil ik Ziggo Dome en organisatie bedanken dat ik er deelgenoot van mocht zijn!
