Een verslag van de 5e editie van het DijkRock Festival Maasdijk op zaterdag 2 juli 2016. Door Giel van der Hoeven met foto’s (zie ook hier) van Johan Sonneveld.
Op waardige wijze en met gemengde gevoelens is afgelopen zaterdag een einde gekomen aan een serie van vijf edities DijkRock Festival. De woorden ‘jammer’ en ‘doodzonde’ waren veelvuldig te horen in praatjes door het publiek. En de zanger van Rise of the Wood hield zelfs een publiek pleidooi tot behoud van het festival. Maar de organisatie was stellig, het is mooi geweest en steeds ver boven verwachting. Met een ‘final bow’ werd rond half twaalf door het DijkRock team definitief afscheid genomen van de trouwe Westlandse bezoekers.
Overigens waren op deze 5e en laatste editie ook bezoekers uit andere windstreken en landen afgekomen. Zoals de twee Duitse vrienden die hun favoriete band The Delta Saints overal in Europa nareizen. En een aantal diehard Herman Brood fans die niets van het Wild Romance optreden wilde missen. Alle bezoekers konden sowieso een dag vol sentimenten en tributes beleven. Met jong talent, oudgedienden, originele acts en de beste covers.
Traditiegetrouw werd er om 14:00 uur afgetrapt door een jonge band uit de streek. The Stone Policy speelde uitsluitend eigen nummers, frisse popmuziek en lekkere dansbare rocksongs.
Voor het tweede achtereenvolgende jaar leverde ook MuziekCentrum Westland (MCW) weer een muzikale bijdrage aan het festival. Op een eigen podium zorgde de bands Social Addicts, de MCW Allstar Band, Dirty Blue en Batcrab voor nog meer muziekvermaak. Hierdoor werd tot een uurtje of acht non-stop livemuziek gegarandeerd.
De Lierse rock coverband band Try-Oud bestaat alweer 20 jaar en hebben er dus al menig optreden opzitten. Desalniettemin waren ze, met de nieuwe Maasdijkse gitarist Rien van Rijn in de gelederen, zeer vereerd om op de laatste DijkRock te mogen spelen.
Immers, het festival vindt zo ongeveer plaats op de geboortegrond van zanger/gitarist Ger Wennekers. De mannen hadden een mooie setlist met pop- en rocksongs samengesteld en tijdens het openingsnummer kwam voormalig zanger en broer Rob ook nog even opdraven. De slotsong werd opgedragen aan de andere broer, medeorganisator Jan Wennekers.
Black Bottle Riot was misschien wel de grootste verrassing van de dag. Ondanks dat de band uit Nijmegen sinds 2012 al drie albums uitbracht en podium of zaal deelde met o.a. Rival Sons, Pearl Jam en ZZ Top was de band bij de meeste Westlanders nog onbekend. Dat is nu na hun energieke optreden op het DijkRock festival wel anders.
Zanger/gitarist Simom Snel en zijn bebaarde vrienden lieten diepe indruk achter met hun stevige Southern rock en bluesrock. Oók bij organisator John Voogt, die het kwartet oogluikend toestond om een minuutje of tien extra te spelen.
De regioband Rise of the Wood verdiende tijdens het eerste Westlandse Groeispurt musicbattle project een podiumplaats op Waterpop 2016. Maar ze mochten nu al hun stoner-rock en metal klanken loslaten op het DijkRock publiek. En dat viel goed in de smaak… “Hell yeah!”
Voorman Nol van Vliet heeft een keel als schuurpapier en een vlotte babbel. En ook muzikaal steekt het eigen ROTW songmateriaal goed in elkaar. De band kreeg terecht veel bijval vanuit het inmiddels vol gelopen veldje aan de Nolweg. Gebalde vuisten gingen de lucht in en ze kregen de handen veelvuldig op elkaar.
The Electric Gypsies daarentegen waren wel oude bekenden. En als het de band niet was – zij speelde al eerder op de Muziekzolder – dan is het hun repertoire wel. Want iedere rechtgeaarde muziekliefhebber kent Jimi Hendrix en zijn muziek. En dit sympathieke trio uit Rotterdam speelt die nummers met heel veel passie en gedrevenheid.
Daarbij komt nog dat zanger/gitarist Armand Gabeler een showman pur sang is, die de grote gitaarmeester interpreteert zoals je dat als muziekliefhebber wilt zien en meebeleven. Waardering kregen ze ook van de Amerikaanse band die na hun speelde, getuige de ferme handdrukken en high-fives die backstage werden uitgedeeld.
Die band uit de USA was The Delta Saints. Organisatoren John en Jan wisten de mannen uit Nashville, Tennessee ruim een jaar geleden in hun thuisland over te halen om ook eens naar DijkRock 2016 te komen. En eigenlijk tot hun eigen verbazing ging het vijftal op dat verzoek in. Daar had zowel de band als de organisatie achteraf geen spijt van.
De Saints en aanhang hadden het prima naar hun zin aan de Dijk. Hun optreden was als vanouds – ze speelde al eerder op diverse festivals in Nederland – op blote voeten en overtuigend. Met een energieke mix van Southern rock, zompige blues en vette funk wisten ze ook de Dijkrockers te overtuigen.
De band Dany Lademacher’s Wild Romance was met groot materieel naar Maasdijk gekomen. Een uitgebreide crew onder leiding van Marcel Brood en Koos ‘coach’ van Dijk zorgde ervoor dat de rockers met grof geschut konden aan(op)treden. De setlist bestond uit een combinatie van oud- en nieuw werk. Met uiteraard de hits Rock ‘n Roll Junkie, I Love You Like I Love Myself, Still Believe, Sleepin’ Bird en Saturday Night. Maar ook Spirit In The Sky (Norman Greenbaum) en Depeche Mode’s Personal Jesus, door Dany speciaal opgedragen aan Herman Brood, die dit jaar in deze maand 15 jaar geleden overleed.
En hij zou trots geweest zijn want de band Wild Romance die hij 40 geleden oprichtte is nog steeds een absolute live-sensatie. Bassist Rudy Englebert zong zijn eigen nummer Shape en verder was er o.a. een lange versie van I’m Waiting for the Man (Lou Reed) met heerlijke gitaarsolo’s door Dany Lademacher, David Hollestelle en Dirk Vermeij te horen. Met de toegift Checkin’ Out werd een daverend optreden én tevens het allerlaatste DijkRock festival toepasselijk afgesloten.
Vijf keer DijkRock zal de geschiedenis ingaan als onvergetelijk. Het kleinste en spannendste openluchtfestival van Nederland onder afwisselende weersomstandigheden; van hoosbui tot hittegolf. Waar meer dan 40 bands en acts optraden. Waar duizenden liters bier door de tappen vloeiden. Maar vooral waar veel bezoekers, jong en oud, zich kostelijk vermaakt hebben. Missie voltooid, bedankt voor de herrie.
Zie ook de foto’s van Arjan Vermeer in zijn Facebook albums
