The Imperial Crowns speelden met support-act Roelof Meijeringh & Friends op zaterdag 5 November j.l. Theater de Nieuwe Kolk in Assen.
Zondag 6 November j.l. stonden The Imperial Crowns met support-act Bloezz op het podium van De Bosuil in Weert.
Dit is een gecombineerd verslag van beide optredens door Nicolette Johns (tekst) met foto’s van José Gallois. Klik hier voor het album van Assen en hier voor het album van Weert.
Bijna vijf jaar geleden, in Januari 2012, overleed Tieme van Veen een man die in Assen en het verdere hoge noorden een onuitwisbare indruk achterliet. Tieme van Veen was mede-oprichter van het Groningse TakeRoot festival; stond aan de wieg van het Bluesweekend in Assen én verzorgde hij de programmering in zijn eigen ‘Café de Witte Bal’. Reden genoeg om voor Assenaren met een muziekhart een initiatief te starten om deze man te eren. Deze ‘Tribute aan Tieme’ wordt vanavond gepresenteerd door Jan Donkers, bekend van de VPRO-radio maar ook presentator van TakeRoot, Ramblin’ Roots en Roots In The Park. Voor de gelegenheid is er ook een glossy TIEME! uitgebracht; het blad werd samengesteld en geschreven door journaliste Inky de Jonge en een exemplaar werd kosteloos aan iedere bezoeker uitgereikt.
Voordat er muziek gemaakt mag worden in het fraaie theater van Assen krijgen we eerst een introductie door Jan Donkers; de mannen Donkers en van Veen maakten kennis op TakeRoot maar kwamen elkaar ook tegen op South By South West in Austin Tx, alwaar door Jan Donkers de mannen omgedoopt werden tot de “zwarte jassen brigade” ingegeven door hun outfit. Hierna volgt een, naar veler gevoel, veel te lang interview met Gura Erkelens, de weduwe van Tieme van Veen, en zoon Henk Erkelens. Een interview wat slechts voor de Assenaar interessant te noemen is, als we bijna afhaken wordt dan eindelijk de glossy Tieme! uitgereikt en kan het muzikale deel van deze tribute avond aan Tieme van Veen van start gaan.
Het spits wordt afgebeten door Roelof Meijeringh & Friends, Roelof is een gitaarvirtuoos uit Assen die al vanaf zijn tienerjaren gestimuleerd en ondersteund werd door Tieme van Veen maar ook geïnspireerd werd door Tieme’s kennis van muziek. Meijeringh (ook bekend van de Boyd Small Band) was jarenlang de jam-session host in Café de Witte Bal en heeft voor deze avond een bijzondere gelegenheidsformatie samengesteld.
Zijn vrienden zijn allemaal muzikanten die een speciale band hadden met Tieme van Veen én, net als Roelof zelf, meerdere malen op het podium van de Witte Bal hebben gestaan. Roelof Meijeringh & Friends bestaat vanavond uit Bas Flesseman (Belmount Agency) op vocals en gitaar, Jasper Mortier zien we op bass, de mannen zou u kunnen kennen van The Bluesfactory, Sugarcane. Wij kennen Jasper Mortier nog van de Night of The Blues die zo’n tien, elf jaar geleden door de theaters van Nederland trok.
Marc ‘Tee’ Thijs vocals/gitaar bekend van o.a. Boyd Small Band, The Electric Kings en diverse gelegenheidsformaties zoals o.a. de Belgian Blues Express. Henk Punter zien we op drumms, hem kennen we van o.a. Memo Gonzalez, King Mo, Walking The Trigger en Tinez Roots Club. Deze band met nota bene drie gitaristen in de gelederen laat een geweldige show zien.
We horen Bas Flesseman een door Bo Diddley geïnspireerd werk brengen, Marc ‘Tee’ Thijs zingt Sam Cooke’s ‘Bring It On Home To Me’ een uitvoering waar men het kippenvel van op de armen krijgt.
Jimi Hendrix’ ‘Little Wing’ wordt met open armen ontvangen door de toeschouwers in de uitverkochte Rabo Zaal van het complex als Bas Flesseman in dit nummer mag excelleren.
Colin Bluntstone komt ook nog voorbij en de toegift is Roelof’s ode aan Stevie Ray Vaughn waarbij Henk Punter galant plaatsmaakt voor Henk Erkelens die ook aardig zijn weg op de drumms weet te vinden. Een alleraardigste opwarmer voor wat komen gaat.
Na een korte ombouw-pauze is het de tijd voor het eerste concert in Nederland van deze ‘The Calling’ promo tour. The Imperial Crowns betreden als hoofdact het podium, deze mannen Billy ‘Champagne’ Sullivan, Jimmie Wood en J.J. Holiday, staan al voor de zesde maal in Assen en alle keren dankzij Tieme van Veen. Hij was het die The Imperial Crowns ontdekte en in 2003 naar Assen haalde, ook met hen bouwde Tieme een speciale band op. Mede dankzij de Bluesstichting Assen kan het publiek genieten van deze bijzondere mix van woeste blues, psychedelische soul en dampende funk in het uitverkochte theater de Nieuwe Kolk.
Natuurlijk zal het nieuwste schijfje in de spotlight staan maar er zullen voor dit publiek van kenners ook een aantal nummers van hun oudere cd’s ten gehore worden gebracht. Als band hebben The Imperial Crowns een kleine, maar oh zo mooie wijziging ondergaan. Bassist is niet langer John Avila maar zijn neef Danny Avila, die ook weer de zoon is van Sammy Avila die toetsenist is bij Walter Trout. Samen met deze 28 jarige bassist haalt ook dochter Rachel C. Wood (20 jaar) de gemiddelde leeftijd van de band weer mooi een stukje omlaag. Zoals in eerdere aankondigingen op TBA? hebben The Imperial Crowns een kleine tien jaar niet getourd wat overigens niet wil zeggen dat de mannen hebben stil gezeten. De drie heren zijn heel druk in de filmmuziekindustrie (componeren en spelen), speelden als huisband in House Of Blues van vriend Dan Akroyd waar zij veelvuldig met James Belushi en Johnny Depp optraden.
Sullivan is niet alleen actief in de filmmuziekindustrie maar heeft ook zijn eigen studio. Jimmie Wood is naast het componeren van filmmuziek ook zeer actief als voice-over in documentaires maar ook voor tekenfilms leent hij zijn stem. J.J. Holiday is naast een veelgevraagde componist ook nog eens een gelauwerde gitarist in dezelfde filmmuziekindustrie maar dat is ook heel begrijpelijk als je als jongeling al bij Bob Dylan hebt gespeeld. De jongelingen uit de tegenwoordige TIC’s kregen de muziek met de paplepel in gegoten en dus is het treden in de voetstappen van beider vaders bijna onvermijdelijk.
De set wordt gestart met de eerste track van het nieuwste album ‘I Gotta Right’ en meteen staan alle neuzen in de zaal richting podium; men voelt meteen dat hier in Assen weer een memorabele avond staat te gebeuren. De fotograaf ziet net als ik het ook gebeuren, als de kleine frontman zijn eerste klanken laat horen staan we allemaal als gebiologeerd aan de grond genageld, wat een fenomeen is deze opvallende verschijning!
Gelukkig hebben de vernieuwde TIC’s niet gekozen voor een regelrechte opsomming van de nummers van ‘The Calling’ maar duiken de heren ook nog even in de historie van de band met ‘Lil’ Death’ van het 2004 album Hymn Book. Voor die toeschouwers die na deze twee songs nog niet overtuigd waren dat deze band niets aan beleving en stemvolume heeft ingeboet spelen de TIC’s van Star of the West ‘Soul Deep Freak’ waar Jimmie ook nog maar eens bewijst dat zijn blues-harp virtuositeit niet is veranderd ten opzichte van de jaren voor zijn afwezigheid in Europa. J.J. Holiday laat met ziij ‘finger-picking pics’ aan alle gitaristen in de zaal nog maar eens zien hoe het moet, zijn gitaarspel lijkt zoooo makkelijk maar de gitaristen naast mij staan verbaasd te kijken hoe de man de vingers neerzet op de snaren.
Deze doordravende rock ‘n roll show maakt van mij een overjarige groupie die als een verslaafde naar meer door de ziel snijdende blues-harp en slide-gitaar solo’s verlangt. De sound in deze zaal maar ook de belichting van het podium is van top kwaliteit, jammer dat er dan weer zo’n felverlichte bar in de zaal afbreuk doet aan de sfeer maar goed er moet natuurlijk ook omzet gedraaid worden tijdens het optreden ander is al dit moois niet meer te bekostigen voor de programmeurs.
Dat Jimmie Wood geenszins zich gedraagt als een man van zijn leeftijd (63 jaar) zien we als hij in ‘Preachin’ The Blues’ van het gelijknamige album uit 2005 hevig op en neer springt terwijl hij nog steeds verstaanbaar goed blijft zingen. In ‘Kingsize Jones’ van Hymn Book zien we ook Jimmie op de gitaar en gaat de hele zaal uit haar dak. De rust lijkt teruggevonden met de ballad ‘Something Of Value’ waar de blues-harp solo van Jimmie bij mij de spreekwoordelijke emotionele snaar raakt. Ik geniet van de participatie, stemgeluid en beleving van ‘baby gator’ Rachel Wood maar ook het intens genieten van bassist Danny Avila is aanstekelijk.
Dit kwintet hebben elkaar (opnieuw) gevonden, wàt een energie en passie zien we hier op het Assense podium. ‘Praise His Name’ van het debuut album The Imperial Crowns (2000) toont zich uitermate geschikt voor de hernieuwde kennismaking met de passie en vocale kwaliteiten van Rachel C. Ook ‘Liberate’ het eerste nummer wat de band opnam voor het nieuwe album staat op de set-list en ook hier weer een snerpende blues-harp solo van de frontman, zijn drie sterren yell én de vette basslijn van bassist Danny Avila maakt dat ook dit nummer in de rij der onvergetelijke TIC songs zal belanden.
Natuurlijk moet er een eind aan het optreden komen en na een kleine twee uur trakteren The Imperial Crowns het uitzinnige publiek op ‘Restless Soul’ (Hymn Book 2004) waarin Rachel Wood de hoofdrol krijgt, ook een tweede encore blijkt niet te vermijden als we getuige zijn van ‘Altar of Love’ (The Imperial Crowns 2000) waar Jimmie Wood herhaaldelijk de rand van het podium op zoekt, zichzelf kastijdend met de tamboerijn op de borst slaand, J.J. Holiday een intense slide solo weggeeft, Danny in ‘a good vibe’ zit en Billy? Billy is geheel in zijn eigen wereld, ik heb geen moment kunnen ontdekken waarin de man geen lach van oor tot oor liet zien. Hij geniet!
Deze bluestrain van The Imperial Crowns pikt overal waar zij spelen weer nieuwe reizigers op met bestemming ‘best rock ‘n roll show ever’.
The Imperial Crowns, Los Angeles – California, ook als quintet, kwamen, zagen en overwonnen (opnieuw) Assen!
Op uitnodiging van de organisator van de ‘Tribute aan Tieme’ bezoeken we ook nog de besloten after-party in Café de Witte Bal waar we onder het genot van meerdere drankjes lekker napraten met bezoekers en muzikanten over het markante verleden, zichtbaar in de vele foto’s aan de muur van muzikale gasten die Tieme mocht ontvangen, maar ook de toekomst van Café de Witte Bal wordt besproken. Het pand staat te koop, wie durft en doet de naam van de zaak eer aan en gaat verder in geest van voormalig uitbater Tieme?
Fris en monter na een zeer goede nachtrust en ontbijt in het zeer sympathieke Hotel De Jonge, waar je ook nog eens overheerlijk kan dineren, stellen we zondagmiddag rond twaalven onze navigatie in op Vrakkerveld – Weert want daar gaan we het tweede optreden in Nederland van The Imperial Crowns bijwonen. Dit tot TBA?-tourtje omgedoopt verslag zal maandag haar slot vinden in de prestigieuze blues & jazz club de New Morning van Parijs waar niet alleen The Imperial Crowns zullen optreden maar ook The Balkun Brothers, Nico Duportal & His Rhythm Dudes. In de New Morning vindt de officiële lancering van ‘The Calling’ maar ook van Nico Duportal’s ‘Dealing With The Blues’ plaats. Ook hiervan zal u op uw on-line muziekmagazine The Blues Alone? het verslag binnenkort kunnen lezen.
Omdat de tijd in Assen niet toereikend bleek is het overeengekomen tijdstip van het af te nemen interview verplaatst naar Weert, voor de show weliswaar want na de show wil de band zo veel mogelijk aandacht aan haar fans besteden. We worden een klein half uur voor aanvang van het optreden van support-act Bloezz opgehaald door roadmanager Martin om het interview (lees later hier) af te komen nemen. De overeengekomen tien minuten lopen uit naar een dik half uur en dus komen we de zaal van De Bosuil pas weer binnen als Bloezz al een aantal nummers in haar set is.
Wij horen nog net driekwart van de cover van ‘I’d Rather Go Blind’, ik ben blij verrast want het is een behoorlijke cover, ik heb het weleens slechter gehoord. De frontlady van de band, Raymunda Vervaeck is een passievolle zangeres met een mooie podiumpresence.
Bloezz is een samenwerking Marcellino Vishnudatt op gitaar (Lino & Friends), Martin Waliana op vocals en gitaar, Ties Voskamp op de drumms en bassist van dienst is vandaag Johan van der Voort.
Toen we nog backstage waren konden we de bekende melodie van ‘Hound Dog’ al meezingen met TIC’s maar er staan nog meer covers op de set-list van Bloezz zoals o.a. ‘Got My Mojo Working’ waarbij helaas de fade-out niet helemaal synchroon verloopt. Wat wel goed verloopt zijn de vocale kwaliteiten van deze zeer bijzondere frontvrouw die heel goed naar Janis Joplin heeft gekeken, ik ben ondanks het hoge aantal covers, toch wel onder de indruk van deze band.
Met ‘Spoonful’ zijn we al na een (half) uurtje Bloezz aangekomen bij het einde van de set en mag de support-act plaatst gaan maken voor de hoofdact van vandaag. Een hoofdact waarvoor zovelen toeschouwers, sommigen uit de buurt, anderen van boven de rivieren trein, overstap, trein en weer overstap trotseerden om naar De Bosuil te reizen.
In de ombouwpauze nemen we even de tijd om concullega’s en bekenden uit Nederland maar ook uit België te begroeten en praten we even bij met onze vrienden uit Maastricht. Lang kunnen we niet keuvelen want er moet gewerkt worden, al blijft het nog steeds onze grootste hobby, om kwart voor zes dooft het zaallicht en verkassen we van de bar, daar wordt gekeuveld, naar de andere kant van de zaal. Vanuit hier kunnen we ook mooi het publiek gade slaan hoe zij het optreden van de hoofdact ervaren.
The Imperial Crowns zijn ook voor de bezoekers van De Bosuil geen onbekenden, TIC’s stonden hier ook menigmaal op het podium en ook nu zijn de vele IC aanhangers van weleer weer present. Sommige worden zélfs persoonlijk begroet door gitarist J.J. Holiday en Billy Sullivan. Jimmie Wood is meer in de weer met het bijna waterpas neerleggen van zijn equipment, blues-harps en de gitaar, maar ook met de begeleiding van zijn dochter Rachel en nieuweling in de band Danny Avila. Waar dit setje van uw on-line muziekmagazine vooral in geïnteresseerd is of de set-list veel zal verschillen van die van Assen. Door de bank genomen staan Amerikaanse bands bekend dat zij zich schuldig maken aan routine, dag in dag uit dezelfde volgorde van set-list, is dit bij deze ‘Best Rock and Blues Road Show Ever!’ ook het geval?
Al bij het intro naar de show zien we een andere benadering, er klinkt een soort rap met een repeterend drone geluid, cool! Ook in Weert wordt de set geopend met de eerste track van The Calling, ‘I Gotta Right’, terecht want het is een krachtige opener en bewijst de toeschouwers meteen dat The Imperial Crowns nog steeds recht hebben om de rock ‘n roll schoenen te dragen.
Al snel blijkt dat de set geen regelrechte kopie van de show van Assen is, de vele nummers hebben een andere volgorde. Zo zijn we eerder in de set getuige van ‘The Calling’ en horen we hier in Weert ook de nummers ‘Love Blues’ van Hymn Book, ‘Wasn’t Love At First Sight’ van The Calling en is ‘Big Love Generator’ (SOTW 2007) helemaal van de set-list verdwenen. Een song waarmee ook hier het einde van de set wordt ingeleid is het opzwepende ‘Ramblin’ Woman Blues’ van het debuutalbum.
De enige ramblin’ personen die ik hier in De Bosuil hoor zijn de twee heren die zo nodig door de songs heen hun date van vanmiddag staan op te chatten maar ik zie geen enkele ramblin’ woman in het publiek. Wat ik wél zie zijn dames van alle generaties die hun ogen niet van deze heren af kunnen houden, zij het de jongeling Danny Avila die ook hier in Weert zich weer voor de volle honderd procent geeft op de dikke bassnaren maar ook ‘gentleman’ J.J. Holiday oogst vele bewonderende blikken voor zijn uitermate ontzagwekkende slide partijen op de zes snaren van zijn Gibson.
En Jimmie? Tja, Jimmie is de man waar de vele vrouwelijke toeschouwers een zwak voor hebben, Billy ‘Champagne’ Sullivan is de àbsolute aanstichter van de vele danspasjes en heupwiegende bewegingen bij vrouw én man staande voor het podium van De Bosuil. Ondertussen bekwaamt Rachel C. Wood zich tot een blues-diva en zal ook Danny Avila niet de laatste keer op een podium in Nederland gestaan hebben. Als we bekomen zijn van deze band die een ‘league of their own’ verkeren en niet mogen vergeleken met welke andere band dan ook krijgen we nog de prachtige ballad ‘Somethin Of Value’ van het nieuwe album als toegift. Net als in Assen is het publiek niet met één toegift tevreden en wordt er gescandeerd voor nóg een encore; ook hier wordt deze energieke, ‘mindblowing’, muzikaal kwalitatief hoogstaande set afgesloten met ‘Altar Of Love’.
Het bleef nog lang onrustig in De Bosuil waar de band meer dan een uur de tijd nam om met hun fans op de foto te gaan, handtekeningen uit te delen en een praatje te maken met wie het wilde. Het vertrouwde trio Billy, J.J. en Jimmie genoten samen met hun nieuwe bandleden Rachel C. Wood en Danny Avila zichtbaar van de liefde die de fans hun toebedeelde.
Vele TIC die-hards maar ook nieuwe discipelen van de blueskerk van The Imperial Crowns stappen voldaan de koude zwarte avond in en zullen de muziek van The Imperial Crowns gaan “preachen” aan wie het horen wil.
Dat het geluid in De Bosuil van superieure kwaliteit was en de belichting een voorbeeld mag zijn voor menige venue willen we ook nog even kwijt, een dikke merci aan de soundman en de lichttechnicus.
Dit verslag van deze twee Nederlandse optredens die uw verslaggevers mochten bijwonen wil ik graag beëindigen met de toepasselijke quote van Billy Sullivan die de hele beleving van dit week-end onder woorden brengt “music is God’s softest hand that touches the deepest place in our heart”
