Het Belgisch Rhythm & Blues Festival, Blues Peer vond plaats op 15, 16 en 17 juli 2016. Hieronder het verslag van zaterdag 16 juli. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.
De opening van de tweede dag van Blues Peer wordt verzorgd door de winnaars European Blues Challenge en de halve finalisten op de International Blues Challenge in Memphis. Deze Noorse formatie die het podium op Blues Peer bemannen als Eric ‘Slim’ Zahl & The South West Swingers bestaat uit frontman Eric ‘Slim’ Zahl vocals/gitaar, Øystein ‘Boogieman’ Undem hammond/piano,Roald Brekke bass en Atle Helland Strøm vocals/drumms. Frontman Eric Zahl, op de Gibson Sunburst, geeft meteen van jetje! Al bij het tweede nummer, ‘G.C. Blues’, begrijp ik hun overwinning van de EBC 2016 in Italië, wàt een energie op dit vroege uur van deze zaterdag. Ondanks dat de band 4 uur voor het optreden nog in Spanje stond ogen de mannen fris en monter, “clean way of touring”? ‘King’s Hotel’ gaat over, ondanks dat de naam anders doet vermoeden, het meest crappy hotel van London.
Tijdens een slow blues neemt Eric ‘Slim’ Zahl zijn kans waar om zijn gitaar skills aan het publiek te tonen, dit doet hij van heel dichtbij…….Hij maakt gebruik van de trap die het podium met het publiek verbind. Mochten er nog bezoekers zijn die nog niet helemaal wakker waren dan zijn zij nu door deze Viking goed wakker geschud.
‘Long Legs Short Skirt’ is speciaal voor de dames, het als de booty song bekende nummer is inderdaad een opzwepend, uitdagend nummer waar je booty lekker op kan ‘bubbelen’ mede door de sfeerverhogende pianoklanken, ontegenzeggelijk beïnvloed door Champion Jack Dupree van de ‘Boogieman’ van de The South West Swingers. We zijn niet alleen getuige van eigen nummers maar ook van een hele lekkere cover van Chuck Berry’s ‘You Never Can Tell’.
Gelukkig zijn Eric ‘Slim’ Zahl & The South West Swingers deze zomer nóg een keer in België, tijdens Swing Wespelaar, zodat we nog een keer in de gelegenheid mee te swingen op hun fijne muziek.
De tweede band vandaag komt weer van eigen bodem; OTOMACHINE heet de band. De naam op zich is al indrukwekkend maar het aantal musici verenigd in OTOMACHINE is nóg indrukwekkender. Deze band huist maar liefst vijftien muzikanten! Laten we gelijk de leden maar even noemen; Frank Deruytter is de vocalist en saxofonist maar we zien ook een 9 (!) man sterke blazerssectie die bestaat uit Frank Vaganée en Dieter Limbourg (alt-sax), Filip Demeyer (tenor-sax), Johan Vandendriessche (bariton-sax), Carlo en Lode Mertens (trombone), Serge Plume, Carlo Nardozza en Nico Schepers (trompet), Bert Gielen en Didier Deruytter (keys), de ritme-sectie bestaat uit Erik Rademakers (bass) en Jordi Geuens op drumms en de gitarist is Rory De Kievit.
Volgens de introductie is OTOMACHINE geïnspireerd door de soul en funk van James Brown en Isaac Hayes. Laat dit setje van TBA? daar nu eens jaaaaaaaren lang maar vooral jaaaaaaren geleden op gedanst hebben! Wij zijn klaar om een matinee dansfestijn mee te maken. Het eerste instrumentale nummer is geen zuivere funk maar meer een fusion, of zo u wilt toegankelijke dansbare jazz. Al snel concludeer ik dat deze band ook gezien kan worden als het ‘love child’ van Snarky Puppy en Kyteman Orchestra van onze eigen Colin Benders. Ondanks dat Frank Deruytter geen trompet zoals Colin Benders maar sax speelt is zijn markante persoonlijkheid wat deze band maakt tot wat hij is. Een band die écht niet zou misstaan op de volgende editie van North Sea Jazz of wat te denken van Montreux? Volgens de frontman, die overigens een rasentertainer is, gaan we “full force ahead” met o.a. ‘Bounce’ een nummer “dedicated to the party”. Maar ook een moeilijker thema wordt door OTOMACHINE op muziek gezet; een nummer over het feit dat je niet teveel moeite moet doen om erbij te horen ‘Don’t Fit In’ is lekker funky met een hip hop sausje en een fantastisch bass groove.
Frank Deruytter haalt meerder octaven maar is vandaag niet bij alle nummers even zuiver maar toch is het geheel indrukwekkend te noemen. Of de die-hard bluesliefhebber hier net zoveel van genoten heeft als dit setje van TBA? valt te betwijfelen maar ‘Funkland’ bevestigt nog maar eens mijn mening, dit is een band die veel meer gezien mag worden op de grotere podia!
Zagen we kortgeleden Robben Ford nog op het eerste Holland International Blues Festival te Grolloo, samen met de Supersonic Blues Machine, deze keer wordt de héle set door Robben Ford en zijn band verzorgd. Robben Ford staat al voor de derde keer op Blues Peer, de eerste keren in de vorige eeuw. Robben trekt de wereld over omdat er in 2015 een nieuw album (Into The Sun) van hem werd uitgebracht waarover de pers over elkaar heen buitelt om de mooiste superlatieven te bezigen.
Wij kennen Robben Ford slechts van zijn samenwerking bij persoonlijk favoriet Miles Davis maar hij werkte ook bij Bob Dylan en Charlie Musselwhite. Ford’s handelsmerk is zijn loepzuivere toon en zijn jazzy sound die hij naadloos in de blues blend. Robben’s (vocals/gitaar) bandleden moeten ook nog even voorgesteld worden; Brian Allen (bass) vormt samen met Wes Little op drumms de ritme-sectie.
Robben Ford is begonnen voordat we er erg in hebben; we zien nog steeds bekenden binnenkomen en begroet moet er per slot van rekening worden. Het is alsof Robben Ford nog aan het soundchecken is en ongemerkt zijn we al bij het derde nummer van de set beland ‘Midnight Comes Too Soon’ van het 2014 album A Day in Nashville.
De set pakt mij pas bij lurven bij song nummer zes van de set, de tribute aan Freddy King a.k.a. ‘Texas Cannonball’ Robben’s nummer ‘Cannonball Shuffle’ écht heel fijn meneer Ford! Toch ben ik ietwat teleurgesteld maar daar kan Robben weinig aan doen; bij tijd en wijle is de sound niet helemaal optimaal. Het funky ‘High Heels and Throwing Things’ laat mij dit weer helemaal vergeten, vooral de basslijn van Brian Allen doet mij genieten. Een knappe set van slechts drie man!
Blues Peer ontvangt dit jaar slechts drie zangeressen, gisteren Bonita Niessen, vandaag staat er een hele grote naam vanuit het country genre op de line-up. Stond vorig jaar Emmylou Harris op de Peerse weide, deze editie is er resoluut voor Lucinda Williams gekozen. Deze dame zagen we ooit (2007) tijdens Roots of Heaven Festival in Patronaat – Haarlem, nu was dat optreden niet écht haar beste (‘2 minute Lucinda’ viel er later te lezen) maar graag geef ik haar een tweede kans om mij over te halen. Lucinda Williams heeft al een tal van awards op de schoorsteenmantel staan en met ‘Car Wheels On a Gravel Road’ schreef ze één van de mijlpalen in de countrymuziek.
Het gezelschap bestaat uit frontvrouw Lucinda Williams die de zang en gitaar voor haar rekening neemt, Stuart Mathis is haar gitarist en zingt ook, David Sutton is de bassist en Butch Nortonis de drummer.
Als Ms. Williams het podium op komt wordt zij ondersteunt door Stuart Mathis en dat belooft niet veel goeds……..ze staat erbij en kijkt er naar is de meest toepasselijke titel die me direct door het hoofd schiet. Nee, Lucinda toont niet helder; jet-lag, ziek zwak of misselijk?
We zullen het nooit horen want Lucinda maakt geen contact met het Peerse publiek; Lucinda lijkt een vast program af te draaien waarbij maar heel weinig speelplezier te bespeuren is. Wat jammer toch dat deze vrouw die zulke prachtige teksten, muziek en albums weet te schrijven zo ontgoochelend op het podium is. Haar band bestaat stuk voor stuk uit hele goede muzikanten die moeten roeien met de riemen die ze o.a. vandaag op Blues Peer krijgen toebedeeld.
Stuart Mathis bespeelt niet alleen prachtig zijn Gibson maar ook de blues-harp op de beugel kent voor hem geen geheimen. Het duurt tot ‘West Memphis’ en ‘Dust’ voordat ik nog iets van de glorie van ‘Dame’ Lucinda Williams kan bespeuren; haar stem lijkt iets helderder te worden en ze lijkt iets meer bij de mensen te komen.
Jammer dat ik ook door deze show van Lucinda Williams wéér niet helemaal van m’n sokken geblazen word; voor mij zal deze vrouw vooral binnenshuis beluisterd worden.
Dan is het eindelijk zes uur geworden, de tijd voor de set van Paul Carrack. Paul Carrack is zo’n zanger die ik al langer op mijn verlanglijstje heb staan maar het kwam er simpelweg nooit van. Vandaag staat deze man op deze mooie zaterdag in Juli dus op Blues Peer en ik ben zeer verwachtingsvol gestemd. Van de Belgische collega’s van Rootstime kreeg ik vooraf te horen dat Paul in het interview zei te betwijfelen of de bezoekers hem kennen én dat hij misschien wel de minste blues speelt van alle artiesten op de line-up. Geen nood meneer Carrack men zal verbaasd staan over wat er te herkennen valt, verbaasd staan over de nummers die u voor anderen schreef.
Paul Carrack is de frontman/zanger maar bespeelt niet alleen de gitaar maar ook de toetsen, Jeremy Meek (bassist) legt samen met Jack Carrack op drumms de beat, Steve Beighton (toetsen), Andy Staves (gitaar) en Dino Duke op de tweede drumms.
Deze inmiddels vijfenzestig jarige Engelsman uit Sheffield is natuurlijk ook naar België gekomen om zijn nieuwste album Soul Shadows te promoten; hiervan brengt hij o.a. ‘Too Good To Be True’ een lekker ‘straight forward’ up-tempo rock ‘n roll nummer waar het publiek meteen kennis kan maken met Steve die vanachter de toetsen ook de tenor-sax bespeelt of ‘Late At Night’ wat een heerlijk blue-eyed soul nummer is ook hier weer veel sax maar nu komt Steve vanachter het klavier vandaan.
De harpbeugel wordt omgehangen voor ‘Watchin Over Me’ wat hij in de verkeerde toonhoogte begint “what key is it in, F?” ‘the man with the golden voice’ zoals men hem in de UK liefkozend noemt zou het toch moeten weten hij schreef het nummer immers zelf. Het nummer handelt over zijn begintijd als toerend artiest en hoe hij in de bestelbus moest zien te slapen in Duitsland, België en Nederland.
Steeds vraag ik mezelf af waarom de ene zanger beter te verstaan is dan de andere; Paul Carrack’s teksten zijn zo goed te verstaan. Is het lef of is het gewoon de liefde voor de tekst die de ene zanger van de andere onderscheidt? Ondertussen zie ik de man wisselen van de felrode akoestische Gibson naar de piano en van de piano naar de Hammond.
Ouder werk in de vorm van ‘Satisfy My Soul’ en ook ‘Tempted’ van zijn tijd met Squeeze komen voorbij. Nergens maar dan ook echt nergens hapert deze set, stemwijs heeft Paul Carrack nergens ingeboet ik geniet van ‘If Loving You Is Wrong’ maar ook de aan Glenn Frey opgedragen ‘Love Will Keep Us Alive’ wat The Eagles in 1994 opnamen op hun Hell Freezes Over album komt aan bod. Zo breekbaar, zo passievol, zo mooi, ik voel de rillingen over m’n rug en weet dat het goed is! Als ik op mijn horloge kijk zie ik dat we ongemerkt alweer bijna aan het eind van de set zijn aangekomen, ik mijmer over hoe een nummer dat in 1988 door Carrack (Mike & The Mechanics) werd geschreven ‘The Living Years’ nog steeds zo actueel kan zijn.
We gaan eruit met het allereerste nummer uit de pen van de dertigjarige Carrack ‘How Long’ en we stellen vast dat menige bluesliefhebber meer songs herkend heeft dan aanvankelijk gedacht!
Met een forse vertraging van 35 minuten begint de set van Larry Graham & Graham Central Station dik na acht uur. Als dan ook nog even alle microfoons middels een ontsmettende spray behandeld zijn is Graham Central Station er op gekleed -in flamboyante paars/witte outfits – er meer dan klaar voor.
Dit uur échte vétte funk begint natuuuuuulijk met ‘It’s All About The Bass’ hoewel geen nummer van Graham toch een toepasselijke opwarmer voor wat komen gaat. Eenmaal aangekondigd en opgekomen excuseert de frontman zich voor de vertraging die het euvel heeft veroorzaakt gelijk een goed gentlemen betaamt.
Bassist/vocalist Larry Graham (1946) ziet zich vanavond omringd door Wilton Rabb (vocals/gitaar), Jimi Mc Kinney en Dave Council (keys/vocals), Les Cleveland (drumms) en de gangmaakster, publiekslieveling Ashling Cole op percussie maar ook neemt zij vele vocalen voor haar rekening zoals ‘I Can’t Stand The Rain’ wat we misschien kennen van Eruption die een disco versie van ‘dit Ann Peebles nummer maakte maar ook Larry Graham nam het al in 1975 op.
Wàt een strot heeft deze Ashling zeg; dit ben ik toch écht vergeten van de andere optredens die ik van LG & GCS bijwoonde. Ja, Larry en ik zijn oude vrienden, ooit was ik een een disco-meisje toen ik een jaar of zestien, zeventien was. Ach, ik wist toen nog niet beter moet u maar denken. Het is toch allemaal nog goed gekomen, maar zoals het spreekwoord zegt “oude liefde roest niet” en het één kan makkelijk naast het ander. Dus ik laat me even weg voeren van de blues en laat de funk over mij komen.
Ondanks dat er vooraf het optreden vele bezoekers zich sceptisch over het optreden uitlieten zie ik dezelfde mensen nu toch gedwee vingerknippend met dit nummer meedoen. Larry Graham heeft vooraf het verzoek gekregen om een gouwe ouwe te spelen en van het 1974 album horen we ‘Release Yourself’ waarbij de laatste stilstaande bezoeker toch toe moet geven aan de funk van deze bassman Graham.
Voor de zieke Chaka Kahn wordt de bass overhandigd aan toetsenist Dave Council. Larry en Ashling willen met het zingen van het prachtige ‘Hold You Close’ positieve energie overbrengen naar deze Britse souldiva. Dat Larry Graham voor het basslijntje in ‘Dance To The Music’ van Sly & The Family Stone verantwoordelijk is weten maar weinigen maar als Larry “all the squares go out” roept zingen alle toehoorders mee.
Mevrouw Graham komt ook nog even op om de menigte nog meer op te hitsen maar heeft te laat door – tot ergernis van Ms. Cole – dat haar ‘sell by date’ allang verlopen is. Ook uit Larry’s tijd bij Sly & The Family Stone is ‘Thank You Letting Be Myself Again’ waarbij de ‘chant’ van het chorus door het publiek mij de de haren op de armen doet rijzen. Larry Graham, een hele goede buur en dikke vriend van Prince -Larry was degene die Prince na het verlies van zijn zoontje overtuigde ook Jehova’s Getuige te worden – beseft dat hij de set niet te veel uit kan laten lopen en besluit het laatste nummer op te dragen aan de veel te jong overleden Prince Rogers Nelson (klik hier voor mijn levensschets).
‘Purple Rain’ wordt gespeeld en gezongen, óók door het bluesminnende publiek wordt dit nummer uit volle borst meegezongen waarbij ik om mijn tranen te deppen een échte zakdoek van buurman Danny krijg toegereikt (waarvoor nogmaals dank). Het lange, lange applaus emotioneert Larry Graham zichtbaar; wij denken nog maar eens terug aan het nachtconcert van Prince. Het waren mooie tijden die we in een klein uurtje Larry Graham & Graham Central Station in het Belgische Peer mochten herbeleven.
Joe Bonamassa is de topper van de zaterdag van Blues Peer. Joe Bonamassa (1977) begon op vierjarige leeftijd gitaar te spelen, had op zijn twaalfde zijn eigen band en voordat hij achttien was had hij al twintig keer een show geopend voor B.B. King.
Bonamassa wordt omringd door Reese Wynans op toetsen, Ross Owen gitaar, Lee Thornburg op trompet, Paulie Cerra is de saxofonist en de ritme-sectie bestaat uit Michael Rhodes op de bass en Anton Fig op drumms. Bonamassa’s optreden op Blues Peer is de laatste van de zes Europese optredens die onderdeel zijn van ‘Joe’s British Explosion Tour’ waarin hij zijn grote helden Jimmy Page, Jeff Beck en Eric Clapton de eer betoont of zoals hij het zelf in Peer verwoordde “if I wouldn’t have heard their music, I would be maybe a housepainter”. Een goede schilder is Joe Bonamassa toch wel geworden want de man schildert landschappen van uitgestrekte vlaktes maar ook van pittoreske dorpjes op de zes snaren van de Gibson. Opener is Jeff Beck’s Rice Pudding gevolgd door ‘Mainline Florida’ als eerbetoon aan Eric Clapton. Ooit zag JB zijn droom uitkomen toen hij in 2009 in de Royal Albert Hall van London samen met Eric Clapton het podium mocht delen. Led Zeppelin’s ‘Boogie With Stu’ is ook weer zo’n sterke vertolking. Maar ook Blind Willie Johnson’s ‘Motherless Children’ ook door Eric Clapton opgenomen op 461 Ocean Boulevard staat op de set-list. Nooit zag ik de man live optreden, nooit kocht ik een album, nooit werd ik gepakt als ik zijn muziek op de radio hoorde maar toch kan ik mijn respect niet onder stoelen of banken steken.
Wat deze nog jonge man aan virtuositeit in huis heeft is van hoog niveau, toegegeven dat er weinig van de man achter de donkere glazen uitgaat en dat de gitarist Ross Owen wellicht een betere zangstem dan JB heeft maar hij blijft een vakman. Joe Bonamassa is in tegenstelling tot wat velen pretenderen te weten in het geheel niet een luie gitarist, al bij het derde nummer zie ik het lila hemd onder het strakke glanzende zwarte pak donkerder worden van de transpiratie.
Nee deze man rust niet op zijn lauweren, hij geeft het Peerse publiek waar het naar verlangt – een concert om nog lang te herinneren. Ondertussen zien we de mooiste (vintage) gitaren de revue passeren, Fenders, Gibsons en wat al niet meer?
John Mayall’s ‘Little Girl’ lijkt in de vertolking van JB bijna klassiek, ik sta met ogen vol ongeloof naar de vingervlugheid van de man in het pak te kijken. Als zijn microfoon uitvalt gaat JB professioneel verder en past een weergaloze solo in waarbij hij het hele podium gebruikt. De menigte, zulk een volle tent zag ik nog niet eerder vanavond, is uitzinnig. Met Led Zeppelin’s ‘How Many More Times’ wordt het feest van de tweede dag van Blues Peer afgesloten.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van Blues Peer 2016 hier en van Dag 3 hier (link volgt z.s.m.).
Chapeau !