Luther Dickinson en voorprogramma Maurice van Hoek speelden op vrijdag 23 September in ‘t Paard van Troje – Den Haag. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier voor het album.
Het is officieel al herfst maar als we na weer een overheerlijke maaltijd bij ons favoriete Indonesische restaurant, een must wanneer in Den Haag, arriveren zitten een aantal bezoekers op de trappen van ‘t Paard nog heerlijk in een zomers zonnetje te wachten totdat de deuren opgaan voor een heel speciaal optreden.
Luther Dickinson is in Nederland om zijn album ‘Blues & Ballads’ te promoten en omdat hij slechts vier avonden optreedt is het een bonus dat hij ook in onze ‘achtertuin’ Den Haag verwelkomd wordt. Geen twijfel, daar moeten de reporters van uw on-line muziekmagazine The Blues Alone? natuurlijk getuige van zijn.
Maurice van Hoek verzorgt het voorprogramma en als we de kleine zaal van ‘t Paard binnenkomen zien we tot onze vreugde de pedalsteel van kompaan David Gram ook op het podium opgesteld.
Klokslag acht uur komt de gestripte band Maurice van Hoek het podium op; gestript want het Maurice van Hoek gezelschap bestaat normaal naast frontman/zanger/gitarist Maurice van Hoek, pedalsteel speler David Gram uit toetsenist Stan de Kwaadseniet én bassist Danny van ‘t Hoff en drummer Rafael Schwidessen de laatste twee beginnen deze avond in Oostenrijk aan de 2wenty5five Anniversary tour met Ian Siegal.
In Den Haag zijn de bezoekers getuige van het ‘duo’ Maurice van Hoek en David Gram. Uw reporter had al eerder digitaal kennisgemaakt met de muziek van Maurice van Hoek en al meteen kwam op mij zijn geluid en teksten als zeer volwassen over. Maurice van Hoek is nog maar vierentwintig jaar maar manifesteert zich op het podium als een zeer ervaren muzikant. Maurice van Hoek speelt een mooie mix van Americana en country. De jonge frontman die de laatste jaren in Rotterdam Delfshaven resideert, zit in zijn laatste jaar van het Rotterdamse Codarts. Ondanks zijn studie stond hij afgelopen periode op menig festival zoals bijvoorbeeld het Utrechtse Backroads Roots Festival en het Rotterdamse Once Upon A Time In The West Festival. Maurice van Hoek heeft zichzelf ook al op een mooie vakantie door de VS getrakteerd, natuurlijk niet zonder zijn geliefde gitaar waar hij bij tijd en wijle ook de VS met zijn muziek heeft laten kennismaken. De songs die daaruit voortkwamen zijn songs over de liefde of het ontbreken ervan en het aan zijn oog voorbij getrokken landschap. Het debuutalbum ‘Live Forevermore’ is daar het directe gevolg van, Maurice pende elf liedjes over de reis van zijn leven. Van Hoek haalt zijn invloeden uit country- en het Americana genre zoals Ryan Adams, James Taylor en de Eagles, TBA? reporter Ria Pronk was er in het verleden bij toen Maurice met maatje Douwe Bob Postuma in de Amer optrad. Ook Douwe’s stijl is terug te horen in het geluid van de songs van Maurice. Hoe dan ook, muziek blijkt Maurice’s ziel en zaligheid, hij wil graag het Nederlandse country fenomeen van de eenentwintigste eeuw worden. Wij gaan het beleven; Maurice van Hoek en David Gram mogen een voorprogramma van half uurtje verzorgen, enigszins kort maar hé je staat op hetzelfde podium als “Super Bad Ass” Luther Dickinson!
De set begint met een akkefietje met de pedal-steel van David Gram. Ondanks dat de repetitie vlekkeloos verlopen is blijkt bij de start van de set de kabel hemelen is en de enige ‘Jack’ die in de zaal zit in een fles onder de naam Daniels. Heel jammer maar oh zo goed gehandeld van deze jongemannen. Onverstoorbaar zorgt Maurice van Hoek dat onze aandacht met de inzet van ‘Every Hour, Every Day’, de laatste track van zijn debuutalbum, afgeleid wordt van het in ‘tune’ brengen van de gitaren om zo dicht mogelijk bij het geluid van de pedal-steel van David Gram te kunnen komen. ‘The Traveler’ (niet op het album) is een prachtige ingetogen nummer waar ik helemaal vergeet dat ik in Den Haag ben, ik waan me rijdend door het kurkdroge California met uitzicht over de ‘desert’ met haar ‘tumbleweeds’. De charismatische Maurice van Hoek zoekt keer op keer het contact met zijn publiek waarbij wij ook een paar maal verzocht worden het chorus mee te zingen.
In ‘Live Forevermore’, de titeltrack van het op 6 Mei van dit jaar uitgebrachte album, wordt de harpbeugel erbij gepakt en hoor ik toch ook een beetje Dylan doorsijpelen. David Gram voorziet iedere song, met zichtbaar gemak, van de ene na de andere prachtige (slide) solo en zingt hier en daar ook nog een fijne tweede stem. Met de vraag of wij van Rock ‘n Roll houden antwoordt deze talentvolle performer zichzelf “nou ik wel” en zet in met ‘I’ll Be On My Way’, track nummer 1 van het album Live Forevermore. Inderdaad een heerlijk up-tempo nummer waarbij nog maar eens de kwaliteiten van beide jonge muzikanten bevestigd wordt.
Maurice van Hoek met band, als duo of solo zal naar mijn mening heel dicht bij zijn wens als country fenomeen kunnen komen; wij van TBA? hebben ons een half uurtje rondom een ‘campfire’ met gelijkgezinden kunnen wanen. Zelf heb ik enorm genoten van zijn muzikaliteit maar ook zeker van zijn zangkunsten en zijn uitspraak die nergens doet vermoeden dat deze jonge troubadour in Nederland zijn kamp heeft opgeslagen. Maurice van Hoek tot ziens als de TBA? verslaggevers komen genieten van een full-time show ergens in het land.
Om negen uur is het tijd geworden voor de hoofdact van de avond die voor, naar mijn mening veel te weinig publiek, gaat optreden. Luther Dickinson (1973) is de zoon van de, in 2009 overleden, legendarische Jim Dickinson. Eén van de grootste blues producenten allertijde produceerde o.a. Aretha Franklin, The Rollin Stones en Bob Dylan. Vader Dickinson gaf zijn liefde voor de muziek en dan met name de blues door aan zonen Luther en Cody die samen met bassist Chris Chew in 1996 de North Mississippi Allstars oprichtten. Maar ook beleefde Luther Dickinson een carrière als rockster doordat hij de officiële gitarist (2007-2010) van The Black Crowes was. Hij verkocht met The Black Crowes meer dan twintig miljoen schijfjes en staat in de boeken van het blad Melody Maker als “beste rock ‘n’ roll band in de rock ‘n’ roll-scene”. Luther speelde ook met de Southern Soul Assembly met Marc Broussard, J.J. Grey en Anders Osborne. Maar vanavond maken we kennis met het soloproject van Luther Dickinson, ‘Blues & Ballads – A Folksinger’s Songbook’ . Luther Dickinson wordt vanavond bijgestaan door Darryl Ciggaar op drumms. Darryl kennen de meeste lezers van The Howlin’, Dry River Bed Trio, Dave Chavez Band maar ook van de gastoptredens bij Ian Siegal.
Met een opgewekt “I’m ready, ready to rock ‘n roll” neemt Luther Dickinson meteen bij het eerste nummer van de set de ‘coffee-can guitar’ ter hand om R. L. Burnside’s ‘Rollin’ & Tumblin’ de zaal in te slingeren. Voor degene die nog aan het uitbuiken waren is dit nummer uitermate geschikt hen bij de les te roepen. Een les die voornamelijk zal bestaan uit de diverse vormen van blues, folk en ballads uit de doeken te doen. Op zijn Gibson die van een nóg beter geluid voorzien wordt door de laatste hand aan de versterkerknoppen te leggen horen we ‘Let It Roll’ track negen van het in Februari uitgebrachte album ‘Blues & Ballads’. Hoewel de opwekkende titel gaat het nummer over het hiernamaals en de continuering van de levenswijze. Het moet gezegd; de eerste nummers volgen elkaar in rap tempo op. Na een kleine toen minuten zijn we al toe song nummer drie van de setlist, ‘Hurry Up Sunshine’ maar in dit nummer horen we eindelijk de ‘vrije val’ van de snaren. Luther is los en verliest zichzelf in het bespelen van zijn Gibson in een bijna jazzy benadering van gitaarspelen ondertussen volgt drummer Darryl Ciggaar de gitaarvirtuoos Luther met ondersteunen waar het moet, aanvullen waar het kan en soleren waar het noodzakelijk is. Deze jongeman is misschien wel een van Neerlands grootste talenten op de drumms, (nog) geen DBA nominaties voor deze Darryl, Darryl volgt zijn eigen weg en doet dit op zeer verdienstelijke wijze.
Junior Kimbrough, zijn nazaten zijn vrienden van de Dickinson broeders en spelen regelmatig mee bij opnames, krijgt een eerbetoon in de vorm van de cover van ‘Lord, Have Mercy On Me’ en daar herkennen we die onmiskenbare psychedelische blues trance waar Luther Dickinson zo heer en meester in is. ‘Storm’ is ook weer zo’n nummer waarin de slide partijen van Luther Dickinson onnavolgbaar zijn en waarbij Darryl Ciggaar, die de drummsticks om en om hanteert, samen een bijzondere sfeer weten te creëren. Luther Dickinson zit volledig in zijn spel, zet de bril af, beweegt veel op het podium, zet de bril weer op en geniet zichtbaar van het samenspel met de jonge Dordtse drummer Ciggaar. Mississippi Fred McDowell komt voorbij maar ook het aan Diddley denkende ‘Bang Bang Lulu’ wat een nummer is waarbij Darryl eens te meer zijn visitekaartje afgeeft. Yeah Darryl! Ook de super slide partij van Dickinson is van ontzagwekkend niveau!
R.L. Burnside wordt nog eens geëerd als de twee mannen Luther en Darryl samen het groovy ritme van ‘Let My Baby Ride’ neerleggen, ik kan er maar moeilijk stil bij staan en laat de notities even voor wat ze zijn. Mijn verbazing is groot als ik hoor dat ook Dylan hier ten tonele komt in de vorm van een cover van ‘Stuck Inside of Mobile with the Memphis Blues Again’ (hoezo lange titel?), ook dit is voor Luther Dickinson een nummer waarbij hij zijn zeer grote vaardigheid op de snaren ons kan laten zien. Ook zijn stemgeluid is van hoge klasse in dit Dylan werkje, ik vind het prachtig gedaan. Ook zonder microfoon blijkt Luther de kleine zaal van ‘t Paard van Troje aan te kunnen als hij Jimi Hendrix’ ‘Hear My Train A Comin’ zingt en op waaaaaaaanzinnige wijze speelt. Wàt een gigant deze Luther Dickinson, wij van TBA? hadden hem al eerder op het podium gezien. Zoals in 2011 op Blues Peer bij The Black Crowes en als Mississippi Mudblood bij Ian Siegal op hetzelfde festival maar ook als North Mississippi Allstar tijdens het concert in de Roepaen in 2013 maar ik kan met het hand op mijn hart verklaren dat ook als soloproject Luther Dickinson evenzo interessant en betoverend is. Lightin’ Hopkins’ ‘Catfish Blues’ wordt door de oudere jongere (ikzelf) met een gilletje onthaald en ook hier laat ik het notitieboekje in de kontzak.
Als Luther vraagt of er nog verzoeken zijn aarzel ik geen moment en roep ‘Ain’t No Grave’ (niet te verwarren met die van Johnny Cash). Zijn gezicht licht op en hij vraagt mij akoestisch of….? Akoestisch antwoord ik zo snel als ik kan want ik ben bang dat als het versterkt gespeeld wordt de woorden van het nummer misschien zullen verdrinken in de gitaarklanken. Het nummer handelt namelijk over het heengaan van vader Jim Dickinson en omdat vandaag mijn moeder haar verjaardag gevierd zou hebben wil ik ook bij haar overlijden stil staan. De stoel wordt erbij gepakt en de (geleende?) blonde akoestische Gibson maakt zijn rentree. Natuurlijk raakt dit nummer mij maar ook blijkbaar het aanwezige publiek want nergens maar dan ook nergens heb ik het zo muisstil meegemaakt tijdens een akoestische sessie. Hulde aan de toeschouwers maar ook zeker aan de muzikant die dit weet te bewerkstelligen. Op het album werd dit nummer samen met Mavis Staples ingezongen.
Clip Ain’t No Grave:
Een wat vrolijker noot wordt weer op de coffee-can gitaar gespeeld, met ‘Shake What Yo Mama Gave You’ ook wel ‘Shake’ genoemd schud ik de laatste verdrietige gedachten uit mijn lijf. Intermezzo’s van Deep Purple’s ‘Smoke on The Water’ en Howlin’ Wolf’s ‘Spoonful’ worden op behendige wijze verweven in dit opzwepende nummer en ondertussen is Darryl ‘killing it’ op de drumms. De coffee-can gitaar krijgt nog een extra hoofdrol als de versterking van de microfoon in de open achterkant van het blik wordt geplaatst, majestueus!
Natuurlijk kan na een zo dynamische set een toegift niet uitblijven en om kwart over tien vragen de inmiddels tot Luther Dickinson’s fans gebombardeerde aanwezigen om meer. ‘And We Bid You Goodnight’ is de eerste van de twee encores, bij dit nummer kan ik slechts denken “en allemaal blijven oefenen gitaristen” want wat deze man op de zes snaren weet te bereiken is voor mij althans onnavolgbaar, het is intens maar tegelijk heel integer en nergens over de top. Bij de tweede van de encores denk ik dat Luther beter zijn jasje niet weer aangetrokken had want hij kan er geen genoeg van krijgen, een zeer uitgesponnen versie van ‘Lay My Burdon Down’ is dan het onverbiddelijke einde.
Luther Dickinson “You’re Hot, Hot, Hot”
Dit was een mooie les in de blues, folk en ballads gebaseerd op de dynamiek van ritme en percussie, stabiele gitaar riffs en een paar akkoordenschema’s. Een goed voorbeeld van een concert waarin de Blues & Ballads hand in hand zijn gegaan op zoek naar de zuiverheid van de traditie. Luther Dickinson is misschien wel de grootste exponent van de huidige ‘Hill Country Blues’. Op de klanken van de bluestrein gevormd door de snaren van Luther’s baby zoeken enkele al de uitgang op maar de meeste aanwezigen zoeken de desk waar van beide act de cd’s te koop aangeboden worden.
U kunt ook nog getuige zijn van een optreden van Luther Dickinson; hij is zaterdag 24 September te gast in Bitterzoet in Amsterdam en zondag 25 September in Lux in Nijmegen.
De verslaggevers van TBA? zijn weer getuige geweest van een optreden van een bijzondere artiest, we danken de p.r. van ‘t Paard voor hun gastvrijheid en hopen dat zij nog vaker opmerkelijke acts in de knusse zaal van hun venue mogen programmeren.
