Dave Chavez en zijn band speelden op zaterdag 24 September j.l. in t.t.v. Het Centrum – Rotterdam. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier voor het album.
Het is even zoeken om de locatie waar vanavond de cd release party van Loving BattleGround van de Dave Chavez Band te vinden. Maar als we de wagen willen parkeren zien we een bekende ’eminence grise’ van de blues, Kees Dusink, oversteken. De fotograaf en de reporter van uw on-line muziekmagazine The Blues Alone? besluiten hem te volgen maar raken hem toch bijster. Onze redding komt van een concullega fotograaf die ons aanwijzigingen geeft hoe te lopen. Het wordt ons al snel duidelijk dat de buurt vanavond weinig last van het geproduceerde geluid zal ondervinden. Tafeltennis Vereniging Het Centrum en het zaaltje c.q. de bar dat daarbij hoort is gelegen achter een school en dus kunnen de mannen van de Dave Chavez Band straks lekker hun gang gaan. We worden allervriendelijkst en warm onthaald door gastheren René en Peter Wijs; de gastvrouwen, de echtgenotes, bekommeren zich binnen om de nieuwkomers zoals wijzelf even wegwijs te maken. De zaal ziet er sfeervol uit, maar vooral ruim met een heus podium en een bar achterin de zaal zodat de band én luisteraars zo min mogelijk hinder van de bestellingen hoeven te ondervinden.
Wij zijn op tijd en hebben lekker de tijd om met gelijkgezinden even bij te praten over welk optreden we het laatst gezien hebben of welk we zeker niet hadden mogen missen. Het blijft altijd weer keuzes maken, er is zoveel aanbod maar een mens kan maar op één plek tegelijk zijn.
Na een dikke driekwartier begint onze M.C. van vanavond, René Wijs, de band te porren dat ze zo langzaamaan kunnen beginnen want de meeste gasten zijn binnen.
Vooraf de eerste set wijst onze M.C. René Wijs de aanwezigen erop dat het optreden integraal op film gezet wordt en wil daarbij een paar spelregels met ons doornemen. René vertelt ons waar we kunnen roken maar ook vraagt hij de aanwezigen de gesprekken te beperken tot de pauze dan wel in de tuin voort te zetten. Fijn ook dat hij vraagt ons elkaar op het tegenwoordig geaccepteerde eeuwige gekeuvel tijdens optredens aan te spreken. Zijn praatje wordt als zeer positief ervaren maar eerlijk gezegd als ik naar het publiek kijk zie ik louter blues-brothers en -sisters die ook écht voor de muziek komen.
Tegen de klok van half tien komen de zeven mannen van de Dave Chavez Band tevoorschijn uit de aanliggende sportzaal en betreden het podium. U leest het goed; de Dave Chavez Band heeft voor de gelegenheid van de lancering van het nieuwste schijfje Loving BattleGround besloten het album ten doop te houden met de Dave Chavez Band XXL.
De vaste leden van de band, Dave Chavez (lead gitaar en vocals) en Peter Offerman (bass) worden vanavond door de blazers die ook op het album te horen zijn bijgestaan. Yavin Groenewegen (trombone) en Jan de Ligt (tenor-sax) maar zij hebben ook bariton-saxofonist Joppe Bestevaar uit België toegevoegd aan hun blazerssectie. Twee nieuwe gezichten zijn op toetsen Rob van Gemert (Robert Smith Blues Band) en de vervanger voor de verhinderde drummer Darryl Ciggaar is Richard van der Raad (GinFish) uit mijn oude habitat Vlaardingen.
Ik zie wat vermoeide koppies, er is een behoorlijke voorbereiding aan dit optreden vooraf gegaan, maar tegelijkertijd zie ik dat de mannen staan te trappelen het grote publiek met hun nieuwste baby – Loving BattleGround – te laten kennismaken. Tóch wordt de eerste set afgetrapt met een nummer van het eerste album Sharp Like A Knife. ‘Dirty C’ is hét nummer om alle neuzen dezelfde kant op te laten wijzen én om de bezoekers het muziekhart te verwarmen. In ‘Brightest Light’ kunnen we al meteen de beslissing om Rob van Gemert op piano uit te nodigen mee te spelen met de Dave Chavez Band XXL begrijpen.
Rob van Gemert geeft met zijn solo partij op de piano al direct zijn visitekaartje af, ook de blazerssectie laat de aanwezigen niet onberoerd. De mannen die zich zo dicht mogelijk bijelkaar opgesteld hebben op de linkerzijde (voor de kijkers rechts) van het podium staan weliswaar een beetje buiten de schijnwerpers maar hun swingende klanken maken dit meer dan goed.
In ‘Boogie Real Low’ kan Jan de Ligt eens te meer de hoofdrol vervullen. Als de blazers af gaan naar hun back-stage onderkomen komt een van mijn favorieten aan bod. Dave Chavez bewijst met de vertolking van ‘Hard Times’ van Ray Charles (nieuwe album) een cover zo naar de hand te kunnen zetten dat velen denken dat het een eigen nummer betreft, grote klasse. De gitaarsolo in dit nummer snijdt diep door de ziel maar ook Rob’s pianosolo mag zeker niet onvermeld blijven. ‘Afraid’ de openingstrack van het nieuwe album is ondanks de titel een opzwepend dansbaar nummer, maar ook ‘Devine’ waarbij de blazerssectie zich weer bij de band heeft gevoegd is zo’n nummer waarbij de dames de dansvloer komen opzoeken.
Joppe Bestevaar op de bariton-sax krijgt mijn onverdeelde aandacht in Bill Haley’s ‘Rock This Joint’ en wat te denken van trombonist Yavin Groenewegen? Deze man verdient alleen al ons respect dat hij op de uiterste laatste vierkante centimeter van het podium met het langste blaas-instrument, de trombone, uit de voeten kan.
Ondertussen denk ik ook aan Darryl Ciggaar, missen we hem? Ja, we missen hem als mens natùùrlijk maar Richard van der Raad doet nergens vermoeden dat hij slechts een paar dagen geleden het gehele repertoire van Dave Chavez zich eigen heeft gemaakt. Een grote pluim voor deze man die vanavond drummer is maar in zijn eigen duo GinFish de gitaar en de vocalen voor zijn rekening neemt. De eerste set wordt afgesloten door een solo van Dave zelf, we horen track nummer 10 ‘In Love’ een prachtige ballad waarbij er toch weer een enkeling met zijn buurman moet doornemen wat ‘ie vanavond gegeten heeft. Enfin, het grootste deel van het publiek kan wél het respect opbrengen om naar een ballad te lùisteren.
Na een dikke twintig minuten pauze waarin de merchandise-stand veelvuldig bezocht wordt en waar het nieuwe album maar ook de nieuwe band T-shirts gretig gekocht werden, een potje darts gespeeld werd, gaat het trio Dave Chavez, er nog maar eens tegenaan. Het eerste nummer van set twee is het door R.L. Burnside, North Mississippi Allstars geïnspireerde nummer ‘Love To Shine’, ook hier mogen we wéér eens van Dave Chavez’ onnavolgbare timing genieten. Dave’s stem, bijna drone, zijn gitaarbeheersing en de eerder vermelde timing maar ook het groovekarpet uitgerold door de ritme-sectie Richard van der Raad en Peter Offerman is wat dit nummer een radioplay-song maakt. Pianist Rob van Gemert en de blazerssectie, “Horn No Names of de HaringHorns”, voegen zich bij de band om aan een speciaal verzoek van M.C. René Wijs te voldoen.
Muddy Waters’ ‘Hoochie Coohie Man’, wat een mooie volle sound wordt door deze Big Seven de sfeervolle ‘juke-joint’ ingeslingerd. Ook de titeltrack van het voorlaatste album ‘Sharp Like A Knife’ is op de set-list gezet, het blijft een geweldig nummer met die snerpende gitaarsolo. Speciaal voor de dansers, waarop door Dave Chavez dan ook op humorvolle wijze een dringend beroep wordt gedaan, is ‘Sickly In Love’ ook van het voorlaatste album. Op dit nummer kunnen slechts de beste dansers het tempo van de song bijbenen, Maarten Verpoort en zusje Suze Berkens laten ondanks hun beider blessure nog maar eens zien hoe het vroeger in de Marathon ook alweer ging.
Tijdens de uitvoering van het titelnummer ‘Loving BattleGround’ prijs ik mezelf gelukkig dat ik live getuige mag zijn van deze ‘wall of sound’ van blazers Joppe, Jan en Yavin, maar natuurlijk ook Dave die met zijn trouwe metgezel de Fender Stratocaster de pannen van het dak speelt. ‘Angel’ “is here to stay” maar de blazers mogen niet blijven. Dit is nog zo’n nummer waarbij de gitaarvirtuositeit van de Schiedammer benadrukt wordt, ik denk slechts “who needs a pedal-steel when we got this guitar-hero?”. Ook Rob van Gemert laat in dit nummer lekker van zich horen, de man is zeer geconcentreerd en soms vraag ik me af of hij niet teveel gefocust is om zich te amuseren. Als de set-list, nooit eerder hanteerde Dave en zijn kompanen een setlijst, over het podium dwarrelt is het alweer tijd geworden voor de laatste ‘leg’ van de afsluitende set.
Nog een ballad valt ons ten deel als Dave Chavez op majestueuze wijze ‘Are We Done’ zingt. Een moeilijk nummer waarbij een uitglijer niet te maskeren valt maar de Schiedammer blijkt het nummer niet alleen op de plaat maar ook live heer en meester te zijn.
Dave blijkt niet alleen een goede muzikant, vol humor maar toont zich ook een goed mens als hij steun en toeverlaat René en echtgenote Petra Wijs op het podium uitnodigt om hen te bedanken voor de steun en de liefde die hij in zijn donkere dagen heeft mogen ontvangen.
Er worden wat traantjes geplengd en ook de toeschouwers houden het niet allemaal droog maar men krijgt niet veel tijd want Dave wil door met een wat vrolijker thema. De release party van ‘Loving BattleGround’ wordt afgesloten met het up-tempo ‘So Far Away’, Yavin van Groenewegen krijgt de vloer en ik waan me in het French Quarter van New Orleans in de Preservation Hall Of Jazz. Deze zeven heren, The Big Seven a.k.a. Dave Chavez Band XXL verdienen – mits in deze samenstelling – het grote podium van ieder zichzelf respecterend festival.
Na een ovationeel applaus wordt er natuurlijk om een bis-nummertje gevraagd, daar heeft Dave wel oren naar “maar wat doan mensuh?”. Dé afsluiter van deze heerlijke, sfeervolle avond in september kan natuurlijk maar één nummer zijn; Dave’s cover van het wereldberoemde Bill Withers nummer ‘Ain’t No Sunshine’ is dé absolute uitsmijter. Een nummer waarin eens te meer de gelijkenis met de stem van deze Withers maar ook zeker de timing van Chavez bevestigd wordt. Dave Chavez Band, een band waar Nederland en wellicht de rest van Europa niet meer om heen kan.
Rest mij nog de nieuwsgierigen te berichten over het geluid; het geluid was tip-top in order menig muziekcafé kan hier jaloers op zijn. De fotografen kan ik ook blij maken de belichting was ook in orde.
Lees ook hier TBA?’s recensie van het album ‘Loving BattleGround’.
Wij van TBA? danken de organisatoren en sponsoren voor hun geloof in deze Dave Chavez Band, voor hun enthousiasme ook andere mooie acts een podium te bieden en prijzen ons rijk keer op keer zovelen met een blueshart te mogen begroeten. Wij zullen zeker de programmering van Het (Blues) Centrum in de gaten blijven houden!
