Revel In Dimes - ready for a rough ride [interview]

Exclusief interview met: Revel In Dimes tekst & video: Giel van der Hoeven foto’s: José Gallois © locatie: Ribs & Blues Festival 2016 in Raalte datum: zondag 15 mei 2016

De New Yorkers, drummer Washington “Washy“ Duke en zanger/gitarist Eric Simons, begonnen ooit als tweemans band. Als een Sjors en Sjimmie van de ritmiek haalde ze kattenkwaad uit op houseparty’s en in de nachtclubs van Brooklyn. Zangeres Kia Warren en later multi-instrumentalist Chris “Premo” Waller (bas, harmonica, zang) die al furore maakte in de New Yorkse underground scene bleken een gouden greep te zijn. Revel In Dimes was in 2013 een feit en de band “was ready for a rough ride”. Die muzikale reis bracht hun dit voorjaar naar Europa voor 13 optredens in 10 dagen tijd. De band verraste het TBA?-team reeds aangenaam op het 31e Moulin Blues Festival te Ospel. En op het 20e Ribs & Blues Festival in Raalte deden ze dat nog eens retestrak over.

Die verfrissende optredens werden beloond met positieve reviews en de vergelijking met het Nederlandse ‘My Baby’, die ook aan een zegetocht bezig zijn, was gauw gemaakt. Eveneens een band die de nieuwe lichting muziekliefhebbers ‘opvoeden’ met muziek uit de vorige eeuw verpakt in een hedendaags swingend jasje: een psychedelische vorm van deltablues met invloeden uit de boogie en swamp-rock. Of zoals deze band het zelf omschrijft: “there is boot-stompin’, soul-shakin’ rock ‘n roll and then there is reveling in Revel in Dimes”. Ze zijn ook nog eens een stel dat wars is van sterallures, dus een interviewafspraak was gauw gemaakt. In afwachting van de andere bandleden keuvelen fotograaf José en uw interviewer alvast wat met zangeres Kia in de als kleedkamer dienende portocabin. Ons compliment dat Revel In Dimes op muziekgebied “one of the best new things from New York” van de laatste jaren is, wordt ontvangen met een vreugdevol: “awsome, that’s a huge compliment!” Kia geeft aan niet langer meer te willen wachten op de andere bandleden en ze stelt verwachtingsvol voor om dan maar alvast van wal te steken. Dat doen we met genoegen.

Hallo Kia, Revel in Dimes heeft het druk momenteel. Vandaag speelde jullie al op het Over De Top festival in Lichtenvoorde, gisteren in Blues Town Kwadendamme en vorige week o.a. op Moulin Blues Ospel. Hoe bevalt het in Nederland?
Kia: Oef, weet je, als al onze concerten zouden zijn zoals hier in Holland dan hadden wij geen reden om boos of verdrietig te zijn. Ik spreek voor mezelf, maar zodra ik het podium opstap voel ik een “wave of love and energy” van het Nederlandse publiek over me heenkomen. Dat begon al op het Bevrijdingsfestival in Zwolle en het duurt maar voort. Onderhand 13 gigs in 10 dagen tijd.

Is dat anders in New York?
Kia: In de VS zijn festivals meer gebaseerd op grote namen en moeten beginnende bands als wij het hebben van optredens in het clubcircuit. West-Europa heeft toch een hele andere festival-traditie. Bovendien weten jullie onze muziek meer te appreciëren en naar waarde te schatten, is mijn bescheiden mening.

Hoe kwamen jullie op de bandnaam Revel In Dimes?
Kia: Eigenlijk is dat nog van voor mijn tijd, maar het is een uitdrukking en het betekent dat je tevreden bent met weinig; kuieren in kleingeld, feitelijk.

Als de drie andere bandleden ook binnenkomen en zich luidruchtig op de klaarstaande chips zakken en drankflessen storten, vraag ik hoe de mannen elkaar ontmoet hebben. Washington ‘Washy’ Duke die tegenover mij is gaan zitten neemt als eerste het woord.
Washy: Eric en ik kende elkaar al langer uit diverse bands. We bleken dezelfde muzikale voorkeur te hebben voor het soort juke-joint rock ‘n roll blues dat ook door Junior Kimbrough en R.L. Burnside gespeeld werd. We besloten iets dergelijks als duo ook te gaan doen, ik de drummer en Eric zong en speelde op een flink overstuurde elektrische gitaar. Op een avond toen we in een club op Long Island [The Surf Lodge in Montauk – red.] gespeeld hadden, kwam er een kerel naar ons toe die vroeg of een clubmedewerkster een paar songs mee mocht doen met ons…
Eric: “…we zijn geen karaoke machine!”, riep ik gelijk, ha ha!
Washy: Maar die knul, die zich had voorgesteld als de manager én vriend van Kia Warren, beloofde ons een extra optreden…
Eric: … én de nodige whisky die avond!
Washy: Ha ha, ook dat ja. Maar ze zong mee “and we were just blowin’ away”. Sindsdien is Kia onze vaste zangeres. Vervolgens kreeg ik een tip dat ene bassist “Premo” (Chris Waller) genaamd, naar een band op zoek was. Het ontstond heel organisch allemaal, zonder audities.

Wat onderscheid jullie sound van andere (nieuwe) New Yorkse bands?
Eric: wij spelen geen standaard bluesmuziek maar hebben een eigen specifiek geluid. Wij streven de stripped-down North Mississippi bluessound na, gecombineerd met het soul-, r&b- en rock ‘n roll geluid van Kia – die meid zingt werkelijk alles! – en de bas en vocale inbreng van Premo, die ook nog eens bluesharp speelt. Dát maakt ons als band uniek.
Premo: Ja man, veel van die gasten halen de blues bij IKEA en bij ons komt het uit onszelf, haha.

Hoe is het momenteel gesteld met de muziekscene in New York?
Washy: Oh, er zijn genoeg interessante bands in Brooklyn hoor. De psych, punk en rock ‘n’ roll tiert er welig. Vooral psychedelic rock. Er zijn tientallen bands die in New York City rondhangen en de spirit van de jaren ’60 in leven houden. Er zijn ook clubs en bars voldoende waar wij ons ding kunnen doen. Mensen willen gewoon genieten van livemuziek, plezier maken en dansen – ze hoeven tegenwoordig niet meer zo nodig te staren naar een bepaalde rockicoon.

Behalve de genoemde invloeden, heb ik ook veel namen gelezen waardoor jullie beïnvloed zouden zijn of zelfs mee vergeleken worden. Stoort jullie dat?
Premo: zoals?

The Black Keys, Led Zeppelin, Alabama Shakes, Jack White, The Red Hot Chili Peppers…
Premo: haha, de Chili Peppers had ik nog niet eerder gehoord! Maar, nee het stoort ons niet, beïnvloed zijn we allemaal en het vergelijken is juist een groot compliment, in dit geval.

In april verscheen de ‘The Parlour EP’ (Goomah Music). Die is analoog en live opgenomen in de studio. Waarom niet een compleet album?
Kia: ‘The Parlour EP’ is daadwerkelijk in de woonkamer en een salon (parlour) van een familielid opgenomen, en niet in een professionele studio.
Eric: het is een introductie van 5 nieuwe frisse songs, dat wilde we bewust zo. Een productie van ons vieren waaraan we allemaal hebben bijgedragen.
Washy: na de zomer hopen we ook een nieuw full-length album uit te brengen. De songs zijn al opgenomen in een moderne studio in een oude kerk in Hudson New York. Ook een videoclip is al geschoten en aan het artwork voor de cover wordt gewerkt.

Ik heb begrepen dat een aantal nummers van de demo Future Past (juli 2015) ook weer bewerkt op die plaat komen. Dat klinkt toch anders dan de EP. In een track als ‘Nancy’ hoor ik zelfs het psychedelische geluid van Jefferson Airplane. Gaat het die kant op?
Kia: Ja, dat klopt wel enigszins. ‘Nancy’ is een ballad die we niet live spelen en was op ‘Future Past’ nog een ruwe versie.
Washy: Dat zijn ‘Runnin’, ‘Dimes’ en ‘This Morning’ ook; one-take songs. We hadden vorig jaar slechts twee dagen beschikking over die studio, dan doe je zoveel mogelijk zonder overdubs. We hebben de songs ook niet fatsoenlijk kunnen arrangeren, in sommige gevallen zelfs niet eens gerepeteerd.

In recensies over jullie, lees ik veel over stompin ‘riffs, vibes en the feel van de muziek, maakt dat de teksten minder belangrijk?
Kia: dat hoop ik niet! Ik schrijf de meeste teksten voor Revel in Dimes en besteed er veel tijd aan, dan is het ook wel prettig als ernaar geluisterd wordt. Mijn lyrics zijn vaak persoonlijk, en om tot een verbinding te komen moet je de betekenis van die woorden wel tot je nemen.

Ondanks dat Kia de meeste lyrics schrijft, worden de lead-vocals ook waargenomen door Eric en Premo. Hoe wordt dat bepaald?
Premo: ik zing graag mijn eigen songs, en hé we hebben het hier wel over zoenen hè! [K.I.S.S.I.N.G. I wanna know you baby – red.] dát is pas persoonlijk. Zelfs een zangmicrofoon moest het vanavond zowat ontgelden tijdens mijn vrijage, zag je dat? Ha ha!
Eric: het is ook afhankelijk waar de song ‘om vraagt’ natuurlijk, het heeft geen speciale reden maar de shuffle ‘Right To The Left’ vind ik wel érg lekker om te doen hoor. Maar ook de Mississippi blues song ‘White Lightnin’.
Kia: en ik vind het ook tof om af en toe met de stemvervormer te experimenteren.

Kia, hoe is het voor jou om weken aaneen met deze drie kerels onderweg te zijn?
Kia: ha ha, wil je een écht antwoord of een interview-antwoord? Nee, het is een leerproces. De ene keer word ik omgeven door heel veel energie en de andere keer kan ik er wel ééntje de nek omdraaien. Maar ach, dan denk ik weer aan New York waar ik op dat moment weet-ik-veel-wat schoon zou moeten maken (waar overigens ook niets mis mee is). Wat wel jammer is: volgende week ben ik jarig en dan zouden ze mij in de watten moeten leggen. Maar ja, dan ben ik weer terug in New York en zijn ze ‘tuurlijk in geen velden of wegen te bekennen!

Laatste vraag: waar staat Revel in Dimes over, laten we zeggen, 5 jaar?
Washy: zolang we blijven doen wat we doen in alle bescheidenheid kunnen we muzikaal alleen maar beter worden. Verder heb ik geen speciale verwachtingen.
Eric: over 5 jaar kan ik niet zeggen, maar ik hoop dat we over 1 jaar 5 keer beter zijn!
Premo: Misschien is Revel In Dimes over 5 jaar als band wel… presidentskandidaat, whahaha! [en met z’n drieën fantaseren de mannen onderling verder wat er dán allemaal (on)mogelijk zou zijn – red.].
Kia: de jongens worden nu baldadig hoor, ha ha. “You know what: walk don’t run!”

Binnenkort zijn Revel in Dimes weer terug in Nederland voor een exclusief optreden tijdens het Ramblin’ Roots Festival op 22 oktober in Utrecht.