St. Paul and The Broken Bones, speelden op 15 juni in de Oosterpoort in Groningen, support: C.W. Stoneking. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Verbeeld ik het mij of is het vanavond in de Oosterpoort rumoeriger dan anders? Een soort opgewonden, verwachtingsvolle, stemming hangt in de lucht. Het publiek is divers, iets meer jong volk dan oud, schat ik, maar dat is maar net vanuit welk leeftijdsperspectief je dat bekijkt natuurlijk.
Klokslag acht uur doven de lichten voor het optreden voor de Australische C.W. Stoneking.
Stoneking in wit, zomers pak gestoken wordt geflankeerd door drie dames in stemmig zwart. Stoneking zingt en speelt gitaar, de dames spelen bas, drums en saxofoon. Excuus ik heb hun namen niet verstaan en niet terug kunnen vinden op de sociale media. Jammer om je bandleden niet de credits te geven die ze verdienen, want leuk vind ik die meiden wel. Muzikaal gezien kennen ze hun plek en de backings zijn zeer sfeer verhogend, gillerig en grappig. C.W. Stoneking speelt original blues, Hokum (lees: schuine en dubbelzinnige liedjes) en Jungle Music. Het is muziek met een muzikale of tekstuele twist, die je voortdurend op het verkeerde been zet. Onheilspellende jungle blues wordt afgewisseld met de lichtvoetigheid van rock & roll en ook Tom Waits invloeden menen wij te ontdekken. Never a dull moment, met de kanttekening dat de leadzang niet heel sterk is en de verstaanbaarheid van de teksten te wensen overlaat.
Na een korte pauze vult het podium zich met The Broken Bones uit Alabama; Browan Lollar op gitaar, Jesse Philips op bas, Al Gamble op toetsen en Andrew Lee op drums, aangevuld met een blazerssectie bestaande uit Allen Branstetter (trompet) Chad Fisher (trombone) en Jason Mingledorff (sax). Zij spelen een uiterst strakke instrumentaal, die mij voorop mijn stoel doet belanden. En dan is de band nog niet compleet. Want wij missen nog de frontman.
Paul Janeway is de fabuleuze zanger en performer, de antiheld van het gezelschap. Een frontman die ik direct in mijn hart sluit. Wat een energiebom staat hier op het podium. Volslank, met brilletje op de neus doet hij ons denken aan Paul de Leeuw in zijn rol van Bob de Rooij. Je kunt je hem voorstellen als klein jongetje met rode koontjes en wantjes aan touwtjes die uit zijn mouwen tevoorschijn komen. Zo’n klasgenoot op de middelbare school waarvan je steeds denkt: ‘ja hoor, daar heb je hem weer’. Een jongen waar niemand echt boos op wordt en die overal mee weg komt. Een zanger met maniertjes. Hij stampt lomp het podium op, gooit zijn hoofd naar achteren en spuit omzichtig mondspray in zijn open mond. Niet lang na zijn opkomst ligt hij al op het podium te kronkelen om zijn muzikale verhaal kracht bij te zetten richting de voorste rij van het publiek.
Na het sterke instrumentale begin wordt de toon van het optreden gezet met Don’t Mean a Thing van het album Half The City. In een woord: geweldig! Wat een fantastische band is dit! Het 8-koppig gezelschap, allen strak in pak, is muzikaal uiterst trefzeker, gefocust en eager. Voor geen tempowisseling draait men de hand om, er valt geen enkele rommeligheid te bespeuren.
Het opzwepende, funky, I’ve Been Working komt van het album, Sea of Noise, dat in de maak is en waarvan de release in september zal zijn. Met wiebelende benen en knikkende knieën beweegt Janeway zich over het podium. Het is geen danser, maar zoals eerder gezegd… deze man komt overal mee weg. Hij werkt op je lachspieren, toch twijfel je geen moment aan zijn oprechtheid. De ballad Broken Bones & Pocket Change gaat er in als koek. En zo gaat het maar door. Gepassioneerde witte soul van de bovenste plank, met een hoog Otis Redding en Percy Sledge gehalte. Janeway gebruikt alle facetten van zijn stem. Kippenvel op je armen bij de rauwe uithalen en tranen in je ogen bij zijn huilende kopstem. Je vindt de man terug op zijn knieën op het podium of het publiek bespelend als een dominee: “Take your ass to church”. En de band doet zijn ding. Hoewel de frontman veel van de aandacht naar zich toetrekt, kan dit alleen bestaan wanneer je kunt blindvaren op een band.
Gitarist, Browan Lollar, stuur het gezelschap probleemloos door ingewikkelde thema’s en riffs. Na een toegift met daarin onder andere Call Me, verlaat het publiek dansend de zaal. Het dansen gaat verder in de foyer en de lach op enkele ieders gezicht is na dit concert voorlopig niet verdwenen.
St. Paul and The Broken Bones zijn inmiddels neergestreken in Engeland voor een aantal concerten. Op 7 augustus zijn zij terug in Nederland voor een optreden in TivoliVredenburg in Utrecht. Als ik een tip mag geven: mis het niet!
