Een verslag van de 3e editie van de Westlandse Cross op zaterdag 18 juni 2016. Door Lizzy & Giel van der Hoeven met foto’s (klik hier) van Johan Sonneveld.
Iets langer dan twee jaar geleden wist nog bijna niemand in het Westland waar de Zandheullaan was. Inmiddels weet zo’n beetje iedereen dat daar het grootste evenemententerrein in de streek gelegen is. Waar het 3e weekend van juni het Westlandse Cross festival plaats vind. Dat heeft organisator Experience Express toch maar mooi voor elkaar gekregen na aanvankelijk enige tegenstand na de eerste editie.
Nu weten we dat dit grote evenement de dorpsfeesten en de kleinere evenementen niet in de weg zit. Natuurlijk zijn er overeenkomsten in de diverse activiteiten en optredens. Maar na drie edities Westlandse Cross blijkt er wel degelijk behoefte te zijn aan een (streek) grensoverschrijdend popfestival met aanvullende bedrijvigheden. Ambities die bij Waterpop, DijkRock, Boerol of de verschillende dorpsfeesten nooit gespeeld hebben. Dus de toekomst van dit festival lijkt, afhankelijk van de huidige of toekomstige locatie, verzekerd. Zelfs de twijfelaars van weleer zullen nu onderkennen dat de Westlandse Cross een aanwinst voor het Westland is geworden.
Met voor elk wat wils dus. Maar aangezien TBA? zich richt op blues-, rock- en popmuziek live reviews beperkt dit verslag zich verder tot de optredende bands van zaterdag. Die regenachtige dag begon in de namiddag met de dames van Luminize. Marcela, Matilda, Irena en Tea zijn vier jonge vrouwen die zijn geboren en getogen in Kroatië. 
In 2010 begon deze girlband in de huidige samenstelling en kort daarop vestigde ze zich in Den Haag. Maar pas in 2015 werd hun debuutalbum ‘All Or Nothing’ opgenomen en uitgebracht. Nummers van die plaat werden, afgewisseld met rockcovers, gespeeld. En ja, de meiden beheersen echt hun instrumenten en zijn verdienstelijke live muzikanten. Gecombineerd met een frisse podiumact werd Luminize een aangename verrassing als festivalopener.
Nielson, bekend van radio, tv en Koningsdag 2015 deed het – met houtsnippers ontmodderde – festivalterrein langzaam vollopen met een groot deel van de uiteindelijk in totaal ruim 10.000 bezoekers. Hits als ‘Sexy Als Ik Dans’ en ‘Beauty And The Brains’, en zelf bewerkte covers vormden de ingrediënten van een feestelijk optreden zoals de Dordtenaar die momenteel ook onder de titel ‘Weet Je Wat Het Is’ in den landen brengt.
Inclusief publieke lichamelijke oefeningen in de categorie van links naar rechts en op en neer. Ondanks dat Nielson nog vrij nieuw is in het popcircuit staat hij met zijn band garant voor catchy liedjes met spontaniteit gespeeld. Beetje dansbaar, beetje rap, beetje van alles… zo van aaah yeah, zeg maar. Een goede opwarmer voor wat er nog zou komen op de, in meerdere opzichten, vochtige avond.
“Het regent in de straten”, die openingszin uit één van De Dijk‘s hits ‘Niemand in de Stad’ zal niet eerder zo toepasselijk zijn geweest als tijdens de Westlande Cross editie 2016. Want op het moment dat de Amsterdammers het podium betraden werden de capuchons op de hoofden gezet en de poncho’s aangetrokken. ‘Alles Komt Goed’ verzekerde zanger Huub van der Lubbe het letterlijk en figuurlijk ingepakte publiek in woord en lied.
Speciaal aan alle vrouwen en meisjes in het Westland droeg hij nog maar eens ‘Wat Een Vrouw Niet Kan Doen’ en ‘Groot Hart’ op. De handen gingen de lucht in en het golfde goed. Westlanders zijn wel wat gewend en feesten gewoon tussen de druppels door. Van regenbuitje tot bierdouche. Reden genoeg voor Van der Lubbe om de bandnaam om te dopen in: “De HonselersDijk!”
Een van de doelstellingen van de Westlandse Cross organisatie is om de crème de la crème van de Nederpop naar het Westland te halen. Dan kan de Golden Earring natuurlijk niet ontbreken. Meer dan 50 jaar zijn de Hagenezen on the road en nog altijd worden ze overal met open armen ontvangen.
Zéker in het Westland, want de Earring is ook een beetje van de Westlanders. Al jarenlang spelen Barry Hay, George Kooymans, Cesar Zuiderwijk en Rinus Gerritsen in de Wateringse VELO-hal, wat voor veel oudere-jongeren een jaarlijks uitje is om naar uit te kijken.
Barry Hay refereerde er nog maar eens aan. Maar een openlucht optreden op Westlandse grond was alweer een poosje geleden. Dat beviel de band én het publiek dus prima. Vanaf de opening ‘Identical’ tot aan de toegift ‘Holy Holy Life’ was het ouderwets rocken met de Earring.
De Golden Earring die als saxofonist ook good old Bertus Borgers in de gelederen hadden. Ondanks de verkorte festival-set werd er gewoon ruimte gemaakt voor de traditionele bas- en drumsolo’s door Gerritsen en Zuiderwijk.
Het publiek heeft veel inspraak in de Westlandse Cross programmering. Middels een poll wordt er maanden van tevoren al naar de gewenste acts gevraagd. Om die reden traden voorgenoemde bands hier op en zo was ook Nederlands populairste rockband van dit moment Kensington voor de 2e achtereenvolgende keer op het festival present.
De setlist was nagenoeg hetzelfde als een jaar geleden, maar dat deerde de aanwezigen niet. In een show die begon met een rookgordijn en eindigde met vuurwerk werden de hits ‘Riddles’ en ‘War’ het hardst meegezongen. Hun bombastische klanken lenen zich uitstekend voor een grote festivalweide zoals deze aan de Zandheullaan. Zanger/gitarist Eloi Youssef complimenteerde het publiek, en met name de Westlandse meiden, voor hun enthousiasme, aanwezigheid en schoonheid ondanks het takkeweer.
Aangezien er achterin het festivalterrein een dance-tent stond waarin de hele avond DJ’s actief waren, was dit keer als afsluitende party-liner niet voor een DJ gekozen op het hoofdpodium maar voor een pretband. The Dirty Daddies is een zevenkoppige spektakelband die zich van alle clichés bediend die je maar kunt verzinnen bij een feestband.
In stoere poses en met attributen als vlammenwerpers en confettikanonnen storten ze medleys over het publiek uit waarbij je niet stil kunt blijven staan. Van retro rocksongs tot uitgekauwde top-40 hits, hebben ze het repertoire eigen gemaakt om te vieren als feest der herkenning.
Dat klinkt als een soort levende jukebox of carnaval in rock-style waarmee ze de lucht schoon speelde en het terrein voor een deel leeg.
Terwijl op het zompige veld de voetjes van de meute nog maar eens van de vloer gingen, waren de vroegkomers alweer op hun baggerschoenen onderweg naar huis met een tweede (Nederlandstalige) festivaldag en/of Vaderdag in het verschiet. Op de terugweg hoorde ik twee vrienden tegen elkaar zeggen: “het was écht wel vet gaaf!” Moddervet, zou ik eraan willen toevoegen.
