Junior Watson Band en Shakedown Tim & the Rhythm Revue speelden op 16 april 2017 in De Gouden Leeuw, Dongen. Tekst en foto´s door Paul Scholman.
Gelukkig heeft de ‘blues’ muziek ook voor mij nog ‘geheimen’ durf ik arrogant te zeggen. Shakedown Tim & the Rhythm Revue kende ik nog niet als band, maar de heren staan nu ook bij mij op de kaart. Tim Ielegens ken ik natuurlijk wel, maar ik had gek genoeg de link nog niet gelegd naar Fried Bourbon. Niets aan de hand, netjes cd ‘Hard To Catch’ aangeschaft na afloop. En het bierviltje opgevraagd waar de setlist op staat gepend.
Van de website heb ik onderstaand ter info maar even geknipt en geplakt ter uwer informatie: Shakedown Tim & the Rhythm Revue brengt zowel down home blues als uptown jump, swing & boogie.
Zanger-gitarist Shakedown Tim Ielegems is de oprichter van de band Fried Bourbon (met Steven Troch), waarmee hij een graag geziene gast was op vele blues- en jazzfestivals in de Benelux en Frankrijk. Hij stond ook vaak op het podium met Gene Taylor, James Harman, Roland Van Campenhout, Steven De Bruyn, Jo’ Buddy, Little Victor, Bill Sheffield. Nu treedt hij naar voor als leadzanger met een bezetting van drums, contrabas, gitaar en saxofoon.
In 2016 brengt Rhythm Bomb Records (Londen) het eerste album ‘Hard To Catch’ uit. Blueszanger/gitarist extraordinaire Nico Duportal nam de productie voor zijn rekening. ‘Hard To Catch’ is een album met bijna uitsluitend originals van Tim. Zijn hedendaagse teksten, die geregeld voorzien zijn van een humoristische knipoog bewijzen dat hij ook een zeer goede songwriter is. Het geluid van een vintage fat body gitaar, saxofoon en een strakke rhythmsectie geeft een mix van low down blues, happy blues, wilde Memphis boogie, juke joint stomp met hier en daar een gospel, aldus de website.
Ter controle van bovenstaande kunnen we vaststellen dat dit een band is die weet te entertainen. Vol humor vertellend en verhalend weten Tim en de zijnen te boeien van begin tot het eind. De CD ‘Hard To Catch’ wordt lekker door elkaar gehusseld en ze vangen aan met, hoe kan het anders dan ‘Shake Down’. Gitaarolo’s van Tim en de saxpartijen van Bart Stone die op zijn beurt de bariton-sax wisselt met de tenor maken de show lekker afwisselend. Boogie, blues rhythm ‘n blues en al deze stromingen op een hoop geveegd, swingt het vet de pan uit.
Mede ook door de Big Fidle van bassist Boss. Aan het eind worden we nog getrakteerd op een uitstekende drumsolo van Dennis Tubs. Hij begint heel ingetogen, bijna slaapverwekkend, maar ineens begint de peper te werken en als door een adder gebeten gaat Dennis los. Of het moet zijn omdat hij net vader is geworden en de nachten wat korter zijn geworden dan normaal. Mooi slot, dat zeker. Zoals ze zelf al omschrijven: Deze band mikt op je heupen én op je ziel! U kunt de heren zien op Brielle blues eind juli van dit jaar.
‘Shakedown’ Tim Ielegems: Gitaar/Vocals
Bart Stone: Tenor- en Bariton-Sax
Boss: Big Fidle (Contrabas)
Dennis Tubs: Drums
Met zijn ruim dertig jaar ervaring op de diverse wereldpodia, in verschillende bands als Canned Heat en daarvoor The Mighty Flyers met Rod Piazza staat Junior Watson al geruime tijd op eigen benen. Hij tourde vervolgens voor een tijdje met LA-gebaseerde mondharmonica speler/zanger Lynwood Slim.
Watson heeft nummers opgenomen o.a. met Big Mama Thornton, George Smith, Jimmy Rogers, Shakey Jake, Luther Tucker, Charlie Musselwhite, Kim Wilson, William Clark. Geen misselijk rijtje van artiesten die de sporen ruimschoots verdiend hebben.
Junior Watson brengt maar sporadisch cd’s uit, en daar is hij kennelijk ook niet zo mee bezig, getuige het aantal meegebrachte exemplaren op deze tour. De 250 cd’s zijn al ruim voor het enige Nederlandse optreden in Dongen uitverkocht, vertelt hij, helaas.
Junior heeft het versmelten van de stijlen tot kunst verheven. Hij put zijn inspiratie o.a. uit Tiny Grimes, Oscar Moore, Bill Jennings, Rene Hall, Robert Jr. Lockwood, Jimmy Rogers, Eddie Taylor, Guitar Slim, Earl Hooker en anderen. Het mooie is dat je van te voren nooit weet wat hij gaat spelen, maar hij laat optekenen dat hij dat zelf ook nooit van te voren weet. Er liggen vier A4-tjes met titelnummers voor hem op het podium, maar hij kijkt er in mijn beleving geen seconde op, loopt er alleen maar overheen. Wel heeft Junior tussen de nummers door meestal even kort contact met zijn overige bandleden.
De link met het voorprogramma zal de saxofoon zijn. Er staat nu een man voor mij, strak in het grijze pak gehuld, een rood hoofd waar de pareltjes zweet zich langzaam op beginnen af te tekenen, maar die vooral zo uit een film van de poppenserie The Thunderbirds lijkt te zijn weggelopen. Juho Hurskainen speelt uiterst geconcentreerd en vooral moddervet op zijn door de tijd dof geworden sax. Hij zoekt veelvuldig oogcontact met Watson.
New Yorker en bassist Bill Troiani lijkt zich nergens mee te bemoeien. Speelt stoïcijns, gedegen en ook zeer strak zijn baspartijen. Willie ‘Wuf’ Maes, gelegenheidsdrummer, valt uitstekend in en het lijkt dat hij samen met Bill al jarenlang een zelfde ritmesectie onderhouden.
Helaas wordt er stevig doorgepraat in De Gouden Leeuw. Junior wil een verhaal gaan vertellen, maar hij stopt na anderhalve zin en vraagt aan het publiek wat er aan de hand is. Hij kijkt nog even vragend het café in en besluit het verhaal niet te vertellen. Jammer. Iets meer respect voor de muzikant en wat hem beweegt zou op zijn plaats geweest zijn. We zullen het nooit weten.
Het gitaarspel van Watson is verrassend speels en de afwisseling met het saxspel van Hurskainen. Vooral Watson heeft er veel lol in al zie je dat nauwelijks door zijn baard. Maar de pretoogjes zijn er zeer zeker. Er komen wat “TV-antieke” thema’s voorbij als ‘Bo-Nanza’uit de jaren zestig en zeventig, maar ook ‘Chicago Cha Cha’, en ‘Boogaloo’. Een soort medley van James Brown met als middelpunt ‘Sex Machine’ dat lekker groovend wordt gespeeld. Ik heb een foto van de setlist, maar Junior heeft alles door elkaar gegooid. Dus die opsomming laat ik gemakshalve achterwege.
De Jump blues en vooral swing muziek van Watson is aanstekelijk. Hij beheerst alle stijlen en is ook daarom een veelgevraagd sessie-muzikant. Hij speelt een aantal nummers van de cd ‘Jumpin’ With Junior’. Watson is in staat om country, reggae, en blues in één nummer te verwerken. De afwisseling is groot. Jammer dat niet iedereen in de gaten heeft dat er een groot entertainer op het podium staat op de 1ᵉ paasdag in Dongen.
Junior Watson: Gitaar/Vocals
Juho Hurskainen: Saxofoon
Bill Troiani: Bas
Willie ‘Wuff’Maes: Drums
