Whitesnake en support-act The Answer speelden op donderdag 11 augustus in Poppodium 013 van Tilburg. Tekst en foto’s Johan Sonneveld. Klik hier voor het album.
De legendarische hardrock formatie Whitesnake werd in 1977 opgericht door David Coverdale, geboren op 22 september 1951 te Yorkshire, begint eind jaren zestig zijn carrière in lokale bandjes, zoals bijvoorbeeld Denver Mule.
In de jaren 70 treedt Coverdale toe tot de band Deep Purple en neemt in deze band het stokje over van Ian Gillan die de band verlaat. Met Coverdale in hun gelederen brengt Deep Purple het album Burn uit en dit album is een instant succes! Door een split binnen Deep Purple verlaat Coverdale de band en brengt hij twee solo elpees uit White Snake (1977) en Northwinds (1978).
Het eerste optreden van David Coverdale’s band Whitesnake heeft plaats op 23 februari 1978 in The Sky Bird Club van Nottingham. Tot op heden heeft Whitesnake twaalf studio albums uitgebracht waarvan het laatste wapenfeit in 2015, The Purple Album.
En vanavond staat Whitesnake in het Tilburgse Poppodium 013 met hun ‘The Greatest Hits Tour 2016’. Een tour wat toch aangekondigd werd als de afscheidstour van Whitesnake, misschien is Coverdale op zijn besluit terug gekomen omdat er in verdere publicaties in de media nergens over een afscheid word gesproken.
Opvallend bij binnenkomst zijn de afgebakende balkons, wat er op duidt dat dit concert zeker niet is uitverkocht. Dit was wel wat anders in 2013 toen Whitesnake ook Poppodium 013 aandeed en de zaal tot de nok toe was uitverkocht.
Helaas kom ik iets te laat om het voorprogramma naar waarde in te schatten, de uit Ierland afkomstige band The Answer die voornamelijk blues en hardrock spelen.
Negen uur (kwartiertje later dan aangekondigd) trappen de heren af met het stevige ‘Bad Boys’ en de aanwezige fotografen schieten naar hartenlust hun eerste plaatjes. ‘Bad Boys’ wordt gevolgd door ‘Slide It In’.
Vol verwachting laat ik alles over me heen komen, voorspelbaarheid is het keyword van deze avond.
De solo’s van Joel Hoekstra en Beach, terwijl Coverdale het podium achter zich laat en dit in totaliteit vier maal, het zelfde aantal keer dat hij van overhemd wisselt. Mijn vermoeden rijst dat dit nodig is om Coverdale zijn overschreeuwde stem enige rust te gunnen; zelf heb ik het idee dat hij niet helemaal fit oogt misschien enige vermoeidheid, griepje?
Maar dit doet aan het concert op zich geen afbreuk, de nummers volgen zich in een rock staccato op ‘Love Ain’t No Stranger’, ‘Fool For Your Loving’ en ‘Ain’t No Love In The Heart Of The City’.
Dan is er tijd voor Richard Earl ‘Reb Beach’ Jr. uit de heavymetal band Winger en sinds 2002 de gelederen van Whitesnake versterkt, die in een prima uitgelicht 013 de kunsten van zijn virtuositeit tentoonspreidt. Na dit intermezzo wordt ‘Slow An Easy’ ingestart, een lekker bluesy nummer waar ook Michele Luppi zich op zijn keyboard in kan uitleven en het publiek als twaalfde man een hoofdrol vertolkt.
Ook hierna gaat Coverdale weer het podium af en is het podium voor Michael Devin (bassist bij Lynch Mob) en in de bezetting vanaf 2010, hij laat horen wat de mogelijkheden zijn voor een bassist om te vlammen en dan valt tijdens de solo van Michael Tommy Aldridge in op drums….
Laatstgenoemde zeker geen onbekende in de Heavy-rock scene met optredens in bands van naam zoals Ozzy Osborne, Thin Lizzy, Gary Moore en Pat Travers. Ook Tommy herhaalt hetzelfde kunstje als dat ik mij herinner uit 2013 maar desalniettemin bijzonder vermakelijk en het publiek weet dit zeker op zijn waarde in te schatten.
De ballads worden perfect afgewisseld met de stevigere rocknummers zoals ‘Give Me All Your Love’, zeer zeker een top setlist die een greatest hits concert eer aan doet.
Dan waar stilaan iedereen op hoopte is daar Adje Vandenberg die onder luid gejuich van het aanwezige publiek verwelkomd wordt zonder enige aankondiging door zijn broeder Coverdale overigens wat op zijn minst op zijn plaats zou zijn geweest. Zeker een gemiste kans om deze Nederlandse Rocklegende even in het zonnetje te zetten. Vandenberg stond doodleuk ineens op het podium met een blik van, dan kom ik zelf wel. Hij start ‘Here I Go Again’ in gevolgd door ‘Still of the Night’.
Dit is tevens ook de toegift, verwerkt in de totale speeltijd. Geen “we want more“ deze avond, ook dit is weer een gemiste kans, wat is een concert zonder toegift?
Ach misschien ben ik wel een azijnpisser, plotseling is het voorbij en hebben wij gekeken naar een prima hardrock avond van anderhalf uur, wat een zeer vermakelijke avond was maar in zijn totaliteit geen kippenvel momenten opleverde, weinig interactie met publiek, op een enkele “Make Some Fucking Noise” (tevens de tekst achter op het vierde overhemd van Coverdale) na, maar al met al keer ik met een goed gevoel huiswaarts.
The Blues Alone? bedankt Poppodium 013 voor haar gastvrijheid.
