Een verslag van het 1ste Holland International Blues Festival te Grolloo op 3 en 4 Juni 2016. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.
Na een heerlijk verblijf in Assen arriveert het TBA?-team zo rond kwart over twee op het parkeerterrein en lopen we op ons gemakje de Hoofdstraat van Grolloo in. Voordat het feestgedruis weer losbarst nemen we nog een drankje in het nu nog redelijk rustige café Hofsteenge…….niet voor lang blijkt want ook TBA?-er Giel van der Hoeven met vriendenclub is afgereisd naar Grolloo, hij is deze tweede dag ‘buitendienst’ en is vast van plan met volle teugen (!) te gaan genieten van de mooie line-up van de tweede dag van het 1ste Holland International Blues Festival.
M.C. Johan Derksen, vandaag op licht blauwe O’Quirey brogues i.t.t. gisteren die turquoise van kleur waren, verwelkomt opnieuw het publiek en krijgt met zijn anekdote over zijn bezoek met René van der Gijp aan ADO Den Haag meteen de lachers op zijn hand.
De band die de tweede dag van het 1ste HIBF opent is een band die deze twee leden van TBA? nog nooit eerder zagen optreden; we staan open voor de ontdekking van deze ‘familie’ band. Robert Randolph & the Family Band , Robert (New Yersey 1980) bespeelt zelf de pedalsteel, steel-guitar en tekent voor de vocalen, zusje Lanesha is ook vocaliste maar is niet de hele show op het podium aanwezig, neven Marcus, drummer, en Casey, toetsenist, zijn ook van de partij.
Robert Randolph & The Family Band (oorspronkelijk gospel-scene) kreeg voor het eerst nationale (VS) aandacht met de release van het album ‘Live at the Wetlands’ uit 2002. De band tourde onvermoeibaar door de States en stond op festivals zoals Austin City Limits en het New Orleans Jazz and Heritage Festival, zo bouwde Robert Randolph aan zijn gepassioneerde fan-base. Randolph sleepte een plek in de wacht op Rolling Stone Magazine’s “100 Greatest Guitarists of All Time” en trok de aandacht van grote artiesten als Eric Clapton, die hem diverse keren uitnodigde voor zijn Crossroads Guitar Festival, en Carlos Santana.
Bij the opener ‘Good Time’ dreunt het publiek al meteen weg door de bass-versterker; ook ik grijp direct in de tas voor de gehoorbeschermers maar van lieverlee wordt dit beter. Randolpf en zijn Family Band hebben allen paarse accenten; de frontman zijn onafscheidelijke vlinderstrik maar ook de om het hoofd geknoopte lange shawl is paars; wellicht om Prince te eren. Al bij het tweede nummer, ‘Turn It Up’ worden we omver geblazen door de vocalen van zusje Lanesha, ondanks dat zij véél te ver achterin op het podium staat bereikt haar gospelstem de menigte ver buiten de Bravo tent.
Jammer genoeg zijn ook velen toeschouwers op de eerste rijen getuige van een geërgerde gitarist Brett Haas die hevig gesticulerend de aandacht van de PA-man probeert te trekken. Lanesha gaat onvermoeid door met haar eigen interpretatie van ‘The Sky is Crying’, een hele mooie vertolking mag ik u berichten. Inmiddels heeft Robert de pedalsteel verwisseld voor de steelguitar en is dus wat mobieler, wàt mobieler? Hij springt als een bezetene over zijn kant van het podium, heerlijk om deze man aan het werk te zien.
Zijn opzwepende mix van hard-rock, gospel, blues, funk en R & B wordt zo goed ontvangen, zijn energieke optreden krijgt iedereen aan het dansen PARTY!!! Dat de bassist, Big Country, die zo weggelopen lijkt uit een Metal band niet alleen wonderbaarlijk kan ‘plukken en slammen’ op zijn bass bewijst hij met het zingen van de cover van Bill Withers’ ‘Use Me’ – mijn hemel dit is onverwacht goed!
Intussen heeft toetsenist Casey een zonnebril op gezet en doet de bewegingen van Stevie Wonder; de band geniet zélf ook met volle teugen van dit weergaloze optreden!
Nóg meer show element wordt toegevoegd als alle leden met elkaar stuivertje wisselen, Robert wisselt met de drummer van instrument en zo ook bassist met de toetsenist en zo gaat het nog wel even door……….én de gitarist?
Hij speelt onverstoord, fantastisch verder op zijn zwarte glanzende Gibson! Sly & the Family Stone’s ‘Thank You for Letting Me Be Myself Again’ is een van de laatste songs én de meezinger van de set. Als cadeautje gooit Robert Randolph nog even zijn slide in het publiek maar dan is de set toch écht afgelopen. Robert Randolph & the Family Band staat voor mij in hetzelfde rijtje als dat van Dwyane Dopsie; feest gegarandeerd!
Gelukkig kunnen we een kwartiertje bekomen van de party van voorgenoemde binnenkomer totdat er een weer andere stroming van de muziek aangeboord gaat worden. De tweede act is gereserveerd voor een bekende van meerdere TBA? verslaggevers, J.J. Grey & Mofro.
Voor die lezers die nog niet bekend zijn met deze band (een aanrader!) kennen misschien toch wel hun muziek; het nummer ‘The Sun Is Shining Down’ kreeg grote bekendheid als de leader van een aflevering van de hit tv-serie House of Cards. J.J. Grey & Mofro’s muziek is een mix van blues, country gelardeerd met ‘The Swamp Sound’ van ‘The Southern States’; rock in een funky jasje. Frontman J.J. Grey tekent voor de vocalen, blues-harp en gitaar maar schrijft en componeert alles zelf waarbij hij vooraf alle instrumenten zelf inspeelt.
Wat meteen opvalt dat nagenoeg alle leden van Mofro hebben plaatsgemaakt voor nieuwkomers, alleen bassist Todd Smallie en trompettist Dennis Marion kan ik herkennen.
Andrew Trube is vervangen door Zach Gilbert op de gitaar, toetsenist Anthony Farrell is vervangen door Eric Brigmond.
De altijd groovy A.C. Cole op drumms is ook geen lid meer van Mofro (nu bij Doyle Bramhall II) maar Craig Barnette van de originele bezetting van Mofro heeft zijn rentree gemaakt.
Saxofonist Art Edmaiston speelt tegenwoordig bij de Gregg Allman band en degene die zijn plaats opvult is een trompettist die door het leven gaat onder de naam Marcus Parsley.
Bij de opener maakt het publiek meteen kennis met de blues-harp skills van J.J. die hij nog eens aandikt met een waanzinnig effect van de pedal-train. Als ik bij het in 2004 op Loochloosa uitgebrachte ‘Six Ways From Sunday’- wat zoveel betekent als dat je een bezigheid graag de hele week zou willen doen – stemmen om mij heen hoor meezingen, zie ik als ik omkijk weer bekende gezichten van fans die wij ontmoetten bij andere optredens van J.J. Grey & Mofro door de jaren heen. Dàt doet muziek, verbroedering, samen genieten van een muzikant of band en dààrom is bijwonen van een live-optreden zoveel meer dan een dvd kijken of een cd luisteren.
Zach Gilbert neemt de funky riffs voor zijn rekening terwijl J.J. tekent voor de gitaarsolo in dit nummer. ‘Every Minute’ van het 2015 album Ol’ Glory blijkt geschreven op de Jam Cruise door de Caribean in 2014, het nummer begint klein op de gitaar waar de bandleden stuk voor stuk invallen, waarbij later een hele, hele vette gitaarsolo van Zach. Een winnaar deze song! De 10.000 bezoekers van het 1ste HIBF zijn getuige van een goede opgebouwde 1 uur durende set waarin oud en nieuw werk elkaar evenwichtig afwisselen. ‘Country Ghetto’ (dito genaamd album 2007), ‘Lazy Fo Acre’ beter bekend als Slow Lazy Summer (Blackwater 2001) zijn ook onderdeel van de set-list vanavond. Het publiek participeert door op aanwijzen van John J. mee te zingen – wellicht doordat zijn eigen stem soms ietwat overschreeuwd lijkt – met ‘Everything Good Is Bad’ van Orange Blossoms (2008) maar het meest opmerkelijke nummer is toch wel ‘The Sun Is Shining Down’ (Country Ghetto 2007) bij het publiek ook wel bekend als ‘Glory Hallelujah’. Zijn vocale bereik blijkt ineens veel hoger, hij legt zijn ziel en zaligheid in deze song. Zó erg zelfs dat hij helemaal breekt (we zagen al eens een traan bij ‘Loochloosa’ op Ribs & Blues), J.J. stapt zélfs even de coulissen in!
Niet verwonderlijk als u weet dat Grey het nummer schreef over het laatste gesprek wat John J.’s grootmoeder en grootvader hadden op weg naar het ziekenhuis waar bij aankomst helaas bleek dat grootvader overleden was. Voor velen was dit het ‘dikke strot’ moment van het optreden maar Grey komt als herboren terug en verontschuldigt zich met de woorden “don’t know where I was, but nót here”.
Ondanks dat dit TBA?-team de oude bandleden mist, de nieuwkomers hebben nog niet zoveel podiumpresentatie, was dit een fenomenaal optreden en zijn er wéér nieuwe zieltjes gewonnen voor de congregatie die J.J. Grey & Mofro heet!
Kwart voor zeven is de tijd aangebroken dat er een geheel nieuwe band het podium op mag stappen. Doordat Jimmy Vaughn, zeer kort voor het festival, aankondigde niet aanwezig te kunnen zijn moesten de organisatoren snel een vervanger zoeken. Er werd een vervanger gevonden en wàt voor één, al eerder vroeg ik op FB of de vervanger een aderlating was voor het 1ste HIBF, in mijn ogen niet!
De supergroep Supersonic Blues Machine met de drie gitaarhelden, Billy Gibbons (ZZ Top), Robben Ford en Walter Trout beleven hier op het 1ste HIBF hun primeur.
Buiten deze ‘guitarslingers’ bestaat de band uit gitarist/vocalist Lance Lopez, gitarist Doug Rappoport, toetsenist Alex Alessandroni, bassist Frabrizio Grossi en drummer Kenny Aronoff is wellicht bij vele lezers een bekende naam. Hij speelde bij Eric Clapton, B.B. King en John Mellencamp en zijn loopbaan beslaat alweer zo’n veertig jaar.
“Echte blues is de muziek van levenservaring dat massa’s gevoelens en kennis opgebouwd over decennia bevat” zo begint de introductie van SBM op de website van HIBF; een waarheid als een koe (en daar staan er wat van in Drenthe) en vooral Walter Trout kan daarover meepraten. De gitarist, al jaren geleden door het Nederlandse publiek in het hart gesloten, onderging in 2014 een levertransplantatie. Walter Trout, voormalig bandlid van o.a. Louisiana Red, Canned Heat en The Bluesbreakers besloot in 1990 met eigen band op te gaan treden; inmiddels is de aimabele Trout een graag geziene gast in menig music-venue aan deze kant van de grote plas. Op het in Februari uitgebrachte album West of Flushing, South of Frisco spelen ook o.a. Warren Haynes (Gov’t Mule) en Eric Gales nog mee maar die zijn er deze keer niet bij, wellicht bij het volgende optreden van SBM op 6 Augustus in Noorwegen.
De band speelt eerst drie nummers zonder de (wisselende) sterren van de band, jammer voor de fotografen die slechts de eerste drie nummers mogen fotograferen, maar al bij de eerste nummers wordt ik gelijk fan van Lance Lopez’ stem………heerlijke rauw stemgeluid, u weet als trouwe lezer van TBA? dat ik voor zo’n stem smelt.
Het lijkt allemaal te lopen zoals gepland, de eerste gast die het publiek in Grolloo versteld laat staan is Walter Trout (1951). Allereerst wordt hij begroet met een ovationeel applaus nog voordat hij maar één noot heeft gespeeld, hij opent krachtig maar krijgt al snel geluidsproblemen, er wordt gemorreld aan de plug maar het lijkt niet te baten.
Ondertussen neemt gitarist/vocalist Lance Lopez het vakkundig over; ook al ben ik niet bekend met het repertoire van Walter Trout kan ik u wél melden dat zijn gitaarvituositeit mij overrompelt.
Een nummer wat ik dan wél ken is het ‘Say Goodbye To The Blues’ uit de pen van B.B. King “I was 16 years old when he spotted me” zegt Walter; tjonge nooit gedacht dat ik door blues-rock geroerd zou kunnen worden……de tent is los!
Robben Ford (1951) in zijn onmiskenbare Paisley colbert, is weer van een heel ander kaliber, ik ken hem van zijn samenwerking met mijn favoriete fusion bassist Marcus Miller waarmee hij een tijdje werkte. Muzikaal is het allemaal perfect maar twee nummers is te kort om voor een muzikant echt de pannen van de daken te spelen. Tja, als dan de laatste gast van de set zijn opwachting maakt, zie ik de laatste nog buiten vertoevende bezoekers zich naar binnen snellen……Billy Gibbons (1949), die ooit percussie studeerde bij Tito Puente, start met een meezinger ‘Running Whiskey’ wat ook op het album West of Flushing, South of Frisco te vinden is.
Als Billy Gibbons ook zijn ‘La Grange’ ten gehore brengt neemt dit setje van TBA? de gelegenheid waar om onze tweede maaltijd, het is inmiddels half acht geworden, bij een van de vele eettentjes te gaan scoren. Oh ennuh Bill, je weet waar je dat jasje van je heen sturen kan mocht je het ooit beu worden! Al etend wordt ik weer gepakt door de stem van Lance Lopez die ‘Ain’t No Love’ ten gehore brengt; oh wat hou ik van die stem en voor mijn blues-sisters…….LL is nog prettig om naar te kijken ook!
De set was, ondanks geluidsproblemen en hier en daar wat ongenoegen van de muzikanten een voorbeeld van supersonische blues-rock. Als de mannen wél allemaal verenigd weer het podium opkomen denken we even dat er nóg een nummer komt waarbij de band met alle gasten samen zullen musiceren maar het is slechts om de bekende selfie te maken met het publiek “we’re gonna make this a major memory for us” is dat zelfde publiek toch lichtelijk teleurgesteld dat hun hoop niet beantwoord wordt. Ik kan slechts denken “goh, ik heb genoten van blues-rock!”.
Vele bezoekers zijn speciaal voor de volgende act naar Grolloo afgereisd en zij hebben veel van de voorgaande acts van buiten de tent aanschouwd. Al deze fans stromen nu bij bosjes naar voren om van de samenwerking tussen het echtpaar (2001) Tedeschi-Trucks, ouders van een jongen (2002) en een meisje (2004), getuige te zijn.
De bands van beiden gitaarvirtuozen, Susan (1970) en Derek (1979) werden in 2010 samengevoegd tot de 12-man tellende Tedeschi Trucks Band. Naslagwerk leert ons echter dat zij al eerder samen tourde en wel in 2007 als de Derek Trucks & Susan Tedeschi’s Soul Stew Revival. De band bestaat uit twee drummers Tyler Greenwell en J.J. Johnson; drie blazers Kebbi Williams op op sax, Ephraim Owens op trompet en Elisabeth Lea op trombone.
De toetsenist en dwarsfluitspeler heet Kofi Burdridge; vocalisten zijn Alecia Chakour, Mike Mattison en Mark Rivers. Last but not least de bassist van deze TTB-family Tim Lefebvre en natuurlijk worden de vocalen verzorgt door Susan Tedeschi waarbij zij ook ongenadig goed gitaar speelt, zo ook haar man Derek Trucks misschien wel een van de meest ondergewaardeerde Amerikaanse gitaristen is van dit moment. De band bracht al 4 albums in de afgelopen 6 jaar uit waarvan 1 live-album.
Het laatste album, Let Me Get By wordt meteen gepromoot als Susan o.a. het funky ‘Don’t Know What It Means’ zingt en weer word ik net als op de Rhythm & Blues Night van Groningen in 2014 meegezogen door haar bijzonder ietwat gegeselde stemgeluid. Ook zo geweldig om mee te mogen is de blazers ondersteuning in dit nummer; vele heupen wiegen al heel snel mee terwijl drummer J.J. Johnson rustig op zijn tooth-pick kauwt. Susan is even haar tekst kwijt maar dit leidt slechts een bemoedigende lach van haar vaste fan-base.
Ik kan er niet omheen, Derek Trucks’ speelstijl; deze is niet alleen weergaloos om naar te luisteren maar ook om naar te kijken. Hij bespeelt zijn gitaar op een bijna aaiende, liefkozende manier. Roy Hargrove look-a-like Kebbi Williams op tenor-sax blaast mooi naar de a capella apotheose.
De onbekenden met de TTB kunnen al snel in de set meezingen bij de cover van Joe Cocker’s ‘The Letter’ waarbij de frontlady de gitaarlicks aan haar eega Derek Trucks overlaat. Genietend van al deze perfectie in muzikaliteit hoor ik – gelukkig – de oosterse invloeden die de intro zijn van ‘Midnight in Harlem’.
Vocalist Mike Mattison overrompelt met zijn groovy vertolking van ‘Stick & Stones’ de hele tent; “oh yeah, give me that cry man” hoor ik mezelf gillen! ‘Bound for Glory’ is ook weer zo’n nummer waar Susan’s stem de stempel op drukt, maar ook het bijzondere gitaargeluid van Derek is onmiskenbaar in deze song, toch zou ik Elisabeth Lea op trombone te kort doen als ik haar niet bij naam zou noemen. Mijn hele lijf vertoont kippenvel bij de uitvoering van de titeltrack van het jongste album ‘Let Me Get By’; dit nummer is zo knap geschreven……het ritme van de drumms wat totaal anders is dan het tempo van de vocalen…..uiterste finesse!
Is dit de beste blues-, rock-, R & B-, soul-band van nu? Naar mijn mening is dit het hoogst haalbare op muzikaal gebied; alle muzikanten blinken uit in hun eigen genre, van de bassist tot de dwarsfluitspeler, iedereen is de noodzakelijke schakel in de muzikale perfectie die de Tedeschi Trucks Band heet!
Als u als lezer nog niet eerder deze band beluisterde wil ik u dit van harte aanraden toch eens te doen; wellicht zien we u dan de volgende keer voor het podium als het echtpaar Tedeschi-Trucks weer in ons land optreedt.
De organisatoren van het 1ste HIBF kunnen zichzelf op de borst kloppen voor een bijzonder gevarieerde line-up van muzikanten die het publiek maar slechts één keer in de zoveel jaren kan bewonderen. Zo ook de volgende blueslegende, Bonnie Raitt speelt al gitaar sinds haar haar twaalfde en dat is toch alweer zo’n 54 jaar! Ze musiceerde met de groten der aarde zoals John Lee Hooker maar ook Warren Zevon en Jackson Browne, Graham Nash, Bruce Springsteen en James Taylor. Het is Bonnie Raitt niet altijd voor de wind gegaan, na een kleine twintig jaar successen gekend te hebben raakte haar carrière in het slop, waarna Warner Bros. één dag na de release van haar album Tongue & Groove de samenwerking verbrak ten gevolge van haar verslaving aan alcohol en drugs. Pas na van platenmaatschappij te zijn gewisseld boekte ze met Nick of Time zoveel succes dat het haar 3 Grammy Awards opleverde, een album waarvan ze zelf ooit zei “my first sober album”. Vanavond staat deze ‘grand old lady of the blues’ en tienvoudig Grammy Award winnares voor een exclusief optreden op het 1ste HIBF.
Mevrouw Raitt is altijd politiek geëngageerd gebleven na haar studie Sociale Wetenschappen en Afrikaanse Studies. Ook deze mooie zomeravond in Juni spreekt Bonnie haar gevoelens uit over de aankomende verkiezingen in de VS, ze hoopt de Amerikaanse bevolking tot bezinning zal komen voordat het te laat is. Recentelijk (Februari 2016) werd Dig In Deep uitgebracht en ook dit album wordt in de media goed ontvangen. Ms. Raitt wordt bijgestaan door drummer Ricky Fataar, toetsenist Mike Finnigan, bassist James ‘Hutch’ Hutchinson en gitarist George Marinelli. Van de opener – nota bene een INXS cover – ‘Need You Tonight’, het funky ‘Used To Rule The World’ van multi-instrumentalist Doyle Bramblett die op een drietal albums met Bonnie Raitt te horen is zijn we getuige van het vertrouwde geluid van Bonnie Raitt. JB Lenoir’s ‘Round and Round’ maar ook ‘Love Me Like a Man’ maakt dat het in grote getale aanwezige publiek deze dame nóg meer omarmt. Bonnie bedankt het Nederlandse publiek dat zij de blues blijven koesteren; dit Blues Village Grolloo is er het voorbeeld van. Bonnie Raitt altijd met die speciale finger-picking stijl van spelen in combinatie met de bottle-neck slide en met haar laid-back stemgeluid komt toch op mij wat braaf over, de passie moet je met een mijnwerkerslampje zoeken. Wat wél met passie gebracht wordt is B.B. King’s ‘Don’t Answer the Door’ door toetsenist Mike Finnigan; hij wordt door de toeschouwers, waar ik er een ben, beloond met een goedkeurend gejoel en gefluit. Als twee dagen op de been blijven zijn tol begint te eisen wil ik eigenlijk op het ‘eetplein’ op zoek naar een stoeltje maar dan nodigt Ms. Raitt het echtpaar Tedeschi-Trucks uit om zich bij haar op het podium te voegen.
Machtig mooi om mee te mogen maken hoe muzikanten zich door elkaar geïnspireerd voelen en het muzikale respect dat zij jegens elkaar hebben. Derek en Susan flankeren, middelpunt van de belangstelling, Bonnie Raitt tijdens het passievol gebracht ‘Angel from Montgomery’ ; hoeveel goede gitaristen en zangeressen kan de organisatie zich nóg wensen?! De les die het publiek als laatste meekrijgt is ‘Never Make Your Move Too Soon’.
Noot van de redactie: voor het optreden van Bonnie Raitt werden slechts een beperkt aantal fotografen toegestaan het tweede en derde nummer te fotograferen. TBA? fotograaf José Gallois viste helaas achter het net.
Gelukkig heeft onze Belgische bluesbrother Walter Wouters ons toegestaan een clipje van zijn YouTube kanaal van dit optreden te mogen gebruiken, waarvoor hartelijke dank Walter!
M.C. Johan Derksen bedankt burgemeester Erik van Oosterhout maar ook de bevolking van Grolloo dat men 20.000 bezoekers wilden ontvangen in hun anders zo idyllische dorp. Met de woorden “dank je wel en wel thuis” wordt het 1ste Holland International Blues Festival te Grolloo door JD afgesloten.
HIBF 2016 heeft TBA?’s vooraankondiging waar gemaakt! “Het verschil tussen een bak herrie en échte muziek”.
Voor de tweede editie van het Holland International Blues Festival zal Grolloo op 9 en 10 Juni 2017 wéér worden getransformeerd tot Blues Village Grolloo, tot dan!
Dit TBA?-team sluit het week-end in stijl af met een bezoek op vroege zondagmiddag aan het C+B museum, praten nog wat na met bezoekers en organisatoren en nemen nog een late lunch bij Café Hofsteenge alvorens we onze normale routine (lees werken) weer op gaan pikken in de Randstad. Het was een mooi week-end, muzikaal, qua locatie én qua weer met gelijkgestemden die allen de live-muziek een warm hart toe dragen.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van het Holland International Blues Festival 2016 hier.
