SaRon Crenshaw en Blind B. & the Visionairs speelden op zondag 18 september 2016 bij Live @ BBC in Berkel-Enschot. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Leo Gabriëls.
Tot bassist Bart Kamp zijn naam enige tijd terug liet vallen had ik eerlijk gezegd nog nooit van SaRon Crenshaw gehoord. Ik had daarna zijn site bezocht, wat filmpjes bekeken en was toch wel nieuwsgierig geworden naar deze zanger/gitarist. Gelukkig hoefde ik niet al te lang te wachten, want de plannen lagen al klaar om de man naar Nederland te halen en met vereende krachten wist Bart in samenwerking met Bluesther Agency, Leo Gabriëls en Robert Slim een korte toer mogelijk te maken, waarvan collega Paul het eerste optreden in De Pluk in Geldermalsen bijwoonde en ondergetekende er bij Live@ the BBC bij was, waar ook de opnames voor een live cd gemaakt zouden worden.
Uit Geldermalsen kwamen enthousiaste geluiden en de verwachtingen waren hoog gespannen. De zondagmiddag werd gebruikt om bij de BBC zonder publiek opnames te maken, terwijl dat op de zondagavond met publiek zou gebeuren. Pas op woensdag was de band voor het eerst bij elkaar gekropen om te repeteren. Vanaf het eerste moment was er een klik en waar je vaak Amerikaanse muzikanten met Europese begeleiders ziet, hier stond echt een band. De mannen voelden en vulden elkaar perfect aan. Blind B & the Visionairs bestonden voor de gelegenheid uit bassist Bart Kamp, drummer Frank Duindam en Hammond B3 speler Patrick Cuyvers. Aangevuld met de charismatische, humorvolle zanger/gitarist SaRon Crenshaw zorgden ze voor een onvergetelijk avondje blues. Hoewel … “This is no blues, this is soul!”, aldus de woorden van de eveneens aanwezige James Yancy Jones, ook bekend als Tail Dragger.
Vanaf het moment dat de band aftrapte met “The Moon Is Full”, betrok SaRon het publiek bij het optreden en al in het eerste nummer wist hij de mannen in het publiek te laten blaffen en de vrouwen te laten miauwen.
De man toonde zich de perfecte combinatie van entertainer en muzikant. Hij betrok weliswaar het publiek regelmatig bij de show, zonder dat dit verzandde in de geijkte vraag en anwoordspelletjes.Voeg daarbij de soms extravagante gitaarpartijen, gecombineerd met heel subtiel spel, waarbij je een spelt kon horen vallen en het was duidelijk dat de show niet ten koste ging van de muzikale performance.
Bluesklassiekers werden gecombineerd met het nodige eigen werk en er werd ook het nodige buiten de blueslijntjes gespeeld. Nummers als “Old Love” en “Hey Joe” speelt hij op zo’n frisse manier, dat het lijkt alsof hij de nummers net zelf geschreven heeft. Hij covert de nummers niet, hij vindt ze opnieuw uit. “Old Love” begon met een heel eigen, ingetogen gespeelde manier, waarop het min of meer bij het origineel uitkwam, om te eindigen in een stevig stukje “Who Knows”. In “Hey Joe” komt een stuk reggae tussen door en ook het Pink Panther-theme komt erin voor. Zijn versie van Howlin’ Wolf’s “Built For Comfort” is werkelijk subliem.
Uiteraard ontbreekt ook een wandeling door het publiek niet en om even af te koelen waagt hij zich daarbij zelf op het terras achter het pand om daar de verstokte rokers ook even te verblijden met een bezoekje.
Ik heb in mijn leven al heel wat gitaristen voorbij zien komen en dacht alle trucjes op gitaar inmiddels wel gezien te hebben. Ik heb snaren zien bespelen met de vingers, met de tong, met de tanden, met drumstokken en microfoonstandaard, maar door er op te blazen, was nieuw voor me. Het is onmogelijk om het geluid ervan te beschrijven, maar het was werkelijk schitterend.
Iets minder subtiel was de manier van ‘scratchen’ op de gitaar, maar een gedetailleerde beschrijving hiervan is niet geschikt voor de wat jeugdigere lezers.
Nu ben ik op muziekgebied een behoorlijk verwend mannetje, maar het enige concert dat ik me voor de geest kan halen om hiermee te vergelijken is mijn eerste Freddie King concert.
This is as good as it gets!
