Blues Waves vond plaats op zaterdag 9 Juli. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Ton Dontje.
Afgelopen zaterdag, 9 juli 2016, kon er weer aangemonsterd worden aan boord van Partyboot De Ameland voor de Dordtse blues cruise; voor het eerst onder de naam Blues Waves, met als motto het weliswaar op het logo niet foutloos geschreven “Rollin’ Down The River”.
In tegenstelling tot het Rotterdamse Blues On The River heeft men in Dordrecht altijd wat meer moeite om het publiek warm te krijgen voor deze cruise. In het verleden maakte de cruise deel uit van het programma van het Big Rivers Festival. Door teruglopende subsidies en de niet echt overweldigende bezoekersaantallen dreigde de cruise vorig jaar al niet door te gaan. Op het laatste moment werd er toen nog een budget gevonden.
Dit jaar namen de mensen van Partyboot De Ameland zelf het heft in handen en met behulp van René Wijs, een van de mensen achter Blues On The River, kon de cruise dit jaar toch weer het ruime sop kiezen.
Vier bands aan boord, alle vier toch wel regelmatig te zien in de regio, maar allemaal wel met de nodige kwaliteiten ‘to rock the boat’. Het middendek bleef gesloten en zowel op het bovendek stonden twee band. Alle bands speelden twee sets en ze stonden dusdanig geprogrammeerd dat van alle vier de bands wel een complete set bijgewoond kon worden.
Op het bovendek werd het programma geopend door Fat Harry & the Fuzzy Licks. Met in de gelederen Harold ‘Fat Harry’ van Dorth (gitaar/zang), Jan de Ligt (sax), René Schutte (toetsen), Hassan Abudaldah (bas) en Jacco ‘Jackie Hills’ van den Heuvel (drums) zette dit gezelschap twee degelijke sets hedendaagse Chicago blues, vermengd met een flinke dosis Memphis soul.
Het repertoire was te omschrijven als ‘old, new, borrowed, blue’. Er stonden vanavond het nodige, veelbelovende, nieuwe nummers op het programma, maar ook de nodige oude favorieten en natuurlijk kwam ook het Albert King-werk ruimschoots aan bod.
Eigenlijk verveelt deze band nooit door het brede repertoire en drie prima solisten in de gelederen.
De tweede band op het bovendek was de Dave Chavez Band. Zanger/gitarist Dave Chavez was deze avond in het gezelschap van bassist Peter Offermans, drummer Marcel Gootjes en harmonicaspeler Thomas van den Berg alias Kid Harpin.
Dave is net klaar met het opnemen van zijn nieuwe cd, maar de opgenomen nummers bleven vanavond nog achterwege. Uiteraard werden vrijwel alle nummers van de debuut cd ‘Sharpe Like A Knife’ gespeeld, aangevuld met de nodige klassiekers en het moet deze band worden nagegeven: als geen andere band wist men de beentjes bij het publiek los te krijgen.
Zowel voor het podium, maar ook op het buitendek bleef het de hele avond goed gevuld en vooral buiten met zicht op de skyline van Rotterdam en een verkoelende bries was het uitstekend vertoeven.
Op het benedendek stond als eerste geprogrammeerd de Robert Smith Blues Band, de meest sympathieke bluesband uit het land, zoals ik ze liefkozend hoorde noemen. Deze veteranen zetten ook op De Ameland twee lekker relaxte sets neer.
Robert Smith (zang/harmonica) heeft een aangename warme stem en in een nummer als “Crying Like A Baby” weet hij je toch wel even een stukje kippenvel te bezorgen.
Hans van den Bosch (gitaar) neemt het meeste solowerk voor zijn rekening, terwijl Ralph Masius (gitaar) en Rob van Gemert (toetsen) hem, naast het neerleggen van een prima basis, regelmatig afwisselen.
Albert van Beurden (bas) en Karel Fransen (drums) vormen de onverstoorbare ritmesectie. Het repertoire is verder voor het grootste deel een feest der herkenbaarheid, maar het gezien het enthousiasme waarmee de nummers werden ontvangen, was dit voor het publiek geen enkel probleem.
Doordat Boy Vielvoye en Frankie Duindam op dezelfde dag een optreden hadden staan met Sugar Boy & the Sinners in Leiden, moest Bart ‘Blind B’ Kamp even op zoek naar vervangers, maar slaagde er in een meer dan volwaardige bezetting van Blind B and the Visionairs op het podium te krijgen.
Uiteraard was Richard van Bergen (zang/gitaar) van de partij en zorgden de Belgen Wouter Celis alias Doghouse Sam (zang/gitaar/harmonica) en drummer Toon Derrison, (een voor mij onbekende drummer, die veel indruk op me wist te maken) wel voor een internationaal sfeertje aan boord.
Doghouse Sam en Richard van Bergen wisselden elkaar af al zanger een het publiek kreeg een staalkaart van de Amerikaanse blues- en rootsmuziek voorgeschoteld. Veel blueshelden werden geëerd met een nummer. De eerste set was al sterk, maar tijdens de tweede set viel echt alles in elkaar.
Een mooi voorbeeld hiervan was de Ray Charles klassieker “Mess Around”, waarin Richard ineens overging in “What’d I Say” om later weer bij het “Mess Around” terug te keren. De subtiele signaaltjes werden prima opgepakt en de muzikanten voelden elkaar perfect aan.
Doordat De Ameland deze avond met een sterke tegenstroom te maken had, werd er na het geplande laatste nummer van de band vermeld, dat het nog wel een klein uurtje kon duren voor we terug in Dordrecht waren. Tja, wat doe je dan? Fat Harry, René Schutte, Robert Smith en Hans van den Bosch waren toch nog in de buurt, Doghouse Sam nam de gitaar van Richard van Bergen over en kregen we nog een lekkere jam voorgeschoteld, hoewel eigenlijk het hele optreden van Blind B c.s. natuurlijk één lange jam was.
De boot is hetzelfde, de programmeur is hetzelfde, het weer was fantastisch en toch moest Blues Waves het doen met minder bezoekers dan het Rotterdamse Blues On The River. Toch maar gaan voor een volgende editie? De aanhouder wint zullen we maar hopen. Hoewel de formule van Blues On The River al jaren prima werkt, zou het voor het Dordtse equivalent misschien te overwegen zijn om een ander concept proberen neer te zetten. Aan de bands, die de laatste jaren hebben gespeeld, kan het niet liggen.
