Thomas Toussaint Band en voorprogramma Trouble No More speelden op zaterdag 17 september 2016 in Azotod, De Meern. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Paul Scholman.
Afgelopen zaterdag mocht Bluezotod het eerste blues feestje organisatoren in het onlangs verbouwde Azotod. ’s Middags waren de vrijwilligers daar nog volop in de weer het pand toonbaar te krijgen voor het publiek en dat lukte ze net. Zolang er geen stiekeme blik werd geworpen achter het gordijn aan de zijkant van de zaal, oogde het tiptop. Hoewel op de oude indeling in mijn geheugen weinig aan te merken was, moet ik zeggen dat er toch wel wat verbeteringen waarneembaar waren.
Groot voordeel was wel dat het tweede podium nu in dezelfde zaal stond, recht tegenover het hoofdpodium. Op zich was de oude locatie in het café best gezellig, maar het was smal met een constante doorloop naar het achtergelegen rookgedeelte. Het kleine podium was dus nu ook in de grote zaal en daar werd rond negen uur de avond geopend door het Utrechtse gezelschap Trouble No More. Deze band bestaat uit Onno Blok (gitaar/zang), Ton Beukelman (Hammond), Job Groot (sax/zang), Paul van Berkel (drums/zang) en Arie Schilling (bas/zang). De band speelde twee strakke sets met weliswaar veel covers, maar deze worden wel op een eigen relaxte wijze, maar stevig groovend gebracht. Blues, rock en rhythm & blues schotelde dit gezelschap ons voor met zichtbaar veel plezier. De band bestaat inmiddels meer dan vijfentwintig jaar, maar ze oogden alsof ze hun eerste optreden mogen doen vanavond. Vooral Ton Beukelman zit waanzinnig te genieten achter de toetsen.
In de tweede set doet ook zangeres Yoni Blue een paar nummers mee en trakteert ons op de van haar bekende uithalen. Deze heren waren meer dan een support act en lieten wederom horen waarom ze in 2012 hoog scoorden op de Dutch Blues Challenge.
Op het grote podium stond dan de Thomas Toussaint Band. Nadat de band was aangekondigd, verdween Thomas al snel in het publiek om persoonlijk het geluid te checken. De band opende ondertussen met een prima instrumentaal werkje, Freddie King’s “SideTracked”. Daarna was het shuffle, New Orleans, country, rumba, rock ‘n roll en slow blues wat de klok sloeg; Jimmy Reed, T-Bone Walker, Magic Sam, Albert Collins, B.B. King … alle groten uit de klassieke blues kwamen voorbij.
Terwijl Dirk Wagensveld (bas) en Paolo de Stigter (drums) een steady beat neerzetten, kreeg gitarist Leander Nijland volop ruimte te soleren, terwijl Thomas er overtuigend op los zong en nog overtuigender prima harmonicawerk liet horen.
Het enige minpuntje tijdens de eerste set was toch wel het geluid. Tijdens “Side Tracked” viel het nog mee, maar nadat Thomas zich bij de band voegde was de balans tussen harmonica en gitaar niet helemaal wat het wezen moest. Goede communicatie doet wonderen en nadat de band en geluidsman in de pauze even van gedachten gewisseld hadden, was het in de tweede helft wel dik in orde. Het klonk warmer en voller en men had ook de juiste balans gevonden. Tijdens deze tweede set was de dansvloer ook goed gevuld en dat bleef ook zo voor de rest van de avond.
Dit was weer eens zo’n avond dat er ontzettend veel te doen was op blues gebied en de opkomst van het publiek viel daardoor wel wat tegen. De Thomas Toussaint Band heeft zich het laatste jaar echter zodanig ontwikkeld, dat het met gemak het publiek een avond kan boeien. Slechts weinigen begaven zich vroegtijdig naar huis en de dansvloer bleef tot het einde toe gevuld. Zo rond half twee, ver na de beoogde eindtijd zat het er eigenlijk op, maar de heren kwamen niet weg zonder een welverdiende toegift. Met een eigen instrumentaal nummer, waarin Thomas zich op een gegeven moment geheel solo stond uit te leven, werd er toch een eind aan de avond gebreid.
Overigens is gitarist Leander Nijland voor velen nog steeds een ontdekking. Al in 2004 won deze jongeman de Sena Music Award in de leeftijdcategorie 13-16 jaar en de prijs voor “Best Performing Artist” en “Best Overall Guitarist” met zijn, met veel flair en gevoel, gespeelde blues notes en hij perfectioneerde dat de laatste jaren door veel jammen met mannen als Erkan Özdemir en Kai Strauss. Deze jongen wórdt geen grote, maar ís dat eigenlijk al.
